Merry Christmas and Happy New Year 2008

မိတ္ေဆြမ်ား အားလံုးကို ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ Christmas နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး ျဖစ္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္စေနတစ္ေယာက္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးနဲ႕ ရြာရိုးေလွ်ာက္ဦးမွာမို႕ ေနာက္ႏွစ္က်မွပဲ ျပန္လည္ဆံုဆည္းၾကပါစို႕ဗ်ာ။ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေကာင္း၊ ပံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြေတာ့ ရေလာက္ပါရဲ႕။

ေရာင္စံုေဘာလံုး

ကိုသခင္ႀကီးက Native Myanmar Forum မွာ weekly photo contest တစ္ခုလုပ္ပါတယ္။ ဒီတစ္ပတ္ ေခါင္းစဥ္က Colors ပါ။ အဲဒီ title ေလး ဝင္ၿပိဳင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႕ ဒီပံုေလးျဖစ္လာပါတယ္။ “ေရာင္စံုေဘာလံုး” တဲ့။

Knockin' On Heaven's Door (Bob Dylan)

Bob Dylan ရဲ႕ Knockin' On Heaven's Door ပါ။ ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး။ Avril ဆိုထားတာကိုႀကိဳက္သလို ဒီ version ကလဲ ရသတစ္ခု ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါကေတာ့ Guns N' Roses ရဲ႕ original version ပါ။

မူတူးဆာမိစံ

ဒီ post ကို ေရးမယ္လို႕ စဥ္းစားေနတာ ၾကာပါၿပီ။ မူရင္း၀တၳဳကို အစအဆံုး စဥ္းစားလို႕ မရေသးတာနဲ႕ ၾကာေနတာ။ ခုေတာ့ စဥ္းစားလို႕ ရသေလာက္ေလးပဲ ျဖတ္ၿပီး တင္လိုက္ေတာ့တယ္။ တစ္ရက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုၾကေတာ့ စပ္မိစပ္ရာေျပာၾကရင္းနဲ႕ ကိုယ့္အလုပ္အေၾကာင္း ကိုယ္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ သိပ္အဆင္မေျပၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ သူေဌးက ကပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အထက္ကလူက ကိုယ့္ကို သူမ်ားေလာက္ တန္းတူအခြင့္အေရးမေပးတဲ့အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေပါ့ ... မေကာင္းတာခ်ည္းပဲေျပာလို႕ အလုပ္ေတြအကုန္ မေကာင္းဘူးလို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြလဲ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူမ်ားေရွ႕သြားၿပီး ငါ့အလုပ္က ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတာလို႕ေျပာေနရင္ အသားလြတ္ လႊတ္ၾကြားသလိုျဖစ္ေနမွာ စိုးၾကေတာ့ မေကာင္းတာေတြပဲ ေျပာၾကတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္တာေလးေတြ ေျပာလိုက္ရေတာ့ ေပါ့သြားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မင္းတို႕ ဒီသီခ်င္း နားေထာင္ၿပီးၿပီလား ဆိုၿပီးေတာ့ သူ႕ဖုန္းထဲက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဖြင့္ျပတယ္။ 9MM ရဲ႕ သီခ်င္းသံစဥ္ကို စာသားေျပာင္းထားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ။ ဘြဲ႕ရေတာသားတစ္ေယာက္ ရွိသမွ် ေရာင္းခ်ေပါင္ႏွံၿပီး မေလးရွားကို အလုပ္လုပ္ဖို႕ ထြက္လာတဲ့အေၾကာင္းေလး ဆိုထားတာပါ။ ရီရေပမယ့္ ခါးလည္းခါးတယ္။ အဲဒါေလး နားေထာင္မိေတာ့ အခု ေရးမယ့္ ၀တၳဳတိုေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္း၊ စာေကာင္းေကာင္းဖတ္တတ္စ အရြယ္တုန္းက ကလ်ာ မဂၢဇင္းမွာ ဖတ္ခဲ့တာ ဆိုတာရယ္၊ ေရးတဲ့သူကစာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ဆိုတာရယ္ပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ အလည္ပိုင္းက စာသားေတြကလဲ ေမ့ေနၿပီဆိုေတာ့ သတိရသေလာက္ေလးပဲ ခံစားၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီဝတၳဳတိုေလးကို သိတဲ့သူရွိရင္ သူ႕ blog မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ post ရဲ႕ comment ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္တင္ေပးပါလို႕လဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္ဗ်ာ။ ခံစားၾကည့္ၾကပါ။

ဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝ

“မူတူးဆာမိစံ”

“မူတူး ....”
“ဆပ္”

“ဆာမိ ....”
“မမ္ ဆပ္”

မူတူးနဲ႕ ဆာမိဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္မွာ ခိုင္းဖို႕ဝယ္ထားတဲ့ ေငြဝယ္ကၽြန္ ၂ ေယာက္ပါ။ ဘဂၤလားက လာၾကတဲ့ ကုလားလူမ်ိဳး ညီအစ္ကို ၂ ေယာက္ေပါ့။ မူတူးက အေဖခိုင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ အကုန္လုပ္ေပးရတယ္။ ထင္းခြဲတာ ေရခပ္တာ၊ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္တာက အစ အေဖနဲ႕ ပက္သက္တဲ့ ဗာဟီရကိစၥေတြ အကုန္လုပ္ေပးရသလို ဆာမိကလဲ အေမခိုင္းတဲ့ အဝတ္ေလွ်ာ္ ၾကမ္းတိုက္၊ ေစ်းသြားတာ၊ ခ်က္ျပဳတ္တာက အစ၊ ကေလးထိန္းတာအဆံုး အကုန္လုပ္ေပးရတယ္။ သူတို႕ကိုေပးတဲ့ လုပ္အားခက မျဖစ္စေလာက္ အနည္းငယ္ေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လဲ သူတို႕ ၂ ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္မွာ ေနၿပီး ခိုင္းသမွ်ကို လုပ္ကိုင္ေပးေနၾကတယ္။

တစ္ခါတုန္းက အေဖက မူတူးကို ေမးဖူးတယ္။

“မူတူး ... မင္း ဘဂၤလားကို မျပန္ခ်င္ဘူးလား၊ ဟိုက ေဆြမ်ိဳးေတြကို မလြမ္းဘူးလား”

“ဆပ္ ... ကၽြန္ေတာ္ ဘဂၤလားျပန္ရင္ ဟိုမွာ ဘာအလုပ္အကိုင္မွလဲ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေဘးပဲ ျပန္ေရာက္သြားမွာ။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာ အလုပ္ရွိတယ္။ ေနစရာလဲ ေနရာရွိတယ္။ ေကာင္းေကာင္းလဲ စားရတယ္။ (အေရွ႕နားမွာ သူတို႕ထမင္းစားရင္ ထမင္းကို ဆားနဲ႕ ငရုတ္သီးနဲ႕ပဲ စားတယ္ဆိုတာေလး ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာမမွတ္မိလို႕ မထည့္လိုက္ရဘူး)။ ၿပီးေတာ့ ေငြစုၿပီး ဘဂၤလားက အေဖနဲ႕အေမဆီကို ျပန္ပို႕ေပးလို႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္။ ဘဂၤလားကို မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆပ္”

ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရတက္လာၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို သူတို႕တိုင္းျပည္ကို ျပန္ခိုင္းတဲ့အခါ မူတူးနဲ႕ ဆာမိလည္း ဘဂၤလားကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။ အေဖ့လုပ္ငန္းေတြ ျပည္သူပိုင္သိမ္းခံရၿပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနလည္း တျဖည္းျဖည္း က်ပ္တည္းလာခဲ့တယ္။ အက်ပ္အတည္းၾကားထဲမွာပဲ ရုန္းကန္ရင္းနဲ႕ အေဖ အိပ္ယာထဲ လဲတဲ့အခါမွာေတာ့ အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကို ၂ ေယာက္ရဲ႕ ပုခံုးေပၚကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။

(ၿပီးေတာ့ ညီအငယ္က အရင္ shore job လုပ္ဖို႕ ဂ်ပန္ကို ထြက္သြားတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ ေနာက္ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာ ဟိုမွာ အလုပ္အကိုင္ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး သူ႕ကိုပါ လိုက္လာဖို႕ေခၚလို႕ သူပါ ဂ်ပန္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၉၇၀ နဲ႕ ၁၉၈၀ ၾကားျဖစ္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ခန္႕မွန္းမိပါတယ္)

အငယ္ေကာင္က သူလုပ္ေနတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္သြင္းေပးတယ္။ သူက ေရာက္ေနတာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီ၊ ဂ်ပန္စကားေျပာတတ္ေနၿပီဆိုေတာ့ အေရွ႕ပိုင္းမွာ စားပြဲထိုးအလုပ္လုပ္ေနရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခုမွ ေရာက္စ ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပန္းကန္ေဆးတဲအလုပ္ကေန စလုပ္ရတာေပါ့။ မနက္မိုးမလင္းခင္ ဆိုင္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္က စလို႕ ညမိုးခ်ဳပ္လို႕ ဆိုင္ပိတ္တဲ့အခ်ိန္အထိ လာသမွ် ပန္းကန္ေတြကို ဒိုင္ခံ ေဆးေပးရတယ္။ တစ္ရက္က်ေတာ့ ညီငယ္က သတင္းတစ္ခု လာေပးတယ္။ ဆိုင္က အလုပ္သိပ္မေကာင္းလို႕ လူေလွ်ာ့ခ်င္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို အရင္ဆံုး အလုပ္ထုတ္မယ္လို႕ ၾကားမိတယ္လုိ႕ ေျပာလာတယ္။ ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္ပဲ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း သူ႕ကို မန္ေနဂ်ာက ေတြ႕ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း လာေျပာတယ္။ ရံုးခန္းကိုသြားတဲ့လမ္းမွာ သူက ေျပာတယ္

“အခု မန္ေနဂ်ာက အလုပ္သမားေတြကို ေခၚေတြ႕ၿပီးေတာ့ အလုပ္ျဖဳတ္ဖို႕ ၾကည့္တာ။ တစ္ကယ္လို႕ သူက အိမ္ကိုလြမ္းလား အိမ္ျပန္ခ်င္လားလို႕ ေမးရင္ မျပန္ခ်င္ဘူးလို႕သာေျပာ။ လြမ္းတယ္ဆိုလို႕ကေတာ့ တစ္ခါတည္း အိမ္ျပန္ပို႕လိမ့္မယ္။ မင္းက ဂ်ပန္လို႕မတတ္ေတာ့ ငါ စကားျပန္လုပ္ေပးမယ္။ ၾကည့္သာေျပာ။ ငါလည္း အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ျပင္ေပးမယ္”

အငယ္ေကာင္ေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ စကားနည္းနည္း ေျပာၿပီးေတာ့ အိမ္အေၾကာင္းေတြ ေမးပါတယ္။ အိမ္ကိုမလြမ္းဘူးလား။ မျပန္ခ်င္ဘူးလား လို႕ ေမးတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ မူတူးနဲ႕ ဆာမိကို သတိရမိတယ္။ အိမ္ကို မျပန္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္း။ ဝင္ေငြလည္း ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ မန္ေနဂ်ာက

“ေကာင္းၿပီေလ။ ထြန္းစံ ၾကိဳးစားပါ။ ဂ်ပန္စကားကိုလည္း ႀကိဳးစားၿပီးသင္ပါ။ ဒါမွ ဒီထက္ ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ လုပ္ရၿပီး လခ ေကာင္းေကာင္းရမွာ။ ဒါထက္ ထြန္းစံရဲ႕ နာမည္ အျပည့့္အစံုကို ကၽြန္ေတာ္ မေခၚတတ္ဘူး။ ဘယ္လိုေခၚရတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါဦး”

ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ရုတ္တရက္ နာမည္တစ္ခုဝင္လာၿပီး အားရပါးရပဲ ၿပံဳးၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

“မူတူးဆာမိစံ”

မန္ေနဂ်ာက အလြန္အဲ့ၾသတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕

“မူတူးဆာမိစံတဲ့လား?”

ဟိုဟိုဒီဒီ UPDATE

ကၽြန္ေတာ္ blog စေရးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ငါ့ blog ငါေရးတာပဲ။ ေရးခ်င္ေရးမယ္ မေရးခ်င္ မေရးဘူး ဆိုတဲ့စိတ္တစ္ခု ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ blog ကို ကိုယ့္ အိမ္ယာတစ္ခုလို သေဘာထားလာမိတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကို လာလည္တဲ့သူေတြ ဘာမွ မေကၽြးေမြးလိုက္ရပဲ ျပန္သြားရတာကို အားနာသလို ကိုယ့္ blog ကို လာတဲ့သူေတြလဲ လာၿပီးေတာ့ post အေဟာင္းေတြပဲ ၾကည့္ၿပီး ျပန္သြားရမွာ အားနာမိေနတယ္။ Blog ေရးတာဟာ တာဝန္တစ္ရပ္လို ခံစားလာရတယ္။ ခုရက္ပိုင္းကေတာ့ အသည္းကြဲသီခ်င္းေတြနဲ႕ပဲ လံုးလည္ျခာလည္ေနလို႕ ငစေနတစ္ေယာက္ blog ဘက္ကို စာဦးမလွည့္ျဖစ္ပဲ ပတ္ေျပးေနမိတယ္။ စိတ္ေလတာ ေပ်ာက္လုိေပ်ာက္ျငား ကၽြန္းေသးေသးေလးကိုပတ္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္ရိုက္ေနေပမယ့္ ဓါတ္ပံုေတြကလဲ အသက္မပါသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဘာကိုမွ စိတ္တိုင္းက မက်မိ။

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ခုရက္ပိုင္း blog လာဖတ္တဲ့သူေတြကို အရမ္းအားနာပါတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္း စိတ္အေျခအေန ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို စာျပန္ေရးပါ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလး လာေျပာတာပါ။ ေဘာ္ဒါႀကီး ညီလင္းဆက္ ကေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕သြားၿပီး အဗ်ဴးခံတယ္မသိဘူး သူ႕ဗ်ဴးကို ုအျဖတ္ခံရလို႕ဆိုၿပီး ေဒါကန္ေနေလရဲ႕။ သူက ေလးေထာင့္ႀကီးေျပာလဲ ေထာင့္ေတြ အသပ္ခံရေတာ့ အဝိုင္းလိုလုိ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္သြားေပမေပါ့ေလ။

some test shots

ၾကြားၿပီဗ်ိဳ႕။ မေန႕က စမ္းၿပီးရိုက္လာတဲ့ ပံုေလးေတြ တင္လိုက္ၿပီ။ Tripod မရွိေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ပံုေတြက handshake နည္းနည္း ထိထားတယ္။ ညဘက္ ရိုက္တဲ့ပံုေတြ အေတာ္ထိတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေခါက္ tripod ဝယ္ၿပီးမွပဲ အပီ ထပ္ရိုက္ေတာ့မယ္။ အခု ရိုက္ထားတဲ့အထဲက ျပင္လို႕ၿပီးသေလာက္ကို တင္လိုက္တယ္။ ျပင္တယ္ဆိုတာက cropping လုပ္တာတစ္ခုတည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္က lighting နဲ႕ color ကို camera က ေပးတဲ့အတိုင္း ထားတာကို ပိုသေဘာက်တယ္။ အားမနာ ပါးမနာ ေ၀ဖန္ၾကပါ။

no label

Singapore River

Durean ... Oops! sorry. I mean the Theater At The Bay!

Sparrow! ... or Chocobo for ppls who play Final Fantasy.

နဂိုလ္ကတည္းက တုန္ၿပီး မႈန္သြားတာကို ထပ္၀ါးေပးလိုက္တယ္။ ဟီးဟီး

Coconut for the monkey

ေမ်ာက္ အုန္းသီးရတဲ့ဇာတ္လမ္းကို စသူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘေလာ့ဂါဂုရုႀကီးကိုေမာင္လွျဖစ္သည္။ တစ္ခါတုန္းက Forum တစ္ခုတြင္ "What's in your bag?" ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ေလးေအာက္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၿပိဳင္ၾကြား အဲေလ .. အၿပိဳင္ေရးခဲ့ၾကတုန္းက ကိုေမာင္လွက သူ႕အိတ္ထဲတြင္ အုန္းသီးတစ္လံုးရွိေၾကာင္း ေျပာရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခဲ့ရဖူးသည္။ ေနာက္မွ ထို အုန္းသီး ဆိုေသာအရာမွာ prosumer digital camera တစ္လံုးျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ ယခုမူ ငစေနတစ္ေယာက္ အုန္းသီးတစ္လံုး၀ယ္လုိက္ေလၿပီ။ ေမ်ာက္အုန္းသီးရေတာ့ ဘာျဖစ္တုန္းဆိုေတာ့ အဲဒီအုန္းသီးနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေတာ့တာေပါ့။ ခါၾကည့္လိုက္၊ လႈပ္ၾကည့္လုိက္၊ လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္၊ အထဲက အသံကို နားေထာင္ၾကည့္လုိက္၊ သစ္ပင္ေပၚက ပစ္ခ်ၾကည့္လုိက္ နဲ႕ ျမင္ေယာင္သာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။

ေမ်ာက္ အုန္းသီးရရင္ေတာ့ အဲဒီလိုလုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ camera ကိုေတာ့ အဲဒီလို လုပ္လို႕ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ အဲဒီေတာ့ ဟိုလိုေလး ရိုက္ၾကည့္လုိက္၊ ဒီလိုေလး ရိုက္ၾကည့္လိုက္၊ အေပၚကေန စီးၿပီးရိုက္လိုက္၊ ေအာက္ကေန ပင့္ၿပီးရိုက္လုိက္နဲ႕ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ငစေန႕သူငယ္ခ်င္း Qwer Qwer ကေတာ့ အဲဒါ ေမ်ာက္ အုန္းသီးရတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေမ်ာက္လက္ စက္ေသနတ္ေရာက္တာ တဲ့။ ေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ် မဲမဲျမင္ရာ ေလွ်ာက္ပစ္ ေလွ်ာက္ရိုက္ေနလို႕ဆိုပဲ။ သူလဲ ဘာထူးလို႕တုန္း Canon S5 Prosumer ႀကီးကိုင္ၿပီး ေလွ်ာက္ပစ္ေနတာပဲဟာ။

ပ်င္းေၾကာထူတဲ့ ေပါက္စေလးမ်ား

ခုေခတ္ ကေလးေတြမ်ား မေမြးခင္ကတည္းက အပ်င္းထူၾကလြန္းတယ္လို႕ေျပာရင္ ငစေန လြန္ေလမလားမသိ၊ ဒါပေမယ့္ ဟုတ္ကိုဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ဒီရက္ပိုင္း ငစေန တူတစ္ေယာက္ တူမတစ္ေယာက္ရတာ ႏွစ္ေယာက္လံုး ငပ်င္းေတြခ်ည္းပဲ။ ပ်င္းလြန္းလို႕ သူတို႕အေမေတြဗိုက္ထဲ ေခြေနၾကတာ အခ်ိန္က်တာေတာင္ ထြက္မလာၾကဘူး။

ျဖစ္ပံုက ဒီလုိရယ္။ ငစေန႕ အစ္မတစ္ေယာက္က ျခေသၤ့ကၽြန္းမွာေနၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က မာလာယုကၽြန္းဆြယ္မွာ ေနၾကသည္။ ၂ ေယာက္စလံုး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ၃ - ၄ လ ျခားၿပီး ကိုယ္၀န္ ရွိၿပီးသကာလ ျခေသၤ့ကၽြန္းက အစ္မက သားေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ အရင္ဆံုးေမြးေလသည္။ အစ္မမွာ ဆရာ၀န္မို႕ ကိုယ္၀န္ရွိလဲ မေနႏိုင္ပဲ ေဆးရံုတစ္ခုလံုး အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္နဲ႕ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနရတာ ကိုယ့္ေမြးမယ့္ရက္ေတာင္ ကိုယ္ေမ့ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္ ေဆးရံုက အိ္မ္ျပန္အေရာက္ ၿဗံဳးဆို ေရမႊာ ေပါက္သတဲ့။ ည ၁၁ နာရီခြဲေလာက္ ရွိေနၿပီမို႕ ကမန္းကတန္းပဲ ေဆးရံုကို ျပန္ေျပးရတာေပါ့။ ေဆးရံုေရာက္ၿပီးလို႕ ေမြးခန္းထဲ အသင့္ေစာင့္ေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ထြက္မလာ။ ေနာက္ေန႕ တစ္ေန႕လံုးႏွင့္ တစ္ညလံုး ေစာင့္ၿပီးကာမွ ကိုယ္ေတာ္ေလးက အပ်င္းေၾကာဆြဲကာ ထြက္လာေလသည္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ေမြးရတာလဲ မဟုတ္ပါ။ ထြက္ခ်င္ေတာ့လဲ ခဏသာ ဗိုက္နာၿပီး ထြက္လာေလသည္။

မာလာယုက အစ္မလဲ ဘာထူးလို႕တုန္း။ ေမြးဖို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ရက္ ေက်ာ္လာေပမယ့္ အထဲက ကေလးမက အိပ္ေကာင္းေနတုန္း။ အထဲမွာ အိပ္လိုက္စားလိုက္နဲ႕ပဲ အေကာင္က အျပင္က ၂ လသား ကေလးေလာက္ ႀကီးထြားေနၿပီ။ ထြက္ဖို႕ နည္းနည္းမွ စိတ္မကူး။ သူ႕ေယာက္်ား ေဒါင္တာရမ္းကု (အဟဲ ... သိပ္ၾကည့္မရလို႕ အဲဒလုိ တမင္ေခၚတာဗ်ာ) ျပာယာေတြခတ္ေနၿပီး ေဆးရံုတင္ၿပီး ေဆးသြင္းရသတဲ့။ အဲဒလို ၂ ရက္ေလာက္ ျပာယာခတ္ၿပီးကာမွ မေန႕ညေန ၆ နာရီ ၁၀ မိနစ္မွာ ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္လာပါေလေရာတဲ့။ အထဲမွာ အိပ္ေကာင္းစားေကာင္းေနတာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္က ၃.၇ ကီလို (၈ ေပါင္ေက်ာ္) ရွိသတဲ့ဗ်ာ။

ဒါမို႕ေျပာတာ။ ဒီေခတ္ ကေလးေတြ ပ်င္းေက်ာက တယ္ထူပါတယ္လို႕။

၁၀၉ - ၁၁၀ ေနာက္ဆက္တြဲ (၂)

ဘေလာ့ဖတ္သူအေပါင္းတို႕ေရ၊ မဂၤလာပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ငစေန ဘေလာ့မေရးျဖစ္တာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားတဲ့အတြက္ အထူးပဲ အႏူးနဲ႕အညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အလုပ္ေလးေတြရႈပ္၊ အရႈပ္ေလးေတြ လုပ္ရင္းနဲ႕ ဘေလာ့ဘက္ လက္ဦးမလွည့္ျဖစ္တာၾကာပါၿပီ။ ကိုငွက္စကား ခဏဌားသံုးရရင္ စိတ္အၾကည္ဓါတ္ မရတာလဲပဲ တစ္ေၾကာင္း ပါပါတယ္။ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းေလး ရၿပီးကာမွ ဆင္ေျပာင္ႀကီး အၿမီးတစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႕ေတြ႕ေနတဲ့ ငစေနတစ္ေယာက္ ေရွးကုသိုလ္ကံအေကာင္းစားေလးက ႏွံျပည္စုတ္မ်က္ေခ်းေလာက္ က်န္ေနေသးေလေတာ့ ရုတ္တရက္ႀကီးရယ္ Admin manager မမက အခ်ိန္ေစာၿပီး ကေလးေမြးပါေလေရာ။ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႕မေျပာနဲ႕ေနာ္၊ ဆိုင္သမွဆိုင္၊ သူ ခြင့္ယူၿပီး လစ္သြားေတာ့ ေဘာစိက ငစေန႕ကို ေလာေလာဆယ္မွာ လူအသစ္ ငွားၿပီး လုပ္ငန္းေတြကို သင္ေပးရမွာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ လုပ္ငန္းသေဘာေတြ နားလည္ေနတဲ့ ငစေနကပဲ ခဏေလာက္ ဆက္ေနေပးပါဦးဆိုၿပီး မေန႕က ေျပာလာပါတယ္။ ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ျဖစ္သြားတဲ့ ငစေန မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႕ သူ႕မွာ မိသားစုကို ဘယ္ေလာက္ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္လဲ ေဘာစိက သူ႕ကို အလြန္ ေကာင္းခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ ေဘာစိကို ျပန္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႕ ကူညီေပးမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ကုန္အထိပဲ ေနေပးႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ခပ္တည္တည္ ေျပာၾကားၿပီး ေအာင္ျမင္စြာနဲ႕ ေဘာစိ အခန္းက ဆုတ္ခြာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ခုမွပဲ နည္းနည္း အေမာေျပပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ ငစေနတစ္ေယာက္ ကတ္အစိမ္းေလး ဆက္ကိုင္ၿပီး ျခေသၤ့ကၽြန္းမွာ အျပတ္ေသာင္းက်န္းႏိုင္ၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးပါရေစဗ်ာ။

ျမန္မာ့အလံမ်ား

ဘာရယ္မဟုတ္ အင္တာနက္ထဲ ေလွ်ာက္သြားေနရင္းနဲ႕ အလံေတြအေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္။ အလံဆိုတာက ဟိႏၵဴ ဘာသာစကားပါ။ ျမန္မာမွာေတာ့ အရင္တုန္းက အလံ လို႕သံုးတာ မၾကားဖူးဘူး။ တံခြန္၊ ကုကၠား ဆိုတာေတြပဲရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြ ေရာက္လာေတာ့မွပဲ သူတို႕စကားေတြလဲ ျမန္္မာစာထဲ ေရာလို႕ ၀င္လာေတာ့ မဆလာ၊ အာလူး၊ ေဂၚဖီ၊ ပလာတာ စတာေတြနဲ႕အတူ အလံ ဆိုတာလဲ အသံုးတြင္က်ယ္လာပါတယ္။ အင္တာနက္ထဲ ျမန္မာအလံေတြအေၾကာင္း ရွာမိေတာ့ အေစာဆံုး အလံ အေနနဲ႕ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၅၀၀ ေလာက္က အသံုးျပဳတဲ့အလံ လို႕ ယူဆရတဲ့ ဟသၤာအလံ ကိုေတြ႕မိပါတယ္။

အစိမ္းေအာက္ခံမွာ အ၀ါေရာင္ ဟသၤာရုပ္နဲ႕ အလံဟာ ဟံသာ၀တီ ေနျပည္ေတာ္မွာ အသံုးျပဳတဲ့ အလံျဖစ္မယ္လို႕ ခန္႕မွန္းမိပါတယ္။ သူ႕ထက္ နည္းနည္း ေနာက္က်ၿပီး အသံုးျပဳတာကေတာ့ ျမန္မာ စစ္တပ္ေတြမွာ ေရွ႕ဆံုးက ခ်ီတဲ့ သူရဲႀကီး တံခြန္ ဆိုတာပါပဲ။ ၾကက္လွ်ာစြန္း ၃ ခုနဲ႕ အလယ္မွာ န၀ရတ္ကိုးပါး စီခ်ယ္ထားတဲ့ သူရဲႀကီးတံခြန္ဟာ သူရဲေကာင္းတို႕ အမွတ္အသား လို႕ သိရပါတယ္။

ေနာက္ တံခြန္တစ္ခုကေတာ့ မင္းတုန္းမင္းရဲ႕တပ္မ်ား စစ္ခ်ီရာမွာ သံုးတဲ့ တံခြန္လုိ႕ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အတိအက် မွတ္တမ္းနဲ႕ မျမင္ဖူးပါ။ ၾကက္လွ်ာစြန္း ၃ ခုပါ အလံမွာ အလယ္က အနက္ေရာင္ အေပါင္းသေကၤတ နဲ႕ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။

ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္မွာ အသံုးျပဳခဲ့တယ္လို႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္တဲ့ အလံတစ္ခုကေတာ့ ေဒါင္းအလံပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါင္းအလံကို ပံုစံ အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ အသံုးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ အခု ေဒါင္းအလံကေတာ့ မင္းခမ္းမင္းနားမ်ားမွာသံုးတဲ့ အျဖဴေရာင္ ပိုးသားေအာက္ခံမွာ အနီေရာင္ ခ်ည္ထိုးေဒါင္းရုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ အလံပါ။ တံခြန္ပံုစံ ၾကက္လွ်ာ အနားသတ္မဟုတ္ပဲနဲ႕ ေလးေထာင့္ပံုစံ အလံျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီကတည္းက စလို႕ အၿမီးျဖန္႕ၿပီးကေနတဲ့ ေဒါင္းဟာ ျမန္မာ့အမွတ္တံဆိပ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေဒါင္းဟာ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ ျမန္မာဘုရင္ေတြရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေဒါင္းတံဆိပ္ ဒဂၤါး၊ ေဒါင္းအလံ စသည္ျဖင့္ ဘုရင္တို႕ရဲ႕ အမွတ္အသားကိုျပတဲ့ေနရာမွာ ေဒါင္းရုပ္ကို အသံုးျပဳလာပါတယ္။ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီအစိုးရ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သိမ္းပိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာင္မွ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳအလံဟာ ယူနီယံဂ်က္ အလံနဲ႕ ေဒါင္းတံဆိပ္ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ အလံ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ဒီ အျပာေရာင္ေအာက္ခံမွာ ေဒါင္းတံဆိပ္နဲ႕ ယူနီယံဂ်က္ အလံဟာ ဒိုင္အာခီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေပးတဲ့အခ်ိန္က စလို႕ ျမန္မာအစိုးရရဲ႕ အလံအေနနဲ႕ အသံုးျပဳခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာလြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ (BIA) ကလည္း ၃ ေရာင္ခ်ယ္ ေဒါင္းအလံကိုပဲ အသံုးျပဳခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကေတာ့ အနီေအာက္ခံမွာ အျဖဴေရာင္ ၾကယ္တစ္ပြင့္ပါတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအလံကို အသံုးျပဳလာပါတယ္။

ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီိးလို႕ အဂၤလိပ္ အစိုးရ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ယူနီယံဂ်က္ ေဒါင္းအလံကိုပဲ ဆက္လက္ အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဘုရင္ခံအတြက္ သီးသန္႕ အမွတ္တံဆိပ္ အေနနဲ႕ ယူနီယံဂ်က္ရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ ေဒါင္းရုပ္ပါတဲ့ အလံတစ္ခု တီထြင္ အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ျပည္နယ္ ၅ ခုနဲ႕ ျပည္မ၊ ေအးခ်မ္းသာယာျခင္း၊ ရဲရင့္ျပတ္သားျခင္း ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ ၾကယ္ျဖဴ ၆ ပြင့္နဲ႕ ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တရား၀င္ အမွတ္အသား ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

သမၼတရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္ အေနနဲ႕က်ေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္ ေအာက္ခံမွာ ေဒါင္းတံဆိပ္ပါတဲ့ အလံကို အသံုးျပဳတယ္လို႕ ေတြ႕ရပါတယ္။

ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အာဏာရလာတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ တိုင္းနဲ႕ျပည္နယ္ ၁၄ ခု၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား အင္အားစု၊ ေအးခ်မ္းသာယာျခင္း၊ ရဲရင့္ျပတ္သားျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႕ ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္ သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အလံဟာ အနီေအာက္ခံနဲ႕၊ ဘယ္ဖက္ အေပၚေထာင့္မွာ အျပာေရာင္ေအာက္ခံ၊ စက္သြား၊ စပါးႏွံနဲ႕ အရြယ္အစားညီ ၾကယ္ျဖဴ ၁၄လံုးပံုစံ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။

ဒီအလံဟာ အခုလက္ရွိအခ်ိန္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနတဲ့ အလံျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီ အလံေတာ္ကိုလဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႕ ၫိွႏိုင္းတိုင္ပင္ေနၾကျပန္ပါၿပီ။ သံုးေရာင္ခ်ယ္ ေအာက္ခံမွာ အျဖဴေရာင္ ၾကယ္တစ္ပြင့္ ပါမယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံ သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုေတာ့ ထုတ္ျပန္ထားၿပီး က်န္တာကေတာ့ ဘယ္လိုပံုစံျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ဆက္္လက္ ေဆြးေႏြးေနၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာ့အလံေတြအေၾကာင္း အေတာ္ေလး ျပည့္စံုေလာက္ပါရဲ႕။

၁၀၉ - ၁၁၀ ေနာက္ဆက္တြဲ

အရင္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ကိစၥတစ္ခုခု ရွိလာၿပီဆိုလွ်င္ “ဟုတ္ပါ့မလား ေမာင္ကာဠဳရယ္” ဟု ေမးတတ္ၾကသည္။ အေမးခံရေသာ သူကလဲ “ဒါ့ထက္ေတာင္ပိုေသး” ဟု ျပန္ေျပာေနက်။ အခုလဲၾကည့္၊ ငစေန႕ အလုပ္ကိစၥမွာ ရံုးအသစ္က လူမ်ားက သူတို႕သြား၍ေျဖရွင္းလွ်င္ က်ိန္းေသေပါက္ ရမည္ဟု အာမဘေႏၵ ခံလိုက္ၾကၿပီး တစ္ကယ္တမ္းသြားေတြ႕ေသာအခါ ေအာင္ဖ်ာလိပ္လာၾကေလသည္။ quota တစ္ေယာက္လိုေနသျဖင့္ S-pass ကို reject လုပ္လိုက္ေၾကာင္း၊ Employment pass လဲ ရႏိုင္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆရေၾကာင္း၊ အေသခ်ာဆံုးမွာ local ၂ ေယာက္ခန္႕ အလုပ္ထပ္ခန္ၿပီးမွ ျပန္တင္ေစလိုေၾကာင္း၊ စသည္ျဖင့္ ထို Milk of Magnesium အဲေလ Ministry of Manpower မွ တာဝန္ခံအရာရွိက ျပန္ၾကားေသာ ဟူ၏။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ တစ္ခုကေတာ့ EPEC ဟုေခၚေသာ အလုပ္ရွာခြင့္လက္မွတ္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါက ရႏိုင္သည္ဟု ထပ္ဆင့္ အႀကံေပးေသာေၾကာင့္ ငစေနတစ္ေယာက္ EP online website မွေန၍ တင္ရျပန္ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ၄ ရက္အတြင္းမွာပင္ ထို EPEC ကိုလဲ လက္မခံ ပယ္ခ်လိုက္ေၾကာင္း လွ်ပ္စစ္ေခ်ာစာမွတစ္ဆင့္ အေၾကာင္းၾကားေလေသာအခါ ... အဟဲ ... ဘာတတ္ႏိုင္မွာ မို႕လို႕တုန္းဗ်ာ ... ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္ကိုပဲ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႕ ရံုးအသစ္ကို အေၾကာင္းၾကား ရေတာ့တာေပါ့။

ခုအေျခအေနအတိုင္းဆိုလွ်င္ ႏိုဝင္ဘာလထဲ လူအသစ္ ထပ္ခန္႕၊ ႏိုဝင္ဘာလကုန္ လခေပးေတာ့မွ CPF ေဆာင္တဲ့ data အသစ္နဲ႕ ဒီဇင္ဘာလထဲေလာက္ S-pass ျပန္တင္ႏိုင္လွ်င္ အတိုင္းထက္အလြန္ ဝမ္းသာဖို႕ေကာင္းေနၿပီ။ ဒါက စက္သူေဌးျဖစ္မယ့္္ တြက္ေရး၊ တစ္ကယ္တမ္း တြက္ၾကည့္မွ စက္မရွိတာေတြက အမ်ားႀကီးရယ္။ ေလာေလာဆယ္ S-pass အေဟာင္းက အလြန္ဆံုး ကိုင္ထားႏိုင္ရင္ ႏိုဝင္ဘာလကုန္ထိ၊ အဲဒါကို ျပန္အပ္လိုက္ရလွ်င္ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ တစ္ကယ့္ ၁၀၉ - ၁၁၀ စစ္စစ္ အလည္အပတ္ ဗီဇာေလးနဲ႕ ငုတ္တုတ္ေလး ထိ့ုင္္ေနသည့္ ငစေနကို ဘေလာ့ဖတ္ရႈသူအေပါင္းတို႕ ေတြ႕ျမင္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း .....

ျခင္ကာပူ မွ ဘေလာ့ရႈသူတို႕ေရ။ ဖတ္ၿပီး ဒီတိုင္းေတာ့ ျပန္မသြားၾကပါနဲ႕။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုတာေလး comment ဝင္ေပးသြားၾကပါဦး။

၁၀၉ - ၁၁၀

ေဘာစိက ဂြတ္လပ္ဟုေျပာ၍ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာအခါ ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္ ၁၀၉ - ၁၁၀ ျဖစ္ေလၿပီ။ အဲဒါမွ ခက္ပါ့ ... ဒီဘက္က ထြက္လို႕ေတာ့ ရၿပီ၊ ဟိုဘက္က ၀င္ရဖုိ႕အေရး MoM ဆိုေသာ Milk of Magnisium အဲေလ ... Ministry of Manpower ဆိုတာႀကီးက pass ကို ဂ်က္ထားေလေတာ့ ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ ျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ့။ တစ္ဖက္အလုပ္ရွင္ကေတာ့ မင့္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္မဟုတ္ပါ ... ငါတို႕ management issue တစ္ခုရွိ၍ျဖစ္သည္ မနက္ျဖန္ သြား၍ ေျဖရွင္းလိုက္လွ်င္ ရႏိုင္ပါသည္ဟု အားေပး၏။ ဟုတ္ပါ့မလား ေမာင္ကာဠဳရယ္ ဟုသာ ေမးလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါ့ထက္ေတာင္ ပိုေသးဟု ေျပာရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္။ မရလွ်င္ေတာ့ တစ္ျခားအလုပ္တစ္ခု ရွာရံုေပါ့ ဖိုးစေနရယ္။ မင္းကေတာ့ ျဖစ္လုိက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ၿပီးတယ္မရွိ။ အၿမဲတမ္း တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု လြဲရမွ အဆင္ေျပသူဆိုေတာ့လဲ ... အင္း ... ေနာက္ဆံုးက်ရင္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။ ငါးမရ ေရခ်ိဳးျပန္ ... အလုပ္မရ အထုတ္ဆြဲျပန္ရံုေပါ့။ အဟက္ဟက္ ... ကိုႀကီးေဒါင္းေရ ... ကယ္ေတာ္မူပါ .. အဟိ

ေတာင္ပိုင္းခရီးစဥ္

ေၾကာင့္ကမ္လာဘ္ ေတာင္ (ေက်ာက္ကလပ္ေတာင္) ဖားအံ

ကမ္းနားမွာ လမ္းသလားမယ္ (ေမာ္လၿမိဳင္ ကမ္းနားလမ္း)

ခ်က္ပလက္နဲ႕ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္ (သူမ်ားအုပ္စုစီးလာတဲ့ကားကို လိုက္ရိုက္ထားတာ)

ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕သတို႕သမီး

ေခတ္အဆက္ဆက္ရဲ႕ အသက္ေသြးေၾကာ၊ ဘ၀တို႕ စီးဆင္းရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈတို႕ေမြးဖြားရာ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းတို႕ရဲ႕ သခၤ်ဳိင္း၊ အမိျမန္မာရဲ႕ ေမြးခ်င္း ညီအစ္မ ... “ဧရာ၀တီ”။ သူဟာလဲ တို႕အားလံုးရဲ႕ မိခင္ပါပဲ။ ေခတ္အဆက္ဆက္၊ ရာဇ၀င္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ အၿပံဳးမပ်က္ လက္ဆက္ခဲ့တယ္။ ေခတ္ေတြ သာေျပာင္းသြားတယ္ သူကေတာ့ ဆက္လက္ စီးဆင္းေနၿမဲ ...

ဒါက အေကာက္ေတာင္ေပၚကေန ရိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။

ထံုးဘိုမွ အေကာက္ေတာင္ကို သြားေနတုန္း ရိုက္ထားတာ


ျမစ္ကမ္းပါးက ဘုရားဆင္းတုေတြ (Exposure meter ေၾကာင္သြားလို႕ lighting burn ျဖစ္သြားတယ္)

ထံုးဘို ဆိပ္ကမ္းမွာ သေဘၤာေတြ ကပ္ထားတယ္

ထံုးဘိုဆိပ္ကမ္း

အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး သခင္ျမရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ၊ ထံုးဘိုၿမိဳ႕

အေဖ့အိမ္

ဒါ အေဖ့အိမ္ေပါ့။ အရင္တုန္းကေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေဆာ့ကစားဖူးၾကတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာေတြနဲ႕လဲ ႀကံဳဖူးၾကတယ္။ ခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေလရဲ႕။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္

အိမ္က ယူလာတဲ့ hard-drive ကို အခုမွပဲ မေမ ေကာင္းမႈနဲ႕ သူ႕ external HDD drive ငွားၿပီးေတာ့ file ေတြ ျပန္ဖြင့္ျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္တုန္းက Sakura Tower အေပၚဆံုးထပ္ကေန ရိုက္ယူထားတဲ့ ပံုေလးေတြ႕လို႕ အမွတ္တစ္ရ ျပန္တင္မိတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းလဲ Sakura Tower ေပၚကေန ရိုက္ထားတဲ့ပံုေတြ ၾကည့္ေနရတာ မ်ားၿပီ။ အေျပာင္းအလဲေလးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္ဟာ အခုေရာ အဲဒီလို စိမ္းစိုေနတုန္းပဲလား။ လွပေနတုန္းပဲလား လို႕ ေတြးေနမိတယ္။ ဟိုေန႕က GTalk မွာ Status ကို “စိမ္းေနဦးမည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျမ” လို႕ တင္ထားမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္တယ္ ... “စိမ္းေတာ့စိမ္းတယ္ ... ပုတ္သင္ညိဳစိမ္း” တဲ့။

ဗိုလ္အုန္းသီး

ခုရက္ပိုင္း အင္တာနက္ထဲ ေလွ်ာက္သြားရင္း paddle car လွလွေလးေတြေတြ႕လို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက စီးခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္အုန္းသီး သံုးဘီး၊ ေလးဘီး၊ ဂ်စ္ကားေလးေတြကို သတိရတာနဲ႕ ျပန္တင္ေပးလိုက္တာ။ ငစေန သူငယ္ျပန္ေနၿပီလို႕ေတာ့ မေျပာနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။

nine - eleven

ဒီ art-work ကေတာ့ ငစေနကိုယ္တိုင္ ရံုးက presentation တစ္ခုအတြက္ create လုပ္ထားတာေလးပါ။

KL သို႕အလည္တစ္ေခါက္ - ၄ ကိုေရးၿပီး publish လုပ္လိုက္ေတာ့ ပထမဆံုး သတိထားမိတာက post ေရးတဲ့ ေန႕စြဲပါ။ Tuesday, September 11, 2007 လို႕ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္ ေအာ္ ... 9-11 ေတာင္ တစ္ႏွစ္ထပ္ေရာက္လာျပန္ၿပီ လို႕ ေတြးမိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္တုန္းက အဲဒီေန႕ဟာ ကမၻာကို တုန္လႈပ္ေစခဲ့တဲ့ ေန႕ေပါ့။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၉ ရက္ နံနက္ ၈း၄၆ မွာ ခရီးသည္တင္ ေလယာဥ္ႀကီးတစ္စင္း ဟာ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ပ်ံ၀ဲလာၿပီး North Tower of the World Trade Centre (WTC1) ကို တည့္တည့္ႀကီး ၀င္တုိက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ New York ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ လန္႕ႏိုးကုန္ၾကပါတယ္။ ၅ မိနစ္အတြင္းမွာပဲ World Trade Centre Twin Towers နားမွာ မီးသတ္ကားေတြ လူနာတင္ယာဥ္ေတြ၊ ရဲပတၱေရာင္ကားေတြ ျပည့္ႏွက္သြားပါတယ္။ WTC1 ကို ေလယာဥ္တစ္စင္း ၀င္တုိက္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ေပမယ့္ ဘယ္ကလာတဲ့ေလယာဥ္လဲ ဘယ္လိုျဖစ္လို႕ ၀င္တိုက္တာလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကပါ။ သတင္းဌာနေတြက သတင္းေတြ ဆက္တိုက္ လႊင့္ေပးၾကပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ California ကိုသြားတဲ့ ေလယာဥ္ ၄ စီး မနက္ ေစာေစာပိုင္းတုန္းက ျပန္ေပးဆြဲခံရတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းနဲ႕ အခု ၀င္တိုက္တဲ့ေလယာဥ္ဟာ အဲဒီ ေလယာဥ္ ၄ စီးထဲက တစ္စီးျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ခန္႕မွန္းခ်က္ေတြ ထြက္လာပါတယ္။

ေျပာေနဆိုေနၾကတုန္းမွာပဲ မနက္ ၉း၀၂ မွာ ေနာက္ထပ္ ေလယာဥ္တစ္စီး ထပ္ေပၚလာၿပီး South Tower (WTC2) ကို ထပ္ ၀င္တိုက္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခု မဟုတ္မွန္း လံုး၀ ေသခ်ာခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်ိန္ဟာ အေတာ္ေလး ေနာက္က်ခဲ့ပါၿပီ။ ကမၻာ့အျမင့္ဆံုး မိုးေမွ်ာ္တိုက္ညီေနာင္ဟာ မီးခိုးတလူလူနဲ႕ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ထိခိုက္ပ်က္စီးမႈကို ခံစားလိုက္ရပါၿပီ။ ေနာက္ ၃၅ မိနစ္အၾကာ နံနက္ ၉း၃၇ မွာ Pentagon စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို ေနာက္ထပ္ ခရီးသည္တင္ေလယာဥ္တစ္စီး ၀င္တိုက္လိုက္ၿပီလို႕ သတင္းဌာနေတြက ေၾကျငာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ လူေတြဟာ ေဆာက္တည္ရာမရ လႈပ္ရွားကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ ... ကမၻာ့စီးပြားေရးအခ်က္အျခာ၊ ကမၻာ့ စစ္ေရးနဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာ ထိပ္တန္း အခ်က္အျခာေနရာေတြကို လူတစ္စုက စနစ္တက် အကြက္က်က် စီစဥ္ၿပီး တိုက္ခိုက္လိုက္ၿပီဆိုတာ ထင္ရွားေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္သူလဲ ... ဘယ္ကေနၿပီးေတာ့ ဒီေလာက္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ တိုက္ခိုက္မႈမ်ိဳးကို ျပဳလုပ္ခဲ့တာလဲ၊ ဒီကိစၥကို ဘာမဆို အၿမဲတမ္း ႀကိဳသိေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ FBI, CIA, NSA ဌာနေတြက ဘာလို႕ ႀကိဳမသိခဲ့ၾကတာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အေျဖမေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။ သူတို႕ သိတာဆိုလို႕ North Tower ကို ၀င္တိုက္တဲ့ေလယာဥ္ဟာ American Airline က Boeing 767-233ER အမ်ိဳးအစား၊ Boston ကေန Los Angeles ကို ထြက္ခြာလာတဲ့ Flight No. 11 ေလယာဥ္၊ South Tower ကို၀င္တိုက္တဲ့ ေလယာဥ္က United Airlines က Boeing 767-222 အမ်ိဳးအစား Boston ကေန Los Angeles ကိုထြက္ခြာလာတဲ့ Flight No. 175 ေလယာဥ္၊ Pentagon ကို ၀င္ေဆာ္သြားတာကေတာ့ American Airline ရဲ႕ Boeing 757-233 အမ်ိဳးအစား Flight No. 77 ေလယာဥ္ေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာနဲ႕ ေလယာဥ္ေပၚက ခရီးသည္ေတြ တစ္ေယာက္မက်န္ အသက္ဆံုးရံႈးကုန္တယ္ ဆိုတာပဲ ရွိပါတယ္။

နံနက္ ၉း၅၉ မိနစ္မွာ ဒုတိယေျမာက္ ၀င္တိုက္ခံရတဲ့ South Tower (WTC2) ဟာ ၀င္တိုက္လိုက္တဲ့ ေလယာဥ္က ေလယာဥ္ဆီ ဂါလံ ၂၀,၀၀၀ ေက်ာ္နဲ႕ ၅၆ မိနစ္ၾကာ မီးေလာင္ကၽြမ္းခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ ခံႏိုင္၀န္အား ဆံုးရံႈးမႈ (structural failure) ေၾကာင့္ ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားပါေတာ့တယ္။ North Tower (WTC1) ဟာလဲ နံနက္ ၁၀း၂၈ မွာ (structural failure) နဲ႕ပဲ ၿပိဳက် ပ်က္စီးသြားပါတယ္။ Tower ႏွစ္ခုထဲမွာ မီးေလာင္မႈေၾကာင့္ ပိတ္မိေနသူေတြ၊ ပိတ္မိေနသူေတြကို ကယ္ဆယ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတဲ့ မီးသတ္သမားေတြ၊ North Tower ကို ေလယာဥ္၀င္တိုက္ခံရခ်ိန္မွာ ပထမဦးဆံုးေရာက္လာတဲ့ ကယ္ဆယ္သူေတြ အားလံုးဟာ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ရဲ႕ အပ်က္အစီးပံုေအာက္မွာ မရႈမလွ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႕ အနီးဆံုးမွာရွိေနတဲ့ Tower No. 7 (WTC7) ဟာလဲ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ၿပိဳက်မႈကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ အပ်က္အစီးအပိုင္းအစေတြ ရိုက္ခတ္ခံရတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ညေန ၅း၂၀ မွာ ထပ္မံ ၿပိဳက်ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကို စီစဥ္ခဲ့တဲ့သူေတာင္မွ ဒါကို အံ့ၾသေကာင္း အံ့ၾသေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ပ်က္စီးမႈကေတာ့ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။

to be continue ...

KL သို႕အလည္တစ္ေခါက္ - ၄

ကဲဗ်ာ။ တစ္ျခားဟာေတြ အသာထားၿပီး KL ကိုပဲ ဆက္သြားရေအာင္။

ရထားက ျဖည္းျဖည္းပဲ ေမာင္းပါတယ္။ အျပင္မွာကေတာ့ မိုးက ရြာလိုက္ ရပ္လိုက္ပါပဲ။ ေနရာကြက္ၾကား ရြာေနတာ ျဖစ္မယ္လို႕ပဲ ခန္႕မွန္းရပါတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္ေနေပမယ့္ ဖုန္းက battery က ကုန္လုနီးပါး ျဖစ္ေနတာနဲ႕ အသာေလး switch-off လုပ္ၿပီး အိတ္ထဲထည့္ထားလိုက္ရပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ မနက္ အေရးေပၚ ဆက္စရာႀကံဳတဲ့အခ်ိန္ battery ေဒါင္းသြားမွ ဒုကၡရယ္။ ငစေနလဲ ပါလာတဲ့ စာအုပ္ေလးဖတ္လိုက္၊ ဘီစကြတ္မုန္႕ေလး စားလိုက္ ေရေလးေသာက္လုိက္ လုပ္ေနေပမယ့္ ည ၁ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ မ်က္လံုးက ဘယ္လိုမွ ဖြင့္မရေတာ့တာနဲ႕ အိပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ရထားက အခ်ိန္စာရင္းအရ ငစေနဆင္းမယ့္ဘူတာကို မနက္ ၆း၁၈ မွာ ၀င္မွာမို႕ လက္ပတ္နာရီမွာ ၅း၄၅ alarm ေပးထားလိုက္ၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ မနက္ နာရီ alarm သံၾကားလို႕ ႏိုးေတာ့ ကိုယ္စီးတဲ့့ တြဲတစ္တြဲလံုး ဘယ္သူမွ မထၾကေသးပါဘူး။ အျပင္မွာေတာ့ လင္းစျပဳေနပါၿပီ။ မၾကာခင္မွာပဲ ရထားက အရွိန္ေႏွးလာၿပီး ဘူတာတစ္ခုကို ၀င္ပါတယ္။ နာမည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Seremban လို႕ ေရးထားတာနဲ႕ ငစေန ဆင္းရမယ့္ ဘူတာမဟုတ္ေသးဘူးဆိုၿပီး အသာ ထိုင္ေနလိုက္ပါတယ္။

မနက္ ၆း၂၀ ရွိသြားပါၿပီ ရထားႀကီးကေတာ့ သြားလုိ႕ေကာင္းတုန္းပါပဲ။ ငစေန႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ... အင္းေပါ့ေလ ... နည္းနည္း ေနာက္က်တာ ျဖစ္မွာေပါ့လို႕ ေတြးမိပါတယ္။ ၆း၃၀ ... ၆း၄၀ ေလာက္က်ေတာ့ ငစေန စိတ္ပူလာပါတယ္။ ကိုယ္ဆင္းရမယ့္ ဘူတာမ်ား ေက်ာ္သြားၿပီလားလို႕ စိတ္ထဲက ေတြးမိပါတယ္။ ရထားေပၚက လူေတြကေတာ့ အိပ္တဲ့သူက အိပ္တုန္း။ တစ္ခ်ိဳ႕လဲ ေျခဆန္႕လက္ဆန္႕ ... အိမ္သာသြားတဲ့သူကသြား နဲ႕ သူတို႕ကေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္းလိုပါပဲ။ ငစေန စီးတဲ့ရထားက Singapore - Kuala Lampur Night Express train ပါ။ KL မွာ ဂိတ္ဆံုးပါတယ္။ ငစေန ဆင္းမယ့္ဘူတာက KL မေရာက္ခင္ ၁ ဘူတာအလို Kajang ဘူတာပါ။ KL နဲ႕ 20 Km ပဲ ေ၀းပါတယ္။ တစ္ကယ္လုိ႕ ဘူတာေက်ာ္သြားရင္ေတာင္မွ အခု ခုတ္ေနတဲ့အရွိန္နဲ႕ဆိုရင္ KL ကို ေရာက္ဖို႕ေကာင္းေနၿပီမို႕ KL ကိုမ်ား ေက်ာ္ၿပီးေတာ့ Ipoh ဘက္အထိ ဆက္္သြားေနၿပီလားလို႕ လန္႕သြားမိပါတယ္။ တစ္ကယ္ ဟုတ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ Ipoh မွာပဲ ဆင္းၿပီး Telok Intan မွာေနတဲ့ အစ္မကိုပဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး လာေခၚခိုင္းရ ေကာင္းမလား ဘာလားနဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေယာက္ယက္ေတြ ခတ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။

Map of Malaysia and the rail-road across Malay Peninsula

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရထားႀကီးက ဥၾသတစ္ခ်က္ဆြဲၿပီး အရွိန္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဘူတာ ၀င္ခါနီးပါၿပီ ... နာမည္ကို ကမန္းကတန္း ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... ဟုတ္ကဲ့ Kajang Station ပါခင္ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ငစေန႕ရင္ထဲက အလံုးႀကီး ျပဳတ္က်သြားပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ ၆း၄၇ ပါခင္ဗ်ာ။ ၂၉ မိနစ္တိတိ ေနာက္က်ပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ရထားေနာက္က်တာကို အဆန္းမဟုတ္သလိုပဲ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ၾက၊ ဆင္းတဲ့သူဆင္း အိပ္တဲ့သူ အိပ္ပါပဲ။ ဘူတာထဲက ထြက္လာေတာ့ အျပင္မွာ ငစေန သိတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ လာသာလာခဲ့ပါ ... ငါက်ိန္းေသေပါက္ လာႀကိဳပါ့မယ္ လို႕ အာမဘေႏၱခံထားတဲ့ အစ္မ၀မ္းကြဲေရာ ... သူ႕အေမ၊ ငစေန႕အေဒၚေရာ ... ဘယ္သူမွ မရွိပါ။ အဲဒါနဲ႕ပဲ အိတ္ထဲက ဖုန္းကို ျပန္ထုတ္ၿပီး switch-on လုပ္၊ ငစေန႕ အေဒၚ ဖုန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့မွ ... သားေရ ... ခဏေစာင့္ဦး၊ အန္တီ အိမ္ခဏျပန္ေနလို႕။ ေနာက္ ၅ မိနစ္ဆိုေရာက္မယ္ လို႕ အန္တီက လွမ္းေျပာပါတယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာပဲ ငစေန႕ေရွ႕နားကို Proton Wira မီးခိုးေရာင္ေလး ထိုးရပ္လာလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အန္တီကိုယ္တုိင္ ကားေမာင္းၿပီး ငစေန႕ကို ျပန္လာေခၚတာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အန္တီက သူ မနက္ ၆ နာရီကတည္းက ေစာင့္ေနတဲ့အေၾကာင္း ၆ နာရီခြဲေလာက္ က်ေတာ့မွ ဘူတာက ၀န္ထမ္းကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ေနာက္က်ဦးမယ္ဆိုတာနဲ႕ အိမ္ခဏျပန္ၿပီး သမီးႀကီး ကို ရံုးလိုက္ပို႕ေပးေနရေၾကာင္း အခု သူ႕ရံုးကေန တစ္ဆက္တည္း ၀င္ေခၚတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။

we cried together that night

ငစေနတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲမွာ အၾကည္ဓါတ္သိပ္မရွိတာနဲ႕ blog ကိုပစ္ထားခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက စီေဘာက္စ္ကေနတစ္မ်ိဳး၊ GTalk ကေနတစ္ဖံု စာျပန္ေရးဖုိ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကေပမယ့္ ငစေနတစ္ေယာက္ စာေရးမယ္ဆိုၿပီးလုပ္လုိက္တိုင္း ရင္ထဲမွာရွိတာေတြအတြက္ စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႕ စေနေန႕ညကေပါ့ ...

အဲဒီ စေနေန႕ည က ငစေန dinner တစ္ခုကိုသြားတယ္။ church တစ္ခုက လုပ္တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲ ေအာင္ျမင္ၿပီးဆံုးတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ dinner ပါ။ ေဆြးေႏြးပြဲက အပတ္တိုင္း အဂၤါေန႕ ညဘက္မွာ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲကို ငစေနကေတာ့ ေလ့လာသူအေနနဲ႕ သြားတက္တာေပ့ါ။ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္အေၾကာင္း၊ ေယရႈသခင္က လူသားေတြကို ကယ္တင္မယ့္အေၾကာင္း၊ ေဆတန္မိစာၦရဲ႕ ဆိုးသြမ္းယုတ္မာပံုေတြ၊ ေဆတန္ရဲ႕ရန္က ဘယ္လုိကာကြယ္ရမယ္ ဆိုတာေတြ သူတုိ႕ေျပာျပၾကတယ္။ ေျပာျပၿပီးတိုင္း အစုငယ္ေလးေတြခြဲၿပီး သူ႕အေတြ႕အႀကံဳ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳေတြ ဖလွယ္ၾကတယ္။ ၂ လ တိတိ အဲဒီ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို အပတ္တိုင္း လုပ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေအာင္ျမင္ျခင္းအထိမ္းအမွတ္ ညစာစားပြဲကို စေနေန႕ညက Clementi Bible Center က Chapel of Joy မွာ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။

ငစေနရယ္၊ ညီမ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ရယ္၊ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ခဲ့ၾကလို႕ ဘုရားေက်ာင္းကိုလာတဲ့သူေတြအကုန္လံုး ျမန္မာ ဆိုတဲ့ အမည္တစ္ခုကို ေကာင္းေကာင္းသိေနၾကတယ္။ သူတို႕ထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြလဲရွိတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္းကို ၾကားဖူးၾကတဲ့သူေတြလဲ ရွိတယ္။ How's the lady doing? လုိ႕ စိတ္၀င္တစ္စားနဲ႕ လာေမးၾကတဲ့သူေတြလဲရွိတယ္။ ငါ့အိမ္က maid က ျမန္မာလူမ်ိဳးပါ၊ ေတြ႕ရတာ အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္လို႕ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့သူလဲ ရွိပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာေတြပဲလုပ္ေနလုပ္ေန ျမန္မာေတြဟာ ျမန္မာဆိုတဲ့ နာမည္တစ္ခုကို ထိန္းသိမ္းေနတာေတြ႕ရတာေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ ငါ့ maid က အရမ္း အက်င့္စာရိတၱေကာင္းတာ၊ ကေလးေတြကိုလဲခ်စ္တယ္၊ လူႀကီးေတြကိုလဲ ဂရုစိုက္တယ္။ ဟင္းခ်က္လဲေကာင္းတယ္ စသည္ျဖင့္ အေကာင္းဘက္ကခ်ည္းပဲ မွတ္ခ်က္ေပးေနတာေတြ ၾကားရတာ ဂုဏ္ေတာ့ ယူပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့ maid က graduated ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲစကားေလး ၾကားရတာေတာ့ နည္းနည္း ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ ႏိုင္လွတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ စကၤာပူမွာ အိမ္ေဖာ္လာလုပ္ေနတဲ့သူေတြထဲမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြ၊ ဘြဲ႕ရၿပီးသား ေတြ ပါေနေတြ႕ေနရတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၊ ၅ လ ေလာက္ကတည္းကပါ။

အဲ ... လြဲကုန္ၿပီ။ ေအာင္ျမင္ျခင္းအထိမ္းအမွတ္ပြဲမွာ ပထမဆံုး ညစာ စားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားရွိခိုးဆုေတာင္းသီခ်င္းေတြ သီဆိုၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္ေတြက ေလ့လာသူအေနနဲ႕ တက္ေရာက္လာတဲ့သူ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီအတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္။ သိကၡာေတာ္ရဆရာေတာ္က ငစေန႕ဆီလာၿပီး ညီေမာင္အတြက္ ဘာမ်ား ထာ၀ရဘုရားသခင္ဆီမွာ ဘာမ်ား ဆုေတာင္းေပးရမလဲလို႕ ေမးလာတယ္။ အကုန္လံုးကလဲ စိတ္၀င္တစား ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ငစေန စဥ္းစားတယ္၊ တစ္ကယ္လို႕သာ ထာ၀ရဘုရားသခင္က ငါ့ေတာင္းဆုကို လက္ခံမယ္ဆိုရင္ ငါဘာဆုေတာင္းရမလဲ ... ကိုယ့္အတြက္ ဘာလိုလဲ။ ... ငစေန႕မွာ လိုအပ္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ တစ္ကယ္ေတာင္းဆုျပည့္မယ္ ေတာင္းသာေတာင္္းဆုိရင္ ငစေနတစ္ေယာက္ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္ထက္ရွည္ေအာင္ ေတာင္းလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညက ငစေန႕အေတြးထဲမွာ လူေတြကို ျမင္ေယာင္ေနတယ္။ လူေတြ ... လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနၾကတဲ့လူေတြ၊ ေသနတ္ေျပာင္းေအာက္မွာ ေခါင္းငံု႕ေနရတဲ့လူေတြ၊ သခင္အားရတိုင္း ကၽြန္ပါး၀ေနတဲ့ သေဘာက္သားေတြရဲ႕ဖိနပ္ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ေနရတဲ့သူေတြ ... ငစေန႕အေတြးထဲမွာ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြပဲ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္ကို ငစေနေျပာလိုက္တယ္ ... “ငါ့အတြက္ ဘာမွမလိုေတာ့ပါဘူး၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” လို႕ ... “ဒါေပမယ့္ ငါ့ထက္ လိုအပ္ေနတဲ့သူေတြရွိတယ္။ မင္းသူတို႕အတြက္ ဆုေတာင္းေပးပါ။ လူေတြ ... ငါ့ရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ... သူတို႕ေတြ ခံစားေနရတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲျဖစ္ေနၾကတယ္။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံေနရတယ္၊ သူတို႕ကို ကယ္တင္ဖို႕၊ ခံစားရတဲ့ ဒုကၡေတြကလြတ္ေျမာက္ေစဖုိ႕ ထာ၀ရဘုရားသခင္ဆီမွာ ငါတို႕ ဒီညဆုေတာင္းရေအာင္” လို႕ ငစေန ဆက္ေျပာမိတယ္။ သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္ဟာ ငစေန႕ကို အလြန္အံ့ၾသတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္။ သူသိတာေပါ့။ သူျမန္မာႏိုင္ငံကို သာသနာျပဳခရီးေတြ ထြက္ခဲ့ဖူးတာပဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို သူသိတာေပ့ါ။ ျမန္မာစကားေတာင္ အနည္းအက်ဥ္း တတ္ေသးရဲ႕။ ခုရက္ပိုင္း သူ သတင္းေတြ ၾကည့္ေနတာပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆုိတာ သူေတြ႕တာေပါ့။ ဆရာေတာ္ စၿပီး ဆုေတာင္းတယ္၊ ထာ၀ရဘုရားသခင္ကို တိုင္တည္ၿပီး ဆုေတာင္းတယ္။ အားလံုး လြတ္ေျမာက္ဖို႕၊ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႕၊ အမွန္တရားဟာ အျမန္ဆံုးေရာက္လာဖို႕ .... ငစေနတစ္ေယာက္ ျမင္ကြင္းေတြ ေ၀၀ါးလာတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ သူငိုေနၿပီ။ သန္း၆၀ ေသာ ညီအစ္ကိုေတြ၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြ၊ အားလံုးအတြက္ ငစေန ငိုခဲ့မိတယ္။ ညီမေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလဲ ငစေန႕လိုပါပဲလား ... သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ .... ဟာ ... သိကၡာေတာ္ရဆရာေတာ္ရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္ထြန္းေနရဲ႕ ... က်န္တဲ့ သူေတြေရာ ... ငစေန အားလံုးကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ လူေတြ အားလံုး ကိုယ့္ထက္ေတာင္ပိုၿပီး သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုေၾကြးေနၾကတယ္။

..... ဟုတ္ပါတယ္ ... ငစေနတို႕ အဲဒီညက အတူတူငိုခဲ့ၾကတယ္ .....

ထာ၀ရဘုရားသခင္ ေစာင္မေတာ္မူပါေစ ... အာမင္ ။

KL သို႕အလည္တစ္ေခါက္ - ၃

အခ်ိန္က ည ၉း၃၀ ပဲရွိပါေသးတယ္။ ရထားက ည ၁၁း၃၀မွ လာမွာမို႕လို႕ ပထမေတာ့ ငစေနတစ္ေယာက္ ဘူတာထဲမွာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႕ အေနအထားကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဘူတာက ခပ္ေသးေသး၊ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္းပါပဲ။ အေပၚထပ္မွာေတာ့ ရံုးခန္းေတြဘာေတြ ရွိမယ္နဲ႕တူပါရဲ႕။ ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ အ၀င္၀ကေနၾကည့္ရင္ အေရွ႕တည့္တည့္က ရထား platform ေပၚကိုဆင္းတဲ့ တံခါးပါ။ ဘယ္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္ ေဟာခန္းႀကီးရဲ႕အဆံုးမွာ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္တာရွိပါတယ္။ အလယ္တစ္ခုလံုးကေတာ့ ခရီးသည္ေတြ နားေနဖို႕ ထိုင္ခံုတန္းေတြျဖစ္ၿပီး ညာဘက္မွာ သက္သာအေရာင္းဆိုင္ေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ သက္သာဆိုင္ရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ရထားနဲ႕ စကၤာပူကို၀င္မယ့္လူေတြအတြက္ immigration office နဲ႕ အေပၚထပ္ကိုတက္တဲ့ ေလွခါးကို ေတြ႕ရတယ္။ ခန္းမတစ္ခုလံုးကို ceiling mounted aircon ေတြ တပ္ထားေပမယ့္ တံခါးေတြ ဖြင့္ထားလို႕လား၊ ဒါမွမဟုတ္ aircon ေတြ အကုန္မဖြင့္လို႕လားေတာ့မသိ၊ လူနည္းေပမယ့္ ေလထုက ခပ္အိုက္စပ္စပ္ရယ္။

travelers' lounge and ticket counter

ပထမေတာ့ ငစေနလဲ ဘူတာထဲမွာပဲ စာဖတ္ရင္းနဲ႕ ရထားထိုင္ေစာင့္ေနေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ပ်င္းလဲပ်င္း၊ ဗိုက္လဲဆာလာတာနဲ႕ အထုပ္ဆြဲၿပီး JB ၿမိဳ႕ထဲကို ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘူတာရံုရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာရွိတဲ့လမ္းကေန တစ္ဘေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ JB ရဲ႕ ၿမိဳ႕လည္ကို ေရာက္ပါၿပီ။ ၿမိဳ႕လည္ဆိုေတာ့ တစ္ျခားေနရာေတြနဲ႕မတူ ပိုၿပီး သပ္ရပ္ပါတယ္။ လမ္းေတြလဲ ေကာင္း၊ shopping centre ေတြလဲ ေကာင္း၊ ဆိုင္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးဖြင့္ထားပါတယ္။ shopping centre ေတြကေတာ့ ည ၁၀ နာရီဆို ပိတ္ၿပီမို႕ ငစေန ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမွမရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ McDonald ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေတာ့ ဖြင့္ထားေသးတာနဲ႕ ညစာကို Mc ပဲ စားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ထဲကို၀င္လုိက္ပါတယ္။ counter မွာ menu ၾကည့္လိုက္တာနဲ႕ မ်က္လံုးျပဳးစရာက စပါတယ္။ Burger နဲ႕ Chicken Nugget ကလြဲလို႕ SG မွာရွိတဲ့ တစ္ျခားဟာေတြ မရွိပါ။ ေကာင္းႏိုးရာရာေလး ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း Grilled Beef Foldover တစ္ခု နဲ႕ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ႕ အေအးနဲ႕ စားလိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ေစ်းကေတာ့ စကၤာပူက ေစ်းရဲ႕ တစ္၀က္သာသာပဲ က်ပါတယ္။ အစားေသာင္းက်န္းေနတာ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ည ၁၁း၁၅ ရွိပါၿပီ။ ရထားက ၁၁း၃၅ မွာ လာမွာမို႕လို႕ စားလက္စကို ကမန္းကတမ္း လက္စသတ္ၿပီးေတာ့ ဘူတာကို ျပန္ေျပးရျပန္ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လူေတြအကုန္ platform ကိုဆင္းေနၾကပါၿပီ။ ငစေနလဲ ေရာေယာင္ၿပီး platform ကိုဆင္းလုိုက္ပါတယ္။ platform မွာ ကိုယ္စီးရမယ့္တြဲက ဘယ္နားထိုးမယ္ဆိုတာကို label ေတြျပထားတဲ့အတြက္ ငစေနတစ္ေယာက္ ကိုယ္စီးရမယ့္ တြဲအမွတ္ K2 ထိုးမယ့္ေနရာမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနလုိက္ပါတယ္။ မၾကာပါ ရထားႀကီး ၀င္လာပါၿပီ။ (စုတ္ျပတ္မႈန္၀ါးေနေသာ ပံုအတြက္ သည္းခံေပးၾကပါ)

train approaching to platform 1

ငစေန လက္မွတ္ယူထားတဲ့ Airconed Secondary Class (ASC) ဆိုတာ အေကာင္းစား မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ေအာက္မွာ Economy Class တစ္ခုပဲဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညရထားမွာက ပထမတန္းထိုင္ခံုေတြအစား အိပ္စင္တြဲေတြ အစားထိုးထားတဲ့အတြက္ အိပ္စင္ မယူခ်င္တဲ့ ငစေနတစ္ေယာက္ ဒုတိယတန္းခံုပဲ ယူလိုက္ရပါတယ္။ ရထားတြဲထဲမွာေတာ့ အေတာ္ေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိပါတယ္။ ရထားေပၚမွာ သန္႕ရွင္းေရး၀န္ထမ္းေတြ ရွိၿပီး ဘူတာ တစ္ခါ၀င္လို႕ လူအတက္အဆင္း တစ္ခါလုပ္ၿပီးတိုင္း သန္႕ရွင္းေရးတစ္ခါလုပ္ပါတယ္။ ရထားထိုင္ခံုေတြက တစ္ဖက္တည္းကို မ်က္ႏွာမူထားတာမဟုတ္ပဲ နီးတဲ့ အေပါက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားတာပါ။ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ထူးဆန္းေနတာေပါ့။ ႏွစ္ခံုတြဲ ခံုေတြက အလယ္လက္တန္းက ေခါက္သိမ္းလို႕ရေသာ ထိုင္ခံုမ်ားျဖစ္၍ စံုတြဲမ်ားအတြက္ မ်ားစြာ အဆင္ေျပေလသည္။ စံုတြဲမပါေသာ ငစေနအတြက္လဲ ေဘးခံုက လူမရွိသျဖင့္ လက္တန္းေခါက္က တစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ခံုထိုင္ၿပီး အေတာ္ေလး ဇိမ္က်ခဲ့သည္ေပါ့။

inside view of KTM railway car (Airconed Second Class)

KL သို႕ အလည္တစ္ေခါက္ - ၂

“အလ်င္လိုမွ အေႏွးျဖစ္” ဆိုေသာ စကားမွာ ငစေနအတြက္မ်ား တမင္ရည္ရြယ္ထားေလသလားမသိေပ။ အျမန္ေရာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ ျပႆနာက တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး တက္ေလသည္။ ဘတ္စ္ကားက တံတားကိုေက်ာ္၍ တစ္ဖက္ကမ္းရွိ မေလး Immigration office အထိသာ ပို႕ေပးေလသည္။ ကိုယ့္အထုတ္ကိုယ္ဆြဲ၍ ေျခက်င္ပဲ ေျပးရတာေပါ့။ Immigration counter ကိုေရာက္ေတာ့ ငစေန ဆိုင္းဘုတ္ကိုၾကည့္သည္။ တစ္ဖက္က Malay Passport Only ဟုေရးထားတာ ေတြ႕ရၿပီး ၀င္တဲ့သူ မရွိေခ်။ ေနာက္ counter တစ္ခုကေတာ့ All Passports ဟုသာ ေရးထားၿပီး လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား တန္းစီ၀င္ေနၾကသည္။ ငစေနလဲ သူမ်ားေနာက္ လိုက္၀င္ၿပီး တန္းစီ counter ေရာက္ေတာ့ immigration officer က မ်က္ႏွာကိုသာ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပေလသည္။ သြားလို႕ရၿပီ ဆိုသည့္သေဘာ။ ငစေနလဲ ေကာင္တာမွ အျမန္လစ္ေတာ့သည္။ အခ်ိန္က ၈း၅၅။ အဲဒီေတာ့မွ ေစာေစာက ကားေပၚတြင္ ေတြ႕ခဲ့သည့္ မေလးလူမ်ိဳးက ငစေန႕ကို လွမ္းေခၚေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ငစေန႕ကို ေကာင္တာကို အျမန္ျပန္သြားၿပီး white card ျဖည့္ရန္ႏွင့္ အ၀င္ တံဆိပ္တံုး ထုရန္ ေျပာေလသည္။ ေသဟဲ့ နႏိၵယ ဟုသာ စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္ၿပီး ေကာင္တာကို တစ္ေခါက္ျပန္ေျပးရေလသည္။ အဲဒီေတာ့မွ ဆရာသမား immigration officer က ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ငါက မင္းကို မေလးႏိုင္ငံသားမွတ္လို႕ မၾကည့္ပဲ လႊတ္ေပးလိုက္တာ ဟုေျပာေလသည္။ အားနာသြားေလသလားမသိ၊ သူကိုယ္တိုင္ white card ကိုျဖည့္ေပးၿပီး ဘယ္သြားမလဲ ဘာညာ စပ္စုေလသည္။ ငစေနက KL အထိ သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငစေန႕ အစ္မ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္၏ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားသို႕ တက္ေရာက္ရန္ျဖစ္ေၾကာင္း စကားစမည္ ေျပာရင္းနဲ႕ ငစေနက JB Station ကို ဘယ္လိုသြားရမလဲ ဟုေမးေသာအခါ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လမ္းညႊန္ေပးေလးသည္။

Johor Baru Railway Station (@ the left side of the road)

၉း၀၀ ျဖစ္ေနၿပီမို႕လို႕ အထုတ္ဆြဲၿပီး ထြက္ေျပးေသာ ငစေန႕ကို ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္က လွမ္းေခၚျပန္ေလသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ custom officer တစ္ေယာက္။ ဟုတ္သားပဲ။ custom မွာ ပစၥည္းစစ္ရဦးမွာေပါ့။ သိပ္ေတာ့ မၾကာပါ။ ပါလာတဲ့ luggage ကို x-ray စက္ထဲ ေကာက္ထည့္ၿပီး ဟိုဘက္ ထြက္လာတဲ့ဘက္က ျပန္ေကာက္ၿပီး ေျပးရတာေပါ့။ immigration office မွထြက္ၿပီး officer ႀကီး လမ္းညႊန္သည့္အတိုင္း underground passage way မွ ျဖတ္၍ အျခားတစ္ဖက္မွ ျပန္ထြက္ေသာအခါ JB ၿမိဳ႕ထဲသို႕ တန္းေရာက္ေလသည္။ ငစေနတစ္ေယာက္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေတာ့တာေပ့ါ။ ဘယ္သြားလို႕ ဘယ္လာရမွန္းမသိ။ သတိထားမိတာတစ္ခုက JB သည္ ရန္ကုန္ႏွင့္ အေတာ္ တူသည္ ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ အေဆာက္အဦႀကီး ႏွင့္ ထိုေနရာတစ္၀ိုက္သည္ တစ္ကယ့္ ရန္ကုန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕ႏွင့္ ဆင္တူသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ငစေန အထုတ္ဆြဲကာ အျမန္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဘယ္သြားရမွန္းမသိေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ခဏခဏ ေတြ႕ဖူးတာတစ္ခုကို လုပ္လုိက္သည္။ ဓါတ္ဆီဆိုင္ႏွင့္ တြဲထားေသာ 7-11 ဆိုင္ထဲကို၀င္ၿပီး လမ္းေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္တာမွ အေရာင္းစာေရးေလးမ်ားက ရယ္၍ ဆိုင္ေရွ႕မွ အေဆာက္အဦႀကီးမွာ JB Railway Station ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့မွ ငစေနလဲ ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ျပန္ထြက္လာရတာေပါ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ တစ္ျခားအေဆာက္အဦဟုတ္ရိုးလား ငစေန ေစာေစာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းႏွင့္တူသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိေသာ အေဆာက္အဦျဖစ္ေနေတာ့သည္။

JB Station night view

ဘူတာရံုထဲ ကေသာကေမ်ာ ေျပး၀င္ၿပီး လက္မွတ္ေကာင္တာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမေတာ့ "Closed" ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးက ငစေန႕ကို ႀကိဳဆိုေနပါတယ္။ အခ်ိန္က ၉း၁၀ ရွိေနပါၿပီ။ ငစေနလဲ အေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ေကာင္တာထဲမွာ လူအရိပ္အေျခ ေတြ႕လိုက္တာနဲ႕ ေကာင္တာနားကို အေျပးေလးသြားၿပီး “can i get a ticket to Kajang?” လို႕ ကမန္းကတမ္း လွမ္းေမးရပါတယ္။ လက္မွတ္ အေရာင္းစာေရးရဲ႕ "which type of seat?” လို႕ ေမးလိုက္တဲ့ စကားသံအဆံုးမွာ ငစေနတစ္ေယာက္ ၀မ္းသာလံုး ဆို႕မသြားေအာင္ကို မနည္း သတိထားလိုက္ရပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေကာင္တာပိတ္သြားေပမယ့္ လက္မွတ္ေရာင္းေပးတဲ့ ၀န္ထမ္းကို အခါခါ ေက်းဇူးတင္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ "Airconed Secondary Class" (ASC) ခံုတစ္ခံုကို RM27 ေပးၿပီး ၀ယ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ငစေနတစ္ေယာက္ ၿပံဳးႏိုင္သြားပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ဘူတာရံုထဲက ခံုမွာထိုင္ၿပီး ငစေနတစ္ေယာက္ ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး စစ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ပစၥည္း စစ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ငစေနတစ္ေယာက္ ဒုတိယံမၼိ ေသဟဲ့နႏၵိယ ကို ေအာ္မိျပန္ပါၿပီ။ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ ကိုရဲ၀င္းတို႕ လြဲခ်က္ကေတာ့ camera, phone charger,film နဲ႕ battery ေတြထည့္ထားတဲ့ အိတ္ ဘယ္နားထားခဲ့မွန္း မသိတာပါပဲ။ ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႕မ်ား က်က်န္ခဲ့လား။ SG ကအထြက္ baggage check မွာမ်ား အိတ္လိုက္ က်န္ခဲ့သလားနဲ႕ စိတ္ေတြ ပူရျပန္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသကၤာတာနဲ႕ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ room-mate ကို လွမ္းဖုန္းဆက္ ေမးလိုက္ေတာ့မွ .... ဟုတ္ကဲ့ပါ။ သေကာင့္သားအိတ္က ငစေန႕ အိပ္ယာေပၚမွာ အခန္႕သား သီတင္းသံုးေနေၾကာင္း room-mate ဆီက သတင္းစကား ၾကားရပါေတာ့တယ္။ စာရႈသူမိတ္ေဆြ၊ အခုေလာက္ဆိုရင္ သေဘာေပါက္ေလာက္ေရာေပါ့။ အခု တင္ေနတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာ မႈန္တုန္တုန္ ၀ါးတားတာား ဓါတ္ပံုေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ၾကည္လင္ျပတ္သားေနတဲ့ပံုေတြက အခု ဒီစာေရးေနတဲ့အခ်ိန္က်မွ အင္တာနက္ထဲကေန လိုက္ရွာ၊ လိုအပ္သလို ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ျပန္တင္ထားရတဲ့ပံုေတြ ျဖစ္ေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ။ Camera ေတြက်န္ခဲ့ေတာ့ ဖုန္းမွာပါတဲ့ camera ေလးနဲ႕ပဲ ဟိုေလွ်ာက္ရိုက္ ဒီေလွ်ာက္ရိုက္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ 1.3 mega pixels ဆိုေတာ့ အားမရလွဘူးေပါ့။ သီခ်င္းနားေထာင္လို႕ေကာင္းေအာင္ music phone ၀ယ္ခဲ့တဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခုမွ ျပန္ၿပီး အျပစ္ေတြ တင္ေနမိေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

KL သို႕ အလည္တစ္ေခါက္ - ၁

ငစေနတစ္ေယာက္ ခရီးသြားမွတ္တမ္းမ်ားကို ဖတ္ရတာ အေတာ္၀ါသနာပါေလသည္။ ကင္း၀န္မင္းႀကီးရဲ႕ အဂၤလန္သြားမွတ္တမ္း ကစလို႕ အန္တီ ပတၱျမားခင္ ရဲ႕ မမေရ ဆိုၿပီး အစခ်ီတတ္တဲ့ “သႏၱာစမ္းမွ အလြမ္းစာ”၊ မနန္းစိုး ရဲ႕ ခရီးသြားမွတ္တမ္းမ်ား အဆံုး အကုန္ဖတ္ေလ့ရွိသည္။ သေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ ဗိုလ္ဗကိုရဲ႕ “ေယးလ္တကၠသိုလ္ခရီးသည္” ႏွင့္ ဗိုလ္ဗလ၏ “လြတ္လပ္ေရးခရီးတစ္ေထာက္”။ ခရီးသြားမွတ္တမ္း ဖတ္ရတာ ေရးသူ ေတာ္လွ်င္ေတာ္သလို စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္ ထိုေနရာသို႕ ေရာက္ေနသလို ခံစားရေစသည္။ ငစေနလဲ အားက်မခံ ေရးၾကည့္ဦးမွ လို႕ အားခဲထားတာ ၾကာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဦးအရိုင္းတို႕ ပ်က္လံုးလိုေပါ့ “က်န္းမာေရးကလဲမေကာင္း၊ က်န္းမာေရးေကာင္းျပန္ေတာ့လဲ လုိအင္ဆႏၵက မျပည့္” ဆိုတာလိုမ်ိဳး ခရီးက ထြက္ခဲသည္။ ထြက္မယ့္ထြက္ေတာ့လဲ အလုပ္ကိစၥေတြႏွင့္သာ ဆိုေတာ့ ဘာမွ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မက်န္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကေတာ့ Malaysia ႏိုင္ငံ Kuala Lampur ၿမိဳ႕ကို အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥ နဲ႕ အလည္အပတ္နဲ႕ ေပါင္းၿပီး ခရီးထြက္တာျဖစ္လုိ႕ မွတ္တမ္းေလးတစ္ခုေတာ့ ေရးလိုက္မဟဲ့ လို႕ အားတင္းမိသည္။ အစ္မေမၿငိမ္းလို ဘယ္စာေစာင္ကမွ လက္မခံလဲ ကိုယ့္ blog ထဲကိုယ္တင္မွာေပါ့ လို႕ေတာ့ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားရသေပါ့။ (မႏိႈင္းေကာင္း မႏိႈင္းရာေတြ သြားႏိႈင္းေနျပန္ၿပီ။ အစ္မစာေတြက ေကာင္းလြန္းလို႕ စာေစာင္ေတြက လက္မခံရဲတာ။ နင္ေရးတာက ဘာမို႕လို႕တုန္း)။

Petronus Twin Tower taken from Presidential State Room of Hotel Istana

ငစေနတစ္ေယာက္ ဒီခရီးကိုသြားဖို႕ အေတာ္ေလး စိတ္အားထက္သန္မိေလသည္။ အားသန္ဆို တစ္သက္လံုးေနမွ တစ္ေခါက္သာ ေတြ႕ဖူးေသာ အေဒၚႏွင့္ အစ္မ၀မ္းကြဲ ၄ေယာက္ကို ေတြ႕ရမည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ပထမဆံုး ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သြားရမည့္ခရီး ျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အေတာ္ေလး စိတ္လႈပ္ရွား ေနမိသည္။ မသြားခင္ တစ္လေလာက္ကတည္းက ႀကိဳတင္၍ ရထားလက္မွတ္ကို online မွ ႀကိဳတင္ ၀ယ္ယူထားျခင္း၊ လိုအပ္မည္ထင္သည့္ ပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ယူစုေဆာင္းျခင္းတို႕ႏွင့္ မအားလပ္ရေအာင္ ရွိေနေလသည္။ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ ငစေနဆိုတာ ဘာမို႕တုန္း ... သူငယ္ခ်င္းမ်ားက “ရဲ၀င္း” ဟု အႏြတၱသညာ ခ်ီးျမွင့္ခံထားရတဲ့ေကာင္ပဲဟာ ... မလြဲပဲ ဘယ္ေနပါ့မတုန္း။ ပထမဆံုးအလြဲက ရထားလက္မွတ္ထုတ္ဖို႕ ေမ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သတိရလို႕ booking confirmation ကိုထုတ္ၾကည့္ေတာ့ လက္မွတ္ထုတ္ရမယ့္ ေနာက္ဆံုးရက္က ေက်ာ္ေနၿပီ။ ရထားဘူတာကို ကမန္းကတန္း ဖုန္းဆက္ေတာ့ မရေတာ့ပါတဲ့။ သြားမယ့္ရက္မွ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး စီးသြားပါ ဆိုၿပီးေတာ့ပဲ အေၾကာင္းျပန္ပါတယ္။ ရံုးက ခြင့္ယူလိုက္တာက ဗုဒၶဟူးေန႕ကေန တနဂၤေႏြေန႕အထိပါ။ ဒါေပမယ့္ အဂၤါေန႕ ညေန ရံုးဆင္းတာနဲ႕ သြားမယ္ဆိုၿပီး ရည္ရြယ္ထားတာေၾကာင့္ ရံုးဆင္းတာနဲ႕ လက္မွတ္၀ယ္ဖို႕ Tanjong Pagar မွာရွိတဲ့ KTM Railway Station ကို တန္းေျပးရပါတယ္။ ရထား အခ်ိန္စာရင္းအရေတာ့ SG ကေန ည ၁၀း၃၀ မွာ ထြက္တဲ့ ရထားက JB ကို ည ၁၁း၃၅ မွာ ၀င္မွာျဖစ္ၿပီး အဲဒီကေန KL ကို ေနာက္ေန႕မနက္ ၆း၃၅ မွာ ၀င္မယ္ လို႕ ေရးထားပါတယ္။

KTM Railway Station @ Tanjong Pagar

Singapore ကေန KL အထိကို ရထား တိုက္ရိုက္ ေပါက္ပါတယ္။ တစ္ရက္ကို အနည္းဆံုး ၃စီး ပံုမွန္ထြက္ေလ့ရွိသည္။ ငစေန႕ ခရီးစဥ္က Singapore တစ္ဖက္ကမ္း Johor Baru ကို ကားနဲ႕သြားၿပီး JB ကေနတစ္ဆင့္ ရထားေျပာင္းစီးရန္ျဖစ္ေလသည္။ JB ကို ေရာက္ဖူးခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ရထားကို JB ကေန စစီးရင္ လက္မွတ္ေစ်းက တစ္၀က္ေလာက္ သက္သာတာက တစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ေလသည္။ KTM Station ကိုေရာက္ေတာ့ ျပႆနာတက္ေတာ့သည္။ JB မွ ငစေန႕ အေဒၚေနေသာ Kajang (KL မေရာက္မီ တစ္ဘူတာအလို) အထိ လက္မွတ္ေပးပါ ဆိုေသာအခါ S$27 က်ပါသည္ ဟုဆိုေလသည္။ ငစေန online မွာ booking လုပ္တုန္းကေတာ့ RM27 (S$12) သာ။ ယခု ၂ ဆေက်ာ္ကြာေနေသာအခါ ငစေန complaint တက္ေတာ့သည္။ လက္မွတ္ေရာင္းက အဲဒီေစ်းနဲ႕လိုခ်င္ရင္ JB Station ကေန ၀ယ္စီးပါဟု အႀကံျပဳေလသည္။ ၾကားရက္မို႕လို႕ လက္မွတ္မရမွာ မပူပါနဲ႕။ ရထားက အေခ်ာင္ႀကီးပါ ဟု အားေပးေလေသာအခါ ငစေနလဲ သူ႕အႀကံအတိုင္း လိုက္နာရန္ သေဘာတူရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာသမားက Ticket counter က ည ၉ နာရီ ပိတ္မွာမို႕ အမွီသြားရန္လိုေၾကာင္း ထပ္ကြန္႕ေသာအခါ ငစေန ဗ်ာမ်ားရေတာ့သည္။ နာရီၾကည့္္လိုက္ေတာ့ ၆း၁၅။ ငစေန ဘတ္စ္ကား မေစာင့္ႏိုင္၊ အိမ္ကို Taxi တစ္စီးတားၿပီး လစ္ရေတာ့သည္။ SG မွာ ညေန ၅ နာရီခြဲမွာ ၇ နာရီခြဲၾကားအခ်ိန္မွာ တစ္ကယ့္ rush hour ျဖစ္ေလသည္။ ငစေနတစ္ေယာက္ ျမန္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ traffic jam ၾကားထဲတြင္ ပိတ္မိၿပီး ပံုမွန္ ၁၅ မိနစ္ခန္႕သာ ၾကာရမည့္ခရီးကို နာရီ၀က္ေက်ာ္ ကားေပၚမွာ ထိုင္လုိက္ရေလသည္။

Woodlands MRT Station & Regional Interchange


950 Cross border service at Woodlands regional interchange


Causeway bridge that connect Singapore with mainland Asia

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၆း၄၀။ ဘာမွမစဥ္းစားႏိုင္၊ ေရကို ကမန္းကတန္းခ်ိဳး တနလၤာေန႕ ညကတည္းက ျပင္ထားေသာ အထုတ္အပိုးကို ေကာက္ဆြဲဲၿပီး အိမ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ MRT Station ကို ေျပးရေတာ့သည္။ MRT စီး၍ မေလးနယ္စပ္နားရွိ Woodlands အထိသြား။ ထိုမွတစ္ဆင့္ မေလးနယ္စပ္ကို ျဖတ္သြားေသာ 950 CBS (Cross Border Service) ကိုထပ္စီးလွ်င္ Woodlands checkpoint သို႕ ေရာက္ေလသည္။ Woodlands checkpoint သို႕ေရာက္ေသာအခါ ည ၈း၃၀။ ကမန္းကတမ္း Immigration counter မွာ တန္းစီ၊ အထြက္ျပၿပီး၊ ICA ရံုးအျပင္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ငစေန တိုင္ပတ္ေတာ့သည္။ အထြက္ဘက္တြင္ မေလးႏွင့္ စကၤာပူၾကားကို ဆက္ထားေသာ တံတားကိုေက်ာ္ရန္ ေစာင့္ေနေသာ ကားမ်ားမွာ အမ်ားႀကီး ဘယ္ကားေပၚ တက္လို႕တက္ရမွန္းမသိ။ ေနာက္ဆံုး ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းထံုး ႏွလံုးမူကာ ေတြ႕သမွ်လူ ေလွ်ာက္ေမးရေတာ့သည္။ ပထမ Automatic Machine Pistol ကိုယ္စီကိုင္ၿပီး ခန္႕ခန္႕ႀကီး ရပ္ေနၾကေသာ စကၤာပူ ရဲမ်ားကို သြားေမးေတာ့ ဟိုဘက္မွာ ဟု လမ္းညႊန္သျဖင့္ သူတို႕ ညႊန္ျပရာ ဘက္ကို ေျပးရေတာ့သည္။ အခ်ိန္က ၈း၅၀။ ေတြ႕ရာ ကားတစ္စီးေပၚ (170 CBS) ေကာက္တက္ၿပီးေတာ့မွ ဒီကားက ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာ ေရာက္မေရာက္ ေဘးကလူကို ေမးရေတာ့သည္။ သေဘာေကာင္းေလေသာ စကၤာပူႏိုင္ငံသား မေလးလူမ်ိဳးက ငစေန သြားခ်င္တဲ့ေနရာ ေရာက္ေၾကာင္း confirm လုပ္ေလသည္။

ဆက္ရန္ .....