၄လစာရွင္းတမ္း - ၂

အေဖ့အမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာေတြေၾကာင့္ ဖိုးစေန စိတ္ရႈပ္အလုပ္ရႈပ္ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ အားရပါးရ သတင္းစာေတြ ကတ္ေၾကးနဲ႕ ထိုင္ညွပ္လိုက္ နီျပာတံေတြနဲ႕ တားလိုက္နဲ႕ ဖိုးစေနကို အားတက္သေရာ အလုပ္ရွာေပးေနပါတယ္။ အေဖသည္ ကြန္ပ်ဴတာဆိုေသာ စကားလံုး ပါလွ်င္ သူ႕သားလုပ္တတ္သည္ခ်ည္း ေအာက္ေမ့ေနေသာအခါ ဖိုးစေန အခက္ေတြ႕ေလသည္။ Hardware ေရာ networking ေရာ၊ computer operator ေရာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ စာရင္းကိုင္ပါမက်န္ ကြန္ပ်ဴတာ ဟုပါေသာ အလုပ္ေၾကာ္ျငာေတြ႕သည္ႏွင့္ ငစေန႕ကို အားရပါးရ ေလွ်ာက္ခုိင္းေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆိုင္ပါဟုေျပာလွ်င္ အလြန္စိတ္ဆိုးေတာ့သည္။ "မင္းကို ငါကေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ေက်ာင္းထားေပးရ ႏိုင္ငံျခားလႊတ္ရနဲ႕ ခု မင္းက ဒါေလးေတာင္ မလုပ္တတ္ဘူးလားကြ" ဟုဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေလသည္။ အေမကလဲ "ရတာမရတာ အပထား၊ မင္းအေဖစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေလွ်ာက္္လိုက္ပါသားရယ္" ဟု အားေပးေလေသာအခါ ဖိုးစေန ေခါင္းကုတ္ရေတာ့သည္။

အလုပ္မ်ားကလဲ ဘုရင့္ေနာင္ပြဲရံု၊ ပ်ဥ္းမပင္ စက္မႈဇံု၊ လိႈင္သာယာစက္မႈဇံု စသည္ျဖင့္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚသြားရသည့္ေနရာေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။
Programmer အလုပ္၏ demand သည္ ကြန္ပ်ဴတာကို လူမ်ားမည္မွ်အသံုးခ်သည္ဆိုသည္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်ေလသည္။ လူမ်ား ကြန္ပ်ဴတာ သံုးဖို႕ မတတ္ႏိုင္ေသာအခါ မီးမလာေသာအခါ programmer မ်ားလဲ ထမင္းငတ္ေတာ့သည္။ ဖိုးစေနသည္ ျပည္တြင္းအလုပ္အကိုင္အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေလေသာအခါ ျပည္တြင္းတြင္ အလုပ္ရွာေဖြသည့္နည္းတူ ျပည္ပကို ျပန္လည္ထြက္ခြာေရးအတြက္လည္း ႀကိဳးစားရေလသည္။ ျပည္ပအေျခအေနကား မေကာင္း၊ ျပည္ေတာ္ျပန္မည့္သူမ်ားသာ တန္းစီေနေလသည္။ ဖိုးစေန၏ အႀကံအစည္မွာ မတ္လဆန္းေလာက္တြင္ စကၤာပူသို႕ ျပန္လည္ထြက္ခြာ၍ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြရန္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထံုးစံအတိုင္းပင္ အေဖက အျပင္းအထန္ ကန္႕ကြက္ျပန္ေလသည္။ ဖိုးစေနအား ႏိုင္ငံျခားသို႕ သြားလိုပါက မေရမရာသြား၍ အလုပ္မရပဲ ဒုကၡ ေရာက္မည့္အစား အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြးေရး ဌာနမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၍ အလုပ္ရမွသာ ျပန္လည္ထြက္ခြာရမည္ဟု အမိန္႕ခ်ေသာအခါ ဖိုးစေန စိတ္ညစ္ေလသည္။ Agent မွတစ္ဆင့္ စကၤာပူႏိုင္ငံသို႕ ျပန္လည္ထြက္ခြာမည္ဆိုလွ်င္ ကုန္က်စရိတ္မွာ ပ်မ္းမွ် သိန္း၄၀ ခန္႕ရွိၿပီး လခမွာလဲ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၂၀၀ ထက္ မည္သုိ႕မွ် ပိုမရႏိုင္သည္ကို ဖိုးစေနသိ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ဖခင္၏ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လြန္ဆန္၍ကား မရ။ သို႕ႏွင့္္ ျပည္ပအလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေရးဌာနမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ခ်ိတ္ဆက္ရေတာ့သည္။

သို႕ေသာ္လည္း ကံေကာင္းခ်င္လာေတာ့ ျခေသၤ့ကၽြန္းတြင္ ေနာက္ဆံုးမျပန္ခင္တစ္ရက္က အင္တာဗ်ဴးဝင္ခဲ့ေသာအလုပ္က လုပ္ငန္းမ်ားစေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ အျမန္လာေစခ်င္ေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ား တိုင္ပင္လို၍ ဖုန္းဆက္ခ်င္ေၾကာင္း အီးေမးလ္ပို႕ေလေတာ့သည္။ ကမန္းကတမ္း ဝမ္းသာအားရ ဖုန္းနံပါတ္ကိုျပန္ပို႕ေပးေသာအခါ ခဏအတြင္းပင္ ထိုလုပ္ငန္းမွ ဖုန္းဆက္ေလသည္။ ေန႕စြဲကား ဇန္နဝါရီ ၁၈ ရက္၊ မင္း ေနာက္လဆန္း စဝင္ႏိုင္မလား ဟု ေမးလာသည္။ ခင္ဗ်ားတို႕ဘက္က စာရြက္စာတမ္းအခ်ိန္မွီပို႕ေပးႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္လာမည္ ဟု အာမဘေႏၱခံေပးလိုက္သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ကပ်ာကယာတန္းစီေသာ္ ဇန္နဝါရီ ၂၆ ရက္ေန႕အတြက္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ရေလသည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကလဲ အခ်ိန္မွီေရာက္လာျပန္ရာ ဖိုးစေနတို႕ ျခေသၤ့ကၽြန္းသို႕ ကဆုန္ဆိုင္းေလေတာ့သည္။

၄လစာရွင္းတမ္း - ၁

ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ စိတ္္အၾကည္ဓါတ္မရလို႕ တြင္းေအာင္းေနရာကေန အခုေတာ့ တြင္းဝမွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ေပၚလာျပန္ပါၿပီ။ ဘဝဆိုတာႀကီးကလဲ Roller Coaster စီးရသလိုပါပဲ။ အရွိန္ေႏွးေႏွးနဲ႕တက္သြားလိုက္ အရွိန္ျမန္ျမန္နဲ႕ ျပန္ျပဳတ္က်လိုက္နဲ႕ပဲ သံသရာလည္ေနသည္။ ေအာက္တိုဘာလမွစ၍ စာမေရးျဖစ္သည့္ၾကားကာလမ်ားကို အၾကမ္းဖ်င္းျပန္ေဖာက္သည္ခ်ရေသာ္ ...

ေအာက္တိုဘာလဆန္းမွစ၍ ရန္ကုန္ျပန္ေနေသာ ဖိုးစေန ႏိုဝင္ဘာ၈ရက္မွာ ေလဆိပ္သို႕ဆင္းေလေသာ္ ကိုရဲဝင္းဇာတ္လမ္းက စေတာ့သည္။

ေလဆိပ္ခြန္ေဆာင္သည့္ေကာင္တာတြင္ ေလဆိပ္ခြန္ေဆာင္ပါမည္ဆိုမွ ေလဆိပ္အရာရွိက လူစာရင္းမွာ နာမည္မပါပါဟု လုပ္ေလသည္။ ထိုေန႕မတိုင္ခင္ တစ္ရက္ကလဲ ဖိုးစေနအစ္မျပန္ေသာအခါ ထိုျပႆနာပင္ ႀကံဳရ၍ ေလေၾကာင္းလိုင္းသြားေျပာ ဟိုဖုန္းဆက္ ဒီဖုန္းဆက္ႏွင့္ ကံေကာင္း၍ ေလယာဥ္က ေစာင့္ေနသျဖင့္သာ ျပန္လိုက္သြားရသည္ကို ႀကံဳထားေသာဖိုးစေန ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ ကိုယ့္ဘက္က အပိုင္ပဲဟု ဖိုးစေန ျပႆနာရွာေလေသာ္ ေလဆိပ္အရာရွိက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပင္ "ညီေလး ေလေၾကာင္းလိုင္းကိုသြားေမးၾကည့္ပါဦး။ အစ္ကိုတို႕က သူတို႕ပို႕ေပးတဲ့နာမည္စာရင္းအရပဲေျပာရတာ၊ သူတို႕ရွင္းေပးရင္ ရပါတယ္" ဟုသာျပန္လည္ေျဖၾကားသျဖင့္ ဖိုးစေန ေလေၾကာင္းလိုင္းရံုးခန္းသို႕ ေဒါကန္ကန္ႏွင့္ေျပးေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုရဲဝင္းဟု နာမည္ႀကီးထားသည္ကို ျပန္သတိရသျဖင့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေသာ္ အျပန္ခရီးစဥ္မွာ ႏိုဝင္ဘာ၈ ရက္ေန႕ျဖစ္ရမည့္အစား ႏိုဝင္ဘာ ၉ ရက္ျဖစ္ေနေလသတည္း။ လြဲပဟ ရဲဝင္းေရ ဟုသာ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ရိုက္ရေတာ့သည္။ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ပင္ အထုပ္ဆြဲၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္ရတာေပါ့။ ေနာက္ေန႕ တေန႕တစ္ခါ ေလဆိပ္ဆင္းျပန္ေလေသာ္ လက္စြဲေတာ္ကင္မရာက အိမ္တြင္ ခန္႕ခန္႕ႀကီးက်န္ေနခဲ့ျပန္ေလသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ျပန္ယူရင္ မမွီႏိုင္ေတာ့သည့္အေျခအေနမို႕ ထားလိုက္ရေတာ့သည္။

တနဂၤေႏြေန႕ အိမ္ျပန္္ေရာက္၍ တနလၤာေန႕ ရံုးျပန္တက္ေသာ္ ေဘာစိက အခန္းထဲၾကြပါဆိုေလသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ စာအိတ္အျဖဴေလးတစ္ခုထိုးေပးကာ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္းေျပာသည္။ (စိတ္မေကာင္းေတာ့လဲ ႏြားေမြးေပါ့ ေဘာစိရယ္) စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းအေျခအေနအရ ဖိုးစေန၏စာခ်ဳပ္ကို ထပ္မတိုးေပးႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း။ ယခု စာခ်ဳပ္ေစ့မည့္ ႏိုဝင္ဘာလကုန္လွ်င္ ကတ္ျပားအစိမ္းကို ျပန္အပ္ေစလိုေၾကာင္း ေလကိုေခၽြတာစြာျဖင့္ တိုတုတ္တုတ္သာေျပာေလသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ၊ ေရာင္ေတာ္ျပန္ႏွင့္ေရာလႊတ္ခံရေၾကာင္းသိသိႀကီးေပမင့္ သူ႕လက္ခုပ္ထဲကေရဆိုေတာ့လဲ ခံလိုက္ရပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ယခုလို ခြဲခြာရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ ယခု ျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အလုပ္မ်ားမွာ အကုန္ရွင္းလင္းၿပီးသားျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ေန႕မ်ားတြင္လဲ ရံုးလာေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ေျပာ၍ ဖိုးစေနထြက္ခဲ့သည္။ ဘဝသည္ အသစ္စမယ့္စေတာ့လဲ အလုပ္ကအစ အသစ္ျပန္္စရေလေအာင္ ဖန္တီးလာေလေတာ့သည္ကိုး။

စကၤာပူသည္ ကမၻာ့စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္း၏ ရိုက္ပုတ္မႈကို အေတာ္ေလးႀကိဳးစားက်ားကန္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ အေျခအေနမဆိုးပါဟုေျပာေသာ္ျငားလည္း ဟိုကျပဳတ္တာေတြ ဒီကေလွ်ာ့တာေတြ အသံေတြၾကားလာရသည္။ လုပ္ငန္းေတြကလဲ ဟုတ္သည္မဟုတ္သည္အပထား ဘယ္လက ဘယ္ေလာက္ရံႈးပါသည္ဆိုၿပီး အစိုးရဆီက ပိုက္ဆံရလိုရျငား အခြန္သက္သာလိုသက္သာျငား ျခဴသံပါေအာင္ ၿငီးျပေနၾကသည္။ အလုပ္ေၾကာ္ျငာမ်ားေတြ႕ေနရေသးေသာ္လည္း ေလွ်ာက္လႊာဘယ္လုိတင္တင္ အင္တာဗ်ဴးပင္ ေခၚမည့္သူမရွိပါ။ ထိုၾကားထဲမွတစ္ဖန္ စကၤာပူအစိုးရ၏ ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမားေပၚလစီႏွင့္ပက္သက္၍လည္း ေကာလာဟလ က မ်ိဳးစံုေအာင္ထြက္ေနေသးသည္။ EP ေတြခ်မေပးေတာ့ဘူး။ ရွိတဲ့ဟာေတြေတာင္ သက္တမ္းကုန္လို႕သြားတိုးတာ အလုပ္ရွင္က ေထာက္ခံေပးတာေတာင္ အစိုးရက လက္မခံဘူး ဘာျဖစ္သည္ ညာျဖစ္သည္ မ်ိဳးစံုေအာင္ အသံၾကားရေလေသာအခါ စိတ္အစံုသည္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားကုန္၏။

ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း Library မွာ မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္ထိုင္ကာ အင္တာနက္တြင္ အလုပ္ရွာလိုက္၊ စာဖတ္လိုက္ ေလ့လာလိုက္ႏွင့္ ႏိုဝင္ဘာ တစ္လသည္ ကုန္မွန္းမသိကုန္လြန္၏။ အလုပ္ကလဲ မရေသး။ ကတ္အစိမး္ကလဲ ဒီဇင္ဘာ ၁ ရက္ေန႕တြင္ ျပန္အပ္လိုက္ၿပီမို႕ ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ျပည္ေတာ္ျပန္ေရးသာ ေရွးရႈစီစဥ္ရေတာ့သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္သြားဝယ္တုန္း Peninsula Plaza တြင္ ေယာက္ဖဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ရာမွ ေယာက္ဖက သူတို႕ရံုးတြင္ IT ဘက္မွာ အလုပ္လိုသည္ဟုၾကားတယ္၊ မင္းလာေလွ်ာက္ပါလား ဟို အႀကံေပးေလသည္။ စိတ္မပါတစ္ပါႏွင့္ပဲ ေယာက္ဖ၏ရံုးတြင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ အင္တာဗ်ဴးဝင္ခဲ့ၿပီး ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ဒီဇင္ဘာ၁၅ ရက္ေန႕တြင္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ အမိေျမသည္ ေအာင္ျမင္၍ျပန္လာသူကိုျဖစ္ျဖစ္ က်ရံႈး၍ ျပန္လာသူကိုျဖစ္ျဖစ္ တန္းတူႀကိဳဆိုေထြးေပြ႕ၿမဲေထြးေပြ႕လွ်က္ပင္ရွိသည္။

ျပန္လာေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မင္း ဆီအုန္းၿခံမွာလုပ္မလား ရာဘာၿခံမွာလုပ္မလား ဟု ဝိုင္းေမးၾကသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္း၏ ဓားစာခံ ျပည္ေတာ္ျပန္အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ဆီအုန္းစိုက္ခင္းမ်ား ရာဘာစိုက္ခင္းမ်ား အဆင္သင့္ျပင္ဆင္စိုက္ပ်ိဳးထားေၾကာင္း၊ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္စရာမလိုပဲ ဝမ္းသာစြာ ျပန္လာႏိုင္ၾကေၾကာင္း သတင္းစာမ်ားတြင္အက်ယ္တဝင့္ေရးသားေဖာ္ျပေနၾကသည္။ ငါ လပၸတၱာသြားၿပီး ငါးပဲရွာစားေတာ့မယ္ကြာ ဟုျပန္ေျပာေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ရီၾကသည္။ ရီစရာ၏ေနာက္တြင္ ေမာစရာမ်ားကပ္ပါေနေၾကာင္း ဆရာမင္းလူက ရီစရာေမာစရာစာအုပ္တြင္ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ရီစရာႏွင့္္ေမာစရာ အစပ္အဟပ္ တည့္မတည့္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ခံစားၾက၏။

အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးတစ္ပတ္ၾကာေသာ္ ေမြးသဖခင္သည္ ဖိုးစေနအလုပ္မရွိအကိုင္မရွိ လယ္ယာျပန္စားေရးလုပ္ေနသည္ကို ၾကည့္မရေတာ့ေၾကာင္း၊ ဒီအသက္ဒီအရြယ္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူရိုေသရွင္ရိုေသ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ လုပ္ေနရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေငြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာမလိုေၾကာင္း၊ ရသည့္လခႏွင့္မေလာက္လွ်င္ လိုလွ်င္လိုသလိုေထာက္ပံ့ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိႏွင့္ မိသားစု၏ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ အလုပ္တစ္ခု အျမန္လုပ္ေစလိုေၾကာင္း စသည္တို႕ပါဝင္ေသာ အမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာအမွတ္ ၁၂၇၃/၂၀၀၈ ကို ယခင္လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကိုရုပ္သိမ္းေၾကာင္းအမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာႏွင့္တကြ တြဲဖက္ထုတ္ျပန္ေလ၏။

... to be continued