ငစေနတစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြမ်ားလုိက္တာမွ အေမတို႕ေျပာသလို ယားတာေတာင္ မကုတ္အားလို႕ ထံုးတို႕ၿပီးမွတ္ထားရတယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ မယားလို႕ ထံုးမတို႕လိုက္ရေပမယ့္ တစ္ပတ္ေလာက္ဆက္တိုက္ ေန႕လည္စာလြတ္သြားတဲ့ဒဏ္က အရင္ရွိထားဖူးတဲ့ အစာအိမ္ျပႆနာကို ျပန္အစေဖာ္လာပါတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိၿပီး ျခေသၤ့ကၽြန္းမွာ ေရာဂါတစ္ခါျဖစ္ရင္ အနည္းဆံုး ၃၀၀ ေလာက္ ေအာက္ထစ္ကုန္တတ္တာမို႕ အေျခအေနမဆိုးခင္ အလုပ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး က်န္းမာေရးအေျခအေနကို ကမန္းကတမ္းျပန္ထိန္းလိုက္ရတယ္။ အစ္မေတြ အစ္ကိုေတြကလဲ ေအာ္လွၿပီမို႕ ဒီေန႕ေတာ့ အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး Blog တင္မယ့္ post တစ္ခု ခိုးေရးျဖစ္ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ အသစ္ေရးဖို႕ အႀကံမရေတာ့လဲ ေရးလက္စ အေဟာင္းျဖစ္တဲ့ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းကိုပဲ ဆက္ေရးရတာေပါ့။
ငစေန၏ငယ္ဘဝ၌ အထင္ရွားဆံုးအမူအက်င့္ကိုေျပာျပပါ ဆိုလွ်င္ အပ်င္းထူျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းစာကိုလုပ္ရမွာပ်င္း၏။ အေမကေတာ့ ငစေနတို႕မ်ား ေက်ာင္းစာဆိုရင္ တီ ဆားေၾကာက္တာထက္ေတာင္ ေၾကာက္ေသးတယ္ လို႕ေျပာတတ္သည္။ ဟုတ္ပ။ ထိုေက်ာင္းစာလုပ္သည့္အထဲမွာမွ အပ်င္းဆံုးမွာ ေက်ာင္းမွ သင္ၿပီးသားစာမ်ားကို ျပန္လုပ္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ငစေနတို႕ငယ္ငယ္တုန္းက က်ဴရွင္သင္ၾကားပံုမွာ ယေန႕ဆရာမ်ားကဲ့သို႕မဟုတ္ေပ။ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆရာမက ဒီေန႕ ေက်ာင္းမွာ ဘာသင္လဲ ဆိုတာ အရင္ေမးသည္။ သခၤ်ာသင္သည့္ေန႕ဆိုလွ်င္ အကုန္ အစအဆံုး တစ္ေခါက္ျပန္တြက္ရသည္။ က်က္စာပါလာလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း က်က္ၿပီး ျပန္အံ (အလြတ္ျပန္ဆို) ရသည္။ ငစေနကလဲ ဒါမ်ိဳးဆို ပ်င္းမွပ်င္း။ က်ဴရွင္ဆရာမႏွင့္ ခဏခဏ ျပႆနာတက္ဖန္မ်ားလာေတာ့ အေမ့ကို က်ဴရွင္မတက္ေတာ့ဟု ငစေနေၾကျငာေလသည္။ (အဲဒါ ၂ တန္းေက်ာင္းသားတဲ့ေနာ္)။ အေမကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္၊ “ေအးေလ။ နင္ပ်င္းရင္လဲ မတက္နဲ႕ေပါ့။ လပတ္စာေမးပြဲမွာ အဆင့္ ၁၀ ေအာက္ မက်ေစနဲ႕။ က်ရင္ေတာ့ နင့္ကိုက်ဴရွင္ျပန္ပို႕မယ္” ဟုသာ ေျပာေလသည္။ အလြန္ေပ အလြန္ကတ္ေသာ ငစေနကလဲ အဆင့္ ၇၊ ၈၊ ၉ တို႕ကိုသာ တစ္လွည့္စီယူ၍ က်ဴရွင္တက္ျခင္းမွ ကင္းလြတ္ေအာင္ႀကံေဆာင္ေတာ့သည္။
စတုတၳတန္းသို႕ေရာက္ေသာခါ ငစေနတစ္ေယာက္ ရင္တထိတ္ထိတ္ေပါ့။ အစိုးရစစ္ေပကိုး။ အစ္မလုပ္သူက ေလးတန္းအစိုးရစစ္မွာ ဂုဏ္ထူးေတြ တေပြ႕တပိုက္ ရထားေလေတာ့ ငစေန႕အလွည့္က်မွ ဘာမွမရရင္ ေခါင္းက်ိန္းေပေတာ့မည္။ ကိုယ့္မာနနဲ႕ကိုယ္ က်ဴရွင္ကလဲ ျပန္မတက္ခ်င္သည္မို႕ စာကိုသာ အေသကုန္းရုန္းက်က္ရေတာ့သည္။ ေက်ာင္းမွ ဆရာမမ်ားကလဲ “ေလးတန္းကို ဘာမွတ္ေနလဲ။ ဒါ အစိုးရစစ္ စာေမးပြဲ၊ ၈တန္းတို႕ ၁၀ တန္းတို႕နဲ႕ အတူတူပဲ ” ဟုဆိုကာ အတင္းေမာင္းအ တင္းတြန္းၾကသည္။ မႏွစ္က စာေမးပြဲတုန္းက ေက်ာင္းမွ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ပထမရသူတစ္ေယာက္ ပါသည္မို႕ ဒီႏွစ္ ၿမိဳ႕နယ္ဆုေတြ ပိုမ်ားမ်ားခ်ိတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ အတန္းပိုင္ဆရာမ သင္ေသာ သခၤ်ာႏွင့္ ပထဝီက အဆိုးဆံုး။ သခၤ်ာဆိုလွ်င္ တစ္ခါသင္လွ်င္ အခန္းတစ္ခန္း ျပတ္ေအာင္သင္ၿပီး ရွိသမွ် ေလ့က်င့္ခန္းအကုန္ အိမ္စာေပးပစ္ေလ့ရွိသည္။ အိမ္မွာ ငစေနတစ္ေယာက္ စာခ်ည္းပဲ ကုန္းရုန္းလုပ္ေနသည္မို႕ လူႀကီးမ်ားကပင္အံ့ၾသေသာ အမူအယာ ျပၾကသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲႀကီးမွာ တစ္ျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာေလေတာ့သည္။
ပထမအစမ္း စာေမးပြဲစစ္ခါနီး တစ္လခန္႕အလိုတြင္ေတာ့ ဆရာမက ငစေနတို႕ကို အလြန္ဝမ္းသာစရာ သတင္းစကားတစ္ခု ေပးေလေတာ့သည္။ ထိုသတင္းမွာကား ယခုႏွစ္မွစ၍ ေလးတန္းစာေမးပြဲကို အစိုးရမွ တာဝန္ယူစစ္ေဆးျခင္းကို ရပ္ဆိုင္းၿပီး မိမိ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းမ်ားအလိုက္သာ စာေမးပြဲမ်ား က်င္းပၾကရန္ ဟူေသာ သတင္းပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ငစေနတို႕ ေပ်ာ္လိုက္တာမွ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ေလးတန္းႏွစ္ကား အေပ်ာ္မ်ား စုေနေသာႏွစ္ဟု ဆိုရမလားပင္ မေျပာတတ္၊ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲၿပီး၊ သတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ၿပီးသိပ္မၾကာခင္မွာပင္ အတန္းပိုင္ဆရာမ သင္ေသာ သခၤ်ာႏွင့္ပထဝီမွာ သင္ရိုးအကုန္ ကၽြတ္ေသာအေျခအေနသို႕ေရာက္ေတာ့သည္။ သင္ရိုးကုန္ၿပီဆိုတာနဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမက ခြင့္ရက္ရွည္ယူေလသည္။ မီးဖြားခြင့္ တဲ့။ မင္းတို႕ အတန္းတင္စာေမးပြဲနားနီးမွ ျပန္လာမယ္။ သိပ္မေဆာ့နဲ႕၊ ငစေန၊ ဆရာမမရွိရင္ မင္းအတန္းထိန္းရမယ္ေနာ္။ ဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ ခြင့္ယူသြားေလေတာ့သည္။ ငစေနတို႕မွာ ေပ်ာ္မဆံုးေတာ့။ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ သမိုင္းတို႕သာ သင္ရန္က်န္ေတာ့သည္ကိုး။ အားေနေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ငစေနတို႕ ၂ တန္းႏွင့္ ၃ တန္းမွ ဆရာမမ်ားကို အမွတ္ကူျခစ္ေပးျခင္း၊ စာေမးပြဲကူစစ္ေပးျခင္း၊ စာကူသင္ေပးျခင္း စသည္ျဖင့္သြားေရာက္ကူညီကာ အငယ္တန္းမ်ားအား ဆရာႀကီးလုပ္ၾကသည္။
အတန္းေခါင္းေဆာင္ဆိုေသာ တာဝန္မွာ ဆရာမမရွိေသာအခါ အတန္းေသာ့ကို ထိန္းသိမ္းရေသာ တာဝန္လဲ တစ္ခုပါလာေလသည္။ ေသာ့ကိုင္ရေတာ့ မနက္ကို သူမ်ားမေရာက္ခင္ ေစာေစာေရာက္ေအာင္သြားၿပီး အတန္းဖြင့္ေပးရတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းထဲမဝင္ပဲ အျပင္မွာေသာင္းက်န္းေနရင္ ငစေနနဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးနဲ႕ ကြိဳင္တက္ေပလိမ့္မည္။ ငစေနက ေက်ာင္းႏွင့္အ ေမ့ရံုးႏွင့္ နီးသည္မို႕ အၿမဲတမ္း အေမ့ရံုးကားႏွင့္သာ လိုက္ေလ့ရွိသည္။ ယခု ေစာေစာသြားဖို႕က်ေတာ့ ရံုးကားစီး၍ မျဖစ္ေတာ့။ အေဖကလဲ နယ္မွာတာဝန္က်ေနသည္မို႕ လိုက္မပို႕ႏိုင္၊ အေမကလဲ မနက္စာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိစၥ အလ်င္မွီေအာင္ လုပ္ရေတာ့ ေစာေစာလိုက္မပို႕ႏိုင္ေပ။ အေမ့ကိုဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေမးေတာ့ “ငစေနရယ္။ နင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္သြားေပါ့။ ငါေရာက္ေတာ့မွ ထမင္းခ်ိဳင့္လာေပးမယ္” ဟုေျပာေလသည္။ ဤသို႕ႏွင့္ ေလးတန္းေက်ာင္းသား ငစေနတစ္ေယာက္ ေက်ာက္ေျမာင္းရွိအိမ္မွ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ရွိေက်ာင္းသို႕ မနက္ေစာေစာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းတက္ေလေတာ့သည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားသိေသာ္ အေမ့ကို ဝိုင္းအျပစ္တင္ၾကသည္။ ကေလးကို တစ္ေယာက္တည္းလႊတ္ရေကာင္းလားေပါ့။ အေမကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ “သူသြားတတ္ပါတယ္” ဟုသာ ျပန္ေျပာတတ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က နယ္ေရာက္ေနေသာ အေဖ့ကို လွမ္းတိုင္ၾကသည္။ အေဖကလဲ “နင္တို႕သားအမိနဲ႕ေတာ့ ခက္ပါတယ္” ဆိုတာထက္ ပိုမေျပာေပ။ အေမသည္ ငစေန႕အတြက္ တစ္ကယ္ပင္ အေရးပါေသာ ပဲ့ကိုင္တစ္ေယာက္၊ ပန္းပြတ္သမတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ ငစေန၏ မူလတန္းရက္မ်ား ကုန္ဆံုးခဲ့ေတာ့သည္။
ငစေန၏ငယ္ဘဝ၌ အထင္ရွားဆံုးအမူအက်င့္ကိုေျပာျပပါ ဆိုလွ်င္ အပ်င္းထူျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းစာကိုလုပ္ရမွာပ်င္း၏။ အေမကေတာ့ ငစေနတို႕မ်ား ေက်ာင္းစာဆိုရင္ တီ ဆားေၾကာက္တာထက္ေတာင္ ေၾကာက္ေသးတယ္ လို႕ေျပာတတ္သည္။ ဟုတ္ပ။ ထိုေက်ာင္းစာလုပ္သည့္အထဲမွာမွ အပ်င္းဆံုးမွာ ေက်ာင္းမွ သင္ၿပီးသားစာမ်ားကို ျပန္လုပ္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ငစေနတို႕ငယ္ငယ္တုန္းက က်ဴရွင္သင္ၾကားပံုမွာ ယေန႕ဆရာမ်ားကဲ့သို႕မဟုတ္ေပ။ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆရာမက ဒီေန႕ ေက်ာင္းမွာ ဘာသင္လဲ ဆိုတာ အရင္ေမးသည္။ သခၤ်ာသင္သည့္ေန႕ဆိုလွ်င္ အကုန္ အစအဆံုး တစ္ေခါက္ျပန္တြက္ရသည္။ က်က္စာပါလာလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း က်က္ၿပီး ျပန္အံ (အလြတ္ျပန္ဆို) ရသည္။ ငစေနကလဲ ဒါမ်ိဳးဆို ပ်င္းမွပ်င္း။ က်ဴရွင္ဆရာမႏွင့္ ခဏခဏ ျပႆနာတက္ဖန္မ်ားလာေတာ့ အေမ့ကို က်ဴရွင္မတက္ေတာ့ဟု ငစေနေၾကျငာေလသည္။ (အဲဒါ ၂ တန္းေက်ာင္းသားတဲ့ေနာ္)။ အေမကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္၊ “ေအးေလ။ နင္ပ်င္းရင္လဲ မတက္နဲ႕ေပါ့။ လပတ္စာေမးပြဲမွာ အဆင့္ ၁၀ ေအာက္ မက်ေစနဲ႕။ က်ရင္ေတာ့ နင့္ကိုက်ဴရွင္ျပန္ပို႕မယ္” ဟုသာ ေျပာေလသည္။ အလြန္ေပ အလြန္ကတ္ေသာ ငစေနကလဲ အဆင့္ ၇၊ ၈၊ ၉ တို႕ကိုသာ တစ္လွည့္စီယူ၍ က်ဴရွင္တက္ျခင္းမွ ကင္းလြတ္ေအာင္ႀကံေဆာင္ေတာ့သည္။
စတုတၳတန္းသို႕ေရာက္ေသာခါ ငစေနတစ္ေယာက္ ရင္တထိတ္ထိတ္ေပါ့။ အစိုးရစစ္ေပကိုး။ အစ္မလုပ္သူက ေလးတန္းအစိုးရစစ္မွာ ဂုဏ္ထူးေတြ တေပြ႕တပိုက္ ရထားေလေတာ့ ငစေန႕အလွည့္က်မွ ဘာမွမရရင္ ေခါင္းက်ိန္းေပေတာ့မည္။ ကိုယ့္မာနနဲ႕ကိုယ္ က်ဴရွင္ကလဲ ျပန္မတက္ခ်င္သည္မို႕ စာကိုသာ အေသကုန္းရုန္းက်က္ရေတာ့သည္။ ေက်ာင္းမွ ဆရာမမ်ားကလဲ “ေလးတန္းကို ဘာမွတ္ေနလဲ။ ဒါ အစိုးရစစ္ စာေမးပြဲ၊ ၈တန္းတို႕ ၁၀ တန္းတို႕နဲ႕ အတူတူပဲ ” ဟုဆိုကာ အတင္းေမာင္းအ တင္းတြန္းၾကသည္။ မႏွစ္က စာေမးပြဲတုန္းက ေက်ာင္းမွ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ပထမရသူတစ္ေယာက္ ပါသည္မို႕ ဒီႏွစ္ ၿမိဳ႕နယ္ဆုေတြ ပိုမ်ားမ်ားခ်ိတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ အတန္းပိုင္ဆရာမ သင္ေသာ သခၤ်ာႏွင့္ ပထဝီက အဆိုးဆံုး။ သခၤ်ာဆိုလွ်င္ တစ္ခါသင္လွ်င္ အခန္းတစ္ခန္း ျပတ္ေအာင္သင္ၿပီး ရွိသမွ် ေလ့က်င့္ခန္းအကုန္ အိမ္စာေပးပစ္ေလ့ရွိသည္။ အိမ္မွာ ငစေနတစ္ေယာက္ စာခ်ည္းပဲ ကုန္းရုန္းလုပ္ေနသည္မို႕ လူႀကီးမ်ားကပင္အံ့ၾသေသာ အမူအယာ ျပၾကသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲႀကီးမွာ တစ္ျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာေလေတာ့သည္။
ပထမအစမ္း စာေမးပြဲစစ္ခါနီး တစ္လခန္႕အလိုတြင္ေတာ့ ဆရာမက ငစေနတို႕ကို အလြန္ဝမ္းသာစရာ သတင္းစကားတစ္ခု ေပးေလေတာ့သည္။ ထိုသတင္းမွာကား ယခုႏွစ္မွစ၍ ေလးတန္းစာေမးပြဲကို အစိုးရမွ တာဝန္ယူစစ္ေဆးျခင္းကို ရပ္ဆိုင္းၿပီး မိမိ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းမ်ားအလိုက္သာ စာေမးပြဲမ်ား က်င္းပၾကရန္ ဟူေသာ သတင္းပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ငစေနတို႕ ေပ်ာ္လိုက္တာမွ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ေလးတန္းႏွစ္ကား အေပ်ာ္မ်ား စုေနေသာႏွစ္ဟု ဆိုရမလားပင္ မေျပာတတ္၊ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲၿပီး၊ သတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ၿပီးသိပ္မၾကာခင္မွာပင္ အတန္းပိုင္ဆရာမ သင္ေသာ သခၤ်ာႏွင့္ပထဝီမွာ သင္ရိုးအကုန္ ကၽြတ္ေသာအေျခအေနသို႕ေရာက္ေတာ့သည္။ သင္ရိုးကုန္ၿပီဆိုတာနဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမက ခြင့္ရက္ရွည္ယူေလသည္။ မီးဖြားခြင့္ တဲ့။ မင္းတို႕ အတန္းတင္စာေမးပြဲနားနီးမွ ျပန္လာမယ္။ သိပ္မေဆာ့နဲ႕၊ ငစေန၊ ဆရာမမရွိရင္ မင္းအတန္းထိန္းရမယ္ေနာ္။ ဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ ခြင့္ယူသြားေလေတာ့သည္။ ငစေနတို႕မွာ ေပ်ာ္မဆံုးေတာ့။ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ သမိုင္းတို႕သာ သင္ရန္က်န္ေတာ့သည္ကိုး။ အားေနေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ငစေနတို႕ ၂ တန္းႏွင့္ ၃ တန္းမွ ဆရာမမ်ားကို အမွတ္ကူျခစ္ေပးျခင္း၊ စာေမးပြဲကူစစ္ေပးျခင္း၊ စာကူသင္ေပးျခင္း စသည္ျဖင့္သြားေရာက္ကူညီကာ အငယ္တန္းမ်ားအား ဆရာႀကီးလုပ္ၾကသည္။
အတန္းေခါင္းေဆာင္ဆိုေသာ တာဝန္မွာ ဆရာမမရွိေသာအခါ အတန္းေသာ့ကို ထိန္းသိမ္းရေသာ တာဝန္လဲ တစ္ခုပါလာေလသည္။ ေသာ့ကိုင္ရေတာ့ မနက္ကို သူမ်ားမေရာက္ခင္ ေစာေစာေရာက္ေအာင္သြားၿပီး အတန္းဖြင့္ေပးရတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းထဲမဝင္ပဲ အျပင္မွာေသာင္းက်န္းေနရင္ ငစေနနဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးနဲ႕ ကြိဳင္တက္ေပလိမ့္မည္။ ငစေနက ေက်ာင္းႏွင့္အ ေမ့ရံုးႏွင့္ နီးသည္မို႕ အၿမဲတမ္း အေမ့ရံုးကားႏွင့္သာ လိုက္ေလ့ရွိသည္။ ယခု ေစာေစာသြားဖို႕က်ေတာ့ ရံုးကားစီး၍ မျဖစ္ေတာ့။ အေဖကလဲ နယ္မွာတာဝန္က်ေနသည္မို႕ လိုက္မပို႕ႏိုင္၊ အေမကလဲ မနက္စာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိစၥ အလ်င္မွီေအာင္ လုပ္ရေတာ့ ေစာေစာလိုက္မပို႕ႏိုင္ေပ။ အေမ့ကိုဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေမးေတာ့ “ငစေနရယ္။ နင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္သြားေပါ့။ ငါေရာက္ေတာ့မွ ထမင္းခ်ိဳင့္လာေပးမယ္” ဟုေျပာေလသည္။ ဤသို႕ႏွင့္ ေလးတန္းေက်ာင္းသား ငစေနတစ္ေယာက္ ေက်ာက္ေျမာင္းရွိအိမ္မွ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ရွိေက်ာင္းသို႕ မနက္ေစာေစာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းတက္ေလေတာ့သည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားသိေသာ္ အေမ့ကို ဝိုင္းအျပစ္တင္ၾကသည္။ ကေလးကို တစ္ေယာက္တည္းလႊတ္ရေကာင္းလားေပါ့။ အေမကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ “သူသြားတတ္ပါတယ္” ဟုသာ ျပန္ေျပာတတ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က နယ္ေရာက္ေနေသာ အေဖ့ကို လွမ္းတိုင္ၾကသည္။ အေဖကလဲ “နင္တို႕သားအမိနဲ႕ေတာ့ ခက္ပါတယ္” ဆိုတာထက္ ပိုမေျပာေပ။ အေမသည္ ငစေန႕အတြက္ တစ္ကယ္ပင္ အေရးပါေသာ ပဲ့ကိုင္တစ္ေယာက္၊ ပန္းပြတ္သမတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ ငစေန၏ မူလတန္းရက္မ်ား ကုန္ဆံုးခဲ့ေတာ့သည္။
