tag:blogger.com,1999:blog-174323962024-03-06T13:38:16.770+08:00ငစနေရဲ့ အပေအတေမှတ်တမ်းများနေအခါခါထွက်လို့ စံပယ်တွေလဲ မွှေးတသက်သက်ဝေခဲ့တယ်။ ကံနဲ့ဆောက်တဲ့ဝင်္ကပါမှာ ချစ်သူနဲ့ကိုယ်နဲ့ကတော့ ပြန်မဆုံကြသေးပါဘူးငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.comBlogger83125tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-28221697803013392262020-04-01T09:44:00.001+08:002020-04-01T09:47:24.207+08:00Covid Diary Day-7 1-AprSG Covid Day 69။ အလုပ်ရှုပ်နေတာနဲ့ပဲ မနေ့ကတစ်ရက် Diary ရေးဖို့တောင် လွတ်သွားတယ်။ မနေ့က မြန်မာမှာ ထပ်တိုးလူနာ တစ်ယောက်။ Case-15 က International SOS ဆေးခန်းက သူနာပြုဆရာမ။ Case-5 လူနာ၊ ကင်ဆာဝေဒနာသည်ကတော့ တိမ်းပါးသွားပြီ။ စလုံးမှာလဲ case တွေ တရိပ်ရိပ်တိုးနေတယ်။ မနေ့က အစိုးရကတော့ မဖြစ်မနေ အလုပ်ကိုမလာလို့ မရတဲ့အလုပ်မျိုးကလွဲရင် ကျန်တဲ့အလုပ်တွေ အိမ်ကနေပဲ လုပ်ခိုင်းကြဖို့ အမိန့်ထုတ်ထားပြီ။ အဲ့လိုအမိန့်ထုတ်လိုက်မှ ကိုယ်က ရုံးပြန်လာတက်ရတယ်။ ပျော်စရာပေါ့။<br />
<br />
USA ဘယ်လောက် တစ်ကမ္ဘာလုံး ဘယ်လောက် ဘာညာတောင် လိုက်မဖတ်ဖြစ်တော့ဘူး။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ ဂရုစိုက်ကာကွယ်ပြီး စိတ်ချမ်းသာအောင် နေဖြစ်တော့တယ်။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-65206123097868816282020-03-30T00:23:00.000+08:002020-04-01T09:47:38.619+08:00Covid Diary Day-4 29-MarSG Covid Day 66။ စလုံးမှာ ၄၂ ယောက် ထပ်တွေ့။ အပြင်က ပြန်ဝင်လာတဲ့ imported case က ၂၄ နဲ့ ကျန်တာက နိုင်ငံထဲမှာပဲ ကူးစက်ခံရသူတွေ။ အဆက်အစပ် ရှာမရသေးတဲ့ case တွေ များလာတယ်။ ကူးစက်ပျံ့ပွားတဲ့ အစုသစ်တွေလဲ များလာတယ်။ ဒီနေ့တော့ အိမ်မှာ အရေးတကြီးလိုတဲ့ ပစ္စည်းတချို့ ရှိနေတာနဲ့ shopping mall သွားလိုက်ရ သေးတယ်။ Mall ထဲ အဝင်အထွက်တွေကြပ်ထားတယ်။ လူဦးရေအကန့်အသတ်နဲ့ပဲ ပေးဝင်တော့တယ်။ ဒါပေမယ့် လူတွေတော့ များနေတုန်းပါပဲ။<br />
<br />
မြန်မာပြည်မှာ ၂ယောက်အသစ်ထပ်တွေ့တယ်။ ထိုင်းဘက်ကနေ ပြန်လာတဲ့သူတစ်ယောက်ရယ်၊ Aussie က ပြန်လာပြီး ရောဂါဖြစ်တဲ့သူ (လူနာအမှတ်၅) ရဲ့ မိသားစုဝင်ရယ်။ ပျံ့နှံ့တာတွေ အမြန်ထိန်းချုပ်နိုင်ပါစေ လို့ပဲ ဆုတောင်းပါတယ်။ USA ကတော့ ဒီနေ့ လူ၅၀၀ ကျော်သေဆုံးတယ်။ သေဆုံးမှုနှုန်း တဖြည်းဖြည်းမြင့်လာတယ်။ မကြာခင် အီတလီကိုကျော်တက်မယ့်အခြေအနေတွေ မြင်နေရတယ်။<br />
<br />
ကိုယ်ကတော့ အခြေအနေကောင်းတယ်ပြောရမယ်။ အဖျားလဲမရှိ၊ ဖျားချင်သလိုတောင် ဖြစ်မနေတော့ဘူး။ ပုံမှန် သွားလာလှုပ်ရှားနိုင်ပြီ။ ဒီရက်ပိုင်း ကျန်းမာရေးတော့ အထူးဂရုစိုက်မှရမယ်။ မဟုတ်ရင် Covid မမိတောင် ဆေးရုံတော့ ၁၄ရက် အလည်သွားနေရမယ်။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-31134507113580608862020-03-28T23:23:00.002+08:002020-04-01T09:47:50.974+08:00Covid Diary Day-3 28-MarSG Covid Day 65. စနေနေ့မို့ ရုံးပိတ်တယ် အိမ်မှာပဲ စားလိုက်အိပ်လိုက်။ မနေ့က အဲကွန်းထဲ စောင်မခြုံပဲ အိပ်ပျော်သွားမိတာ ပြန်နိုးလာတော့ ခေါင်းတွေကိုက်ပြီး ဖျားချင်နေလို့ Para ၂လုံး ၆နာရီခြား ကစ်နေရတယ်။ ဒီချိန် ဖျားတယ်ဆိုပြီး ဆေးခန်းသွားရင် LOA တွေ quarantine တွေ ဖြစ်ကုန်မှာလဲ ကြောက်ရသေးတယ်။ ခုထိတော့ ခေါင်းလဲမကိုက် အဖျားလဲပြန်မတက်ဘူး။ မြန်မာမှာတော့ နောက်တိုး ၃ယောက်၊ စုစုပေါင်း ၅ ယောက်ဖြစ်သွားပြီ။ US ကတော့ ၈ သောင်းကျော် စလုံးမှာလဲ ၇၀၀ ကျော်နေပြီ။ ကာကွယ်ဆေး မထိုးပြီးမချင်း ဒီကိစ္စက ငြိမ်သွားမှာမဟုတ်ဘူး။<br />
<br />
ခုနေ စိတ်ပူတာက အလုပ်တွေ စီးပွားရေးတွေပဲ။ အထူးသဖြင့် ကိုယ်လို လူမျိုးတွေကို ကုမ္ပဏီတွေက expandable အနေနဲ့ပဲ သဘောထားကြတာ။ စီးပွားရေးမကောင်းလို့ loose the sandbag ဆို ကိုယ်တွေက ထိပ်ဆုံးကပါမယ့်သူတွေ။ ဘာဖြစ်မယ်မှန်း မသိသေးတဲ့ အနေအထားတစ်ခုမှာ ဘာလုပ်ရမလဲ စဉ်းစားရတာ တော်တော် စိတ်ညစ်စရာကောင်းတယ်။ ဒီကိစ္စတွေ မြန်မြန်ပြီးသွားပါစေပဲ ဆုတောင်းနေရတယ်။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-52959896062951725722020-03-27T09:58:00.001+08:002020-03-27T09:58:16.950+08:00Covid Diary Day-2 27-MarSG Covid Day-64။<br />
<br />
ရုံးရောက်လာရပြန်ပြီ။ ဖြစ်နိုင်ရင် အိမ်ထဲကအိမ်ပြင်ကို မထွက်ချင်တော့တာ။ ဒါပေမယ့် ရုံးက Work-from-home order မထုတ်သေးတော့ ရုံးလာနေရတုန်းပဲ။ မနေ့က မြန်မာြပည်မှာ ပိုးတွေ့တဲ့သူ ၂ယောက်ထပ်တွေ့။ စလုံးမှာက ၅၃ ယောက်။ အဲဒီထဲမှာ unlinked case က ၁၀ ယောက်တောင်။ US ကတော့ အသည်းအသန် testing တွေလိုက်လုပ်နေတာ တစ်ရက်တည်း ၁၇၀၀၀ ကျော် positive တွေ့တယ်။ ပိုးတွေ့လူဦးရေ တရုတ်ထက်များသွားပြီ။<br />
<br />
ရုံးက အဲကွန်းအရမ်းအေးလို့လားမသိဘူး။ လူက ဖျားချင်သလိုလို ဖျားချင်သလိုလို ဖြစ်နေတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိနေပြီ။ အပူချိန်က 36.5, 36.6 နားမှာ ဝဲနေတယ်။ ဖျားတဲ့ထိရောက်လားဆိုတော့လဲ မရောက်ပြန်ဘူး။ ညကတော့ thermometer ပဲမကောင်းတာလား၊ တစ်ခါတိုင်း တစ်မျိုးပြပြီး ၃၇ တွေ ဘာတွေ ကျော်သွားတော့ လူက တော်တော်ရူးချင်သွားတယ်။ ဒီမနက်တော့ အဖျားမရှိဘူး။ ရုံးမှာ အဝင်အထွက်တိုင်းတဲ့ thermometer ကတော့ အိမ်မှာဘာပြပြ သူက 35.6 ကနေ မတက်ဘူး။<br />
<br />
Diary ရေးနေတုန်းပဲ နောက်တစ်ပတ်က စပြီး work-from-home စပါပြီလို့ order ရောက်လာတယ်။ စိတ်ထဲ နည်းနည်းတော့ ပေါ့သွားတယ်။ ဒီနေ့တစ်ရက် ရုံးတက်ပြီးရင် မနက်ဖြန်ကစပြီး အိမ်မှာနေလို့ ရပြီလေ။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-68301442311024012072020-03-26T10:03:00.000+08:002020-03-30T00:28:39.387+08:00Covid Diary Day-1 26-MarDiary မရေးတာ ဆယ်စုနှစ်တစ်စုမကတော့ဘူး။ အခုအချိန်မှာတော့ပြန်ရေးသင့်ပြီလို့ထင်လို့ ဒီနေ့ ပြန်စရေးဖြစ်တယ်။ Covid Dirary ဆိုတဲ့နာမည်အတိုင်း အခုလက်ရှိဖြစ်နေတဲ့ ကပ်ရောဂါနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ခံစားချက်တွေပဲ အဓိက ချရေးဖြစ်လိမ့်မယ်။ Dairy Day-1 စလုံးမှာတော့ Covid Day-63 ပေါ့။ မနေ့က လူနာအသစ် ၇၉ ယောက်နဲ့ စလုံးမှာ အမြင့်ဆုံးစံချိန်ဖြစ်သွားတယ်။ အပြင်က ပြန်သယ်လာတဲ့ လူနာတွေ များသလို ပြည်တွင်းမှာပဲကူးစက်ခံရတဲ့ လူနာတွေလဲ ရုတ်တရက် တော်တော်များသွားတယ်။ တခြားနိုင်ငံတွေနဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင်တော့ တော်တော်ကြီး ထိန်းထားနိုင်တယ်ပြောရမယ်။ USA က ရောဂါကူးစက်မှုနှုန်း အမြင့်ဆုံး . တစ်ရက်ကို လူ တစ်သောင်းနှစ်ထောင်ကျော် ကူးခံနေရတယ်။ အီတလီနဲ့ စပိန်က သေနှုန်းအမြင့်ဆုံး တစ်ရက်ကို လူ၆၀၀ ကျော်သေနေတယ်။ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးမှာ ရောဂါကူးစက်ခံရသူပေါင်း လေးသိန်း ခုနစ်သောင်းနီးပါး ဖြစ်သွားပြီ။ မြန်မာနိုင်ငံမှာတော့ ခုလက်ရှိ ၃ ယောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။<br />
<br />
စလုံးမှ မနေ့က ရောဂါကူးစက်ခံရတဲ့သူ ရုတ်တရက်ကြီး ခုန်တက်သွားတာနဲ့ပတ်သက်ပြီး စိတ်မချမ်းသာရဘူးဖြစ်နေတယ်။ ထိန်းနိုင်ပြီလို့ ထင်ရင်းထင်ရင်းနဲ့ကို ထပ်ထပ်တိုးလာတာတွေ တွေ့နေရတယ်။ ဗလီတွေ ရက်အကန့်အသတ်မရှိ ပိတ်တယ်လို့ ကြေငြာတယ်။ အပြင်မှာ လူ၁၀ယောက်ထက် ပိုမစုရအမိန့် ထုတ်ပြန်ထားပြီ။ အလုပ်မှာလဲ Work-from-home အတွက် ပြင်ဆင်နေကြတယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ ရုံးမလာချင်တော့ဘူး၊ အိမ်ကပဲ အလုပ်လုပ်ချင်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် အဖွဲ့အစည်းနဲ့လုပ်ရတာဆိုတော့လဲ သူတို့ ညွှန်ကြားချက်မထုတ်မချင်းတော့ လုပ်နေလာနေရဦးမှာပဲ။<br />
<br />
Covid စဖြစ်ကတည်းက ခရီးစဉ်တွေဖျက်၊ လူတွေလဲ မလိုအပ်ပဲ အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်မထွက်ရတာ ၂လကျော်ပြီဆိုတော့ ငြီးငွေ့လာပြီ။ ကာကွယ်ဆေး မထွက်မချင်း ထိုးမပြီးမချင်းတော့ ဒီလိုပဲဆက်သွားနေရဦးမယ်။ ကာကွယ်ဆေး မြန်မြန်ထွက်ပါစေ၊ မြန်မြန်ထိုးနိုင်ပါစေပဲ ဆုတောင်းနေရတော့မှာပဲ။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-70285026479598362392011-06-17T14:48:00.001+08:002020-03-26T10:05:47.641+08:00ဖျက်မရသောအတိတ် ၈ - မိုးထဲကနှင်းလွန်ခဲ့တဲ့ ၁၀ နှစ် ဒီအချိန် ဒီလိုသောကြာနေ့မျိုး ... ကျွန်တော် ကျောင်းရောက်တော့ စည်သူနှင့်အတူ လူစိမ်းတစ်ယောက်ကိုတွေ့သည်။ ဖိုးစနေတို့လို နောက်ဆုံးနှစ်ကျောင်းသားတွေအဖို့ တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ကိုယ့်ကျောင်းကဟုတ်မဟုတ် ခွဲခြားရသည်မှ သိပ် ခက်လှသည်တော့မဟုတ်။ စည်သူက မိတ်ဆက်ပေးသည်။ သူ့သူငယ်ချင်း .. ကျောင်းကို အလည်ခေါ်လာတာဟုပြောသည်။ ဒီကောင့်ကို စမြင်တာနဲ့ ကြည့်လို့မရ၊ ခုလဲ မိတ်ဆက်ပေးတာနှင့် အာကျယ်အာကျယ် တန်းလုပ်သည်။<br />
<br />
... အေးဗျာ ... ခင်ဗျားတို့ကျောင်းက စော်တစ်ပွေ နာမည်ကြီးတယ်ဆိုလို့ လာကြည့်တာ၊ ကျွန်တော်လိုက်သမျှ ကျွန်တော့်ကို ပြန်မကြိုက်တဲ့စော် မရှိသေးဘူး ... ခင်ဗျားရော အဲဒီကျောင်းသူကို သိလား ... မော်ဒယ်တွေဘာတွေလုပ်တယ်လေ ...<br />
<br />
တော်တော်လေး နှာကစ်သွားသည်။ ... မသိပါဘူးဗျာ .. အားအားယားယား ... ။ မျက်နှာပြောင် ငကြောင်ကောင်ရှေ့မှာ ဆက်မနေချင်တာနဲ့ ထွက်လာခဲ့သည်။<br />
<br />
ပထမအချိန်ပြီးပြီ။ ဒုတိယအချိန်ကို အတန်းလစ်ပြီးကန်တင်းအသွား ကျောင်းခန်းတစ်ခုရှေ့မှာ ပိုက်ဆံအိတ်လေးတစ်လုံးကျနေသည်။ မိန်းကလေးတွေ ကိုင်လေ့ရှိသော ပိုက်ဆံအိတ်မျိုးဖြစ်သဖြင့် ဖွင့်ပြီး ကျောင်းသားကတ်ကို ရှာကြည့်လိုက်သည်။ မကေခိုင်နှင်း၊ ဒုတိယနှစ် ...... သြော် နှင်းရဲ့ပိုက်ဆံအိတ်ပဲ၊ ဒီကောင်မလေး နမော်နမဲ့။ အတန်းထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နှင်းမရှိ။ ပိုက်ဆံအိတ်လေးကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲအသာထည့်ပြီး ကန်တင်းသို့ဆင်းလာခဲ့သည်။ ကန်တင်းရောက်တော့ နှင်းတို့ သူငယ်ချင်းတသိုက် နှင့် စောစောက ငကြောင်၊ နှင်းဘေးမှာ အတင်းကပ်ထိုင်ပြီး မျက်နှာပြောင်တိုက်နေသည်။<br />
<br />
ကန်တင်းထဲဝင်ပြီး နှင်းနောက်နားမှာ သွားရပ်လိုက်သည်။<br />
<br />
... နှင်းလေး ... အတန်းလစ်နေတယ်ပေါ့လေ။ ...<br />
<br />
... ဟယ် .. ကိုကို ... သူကျတော့ အတန်းမလစ်တာကျနေတာပဲ။ လာလာ ဒီမှာထိုင် ...<br />
<br />
ချက်ချင်း နှင်းက ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး သူနှင့် ဟိုငနာကောင်ကြားတွင် ဝင်ထိုင်ခိုင်းသည်။ နှင်းက ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းရဲ့ ညီမဝမ်းကွဲ၊ ၂ နှစ်ငယ်သည်။ ကျောင်းရောက်မှ သိကျွမ်းပြီး သိပ်မခင်ပါ။ နှုတ်ဆက်စကားလောက်ကလွဲလို့ ဘာမှသိပ်မပြောဖြစ်။ ဒါပေမယ့် စတွေ့ကတည်းက နှင်းက ကျွန်တော့်ကို သူ့အစ်ကိုကို ခေါ်သည့်အတိုင်း ကိုကို ဟုသာခေါ်သည်။ ကျွန်တော်ကလဲ သူ့ကို သူ့အစ်ကိုခေါ်သလို နှင်းလေး ဟုသာခေါ်ဖြစ်သည်။ ဒီလောက်မရင်းနှီးပေမယ့် လက်ဆွဲပြီး ဝင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ကတည်းက ကျွန်တော် အထာပေါက်သွားပြီ။ ဟိုကောင့်ကို ကစ်ပေတော့ ...<br />
<br />
... နှင်းလေး ... ကိုကို နှင်းလေးကို လက်ဆောင်ပေးစရာရှိတယ်။ ကိုကို့ကို မုန့်ဝယ်ကျွေးမလား ...<br />
<br />
... ဟယ်!!! တစ်ကယ်??? ဝယ်ကျွေးမှာပေါ့ .. ကိုကိုစားချင်တာပြော နှင်းဝယ်ကျွေးမယ်။ ... နှင်းမွေးနေ့လဲ မရောက်သေးပဲနဲ့ ဘာလက်ဆောင် ပေးမလို့လဲ ...<br />
<br />
... မျက်စိမှိတ် လက်ဖြန့် ... ဖြန့်ထားသော နှင်းလက်လေးကို ဆွဲယူပြီး နှင်းပိုက်ဆံအိတ်လေးကို ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ... ဖွင့်တော့ ရပြီ။ ...<br />
<br />
... ဟယ်!! ပိုက်ဆံအိတ်လေး၊ နှင်းမှာလဲ ဒါမျိုးအိတ်လေးရှိတယ်၊ တပုံစံတည်းပဲ ...<br />
<br />
... သေချာလဲ ဖွင့်ကြည့်ပါဦး ... နှင်း ပိုက်ဆံအိတ်လေးကို ဖွင့်ကြည့်သည်။ အထဲမှာ ကျောင်းသားကတ်၊ ပိုက်ဆံနှင့် နှင်းဓါတ်ပုံတွေ။<br />
<br />
... အယ် ... ဒါနှင်းအိတ်ပဲ။ ကိုကို့ဆီ ဘယ်လိုရောက်နေတာလဲ ...<br />
<br />
... အတန်းပေါက်ဝမှာ ကျနေတာတွေ့လို့ ကောက်လာတာ ...<br />
<br />
... နှင်းပိုက်ဆံအိတ်မှန်း ကိုကိုက သိလို့လား ...<br />
<br />
... အင်းပေါ့ သိလို့ကောက်လာတာပေါ့ ...<br />
<br />
... thanks ကိုကို ...<br />
<br />
ဝုန်း ... ဘေးကငကြောင် ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်သည်။ ... နှင်း .. ကိုယ်ပြန်တော့မယ်။ ...<br />
<br />
... သြော် ကိုကျော်စွာ။ ပြန်တော့မလို့လား။ စောစောကပြောတော့ ကျောင်းဆင်းတဲ့ထိ နေမယ်ဆိုလားလို့ ...<br />
<br />
... ဟုတ်တယ်နှင်း ... အစကတော့ ကျောင်းဆင်းတဲ့ထိနေပြီး အိမ်ထိ လိုက်ပို့မလို့ပဲ။ ခုတော့ မလိုအပ်တော့မှန်းသိသွားပြီ၊ ပြန်လိုက်ပါဦးမယ် ...<br />
<br />
... ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင် ... နောက်လဲ အားရင် လာလည်နော် ... ဟိဟိ ...<br />
<br />
ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးလှည့်ထွက်သွားသော ငကြောင်ကောင်ကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော်တို့တွေ ရီမိသည်။ နှင်းက ကျွန်တော့်လက်ကိုတော့ ပြန်မလွှတ်။ cut လို့အော်ပေးမည့် ဒါရိုက်တာဘယ်နားရောက်နေမှန်းမသိ။<br />
<br />
နောက်တစ်ပတ်ကစပြီး ကျွန်တော် ကျောင်းမတက်တော့။ အတန်းတင်စာမေးပွဲနီးပြီမို့ private study ယူလိုက်သည်။ နှင်းနဲ့လဲ မတွေ့ဖြစ်တော့။<br />
<br />
အဲဒီလိုနှင့် တစ်နှစ်ခန့်ကြာသွားသည်။ ဇွန်လ၏ မိုးတွေသည်းနေသော ရက်တရက်၊ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ လျှောက်လာသည်။ မိုးသည်းတွေထဲမှာ ထီးလဲမပါ၊ မိုးရေတွေ တစ်ကိုယ်လုံးရွှဲလို့။ နှင်း ... ကျွန်တော် သူ့ကို ထီးမိုးပေးလိုက်သည်။<br />
<br />
... ကိုကို ... ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲဆောင်းတော့။ နှင်းက စိုပြီးသား ကိုကို့ကိုပါ စိုကုန်မယ်။ ..<br />
<br />
...မတွေ့တာကြာပြီနှင်း ... ဘာတွေလုပ်နေလဲ။ ...<br />
<br />
... ဒီလိုပါပဲကိုကိုရယ်။ အိမ်နဲ့ သိပ်အဆင်မပြေလို့ ခု ဒီလမ်းထဲမှာ နှင်းတစ်ယောက်တည်း ငှားနေတယ်။ နောက် အားရင် လာလည်ပေါ့ ...<br />
<br />
ပြောပြီး နှင်း လမ်းထဲကို ပြေးဝင်သွားသည်။ ကျွန်တော် လိုက်မဝင်သွားမိ။<br />
<br />
နောက် သုံးလခန့်အကြာ နှင်းအစ်ကို ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းနှင့် ပြန်တွေ့ဖြစ်သည်။ စကားစပ်မိပြီး နှင်းနဲ့တွေ့ကြောင်း အိမ်မှာမနေဘူးလို့ပြောတယ်။ မင်းညီမ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲလို့ မေးမိသည်။<br />
<br />
... နှင်းဆုံးသွားပြီကွ။ ပုဇွန်တောင် Trade Center ဗုံးပေါက်တုန်းက သူက အဲဒီရှေ့တည့်တည့် stage ပေါ်မှာ catwalk လျှောက်နေတာ။ ဗုံးပေါက်တဲ့နေရာနဲ့ သူနဲ့အနီးဆုံးပဲ။ ... ညီမလေးကို အစအနတောင် ပြန်မရလိုက်ဘူးကွာ ...<br />
<br />
ပုဇွန်တောင် Trade Center ဗုံးပေါက်တာ မေလဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်နှင်းနဲ့ မိုးရေထဲမှာဆုံမိတာက ဇွန်လဖြစ်သည်။ အဲဒီအကြောင်း ကျွန်တော် သူ့ကို မပြောဖြစ်ပါ။<br />
<br />
ဒီလိုနဲ့ နှစ်တွေကြာခဲ့သည်။ ဒီနေ့ ဘာမှ မတိုက်ဆိုင်ပါပဲ သတိရမိသည်။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-12403659478361705932010-06-23T14:25:00.001+08:002010-06-23T14:25:14.293+08:00testing from Android<a href='https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOcxL9Yl13WockkoWEdSZSqyjGbaQlgtPd4LHR43lOGfh_SkHefjJ0GUAwaLL3yg02fqgCTN3k8xvzKZAwr5-uT-OmIdqm21ozbh0Pt_qgMz_1WoBh-0nrdxkQcLaaQEDfOp9K/'><img src='https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOcxL9Yl13WockkoWEdSZSqyjGbaQlgtPd4LHR43lOGfh_SkHefjJ0GUAwaLL3yg02fqgCTN3k8xvzKZAwr5-uT-OmIdqm21ozbh0Pt_qgMz_1WoBh-0nrdxkQcLaaQEDfOp9K/s400/%5BUNSET%5D.jpg' /></a><p>I'm testing blog from android application </p><div style='clear: both; text-align: center; font-size: xx-small;'>Published with Blogger-droid v1.3.6</div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-70369129427079091502010-05-31T22:43:00.003+08:002010-05-31T22:44:42.985+08:00အိပ္မက္ဆိုးအိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တယ္။ ... Zombie ေတြျကားထဲ အသက္လုျပီးေျပးရတယ္။ ေနာက္ဆံုး လြတ္လမ္းမျမင္ ... မိုးပ်ံတိုက္ေခါင္မိုးေပါ္မွာ ငါပိတ္မိသြားခဲ့တယ္။ ... အရွင္လတ္လတ္ေတာ့ အစားမခံဘူး ... ငါ့ဘဝငါစီရင္မယ္... လက္ႏွစ္ဘက္ကိုဆန့္တန္း ျပံုးျပံုးေလးေနာက္လွန္ခ်လိုက္တယ္။ ငါဟာေလထဲမွာပ်ံသန္းလို့။<br />
<br />
တစ္ထပ္ျပီးတစ္ထပ္၊ ဆံနြယ္စေတြ ေလမွာပ်ံဝဲ ျမန္ျမန္ေအာက္ေရာက္မွာလဲ ေျကာက္ရေသးတယ္။ အသည္းက ေအးကနဲ ႏွလံုးက ေႏြးကနဲ ငါေျကာက္ေနတုန္း ... ျဗဳန္းဆို အဲဒီဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈသားေကာင္ေတြ ငါ့ေနာက္ကို လိုက္ခုန္ခ်လာျကတယ္။ အာ ... ဒီေကာင္ေတြ ... ေလထဲမွာမိရင္ ေလထဲမွာစားပစ္မွာ။ အေျကာက္အလန့္မရွိ ခံစားမႈမရွိ ... နာက်င္မႈကိုမသိ၊ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ဆာေလာင္ေနသတဲ့လား။ တျဖည္းျဖည္းနီးလာတယ္ သူတို့က ပိုျမန္တယ္။ ငါ ... ေအာက္ကိုေရာက္မွာလဲေျကာက္၊ အေပါ္ကေကာင္ေတြကိုလဲေျကာက္ ... ႏွလံုးသားဟာ ေျကာက္လန့္မႈနဲ့ ျဖစ္ညွစ္ခံထားရတယ္။<br />
<br />
ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ေအာက္ကိုေရာက္ေတာ့မယ္ .... ေပ်ာ္တာလား။ ေျကာက္တာလား။ ေရာက္ခ်င္တာလား၊ မေရာက္ခ်င္တာလား။ <br />
<br />
၁၀ . ၉ . ၈ . ၇ . ၆ . ၅ .. အထပ္ေတြ ငါေရတြက္ေနတယ္။ <br />
<br />
၂ . ၁ . ... ဟာ ..... <br />
<br />
ဟာကနဲျဖစ္သြားတယ္ ... တံု့ကနဲ ... ဆိုင္းျကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ့ဆြဲထားသလိုလုိ ... ေအာက္ကိုဆက္မက် ... ေလထဲမွာ တန္းလန္း ... ဟိုေကာင္ေတြျကည့္ေတာ့လဲ ငါ့လိုပဲ ေရာက္ရာေနရာမွာ ရပ္ေနၾကတယ္။ ... ငါေအာ္ရယ္ပစ္လုိက္တယ္။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-19965915200877250952009-12-18T14:18:00.002+08:002009-12-18T14:29:06.624+08:00မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx4xyHRZRuZJsnQYb8lv1F4wA1O5feQR0Cx3nH2e7wgM-d5EVTCQCLkmjnBa0W5jlzDbkoNmID4Kd9_Ly_HEiLpbYM5PKQu0BXT6agsynQxIzQ4Azz4sC1_QYRRXy97ugRpCEI/s1600-h/DSC02639-1-3_-5_-4_-2__tonemapped-1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx4xyHRZRuZJsnQYb8lv1F4wA1O5feQR0Cx3nH2e7wgM-d5EVTCQCLkmjnBa0W5jlzDbkoNmID4Kd9_Ly_HEiLpbYM5PKQu0BXT6agsynQxIzQ4Azz4sC1_QYRRXy97ugRpCEI/s400/DSC02639-1-3_-5_-4_-2__tonemapped-1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416459409476303442" /></a>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-77491216875828868012009-10-26T11:13:00.000+08:002020-03-31T17:26:55.650+08:00ဖျက်မရသောအတိတ် ၈ - ကျွန်တော်နှင့် မကြည်ပြာ<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
ကိုရဲဆုံးပြီလို့ အောင်ဘာလေက လာပြောသည်။ သိပ်တော့ မယုံချင်သေး။ သူက သတင်းအခိုင်အမာရလို့ပြောတာပါ လို့ ဆိုလာသည်။ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် ဆက်စောင့်ရသည်။ သိပ်မကြာခင် နောက်တစ်ယောက်က link တစ်ခုလှမ်းပေးသည်။ အစ်မ မနော်ဟရီရဲ့ blog။ သတင်းသေချာသွားပြီပေါ့။<br />
<br />
စိတ်မကောင်းခြင်းကြီးစွာနဲ့ပဲ လက်ခံလိုက်ရသည်။ ကိုရဲစာတွေ နောက်ထပ်ဖတ်ရဖို့မရှိတော့။ အစ်မမနော်ဟရီက သူ့ကိုဆူတော့ သူက ဟိုမှာသားကြီးရှိတယ်။ ရွှေဘုန်းရှိတယ် ကိုအောင်မင်းသိမ်းရှိတယ် ပျော်စရာကြီးလို့ ပြန်ပြောဖူးသည်။ ခုတော့လဲ သူတို့တွေနဲ့ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် မကြည်ပြာဇာတ်လမ်းတွေများ ဆက်ရိုက်နေလေမလား။ (အတည်ပြောရင်းနဲ့ ကြောင်နှစ်ကောင်ကိုမျိုးနဲ့ ဒါရိုက်တာကိုမျိုး (မောင်မျိုးမင်း) တို့ပါအတူတူရှိရင် သူပိုပျော်မယ် လို့တွေးမိသည်။ ဆရာတွေတော့ ကြားရင် ဆဲနေတော့မှာပဲ)<br />
<br />
အပေအတေမှတ်တမ်းများကို ဆက်မရေးဖြစ်ခဲ့တာတော်တော်ကြာပြီ။ ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ်လှန်ထောင်းရမှာတွေ နည်းနည်းရှက်နေတာလဲပါသည်။ ခု ကိုရဲကိုခေါင်းထဲရောက်လာတော့ နီကိုရဲနဲ့ တွဲလျှက်ပါလာတာက မကြည်ပြာ။ အဲဒီလိုပဲ ကျွန်တော့်ကို ရဲဝင်း ဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့သော မကြည်ပြာတစ်ယောက် ရှိခဲ့ဖူးသည်။ ကိုရဲအမှတ်တရ ကျွန်တော့်မကြည်ပြာအကြောင်းကို အပေအတေမှတ်တမ်းများထဲမှ တစ်ခုအဖြစ် ဆက်ရေးရသော် ကောင်းမည်ဟုတွေးမိသဖြင့် ဆက်ရေးပါသည်။ ထိုမကြည်ပြာကြောင့် သူငယ်ချင်းများက ကျွန်တော့်ကို "ရဲဝင်း" လို့ခေါ်ကြပါသည်။ ရိုက်ကွင်းပေါ်မှအလွဲများ စာအုပ်ထဲမှာ ကိုရဲက မကြည်ပြာ ကို ကားကြီးအဖြစ် ရိုက်စဉ်က ရဲဝင်း လို့ တစ်ခါခေါ်သံကြားတိုင်း တစ်ခါ ဝမ်းသာလှိုက်မောရသည် ဟုပြောဖူးပါသည်။ ခု ကျွန်တော်လည်း ရဲဝင်း ဟု တစ်ခါခေါ်သံကြားတိုင်း ကျွန်တော့်မကြည်ပြာ၊ ကိုရဲ၏မကြည်ပြာ နှင့် ကိုရဲတို့ကို သတိရ ဝမ်းသာလှိုက်မောနေရတော့မည်။<br />
<br />
ထိုနေ့က မိုးမရွာပါ။ လေတိုက်လားမတိုက်လား ကျွန်တော်မမှတ်မိတော့။ ၈ တန်းကျောင်းသားများ၏ ထုံးစံအတိုင်း ကျူရှင်ဆရာ မလာခင် ကျွန်တော်တို့ ဆော့နေကြသည်။ ဖိုးဇော်ယူလာသော ရာဘာမြွေရုပ်လေးနှင့်ဆော့နေခြင်းဖြစ်ကြောင်း ကျွန်တော်မှတ်မိပါသည်။ အချင်းချင်း စရင်းနောက်ရင်းဖြင့် တစ်ခါတွင် ထိုမြွေရုပ်မှာ ဘယ်သူပစ်လိုက်မှန်းမသိပဲ ကျွန်တော်တို့အုပ်စုတွင်းမှကျော်ပြီး အတန်းရှေ့ဘက်ရှိ မိန်းကလေးအုပ်စုအတွင်းသို့ ကျသွားပါသည်။ လန့်အော်သံများကြားရပြီး ဆူဆူညံညံဖြစ်ကုန်သည်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက် မေ့လဲသွားသည်တဲ့။ ရုပ်ရှင်ထဲကလိုတော့မဟုတ်ပေမယ့် နောက်တော့အဲဒီကောင်မလေးနှင့်ကျွန်တော် အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်တော်က သူ့ကို သူ့အိမ်ကခေါ်သလိုပင် မိငယ်ဟုခေါ်ပါသည်။ မိငယ်က ချောသည်။ ယဉ်သည်။ အမြဲတမ်း ရင်ဖုံးအင်္ကျီနှင့် လုံချည်နှင့် အပြင်ထွက်တတ်သည်။ သို့သော် ... ဟုတ်ကဲ့ ... သို့သော်သူသည် ထိုအချိန်ကတည်းက အတော်လေးရည်းစားများသူဖြစ်လေသည်။<br />
<br />
သို့နှင့်ပဲ ရှစ်တန်းမှ ကိုးတန်းသို့ရောက်လာသည်။ သူ ရည်းစားတစ်ယောက်နှင့် ပြတ်ပြန်သည်။ အသည်းကွဲသည်ဟုပြောပြီး ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ထိုင်ငိုနေသည်။ ကျွန်တော်က ဆရာကြီးလုပ်ပြီးသူ့ကိုဆူသည်။ မိန်းကလေးဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တန်ဖိုးထားရကြောင်း၊ ရည်းစားများတာမကောင်းကြောင်း။ လူမလေးစားကြောင်း။ ရည်းစား ခဏခဏ မပြောင်းသင့်ကြောင်း သူ့ကို ဆူနေမိသည်။<br />
<br />
မိငယ်အငိုတိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို တစ်ခွန်းပဲပြန်ပြောပါသည်။ "စနေ ... ငါနင့်နဲ့ဆိုရင် နောက်တစ်ယောက်မပြောင်းတော့ဘူးလေ ... နော်" တဲ့။ အဲဒီတုန်းက ကိုရီးယားကားတွေ အခုလိုခေတ်မစားသေးပါ။ တီဗီမှာ မင်းသားချောစွန်းဝူခုန်း အထူးပါဝင်သရုပ်ဆောင်တဲ့ အနောက်သို့ခရီးသွားခြင်း ဇာတ်လမ်းက နာမည်ကြီးနေသည်။ ဒါပေမယ့်လဲ ကျွန်တော်တို့တွေ သမီးရည်းစားဖြစ်ခဲ့ကြသည်။<br />
<br />
ပျော်ခဲ့သောအကြောင်းများတော့ စာမဖွဲ့လိုတော့ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ပျော်ခဲ့ကြပါသည်။ ကလေးသဘာဝ ရည်းစားထားသည် ဆိုသည်မှာ အတူသွားအတူလာခြင်း၊ မုန့်အတူစားခြင်း၊ တစ်ယောက်ပါးကို တစ်ယောက်နမ်းခြင်း စသည်မျှသာဖြစ်သည်ဟု နားလည်ရင်း ပျော်ခဲ့ကြပါသည်။ ထိုစဉ်ကအချစ်သည် ယခုအချစ်နှင့်နှိုင်းယှဉ်သော ပကတိ ဖြူစင်သန့်ရှင်းသော မေတ္တာသက်သက်သာဖြစ်ကြောင်း နောင် နှစ်ပေါင်းများစွာကြာမှ ကျွန်တော်နားလည်ခဲ့ရသည်။<br />
<br />
နင်နဲ့ဆိုရင် နောက်တစ်ယောက်မပြောင်းတော့ပါဘူး ဟုဆိုခဲ့သော မိငယ်သည် နောက် တစ်နှစ်ကျော်အကြာ၊ ဆယ်တန်းကျောင်းများ ပြန်ဖွင့်ပြီး တစ်လခန့်အကြာတွင် နောက်တစ်ယောက် ပြောင်းသွားခဲ့ပါသည်။ ဤနေရာတွင် ရက်ရက်စက်စက်ဟူသောစကားကို ကျွန်တော်မသုံးပါ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိငယ်သည် မရက်စက်တတ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သူသည် ငြင်ငြင်သာသာလေးပင် နောက်တစ်ယောက်ဆီသို့ ပြောင်းသွားခဲ့ပါသည်။<br />
<br />
မောင် ... နင်နဲ့ငါ သူငယ်ချင်းပဲပြန်လုပ်ရအောင်ဟာ။ နော်။ နော်လို့။<br />
<br />
နင် ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီလိုပြောရတာလဲငယ်ရယ်။ မပြောပါနဲ့ဟာ။ နော်။<br />
<br />
နင်က ငါ့ကို ဂရုမှ မစိုက်တော့တာ။ ငယ်ပျင်းတာပေါ့။ မောင်ကကျောင်းလဲနေ့တိုင်းတက်တယ်။ ကျူရှင်လဲ ငယ်နဲ့ အတူမတက်တော့ဘူး။ ငယ့်ဆီကို တစ်ပတ်တစ်ခါတောင် မနည်းလာနေရတာမဟုတ်လား။ သူငယ်ချင်းပဲပြန်လုပ်ပါမောင်ရာ။ လိမ္မာပါတယ်ဟာ။ နော်။ ပြီးတော့ ....<br />
<br />
ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲငယ်။ နင့်ကို ငါ့ထက်ပိုဂရုစိုက်တဲ့သူ ရှိနေပြီမို့လို့လား။<br />
<br />
ဟုတ်တယ်မောင်။ သူက ငယ်နဲ့ ကျူရှင်အတူတူတက်တာဆိုတော့ မောင့်ထက် အများကြီးပိုပြီး အချိန်ပေးနိုင်တယ်။ ငယ့်ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်။ ငယ် သူ့ကို ပြန်ကြိုက်ချင်လို့။ အဲဒါ မောင် ငယ်နဲ့ သူငယ်ချင်းလုပ်ပေးကွာ။ နော်။<br />
<br />
... အေးပါငယ်ရယ်။ ... အဲဒီလိုလုပ်မှ နင်ပျော်မယ်ဆိုရင် ငါနင့်သဘောအတိုင်း လုပ်ပေးဖို့အဆင်သင့်ပါ။<br />
<br />
ဝေး ... ဒါမှမောင်ကွ (ရွှတ်) ဒါမို့လို့ မောင့်ကိုငယ်အရမ်းချစ်တာ။ လာ .. သူငယ်ချင်းပြန်ဖြစ်တဲ့ အထိမ်းအမှတ်နဲ့ မုန့်သွားစားမယ်။ လျှောက်လည်မယ်။<br />
<br />
ငယ်သည် ဤသို့တတ်နိုင်သော ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူ ငြင်ငြင်သာသာလေး ကျွန်တော့်ကိုထားခဲ့သလို ကျွန်တော်လည်း ငြင်ငြင်သာသာလေး အသည်းကွဲခဲ့ပါသည်။ ငယ်နှင့်ကျွန်တော် နှစ်တွေအများကြီး (အများကြီးဟုထင်ပါသည်) ကွဲကွာသွားခဲ့ပါသည်။<br />
<br />
တစ်ရက်၊ ကျွန်တော်၊ ယုန်လေးနှင့် ပိပိ တို့ မြရိပ်ညိုရှိုးပွဲ သွားကြည့်ကြသည်။ ပြန်ထွက်အလာတွင် လူအုပ်ထဲမှ ခေါ်သံတစ်သံကြားလိုက်ပါသည်။<br />
<br />
မောင် ... မောင်ရေ။ ငယ်ဒီမှာ။<br />
<br />
၅ နှစ်ကြာခဲ့ပေမယ့် မနေ့တစ်နေ့ကပင် ခေါ်ခဲ့သေးသလိုမျိုး၊ အသံသည် စိမ်းမနေပဲ ရင်းနှီးနွေးထွေးနေသည်။<br />
<br />
ငယ် .... ကျွန်တော် ကမန်းကတမ်း လိုက်ရှာမိသည်။ ဟော ... တွေ့ပါပြီ။ လူအုပ်ကြားထဲမှာ ငယ့်မျက်နှာလေးတွေ့ရသည်။ လွန်ခဲ့သော ၅ နှစ်ကလိုပင် လန်းဆန်းနုပျိုဆဲဟု စိတ်ထဲမှာထင်မိသည်။<br />
<br />
ငယ် ... ဟယ် .. .နင် ဝလာလိုက်တာ ... အဲလေ ... ဟိုက် ....<br />
<br />
ကျွန်တော် ဘာပြောရမှန်းမသိပဲ စကားတစ်ဝက်တစ်ပျက်မှာ ရပ်သွားပါသည်။<br />
<br />
မောင်။ နင်ကတော့လုပ်ပြီ။ ဒါ ဝ တာဖြစ်မလား။ သေချာလဲကြည့်ပါဦး။<br />
<br />
သေသေချာချာကြည့်စရာမလိုပဲ ကျွန်တော်သိလိုက်ပါသည်။ ငယ့်မှာ ကိုယ်ဝန်ကြီးနှင့်ဖြစ်လေသည်။ ကိုယ်ဝန်ကြီးမှ အတော်ကို နေ့စေ့လစေ့ဖြစ်နေသော ကိုယ်ဝန်ကြီးဖြစ်သည်။<br />
<br />
နေဦး။ ငယ်မိတ်ဆက်ပေးဦးမယ်။ ဒါ ငယ့်အမျိုးသားလေ။ ကို ........... ပေါ့။ ကို .. ဒါ ငယ့်အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေ။ .............. ပေါ့။<br />
<br />
ဟုတ် ... တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်။ (လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်ကြသည်)<br />
<br />
ငယ် စကားတွေပြောပါသည်။ သူငယ်ချင်းတွေအကြောင်းရော ဘာရော ... ကျွန်တော် မကြားတစ်ချက် ကြားတစ်ချက်။ အသံတို့သည် ဝေးသွားလိုက် နီးလာလိုက် ...<br />
<br />
မောင် ... နင်ကလဲ စကားလေးဘာလေးပြောလေဟာ<br />
<br />
အော် ... အေး။ နင် ဘယ်တော့မွေးမှာလဲ။ ultra-sound ရော ရိုက်ကြည့်ပြီးပြီလား။ ဘာလေးလဲ။<br />
<br />
ဟွန်း .. ခုမှမေးဖော်ရ ... ယောက်ျားလေးပါတဲ့ရှင်။ ရိုက်ကြည့်ပြီးပြီ။ ရှေ့လထဲမွေးမှာ။ မောင် ... သားကို နင့်နာမည် ပေးလိုက်မယ်နော်။ မကောင်းဘူးလား။<br />
<br />
ကျွန်တော့်မျက်နှာတွေ ပူထူသွားပါသည်။<br />
<br />
အာ နင်ကလဲ။ မနောက်ပါနဲ့ဟာ။<br />
<br />
နောက်တာမဟုတ်ဘူး မောင်ရဲ့။ အကောင်းပြောတာ။ သားကို နင့်နာမည်ပေးလိုက်မယ်။ နော်။ ခုတော့ သွားပြီ။ ငါ လမ်းလျှောက်ထွက်လာတာ။ ငါတို့အိမ်က ဒီရှေ့လမ်းထဲမှာပဲ။ သွားပြီနော် မောင်။ တာ့တာ။<br />
<br />
ကျွန်တော် ကျန်ခဲ့ပြန်ပါသည်။ ငိုင်၍ ကျန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်လှည့်ကြည့်တော့ ပိပိက တခွိခွိရီနေပြီ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ပိပိက ယုန်လေးကို ဖုန်းဆက်ပြီး ဖွသည်။ ယုန်လေးက chat room ထဲမှာ ဖွထားနှင့်သည်။ နောက်နေ့ ကျွန်တော် chat-room ထဲရောက်တော့ အားလုံးက ဝိုင်းနုတ်ဆက်ကြသည်။ ...<br />
<br />
ကိုရဲဝင်းလာပြီ။ ကိုရဲဝင်း ... မကြည်ပြာနဲ့တွေ့ခဲ့တယ်ဆို။ ဝါးဟားဟား ...<br />
<br />
ထိုစဉ်က လွင်မိုးနှင့် ထွန်းအိန္ဒြာဗို သရုပ်ဆောင်ထားသော ကြည်ပြာရောင် နက္ကတစ်များ ဇာတ်ကား ရုံတင်နေသည်။ လွင်မိုးကို ၆၄ ပေါင်သာရှိသော ရဲဝင်းနှင့် အစားထိုးရသည်မှာ တော်တော် ဂွတီးဂွကျ နိုင်လှသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော့်မှာ နာမည်တစ်လုံးထပ်တိုးသွားသည်။<br />
<br />
ယခုထိ ယနေ့ထိ ... ထိုကိစ္စကိုသိသော သူငယ်ချင်းများက ရဲဝင်းဟု ခေါ်ဆဲ။ ခေါ်ကြဆဲ။<br />
<br />
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````<br />
<br />
ကိုရဲရေ ... ရဲဝင်း လို့ တစ်ခါခေါ်သံကြားတိုင်း ... ခင်ဗျားကိုရော၊ ခင်ဗျားရဲ့ မကြည်ပြာ (သို့မဟုတ် မသီတာ)၊ ကျွန်တော့်ရဲ့မကြည်ပြာ၊ အကုန်လုံးကို သတိရနေဦးမှာပါ။ တစ်ခါခေါ်သံကြားတိုင်း တစ်ခါ ရင်မှာ နွေးထွေးလှိုက်မောနေရဦးမှာပါ။<br />
<br />
အဲဒီနေ့ဟာ မိုးမရွာ၊ ဖုန်ထူပြီး လေတိုက်တဲ့နေ့တစ်နေ့ ဖြစ်ကြောင်းကိုပါပေါ့။<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-65674566338186464052009-08-16T23:11:00.004+08:002009-08-17T00:06:47.176+08:00ထူးအိမ္သင္<div style="text-align: justify;">ကိုငွက္ဆံုးတဲ့ႏွစ္ပါတ္လည္ဆိုေတာ့ ကိုငွက္သီခ်င္းေတြပဲ နားေထာင္ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ပုဒ္ကိုတစ္မ်ိဳး မရိုးရေအာင္ကို ေကာင္းလြန္းတဲ့ ကိုငွက္သီခ်င္းေတြထဲမွာ အႀကိဳက္ဆံုးနဲ႕ အထိရွဆံုးသီခ်င္းကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလး သီခ်င္းပဲ။ ဖိုးစေန အေမ့ကိုခၽြဲခ်င္တိုင္း အိမ္မွာဖြင့္ေနက်သီခ်င္းေပါ့။ Jazz ဂီတကိုလဲ နက္နက္နဲနဲ ခံစားတတ္ေစခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေပါ့။<br /></div><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/6zNvhPGM-L4&color1=0xb1b1b1&color2=0xcfcfcf&feature=player_embedded&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/6zNvhPGM-L4&color1=0xb1b1b1&color2=0xcfcfcf&feature=player_embedded&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" width="425" height="344"></embed></object>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-52227714599280127112009-08-12T16:25:00.003+08:002009-08-12T16:29:24.887+08:00Homesick<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnz13r7SW9hXMdzHvIu5OTUJMgTSgoqShqOsmxPE_fEAt6KGNdQZcqYmu9ro0bpxu9anrS65vxglvNJg800FgGg6OCdoQgntSWw96vMLDECE2AY98zVZ6ctjVmcvJo78OLLtNa/s1600-h/Homesick-ILLUS_opt.jpeg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 158px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnz13r7SW9hXMdzHvIu5OTUJMgTSgoqShqOsmxPE_fEAt6KGNdQZcqYmu9ro0bpxu9anrS65vxglvNJg800FgGg6OCdoQgntSWw96vMLDECE2AY98zVZ6ctjVmcvJo78OLLtNa/s200/Homesick-ILLUS_opt.jpeg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5368991392879702786" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ Home sick ျဖစ္ေနပါသည္။ ရယ္ေတာ့လဲရယ္ခ်င္စရာ၊ ျခေသၤ့ကၽြန္းေရာက္လို႕ပဲ တစ္ေယာက္တည္းေနလာတာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္နီးပါးရွိေနၿပီ ေရာက္တဲ့ေန႕ကတည္းကစလို႕ ခုထိအိမ္မလြမ္းဖူးတဲ့ေကာင္က ခုမွ အိမ္လြမ္းသူျဖစ္ေနသည္။<br /><br />မတတ္ႏိုင္။ မတတ္ႏိုင္ေျခ။ အိမ္ကိုလဲ ၿခေသၤ့ကၽြန္းကို မ ယူလို႕မရ။ ဖိုးစေနလဲ အလုပ္ေတြပိၿပီး အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသး။ သတိရရံု ဖုန္းဆက္ရံုမွတစ္ပါး မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေျခ။<br /></div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-59190591277622480292009-08-04T23:55:00.004+08:002009-08-05T00:06:20.387+08:00Pics<div style="text-align: center;">ဒါက West Coast ေရာက္တုန္းက ရိုက္ထားတာပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpQoJUKFZgCk03kC2nX3e3QjuN_mPGUX9M1K8ZZmq4C1kp9VEVEGYohMqBv1dmDfugnHb62vezuZ06loZ5CUhl6gi4A3QCEuQABWlZwlqjMelk-4G9JFEL9RKUSX5KG1vP5Cce/s1600-h/DSCF7907_8_9_small_comp.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 298px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpQoJUKFZgCk03kC2nX3e3QjuN_mPGUX9M1K8ZZmq4C1kp9VEVEGYohMqBv1dmDfugnHb62vezuZ06loZ5CUhl6gi4A3QCEuQABWlZwlqjMelk-4G9JFEL9RKUSX5KG1vP5Cce/s400/DSCF7907_8_9_small_comp.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366139737418552338" border="0" /></a>Quay Cranes<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNnYZIlWBmRvjpFn7VaFqjWCRZgtAIiBh76tPi83rebRozXcrIGOZdzRiSKIUAv1XudwpS_9rBP63LGozPvL76w9yVJloyCNrYWls06aCQDcrDxalqyI2WmDiZ4q1nsiQCidUV/s1600-h/Into_The_Storm_Frame_1024.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNnYZIlWBmRvjpFn7VaFqjWCRZgtAIiBh76tPi83rebRozXcrIGOZdzRiSKIUAv1XudwpS_9rBP63LGozPvL76w9yVJloyCNrYWls06aCQDcrDxalqyI2WmDiZ4q1nsiQCidUV/s400/Into_The_Storm_Frame_1024.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366139623077352162" border="0" /></a>Into The Storm<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE8yeKum8cB0v-fWYQastkyZ9IP6XA_ibKfISJVf_Zt3WyPjom73H5h2jUB6D1MvvTugu1Uf4XdVi05HK7Ni8RR_4gr5bMij18oajCDjjvMNGnEPGAg7i0iED3-Qsa1Hgzwkwn/s1600-h/Beach+2_Light.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE8yeKum8cB0v-fWYQastkyZ9IP6XA_ibKfISJVf_Zt3WyPjom73H5h2jUB6D1MvvTugu1Uf4XdVi05HK7Ni8RR_4gr5bMij18oajCDjjvMNGnEPGAg7i0iED3-Qsa1Hgzwkwn/s400/Beach+2_Light.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366139497912127442" border="0" /></a>Dark & Light<br /><br />Sentosa Island ေရာက္တုန္း အပ်င္းေျပရိုက္လာတဲ့ပံုေလးေတြပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEQeNfMM5fyZ7L8FwtJlkI36DcLn0lBpfhbZv8ltEzl8tYZJIpu4v428AjlDVF8OoaWWE-uaNqZ3nQVgreo9ONMxLk0IL43TXuqKdmdCNboTadsTPfidFG7-on2DW8kAud-3NF/s1600-h/Beach+Hut.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEQeNfMM5fyZ7L8FwtJlkI36DcLn0lBpfhbZv8ltEzl8tYZJIpu4v428AjlDVF8OoaWWE-uaNqZ3nQVgreo9ONMxLk0IL43TXuqKdmdCNboTadsTPfidFG7-on2DW8kAud-3NF/s400/Beach+Hut.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366138818614505554" border="0" /></a>Beach Hut<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMt8VFIMpoUQl0qacPVobPcOoCk0qxUwXYWxDX17Fy9TjRWzOPF6BcS4nbMOiUV5sJ6SJzz-hw-MmsUreroZrZmGc3bTG7xPHeO_P3aS8G5RFRjT9IS5nAkbCxnRJKYWmqHN-X/s1600-h/Beach+Hotel.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMt8VFIMpoUQl0qacPVobPcOoCk0qxUwXYWxDX17Fy9TjRWzOPF6BcS4nbMOiUV5sJ6SJzz-hw-MmsUreroZrZmGc3bTG7xPHeO_P3aS8G5RFRjT9IS5nAkbCxnRJKYWmqHN-X/s400/Beach+Hotel.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366138681164910706" border="0" /></a>Beach Hotel<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrckUKTPWNXeoDhTi6khaX17aappslBjFWjtD31mzlX2_sM31TW6_H7VF4X1SbdGBOIPri0phtWiB7LUu12QWhhvxzltZsf0rk5xU0xg3NFGE3-2lSbUlx2PHFUeieGIdpQK2W/s1600-h/Beach.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrckUKTPWNXeoDhTi6khaX17aappslBjFWjtD31mzlX2_sM31TW6_H7VF4X1SbdGBOIPri0phtWiB7LUu12QWhhvxzltZsf0rk5xU0xg3NFGE3-2lSbUlx2PHFUeieGIdpQK2W/s400/Beach.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366138265645153154" border="0" /></a>Beach Guards<br /><br /></div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-70290671838534983732009-08-03T00:54:00.006+08:002009-08-04T23:54:26.907+08:00Weekend Diary<div align="justify">စေနတနဂၤေႏြကေတာ့ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္္အိမ္မွာ ကခ်င္္မနဲ႕ မြန္မ ၂ ေယာက္ေပါင္းၿပီး ရွမ္းေခါက္ဆြဲခ်က္ၾကမယ္ဆိုတာနဲ႕ ေသာၾကာေန႕ ညကတည္းက ရံုးကျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ေစ်းဝယ္ထြက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မုန္႕စားစကားေျပာၿပီး ေနာက္ဆံုးဘတ္စ္ကားနဲ႕ အိမ္ျပန္အိပ္။ မနက္အိပ္ယာႏိုးတာနဲ႕ Peninsula မွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႕ ပဲငပိဝယ္ၿပီးေတာ့ ခ်က္မယ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို သြားပါတယ္။ ဟိုအိမ္ေရာက္မွ ပဲငပိနဲ႕ ငရုတ္ဆီနဲ႕ မွားဆြဲလာမွန္းသိပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ SharePoint Portal က error alert mail ေတြ ဖုန္းထဲကို တတိန္တိိန္ဝင္ေနတာနဲ႕ အထုတ္ေတြ ကမန္းကတန္းခ် သူငယ္ခ်င္းေတြေအာ္ေနတာ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ပဲ ကြန္ပ်ဴတာခ်က္ခ်င္းဖြင့္ၿပီး server နဲ႕ နပမ္းလံုးရျပန္ပါတယ္။ ၿပီးမွ တစ္ေန႕ကုန္ စားလိုက္ေသာက္လိုက္ စကားေျပာလုိက္နဲ႕ ေန၊ ညဘက္က်မွ အိမ္အျပန္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားမ်ားပါတယ္။ အျပန္္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားလို႕ မွတ္တိုင္ေက်ာ္သြား၊ အဲဒီကားကိုပဲ ျပန္ပတ္စီးလာေတာ့ နာရီဝက္ပိုၾကာသြားပါတယ္။ <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH5S1PPMS2jamPL6rx0jM7zmVHerGOwjIJn-zdL4mYkYdKzo6vefWFR_NBOrMMICCfc49sbthUUcSuxAznYS-uuFHn-3L_sVMOQf8YIegb1GgzUZrfgygEYYSD43gZX8LeXaS0/s1600-h/smirnoff.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 279px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH5S1PPMS2jamPL6rx0jM7zmVHerGOwjIJn-zdL4mYkYdKzo6vefWFR_NBOrMMICCfc49sbthUUcSuxAznYS-uuFHn-3L_sVMOQf8YIegb1GgzUZrfgygEYYSD43gZX8LeXaS0/s400/smirnoff.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366137228057775026" border="0" /></a>အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္၊ ေဗာ့ဒကာကို မုန္လာဥနီေဖ်ာ္ရည္နဲ႕ ၃ ခ်ိဳး ၁ ခ်ိဳး ေရာ ေရခဲတံုး ၃ တံုးေလာက္ထည့္ၿပီး ေကာ္ဖီမတ္ခြက္နဲ႕ ၂ ခြက္အျပည့္ေသာက္၊ ေမွာက္သြားပါေတာ့တယ္။<br /><br />တနဂၤေႏြမနက္ အိပ္ယာထထခ်င္း ေခါင္းနည္းနည္းအံုေနပါတယ္။ အဲဲဒီကေန ဗိုက္ဆာလို႕ burger တစ္ခုနဲ႕ ေကာ္္ဖီတစ္ခြက္အေသာက္ အစာဝင္တာနဲ႕ အန္ခ်င္သလိုျဖစ္လာပါတယ္။ ေရေသာက္ခ်လိုက္ေတာ့ အစာအိမ္နံရံကပ္ေနတဲ့ alcochol အကြၽင္းအက်န္ေလးေတြ အူထဲေပ်ာ္ဆင္းၿပီး ျပန္မူးပါတယ္။ မူးၿပီးေတာ့ ေခါင္းပါ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ကိုက္လာျပန္ပါတယ္။ တစ္ေန႕လံုး သံပုရာရည္ေသာက္လိုက္ Panadol ေသာက္လိုက္နဲ႕ အိပ္ယာထဲမွာေခြရင္း တနဂၤေႏြေန႕လဲ ေအာင္ျမင္စြာကုန္ဆံုးသြားပါေတာ့တယ္။<br /></div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-61814217464276247122009-07-30T09:56:00.004+08:002009-08-04T12:24:39.582+08:00Schumacher in for Massa!<div align="justify">Well well well,<br /><br />F1 Race is getting more and more interesting one race after another this season. Earlier, it’s very boring with only Bawrn Mercedes cars dominating the circuit with their cut-through double diffusers. After some races, the red and blue colored Red Bull is surprisingly chasing white Bawrn cars. Vettle taking podiums and winnings as a youngest F1 racer are really challenges to Bawrn as well as the come-back Webber with his first win to the 130th F1 race.<br /><br />Till then I though “Oh! Ok, rookies rocks”. Nothing more than that. But now!!! The Red and Silver McLaren Mercedes came back with the beloved KERS as well as the wicked red Ferrari devils. After Michael Schumacher retired in 2006, I’ve become the fan of “Nior” rookie who shook the F1 world, named “Lewis Hamilton”. This season, he’s faced with very tough events but this little English blackie never give up. Sloppy car at the start of the season, the “Lie-gate” scandal and unfortunate accidents all cannot hold him back for long time and last week, he came back to podium, not only to stand there but to grab the winning award. At the same time, our beloved “Red Devil” Massa was hit by a debris and warded in the ICU of a hospital. His come-back for next race has been ruled-out and also the rest of the season is not certain.<br /><br />A lot of rumors came out of grapevines who’d replace to Massa’s seat and Michael Schumacher’s name was at the top of the list. But earlier, his spoke-person, and other people closed to him denied that he’s coming back highlighting the neck injury he’s got last April, as well as his age. Now, this morning, he announced that he’ll take that Ferrari seat again till Massa is fit enough to drive again. (That mean at least end of this season).<br /><br />What can I say more. My favorite drivers, better cars, new teams, F1 is full of surprise and I can’t wait to see how Michael and Lewis race against each other. That’s a dream come true.<br /></div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-64143580401782624452009-07-22T21:25:00.003+08:002009-07-22T21:49:20.566+08:00ဖ်က္မရေသာအတိတ္ ၇ - အတိတ္ခါးခါးငစေနတစ္ေယာက္ ဘေလာ့ဘက္ ေျခဦးလက္ဦး ဘာဦးမွ မလွည့္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာေခ်ၿပီ။ ဟိုအေၾကာင္းျပ ဒီအေၾကာင္းျပ ျပခ်င္ရာျပလို႕ရေသာ္လည္း တစ္ကယ့္အေၾကာင္းအစစ္မွန္က ျပန္မလွန္လိုေသာ အတိတ္တို႕ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း အတိတ္ဆိုသည္မွာမဖ်က္စေကာင္း၊ ေပးထားေသာေခါင္းစဥ္ကလဲ ဖ်က္မရေသာအတိတ္ ဆိုေတာ့ မေရးခ်င္လဲ ေရးရေတာ့သည္။ သူမ်ားအတြက္ အထူးအဆန္းေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။ ငစေနအတြက္ေတာ့ အေသအမႊားသည္လဲ မေမ့ႏိုင္စရာေတြပင္ျဖစ္သည္။<br /><br />ခ်န္လွပ္သင့္တာကို ခ်န္လွပ္၍ ဇာတ္လမ္းကိုဆက္ရေသာ္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို သည္းမခံႏိုင္ေသာသူတို႕သည္ ၁၉၈၈ တြင္ မိမိတို႕ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ျပသၾကေလေတာ့သည္။ ထိုႏွစ္အေစာပိုင္းေလတြင္ပဲ ငစေန႕အေဖသည္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေစ ဟူေသာ အမိန္႕စာတစ္ေစာင္ကို လက္ခံရရွိခဲ့သည္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွတုန္႕ဆိုင္းမေန၊ သြားဆိုလွ်င္ ေၾကာပိုးအိတ္တစ္လံုးလြယ္ၿပီး ဘယ္လိုသြားရသြားရ ဘယ္ကိုသြားရသြားရ သြားလိုက္သည္သာျဖစ္သည္။<br /><br />အေျခအေနေတြက မေကာင္းရာက ပိုပိုဆိုးလာသည္။ တစ္ရက္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း အတန္းထဲသို႕ အေဖအစ္ကိုဝင္လာသည္။ မလာစဖူး ေရာက္လာေသာ ဘဘႀကီးကိုၾကည့္၍ ဖိုးစေန အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဘဘႀကီးႏွင့္ ဆရာမတို႕ တီးတိုးတိုင္ပင္ေျပာဆိုၾကၿပီးေနာက္ ဆရာမကဖိုးစေန၊ ဘဘႀကီးနဲ႕ ျပန္လိုက္သြားလိုက္ ဟိုေျပာသည္။ ထိုစဥ္မွာပဲ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြကိုလဲ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ လာေခၚၾကသည္။ အျပင္မွာ အေမႏွင့္ ဘဘႀကီးသားအလတ္ ကိုေလးတို႕က ကားႏွင့္ေစာင့္ေနၾကသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖိုးစေနတို႕ အိမ္ကိုျပန္လာၾကသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့့ ေမေမက ဖိုးစေနတို႕ေက်ာင္းေတြ ခဏပိတ္သည္ဟုေျပာသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ ဆႏၵျပၾကသည္တဲ့။ ရဲေတြ လံုထိန္းေတြက ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ၾကသည္တဲ့။ ကံေကာင္းျခင္း ၂ ဆင့္ထပ္ေသာ ၇ ရက္ ၇ လသည္ ရုတ္တရက္ အက်ည္းတန္ေလသည္။<br /><br />ေဖေဖႏွင့္ အဆက္အသြယ္မရ။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းဆက္သြယ္ေရးက လံုးဝျပတ္ေတာက္လုနီးပါး။ တိုင္းရင္းသားတပ္ဖြဲ႕မ်ားႀကီးစိုးရာနယ္ေျမမို႕ အစိုးရဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အေတာ္ပင္ အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။ လမ္းမေတြမွာ ဘုန္းေမာ္ ဘုန္းေမာ္ ဟူေသာအသံေတြ ဆူညံေနသည္။ ေမေမ့ကို ဘုန္းေမာ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္တဲ့။ ဆႏၵျပရင္း လံုထိန္းေတြလက္ခ်က္နဲ႕ ေသသြားတယ္တဲ့။ <br /><br />လူေတြမေက်နပ္ခ်က္က ပိုမ်ားလာသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက စစ္တပ္ဆိုတာမိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး ပစ္ရင္ တည့္တည့္ပစ္တယ္ ဟုေျပာသည္။ သို႕ေသာ္ သူအလုပ္ကထြက္သြားသည္တဲ့။ သူ႕ေနရာတြင္ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ ဆႏၵေတြ မေစာၾကပါနဲ႕၊ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကို အတူတူခ်ီတက္ၾကတာေပါ့ ဟုေျပာသည္။ ဒီမိုကေရစီဆိုေသာ စကားလံုးအသစ္တစ္ခု ထိုရက္ပိုင္းတြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကားလာရသည္။ ထို နဖူးေျပာင္ေျပာင္လူႀကီးလဲ သိပ္ၾကာၾကာမခံလိုက္ပါ။ အလုပ္ထြက္သြားျပန္သည္။ ေမေမက ရံုးသြားေနရဆဲျဖစ္သည္။ ဖိုးစေနတို႕ေက်ာင္းမွာ ေရတပ္က စစ္သားမ်ားဝင္ေနၾကသည္ဟုေျပာသည္။ စစ္တပ္ကိုမႀကိဳက္လို႕ စစ္တပ္ကေန ခြဲထြက္လာသည္တဲ့။ လမ္းထိပ္မွာ TE11 စစ္ကားႀကီးႏွင့္ စစ္သားမ်ား သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီးေရာက္လာသည္။ လူေတြကစံပါယ္ပန္းေတြ သေျပပန္းေတြႏွင့္ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ စစ္တပ္သည္ ျပည္သူဘက္ကတစ္သားတည္းေနသည္ဟု သူတို႕ကေျပာၾကသည္။ ဘာေတြမွန္းမသိပါ။ စစ္တပ္က လူထုဘက္ကဟုေျပာေသာ္လည္း ဖိုးစေနတို႕ဦးေလးမ်ား၊ လမ္းထဲမွ အစ္ကိုႀကီးမ်ား အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ လမ္းကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ပိတ္၍ နံရံအျမင့္ႀကီးမ်ားကာၿပီး ကင္းစင္မ်ားေဆာက္သည္။ လူႀကီးမ်ားအကုန္လံုး အလွည့္က်ကင္းေစာင့္ရသည္။<br /><br />ရုတ္တရက္ အေၾကာင္းမၾကားပဲ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာသည္္။ ခြင့္ ၃ ရက္ရ၍ ျပန္လာသည္တဲ့။ သံႀကိဳးရိုက္ထားတယ္ မရဘူးလားဟုေမးသည္။ ေၾကးနန္းရံုးႀကီးမွာ ဝန္ထမ္းေတြမရွိေတာ့တာ ေဖေဖမသိ။ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းတြင္ ရန္ကုန္သတင္း ဘာမွမၾကားဟုေျပာသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္နီးလာမွ သတင္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္ၾကားလာရသည္တဲ့။ ေဖေဖသည္ ဝန္ထမ္းေကာင္းပီသစြာပင္ ခြင့္ ၃ ရက္ေစ့ေသာအခါ ေက်ာပိုးအိတ္ေကာက္လြယ္ေလသည္။ ျပန္ေတာ့မည္ဟုေျပာသည္။ ေမေမက အေျခအေနမေကာင္း၊ ရန္ကုန္မွာပဲခဏေနၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္မွ ျပန္ရန္ေျပာသည္ကိုလက္မခံ၊ အတင္းျပန္သြားသည္။ ထိုညတြင္ ႏိုင္ငံတစ္ကာသတင္းဌာနမ်ားမွ ေနာက္ေန႕တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးဆင္ႏႊဲမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာၾကသည္။ တရုတ္မ်ား၏အယူအဆ ၈ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကို တစ္ကယ္ေဆာင္က်ဥ္းမေပးႏိုင္ေၾကာင္း သိလုိက္ရေလသည္။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-87101281836980747322009-07-22T18:03:00.004+08:002009-07-22T18:07:17.935+08:00ေနၾကတ္ျခင္းမေန႕က ေခါင္းကိုက္တာနဲ႕ ေဆးေသာက္ၿပီးအိပ္လိုက္တဲ့ဖိုးစေန မနက္အိပ္ယာႏိုးေတာ့ အေတာ္ေလးကိုေမွာင္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဘယ္ႏွနာရီေလာက္မ်ားရွိပါလိမ့္ ဆိုၿပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၇း၄၅ ရွိေနပါၿပီ။ ၈ နာရီတက္တဲ့ရံုး၊ တက္ဆီနဲ႕ေတာင္ နာရီဝက္သြားရတဲ့ခရီးမို႕ ဒီေန႕ေခါင္းကိုက္ၿပီး အိပ္ယာထေနာက္က်လို႕ ခြင့္ယူတယ္လို႕ပဲ မန္ေနဂ်ာဆီ အီးေမးလ္ ပို႕လိုက္ပါတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေမွာင္ေနတုန္းပဲ။ မိုးလဲရြာထားေတာ့ မိုးအံု႕ၿပီးေမွာင္တယ္ပဲေအာက္ေမ့လိုက္ပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာက ခြင့္တစ္ရက္အလကားကုန္သြားမယ္။ မင္းသက္သာတဲ့အခ်ိန္လာခဲ့ ငါ HR ကိုေျပာထားေပးမယ္ဆိုၿပီး အီးေမးလ္ျပန္လာတာနဲ႕ ေအး ငါ ၁၀ နာရီေလာက္ ေရာက္မယ္ လို႕ အီးေမးလ္ ျပန္ပို႕လုိက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးမွ ရံုးကိုလာခဲ့ပါတယ္။<br /><br />ရံုးေရာက္ေတာ့မွ အီးေမးလ္စစ္၊ သတင္းေတြဖြင့္ၾကည့္နဲ႕လုပ္ေတာ့ ေအာ္ ... ဒီမနက္ေနၾကတ္တယ္ဆိုပဲ လို႕ သိလိုက္ရပါတယ္။ အိႏိၵယဘက္မွာလဲ လူတစ္သိန္းေလာက္ ေနၾကတ္မယ့္လမ္းေၾကာင္းတည့္တည့္ကရြာတစ္ရြာမွာ စုၿပီး ေနၾကတ္တာၾကည့္ဖို႕လုပ္တာ မိုးေတြ မတရားအံု႕ေနလို႕ အကုန္တပ္ေခါက္ျပန္သြားရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းလဲ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-68633548839695113012009-07-13T15:51:00.004+08:002009-07-13T16:02:21.319+08:00Call The Policeဟီး ... "တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေပၚလို႕လာ ငါသာမင္းေလာင္း ထီးျဖဴေဆာင္း" ဆိုတာေလာက္ေတာ့ မဆိုးေသးဘူးနဲ႕တူပါရဲ႕။ ၄ လေလာက္ ေပ်ာက္ၿပီး ျပန္ေပၚလာျပန္ပါၿပီ။<br /><br />ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ဒီေန႕ ရံုးမွာလြဲခဲ့တဲ့အလြဲေလးတစ္ခုပါ။ ညတုန္းက အိပ္ကာနီးေလးမွာ ေဘးခန္းကလင္မယား အေသသတ္ၾကပါတယ္။ အျပင္ထြက္လုိက္ အထဲဝင္လိုက္ ထုရိုက္ႏွက္သံေတြနဲ႕ ဆူညံအိပ္မရတာနဲ႕ ေနာက္တစ္ခါ အသံထြက္လာလို႕ကေတာ့ ငါရဲအေခၚပဲဆိုၿပီး ဖုန္းကိုအဆင္သင့္ကိုင္ထားပါတယ္။ ဒင္းတို႕ပဲကံေကာင္းေလသလားေတာ့မသိ၊ ဖုန္းဆက္ပါေတာ့မယ္ဆိုမွ အသံၿငိမ္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲကၽြန္ေတာ္လဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ရဲေခၚမယ္ဆိုတာက စိတ္ထဲမွာဘယ္လိုစြဲက်န္ေနမွန္းမသိလိုက္ဘူး။ <br /><br />ရံုးေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရင္နဲ႕ (မရို႕မေသ) အေပါ့အပါးသြားခ်င္လာတာနဲ႕ အိမ္သာသြားတက္ၿပီး ေရဆြဲအခ်မွာ ေရသန္႕ပိုက္က ေရယိုေနတာေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး "Call the police, the pipe is leaking" လို႕ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။ :D သန္႕ရွင္းေရးေကာင္ေလးက ကိုယ့္ကို ျပဴးၾကည့္ၿပီးက်န္ခဲ့တာကို ဒီေကာင္ ဘာေၾကာင္ေနလဲမသိဘူး။ အဂၤလိပ္လိုမွ နားလည္ရဲ႕လားမသိဘူး ဘာညာနဲ႕ ပြစိပြစိ လုပ္လာၿပီးေတာ့မွ လက္ေဆးေနရင္းနဲ႕ ငါဘာမ်ားေျပာမိပါလိမ့္ လို႕ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ ကိုယ္ေျပာတာလြဲေနမွန္းသိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သန္႕ရွင္းေရးေကာင္ေလးကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး "sorry, I mean call the maintenance" လို႕ လွမ္းေျပာလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွလဲ ဆရာသမားေလး ရီက်ဲရီက်ဲနဲ႕ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ <br /><br />အလုပ္ေတြမ်ား အရႈပ္ေတြမ်ားၿပီး ဖိုးစေနေခါင္းလဲ ၾကက္ဥဟတ္ဘြိဳင္ျဖစ္ေနၿပီနဲ႕တူပါရဲ႕ဗ်ာ။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-56310418347280050052009-03-14T23:00:00.005+08:002011-10-17T10:20:53.977+08:00၄လစာရွင္းတမ္း - ၂အေဖ့အမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာေတြေၾကာင့္ ဖိုးစေန စိတ္ရႈပ္အလုပ္ရႈပ္ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ အားရပါးရ သတင္းစာေတြ ကတ္ေၾကးနဲ႕ ထိုင္ညွပ္လိုက္ နီျပာတံေတြနဲ႕ တားလိုက္နဲ႕ ဖိုးစေနကို အားတက္သေရာ အလုပ္ရွာေပးေနပါတယ္။ အေဖသည္ ကြန္ပ်ဴတာဆိုေသာ စကားလံုး ပါလွ်င္ သူ႕သားလုပ္တတ္သည္ခ်ည္း ေအာက္ေမ့ေနေသာအခါ ဖိုးစေန အခက္ေတြ႕ေလသည္။ Hardware ေရာ networking ေရာ၊ computer operator ေရာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ စာရင္းကိုင္ပါမက်န္ ကြန္ပ်ဴတာ ဟုပါေသာ အလုပ္ေၾကာ္ျငာေတြ႕သည္ႏွင့္ ငစေန႕ကို အားရပါးရ ေလွ်ာက္ခုိင္းေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆိုင္ပါဟုေျပာလွ်င္ အလြန္စိတ္ဆိုးေတာ့သည္။ "မင္းကို ငါကေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ေက်ာင္းထားေပးရ ႏိုင္ငံျခားလႊတ္ရနဲ႕ ခု မင္းက ဒါေလးေတာင္ မလုပ္တတ္ဘူးလားကြ" ဟုဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေလသည္။ အေမကလဲ "ရတာမရတာ အပထား၊ မင္းအေဖစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေလွ်ာက္္လိုက္ပါသားရယ္" ဟု အားေပးေလေသာအခါ ဖိုးစေန ေခါင္းကုတ္ရေတာ့သည္။<br />
<br />
အလုပ္မ်ားကလဲ ဘုရင့္ေနာင္ပြဲရံု၊ ပ်ဥ္းမပင္ စက္မႈဇံု၊ လိႈင္သာယာစက္မႈဇံု စသည္ျဖင့္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚသြားရသည့္ေနရာေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။<br />
Programmer အလုပ္၏ demand သည္ ကြန္ပ်ဴတာကို လူမ်ားမည္မွ်အသံုးခ်သည္ဆိုသည္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်ေလသည္။ လူမ်ား ကြန္ပ်ဴတာ သံုးဖို႕ မတတ္ႏိုင္ေသာအခါ မီးမလာေသာအခါ programmer မ်ားလဲ ထမင္းငတ္ေတာ့သည္။ ဖိုးစေနသည္ ျပည္တြင္းအလုပ္အကိုင္အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေလေသာအခါ ျပည္တြင္းတြင္ အလုပ္ရွာေဖြသည့္နည္းတူ ျပည္ပကို ျပန္လည္ထြက္ခြာေရးအတြက္လည္း ႀကိဳးစားရေလသည္။ ျပည္ပအေျခအေနကား မေကာင္း၊ ျပည္ေတာ္ျပန္မည့္သူမ်ားသာ တန္းစီေနေလသည္။ ဖိုးစေန၏ အႀကံအစည္မွာ မတ္လဆန္းေလာက္တြင္ စကၤာပူသို႕ ျပန္လည္ထြက္ခြာ၍ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြရန္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထံုးစံအတိုင္းပင္ အေဖက အျပင္းအထန္ ကန္႕ကြက္ျပန္ေလသည္။ ဖိုးစေနအား ႏိုင္ငံျခားသို႕ သြားလိုပါက မေရမရာသြား၍ အလုပ္မရပဲ ဒုကၡ ေရာက္မည့္အစား အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြးေရး ဌာနမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၍ အလုပ္ရမွသာ ျပန္လည္ထြက္ခြာရမည္ဟု အမိန္႕ခ်ေသာအခါ ဖိုးစေန စိတ္ညစ္ေလသည္။ Agent မွတစ္ဆင့္ စကၤာပူႏိုင္ငံသို႕ ျပန္လည္ထြက္ခြာမည္ဆိုလွ်င္ ကုန္က်စရိတ္မွာ ပ်မ္းမွ် သိန္း၄၀ ခန္႕ရွိၿပီး လခမွာလဲ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၂၀၀ ထက္ မည္သုိ႕မွ် ပိုမရႏိုင္သည္ကို ဖိုးစေနသိ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ဖခင္၏ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လြန္ဆန္၍ကား မရ။ သို႕ႏွင့္္ ျပည္ပအလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေရးဌာနမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ခ်ိတ္ဆက္ရေတာ့သည္။ <br />
<br />
သို႕ေသာ္လည္း ကံေကာင္းခ်င္လာေတာ့ ျခေသၤ့ကၽြန္းတြင္ ေနာက္ဆံုးမျပန္ခင္တစ္ရက္က အင္တာဗ်ဴးဝင္ခဲ့ေသာအလုပ္က လုပ္ငန္းမ်ားစေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ အျမန္လာေစခ်င္ေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ား တိုင္ပင္လို၍ ဖုန္းဆက္ခ်င္ေၾကာင္း အီးေမးလ္ပို႕ေလေတာ့သည္။ ကမန္းကတမ္း ဝမ္းသာအားရ ဖုန္းနံပါတ္ကိုျပန္ပို႕ေပးေသာအခါ ခဏအတြင္းပင္ ထိုလုပ္ငန္းမွ ဖုန္းဆက္ေလသည္။ ေန႕စြဲကား ဇန္နဝါရီ ၁၈ ရက္၊ မင္း ေနာက္လဆန္း စဝင္ႏိုင္မလား ဟု ေမးလာသည္။ ခင္ဗ်ားတို႕ဘက္က စာရြက္စာတမ္းအခ်ိန္မွီပို႕ေပးႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္လာမည္ ဟု အာမဘေႏၱခံေပးလိုက္သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ကပ်ာကယာတန္းစီေသာ္ ဇန္နဝါရီ ၂၆ ရက္ေန႕အတြက္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ရေလသည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကလဲ အခ်ိန္မွီေရာက္လာျပန္ရာ ဖိုးစေနတို႕ ျခေသၤ့ကၽြန္းသို႕ ကဆုန္ဆိုင္းေလေတာ့သည္။ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-22255108002015823772009-03-09T17:12:00.003+08:002011-10-17T10:19:31.188+08:00၄လစာရွင္းတမ္း - ၁<div style="text-align: justify;">ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ စိတ္္အၾကည္ဓါတ္မရလို႕ တြင္းေအာင္းေနရာကေန အခုေတာ့ တြင္းဝမွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ေပၚလာျပန္ပါၿပီ။ ဘဝဆိုတာႀကီးကလဲ Roller Coaster စီးရသလိုပါပဲ။ အရွိန္ေႏွးေႏွးနဲ႕တက္သြားလိုက္ အရွိန္ျမန္ျမန္နဲ႕ ျပန္ျပဳတ္က်လိုက္နဲ႕ပဲ သံသရာလည္ေနသည္။ ေအာက္တိုဘာလမွစ၍ စာမေရးျဖစ္သည့္ၾကားကာလမ်ားကို အၾကမ္းဖ်င္းျပန္ေဖာက္သည္ခ်ရေသာ္ ...<br />
<br />
ေအာက္တိုဘာလဆန္းမွစ၍ ရန္ကုန္ျပန္ေနေသာ ဖိုးစေန ႏိုဝင္ဘာ၈ရက္မွာ ေလဆိပ္သို႕ဆင္းေလေသာ္ ကိုရဲဝင္းဇာတ္လမ္းက စေတာ့သည္။<br />
<br />
ေလဆိပ္ခြန္ေဆာင္သည့္ေကာင္တာတြင္ ေလဆိပ္ခြန္ေဆာင္ပါမည္ဆိုမွ ေလဆိပ္အရာရွိက လူစာရင္းမွာ နာမည္မပါပါဟု လုပ္ေလသည္။ ထိုေန႕မတိုင္ခင္ တစ္ရက္ကလဲ ဖိုးစေနအစ္မျပန္ေသာအခါ ထိုျပႆနာပင္ ႀကံဳရ၍ ေလေၾကာင္းလိုင္းသြားေျပာ ဟိုဖုန္းဆက္ ဒီဖုန္းဆက္ႏွင့္ ကံေကာင္း၍ ေလယာဥ္က ေစာင့္ေနသျဖင့္သာ ျပန္လိုက္သြားရသည္ကို ႀကံဳထားေသာဖိုးစေန ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ ကိုယ့္ဘက္က အပိုင္ပဲဟု ဖိုးစေန ျပႆနာရွာေလေသာ္ ေလဆိပ္အရာရွိက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပင္ "ညီေလး ေလေၾကာင္းလိုင္းကိုသြားေမးၾကည့္ပါဦး။ အစ္ကိုတို႕က သူတို႕ပို႕ေပးတဲ့နာမည္စာရင္းအရပဲေျပာရတာ၊ သူတို႕ရွင္းေပးရင္ ရပါတယ္" ဟုသာျပန္လည္ေျဖၾကားသျဖင့္ ဖိုးစေန ေလေၾကာင္းလိုင္းရံုးခန္းသို႕ ေဒါကန္ကန္ႏွင့္ေျပးေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုရဲဝင္းဟု နာမည္ႀကီးထားသည္ကို ျပန္သတိရသျဖင့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေသာ္ အျပန္ခရီးစဥ္မွာ ႏိုဝင္ဘာ၈ ရက္ေန႕ျဖစ္ရမည့္အစား ႏိုဝင္ဘာ ၉ ရက္ျဖစ္ေနေလသတည္း။ လြဲပဟ ရဲဝင္းေရ ဟုသာ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ရိုက္ရေတာ့သည္။ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ပင္ အထုပ္ဆြဲၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္ရတာေပါ့။ ေနာက္ေန႕ တေန႕တစ္ခါ ေလဆိပ္ဆင္းျပန္ေလေသာ္ လက္စြဲေတာ္ကင္မရာက အိမ္တြင္ ခန္႕ခန္႕ႀကီးက်န္ေနခဲ့ျပန္ေလသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ျပန္ယူရင္ မမွီႏိုင္ေတာ့သည့္အေျခအေနမို႕ ထားလိုက္ရေတာ့သည္။<br />
<br />
တနဂၤေႏြေန႕ အိမ္ျပန္္ေရာက္၍ တနလၤာေန႕ ရံုးျပန္တက္ေသာ္ ေဘာစိက အခန္းထဲၾကြပါဆိုေလသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ စာအိတ္အျဖဴေလးတစ္ခုထိုးေပးကာ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္းေျပာသည္။ (စိတ္မေကာင္းေတာ့လဲ ႏြားေမြးေပါ့ ေဘာစိရယ္) စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းအေျခအေနအရ ဖိုးစေန၏စာခ်ဳပ္ကို ထပ္မတိုးေပးႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း။ ယခု စာခ်ဳပ္ေစ့မည့္ ႏိုဝင္ဘာလကုန္လွ်င္ ကတ္ျပားအစိမ္းကို ျပန္အပ္ေစလိုေၾကာင္း ေလကိုေခၽြတာစြာျဖင့္ တိုတုတ္တုတ္သာေျပာေလသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ၊ ေရာင္ေတာ္ျပန္ႏွင့္ေရာလႊတ္ခံရေၾကာင္းသိသိႀကီးေပမင့္ သူ႕လက္ခုပ္ထဲကေရဆိုေတာ့လဲ ခံလိုက္ရပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ယခုလို ခြဲခြာရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ ယခု ျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အလုပ္မ်ားမွာ အကုန္ရွင္းလင္းၿပီးသားျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ေန႕မ်ားတြင္လဲ ရံုးလာေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ေျပာ၍ ဖိုးစေနထြက္ခဲ့သည္။ ဘဝသည္ အသစ္စမယ့္စေတာ့လဲ အလုပ္ကအစ အသစ္ျပန္္စရေလေအာင္ ဖန္တီးလာေလေတာ့သည္ကိုး။<br />
<br />
စကၤာပူသည္ ကမၻာ့စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္း၏ ရိုက္ပုတ္မႈကို အေတာ္ေလးႀကိဳးစားက်ားကန္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ အေျခအေနမဆိုးပါဟုေျပာေသာ္ျငားလည္း ဟိုကျပဳတ္တာေတြ ဒီကေလွ်ာ့တာေတြ အသံေတြၾကားလာရသည္။ လုပ္ငန္းေတြကလဲ ဟုတ္သည္မဟုတ္သည္အပထား ဘယ္လက ဘယ္ေလာက္ရံႈးပါသည္ဆိုၿပီး အစိုးရဆီက ပိုက္ဆံရလိုရျငား အခြန္သက္သာလိုသက္သာျငား ျခဴသံပါေအာင္ ၿငီးျပေနၾကသည္။ အလုပ္ေၾကာ္ျငာမ်ားေတြ႕ေနရေသးေသာ္လည္း ေလွ်ာက္လႊာဘယ္လုိတင္တင္ အင္တာဗ်ဴးပင္ ေခၚမည့္သူမရွိပါ။ ထိုၾကားထဲမွတစ္ဖန္ စကၤာပူအစိုးရ၏ ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမားေပၚလစီႏွင့္ပက္သက္၍လည္း ေကာလာဟလ က မ်ိဳးစံုေအာင္ထြက္ေနေသးသည္။ EP ေတြခ်မေပးေတာ့ဘူး။ ရွိတဲ့ဟာေတြေတာင္ သက္တမ္းကုန္လို႕သြားတိုးတာ အလုပ္ရွင္က ေထာက္ခံေပးတာေတာင္ အစိုးရက လက္မခံဘူး ဘာျဖစ္သည္ ညာျဖစ္သည္ မ်ိဳးစံုေအာင္ အသံၾကားရေလေသာအခါ စိတ္အစံုသည္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားကုန္၏။<br />
<br />
ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း Library မွာ မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္ထိုင္ကာ အင္တာနက္တြင္ အလုပ္ရွာလိုက္၊ စာဖတ္လိုက္ ေလ့လာလိုက္ႏွင့္ ႏိုဝင္ဘာ တစ္လသည္ ကုန္မွန္းမသိကုန္လြန္၏။ အလုပ္ကလဲ မရေသး။ ကတ္အစိမး္ကလဲ ဒီဇင္ဘာ ၁ ရက္ေန႕တြင္ ျပန္အပ္လိုက္ၿပီမို႕ ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ျပည္ေတာ္ျပန္ေရးသာ ေရွးရႈစီစဥ္ရေတာ့သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္သြားဝယ္တုန္း Peninsula Plaza တြင္ ေယာက္ဖဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ရာမွ ေယာက္ဖက သူတို႕ရံုးတြင္ IT ဘက္မွာ အလုပ္လိုသည္ဟုၾကားတယ္၊ မင္းလာေလွ်ာက္ပါလား ဟို အႀကံေပးေလသည္။ စိတ္မပါတစ္ပါႏွင့္ပဲ ေယာက္ဖ၏ရံုးတြင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ အင္တာဗ်ဴးဝင္ခဲ့ၿပီး ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ဒီဇင္ဘာ၁၅ ရက္ေန႕တြင္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ အမိေျမသည္ ေအာင္ျမင္၍ျပန္လာသူကိုျဖစ္ျဖစ္ က်ရံႈး၍ ျပန္လာသူကိုျဖစ္ျဖစ္ တန္းတူႀကိဳဆိုေထြးေပြ႕ၿမဲေထြးေပြ႕လွ်က္ပင္ရွိသည္။<br />
<br />
ျပန္လာေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မင္း ဆီအုန္းၿခံမွာလုပ္မလား ရာဘာၿခံမွာလုပ္မလား ဟု ဝိုင္းေမးၾကသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္း၏ ဓားစာခံ ျပည္ေတာ္ျပန္အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ဆီအုန္းစိုက္ခင္းမ်ား ရာဘာစိုက္ခင္းမ်ား အဆင္သင့္ျပင္ဆင္စိုက္ပ်ိဳးထားေၾကာင္း၊ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္စရာမလိုပဲ ဝမ္းသာစြာ ျပန္လာႏိုင္ၾကေၾကာင္း သတင္းစာမ်ားတြင္အက်ယ္တဝင့္ေရးသားေဖာ္ျပေနၾကသည္။ ငါ လပၸတၱာသြားၿပီး ငါးပဲရွာစားေတာ့မယ္ကြာ ဟုျပန္ေျပာေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ရီၾကသည္။ ရီစရာ၏ေနာက္တြင္ ေမာစရာမ်ားကပ္ပါေနေၾကာင္း ဆရာမင္းလူက ရီစရာေမာစရာစာအုပ္တြင္ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ရီစရာႏွင့္္ေမာစရာ အစပ္အဟပ္ တည့္မတည့္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ခံစားၾက၏။<br />
<br />
အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးတစ္ပတ္ၾကာေသာ္ ေမြးသဖခင္သည္ ဖိုးစေနအလုပ္မရွိအကိုင္မရွိ လယ္ယာျပန္စားေရးလုပ္ေနသည္ကို ၾကည့္မရေတာ့ေၾကာင္း၊ ဒီအသက္ဒီအရြယ္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူရိုေသရွင္ရိုေသ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ လုပ္ေနရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေငြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာမလိုေၾကာင္း၊ ရသည့္လခႏွင့္မေလာက္လွ်င္ လိုလွ်င္လိုသလိုေထာက္ပံ့ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိႏွင့္ မိသားစု၏ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ အလုပ္တစ္ခု အျမန္လုပ္ေစလိုေၾကာင္း စသည္တို႕ပါဝင္ေသာ အမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာအမွတ္ ၁၂၇၃/၂၀၀၈ ကို ယခင္လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကိုရုပ္သိမ္းေၾကာင္းအမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာႏွင့္တကြ တြဲဖက္ထုတ္ျပန္ေလ၏။<br />
<br />
... to be continued<br />
<br />
</div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-87057584207580182142008-10-20T14:53:00.001+08:002008-10-20T22:19:43.163+08:00Updates and rememberance<div style="text-align: justify;">ေၾကာင္ေရခ်ိဳးေပးလိုက္၊ ၾကက္ဥကို ေကာ္ပတ္တိုက္လိုက္၊ ခ်စ္တီးေခါင္း သန္းရွာလိုက္နဲ႕ ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ အလုပ္မ်ားခ်င္တုိင္း မ်ားေနပါတယ္။ ျပန္ခါနီးၿပီမို႕ ဝယ္စရာရွိတာ ဝယ္ျခမ္း၊ အလြမ္းသယ္စရာရွိတာသယ္နဲ႕ အားဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီရက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ညီတစ္ေယာက္ ျခေသၤ့ကၽြန္းကိုလာၿပီး အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြဖို႕စီစဥ္ေနလို႕ တတ္အားသေလာက္ ကူညီေပးေနတာေလးလဲ ပါပါတယ္။ ဒီခ်ာတိတ္ ကိစၥေပၚလာေတာ့မွ သူ႕အစ္ကို ဖိုးေဇာ္ တစ္ေယာက္ ငစေန႕ကို တစ္ခါတုန္းက ေခ်ာက္တြန္းခဲ့ပံုေလးသတိရမိပါတယ္။<br /><br />ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ ဖိုးစေန ပထမအႀကိမ္ ျခေသၤ့ကၽြန္းကို ထြက္ဖို႕လုပ္ေနစဥ္အခါေပါ့။ အကုန္စီစဥ္ၿပီးလို႕ ထြက္ဖို႕ ၁ လေတာင္မလိုေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ မိသားစုျပႆနာတစ္ခုေၾကာင့္ ျခေသၤ့ကၽြန္းလာမယ့္အစီအစဥ္ေတြကို အကုန္ရပ္လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက အဲဒီမွာတင္ မရပ္ပါဘူး။ လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီမွာက ထြက္စာတင္ထားၿပီးသားျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ဖိုးစေနရဲ႕အက်င့္ေၾကာင့္ ထြက္စာကို ျပန္ရုပ္သိမ္းေပးဖို႕လဲ မေျပာပဲ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုသာ သဲသဲမဲမဲ ဖိၿပီး အပူတျပင္းရွာေဖြရပါေတာ့တယ္။<br /><br />တစ္ည သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး အလုပ္ကိစၥကိုေခါင္းခ်င္းရိုက္ေဆြးေႏြးေနတုန္းမွာ ဖိုးေဇာ္တစ္ေယာက္ ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုကို ေျပာသင့္မေျပာသင့္ ခ်ိန္ဆေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳး လုပ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ မေနႏိုင္ေတာ့တဲ့ပံုစံနဲ႕ ေျပာခ်လာပါတယ္။<br />"ဖိုးစေန၊ မင္းအလုပ္ကိစၥ အဆင္ေျပၿပီလား"<br />"ေျပေသးပါဘူးကြာ ... အဲဒါမို႕လို႕ ဒီမွာ ေခါင္းမီးေတာက္ေနၾကတာေပါ့" ... ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ တစ္ခ်က္ ၿငိမ္သြားျပန္ပါတယ္။<br />ခဏေနေတာ့မွ စကားစလာျပန္ပါတယ္။ .. "ဒီလိုကြာ ... ခု ငါ့မွာ အဆက္အသြယ္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါ မင္းလုပ္ခ်င္မလားလို႕"<br />"အလုပ္က မင္းနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ကြ၊ အဲဒါေတာ့ ငါအာမခံတယ္" ... ဖိုးေဇာ္တစ္ေယာက္ တစ္ကယ္ အတည္ေပါက္နဲ႕ေျပာေနတာမို႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္ဝင္စားသြားပါတယ္။<br />"ရန္ကုန္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ။ အလုပ္က နယ္မွာ။ ျပင္ဦးလြင္နားမွာကြာ ... ဒါေပမယ့္ ၂ လကို တစ္ပတ္ ရန္ကုန္ျပန္လို႕ရမယ္" ...<br /><br />"အလုပ္က ေတာထဲမွာဆိုေတာ့ သြားရလာရ အဆင္ေျပေအာင္ ပါဂ်ဲရိုးလို ကားတစ္စီးေပးထားလိမ့္မယ္။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းကို တစ္စီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြာ။ မင္းတို႕လို အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူေတြ ၃ - ၄ ေယာက္ေလာက္ကို တစ္စီးစီ ေပးထားလိမ့္မယ္။" ...<br /><br />"လခကေတာ့ မ်ားတယ္ကြ ... ခု လက္ရွိ မင္းရေနတဲ့ လခထက္ ၃ ဆေလာက္ပိုမ်ားမယ္။ မင္း စိတ္ဝင္စားရဲ႕လား"<br /><br />ဖိုးစေန ေခါင္းထဲမွာ အလုပ္မ်ားသြားပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕ ဒီအလုပ္ကို လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားေနတုန္း ဖိုးေဇာ္က စကားဆက္ျပန္ပါတယ္။<br /><br />"ဒါေပမယ့္ စက္ရံုက အစိမ္းဝတ္ေတြရဲ႕ စက္ရံုဆိုေတာ့ မင္းလုပ္ခ်င္မလားလို႕ကြာ ... အဲဒါေလးတစ္ခ်က္ပဲ ငါစိတ္ပူတာ။ က်န္တာေတာ့ အကုန္အဆင္ေျပတယ္။"<br />"အစိမ္းဝတ္ စက္ရံုဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္း ျပန္စဥ္းစားရမယ္ကြ။ ေဖေဖလဲ ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္မွာ .... ဒါေပမယ့္ကြာ ... ေနာက္ဆံုး ဘာအလုပ္မွ ရွာမရရင္ေတာ့ မင္းေျပာတဲ့အလုပ္မွာ ခဏတျဖဳတ္လုပ္သင့္ရင္လဲ လုပ္ရမွာပဲ။ ေဖေဖ့ကိုေတာ့ ၾကည့္ေျပာရမွာေပါ့။" ကၽြန္ေတာ္က ေတြးေတြးဆဆတစ္ခ်က္ျပန္ေျပာေတာ့ ဖိုးေဇာ္မ်က္ႏွာ ၿပံဳးသြားပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္းတစ္ခုလံုးလဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ေျပာတာကိုပဲ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနၾကပါတယ္။ ရုတ္တစ္ရက္ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု သတိရသြားတာနဲ႕ ေမးခ်လိုက္ပါတယ္။ "ေနပါဦးကြ ... မင္းေျပာတဲ့အလုပ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ ... ငါနဲ႕ အဆင္ေျပမယ္ဆိုတာေရာ ေသခ်ာရဲ႕လား။"<br /><br />ဖိုးေဇာ္မ်က္ႏွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားပါတယ္။ ၿပီးမွ အမူအယာကို နည္းနည္း ျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး ... "မေျပစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူးကြာ ... မင္း လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ ငါ သိၿပီးသားပါ။ အလုပ္က ဒီလိုကြ ... အနီးစခန္းမွာ သံရည္ႀကိဳစက္ေတြ ရွိတယ္ ... အဲဒါမင္းသိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ ႀကိဳၿပီးထြက္လာတဲ့ သံရည္ေတြကို အေပါ့အငန္ျမည္းေပးရမယ္။ အဲဒါေလးပဲ"<br /><br />တစ္ဝိုင္းလံုး ရုတ္တရက္ ၿငိမ္သြားပါတယ္။ ၿပီးမွ အျဖစ္မွန္ကို အရင္ဆံုး သေဘာေပါက္သြားတဲ့ ဟန္မ်ိဳးက တဟားဟားေအာ္ရီပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဖိုးစေနလဲ သေဘာေပါက္ၿပီး ဖိုးေဇာ္ကို လိုက္ထိုးပါေတာ့တယ္။ ဖိုးစေနက လိုက္ ဖိုးေဇာ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ပတ္ေျပးနဲ႕ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ကုန္ပါတယ္။ ေျပးလို႕လိုက္လို႕ ေမာေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လည္ပင္း တစ္ေယာက္ညွစ္ ... အဲေလ တစ္ေယာက္လည္ပင္း တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ဝိုင္းရွိရာကိုျပန္လာ အက်ရည္ခါးခါးကို အတူတူထိုင္ေသာက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႕အတူတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြ ျပန္ၿပီးေအာက္ေမ့ပါရဲ႕။<br /><br /></div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-70649005171899441022008-10-11T23:22:00.004+08:002008-10-11T23:32:40.266+08:00Happy Birthday Mom!<div style="text-align: justify;">Happy Birthday Mom, ... but hey, my mom's birthday was last Friday, 10th of October.<br /><br />I called mom early in the morning to wish her happy birthday. But she's not very well. Not so serious, just having a seasonal flu. As it's mom's birthday I put a message "Happy birthday Mom! I love you!" on my GTalk status. Then Tim, my new Singaporean friend asked me with a surprise "Hey, is it really your mom's birthday today?". I answered him "Yes! Of course!!!" . He said "Wow! ... it's really cool. Bcoz today is my mom's birthday also!"<br />Well, I can't be more delighted than him. We wish each other's mom's birthday in return. Well, at least, It's good to have a friend whose mom's birthday is same as my mom.<br /><br />Happy birthday mom! I love you!!!<br /><br />From Singapore with love,<br /><br />ငစေန<br /></div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-78786226351618223112008-10-10T10:57:00.003+08:002008-10-10T11:01:30.602+08:00What am I doing recently?<div style="text-align: justify;">I'm doing some bug-fixing and debugging of my old projects at office. Major updates and changes has been finished. So, I got some time to write blog posts again. What's happened to me at home? I'm washing and ironing my cloths!!! No joke, it's serious.<br /><br />The old washing machine provided by my landlady has been acting strangely last few weeks and it took 4 ~ 6 hrs to finish a load of laundry. And last week, it cannot finish anything anymore. So my flat-mates went to electronic shop to buy a new washing machine. I'm a bit surprised (well, a bit astonished also) to see them coming back empty handed but when I heard that they've made a delivery order, I'm a bit delighted. (thanks mates, for taking the trouble to go and buy the machine :-) ) Yes, I haven't done my laundry jobs for the whole week because of that stupid old washing machine and all of my freshly washed clothes are nearly out of stock to wear. I'm really longing to have a new washer as soon as possible.<br /><br />My wish has been fulfilled on last Wednesday. When I arrived back home from work, I saw a new washing machine. So, that night, I did 2 loads of laundries. Well, there come some problems! All of my flat-mates are in same situation with me about their laundries and they arrived back home earlier than me, so they've already done all their loads and already hanged the clothes full on the cloth line. There's no place left for me. :( so I've been forced to switch on the special function of our newly bought machine "The Wash and Iron". Yes, you washed, and when the machine stops, you take it out and iron directly, no hanging needs.<br /><br />My old fashion about washing and wearing is, I wash, and then I hang the clothes, and when I want to wear, I took it out of the cloth line, iron it and wear. So I don't need to pay great amount of time to do the ironing. Now, I've got to iron the clothes again and I found out that it takes more time to iron a damp shirt than when it's dried. No choice, I've got to do it. And I think I've got to do it in future also. Why? Because one of my flat-mates have a habit of getting up early in the morning and cook the breakfast (mostly fried rice). So when he finish cooking, all the clothes hanged on the cloth line are smelled with his fried rice. :( ... so, no way of hanging them again. Wash and iron! Okay, ciao, see you again.<br /><br />From Singapore with love<br />ငစေန<br /></div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-47991437631239502822008-10-10T10:30:00.002+08:002008-10-10T10:32:10.774+08:00What's happened to Me?<div style="text-align: justify;">Well, it’s been so long I haven’t blog. And because of some emotional fluctuations, I’m not in a mood to type smooth words in my native language. So, here come my first blog post in English and of course, I post it via mail. I’m feeling so bored to open the Blogger.com at this moment.<br /><br />Some of my blog readers might be wondering where am I , what am I doing and why I didn’t post for so long. Well, there’re many reasons, one thing is my work and another thing is my mood. I’m about to go back to my beloved Motherland for a visit and I’ve got to move all my project deadlines ahead of my vacation date. It’s the hell of busy days. My mood? Well, I’m not sure what’s happening. I’m feeling like I’m not myself. It’s not that I haven’t write any blog posts during my absent days. I wrote a lot. But every time I finished writing a post, I review it and I don’t like it anymore. So instead of posting, I just delete them away.<br /><br />During these days, I’ve had some chances to go out and take some photos. But sadly, most of them are portraits of my beloved cousin sister. So I won’t be able to post it here. I still have some non-personal shots, but again, I don’t feel like editing them right now. So they’re resting in my external storage box. If I can find some time and some mood to edit them, you’ll be seeing them online here. For now, ciao, see you around. I’ll be updating my blog regularly, at least in English.<br /><br />With love from the land of Merlion,<br />ငစေန<br /><br /></div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-17432396.post-47906544209104748082008-07-29T23:33:00.007+08:002008-07-30T10:22:41.464+08:00Money No Enough<div style="text-align: justify;">Money No Enough ဆိုတာ အခု တစ္ေလာေၾကာ္ျငာေနတဲ့ စကၤာပူ ရုပ္ရွင္တစ္ကားပါ။ တစ္မင္တစ္ကာ အဂၤလိပ္စာကိုဖ်က္ၿပီး Singlish နဲ႕ Money No Enough လို႕ ေပးထားေလရဲ႕။ အခုအျဖစ္အပ်က္နဲ႕ တိုက္ဆိုင္ေနေတာ့ အဲဒီေခါင္းစဥ္ေလးပဲ ဆြဲသံုးလိုက္တယ္။<br /><br />ဖိုးစေနတို႕ အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး ဆတ္ဆလူးပ်ားတုပ္ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ အျဖစ္ဆိုးပံုမ်ား ေျပာလဲေျပာခ်င္ရဲ႕ ေျပာျပန္ရင္လဲ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းသလို ျဖစ္ဦးမယ္။ ျဖစ္တာက ဒီလိုရယ္ ...<br /><br />ဘဏ္ကတ္ကိုင္တာ အက်င့္ပါလာေတာ့ ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ပိုက္ဆံကို မ်ားမ်ားစားစား မထည့္ထားတတ္။ ၂၀ - ၃၀ ခန္႕သာ အမ်ားဆံုး ထည့္ထားေလ့ရွိသည္။ ဘဏ္ကတ္နဲ႕ေငြေခ်လို႕ရတဲ့ေနရာမွန္သမွ် ကတ္ေလးထုတ္ထုတ္ ေငြေခ်ရတာ အရသာကိုေတြ႕လို႕။ ဒီလထဲ ေငြသံုးက နည္းနည္းမ်ားသည္။ သေဘာကလဲ ေကာင္းၿပီး ရံုးမွာ လုိအပ္တဲ့ပစၥည္းဝယ္တာေတြ၊ ဧည့္သည္ကို entertain လုပ္တာေတြမွာ ပိုက္ဆံက စိုက္ထားလိုက္ၿပီး လကုန္မွ ျပန္ claim လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ထားလုိက္တာေတြက ရွိေသးသည္။ ဒီၾကားထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား (ေကာင္မေလးမ်ား) က အေရးတစ္ႀကီး ပိုက္ဆံလိုေနသည္ဆိုလွ်င္လဲ သေဘာေကာင္းစြာ ထုတ္ေခ်းလိုက္ေသးသည္။ (ခု မေခ်းေတာ့ဘူး၊ မွတ္သြားၿပီ) အပ်င္းထူၿပီးေတာ့ ဘဏ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္က်န္လဲဆိုတာလဲ ဘယ္ေတာ့မွ စစ္ေလ့မရွိ။<br /><br />ဒီေန႕မနက္ ရံုးသြားခါနီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲၾကည့္ေတာ့ ၁၀ တန္တစ္ရြက္နဲ႕ အေၾကြနည္းနည္းပဲေတြ႕သည္။ မနက္စာနဲ႕ ေန႕လည္စာ ေလာက္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ေအးေဆးေပါ့။ ညေနက်မွ ပိုက္ဆံထုတ္မယ္ဆိုၿပီး ရံုးသြား၊ မနက္စာနဲ႕ ေန႕လည္စာ စားလိုက္ေတာ့ ၁၀တန္ေလးလဲ ကုန္ေရာေပါ့။ ညေန ရံုးဆင္းေတာ့ Peninsula ဘက္ေအးေဆးေလွ်ာက္၊ လမ္းမွာ ေတြ႕တဲ့ ATM ကိုဝင္ၿပီး ပိုက္ဆံထုတ္ေတာ့မွ ဇာတ္လမ္းက စေတာ့သည္။ စက္က ေငြထုတ္မေပး၊ error ပဲျပေနေလသည္။ ကမန္းကတမ္း balance check လုပ္လုိက္ေတာ့ လက္က်န္က ၇ က်ပ္ ဟူ၏။ လက္ထဲမွာရွိတာက အေၾကြ ၃ က်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္။ ကဲ ... အိမ္ျပန္ၿပီး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နဲ႕ ႏွစ္ပါးသြားေလးကတာပဲေကာင္းပါတယ္ဆိုၿပီး MRT ထဲ ဆင္းလာတုန္း ပါေလရာဖုန္းက ပက်ိပက်ိေအာ္ေလသည္။<br /><br />"Incoming call from ဘုန္းႏိုင္ .... "<br /><br />“ေဟ့ေကာင္ ... ေျပာဟ” ဖိုးစေနက ႏုတ္ဆက္လိုက္ေတာ့<br /><br />“ေဟ့ေကာင္ မင္းငါ့ကို ထမင္းေကၽြးခ်င္စိတ္ေလးဘာေလးမ်ား မရွိဘူးလားေဟ”<br /><br />ဖိုးစေန စိတ္ေရာလူပါ ညစ္သြားသည္။ ကိုယ္တိုင္ ပိုက္ဆံမရွိလို႕ အိမ္ျပန္ၿပီးေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေသာက္ပါမည္ဆိုမွ ေက်းဇူးရွင္က ထမင္းေကၽြးခိုင္းေနေသးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းႀကီးဆိုေတာ့ ေအာ္ထုတ္၍လဲမရ၊<br /><br />“ဟ ... ေကၽြးခ်င္တာေပါ့ဟ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္မွ လာေျပာရလားဟ။ လခထုတ္ၿပီးမွ ေကၽြးႏိုင္မွာေပါ့။”<br /><br />“လာမၿဖီးနဲ႕ေဟ့ေကာင္၊ မင္းလခထုတ္ၿပီးၿပီမဟုတ္လား။ စလံုးက ကုမၸဏီေတြက လမကုန္ခင္ လခေပးေနက်ပါကြာ မင္းကလဲ”<br /><br />ဖိုးစေန စိတ္ထဲကေျပာမိသည္ “ဇြတ္ပါလားေက်းဇူးရွင္ရယ္”<br /><br />“အရင္ကေတာ့ လမကုန္ခင္ရတာပဲဟ။ ခုမွ GYRO ဆိုတာၾကီးနဲ႕ လခေပးမယ္လုပ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးရက္မွ လခရရ ေနတာ ၃ - ၄ လ ရွိေနၿပီ”<br /><br />“ရရ မရရ ကြာ၊ ဒီေန႕ေကၽြးမွရမယ္၊ မင္းမွာ ပိုက္ဆံမပါရင္ ငါစိုက္ထားေပးမယ္။ ေနာက္ နာရီဝက္ေနရင္ေရာက္မယ္။ ဒါပဲ”<br /><br />သူေတာ္ေကာင္း မ်ား ဒုကၡေရာက္ၿပီဆိုရင္ သမၼာေဒဝ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား ၾကည့္မေနတတ္ၾက၊ ထမင္းငတ္ကိန္းဆိုက္ေနေသာ ဖုိးစေနဆီသို႕ ထမင္းဒကာတစ္ေယာက္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေပးလိုက္ၾကေလသည္ဟုသာ မွတ္ယူရင္း Oriental House မွာ ငစေနနဲ႕ဘုန္းႏိုင္ ၂ေယာက္သား ထမင္းစားခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။<br /><br /><br />30th July Update ...<br />သမၼာေဒဝနတ္မင္းမ်ား ကူညီလြန္းၾကသည္ထင့္ ... ဒီမနက္ ဘဏ္လက္က်န္စစ္ၾကည့္ေတာ့ လခက မ်က္စိလည္လမ္းမွားကာ တစ္ရက္ေစာၿပီး ဝင္ေနသတဲ့ဗ်ာ။ ေပ်ာ္ပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလးလဲ ထပ္လုပ္ဦးမွလို႕ ေတြးမိပါတယ္။ ေရွးကလုပ္ခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ေလးေတြေၾကာင့္ အခုဘာမွအခက္အခဲမရွိ အဆင္ေျပသြားေပမယ့္ ေနာင္ျဖစ္လာမယ့္ ျပႆနာေတြအတြက္ ကုသိုလ္ေတြမက်န္မွဒုကၡ လို႕ အေတြးေပါက္မိလို႕ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ လုပ္လိုက္ပါဦးမယ္ဗ်ား။<br /><span style="color: rgb(153, 153, 153);font-size:85%;" ><br />Dedigated to Phone Naing who urged me to update my blog.</span><br /></div>ငစနေhttp://www.blogger.com/profile/05411347885656714898noreply@blogger.com0