ဖ်က္မရေသာ အတိတ္ ၅ - ရာထူး၊ ထိုင္ခံုႏွင့္ အာဏာ

ငယ္ဘဝအေၾကာင္းနည္းနည္းျပန္ဆက္ဦးမည္။

ရာထူးဆိုတာ ရူးတာ လို႕ေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ အၿငိမ့္မွာ ပ်က္လံုးထုတ္ၾကသည္။ အမွန္က ရာထူးဆိုတာ မရသူေတြအတြက္သာ မေကာင္းတာ၊ ရထားသူေတြအတြက္က ေကာင္းမွေကာင္းဗ်။ ငစေန ရာထူးအေၾကာင္းစသိတာ ၁ တန္းေက်ာင္းသားဘဝကတည္းကေပါ့။ ငစေနက အသက္ ၅ ႏွစ္ခြဲမွာမွ ေက်ာင္းစတက္ရတာဆိုေတာ့ အတန္းထဲမွာ နည္းနည္း အေကာင္ႀကီးသည္။ ဆရာမေတြ သတိထားၾကတာေပါ့။ သူငယ္တန္းေက်ာင္းစဖြင့္လို႕ ဘာမွသိပ္မၾကာလုိက္ ျပႆနာက တက္ေတာ့သည္။ ျဖစ္တာက ဒီလို၊ မင္းမင္းဆိုတဲ့ေကာင္က ငစေနနဲ႕ တစ္ခံုတည္းထိုင္တာ၊ ေတာ္ေတာ္ခင္သည္။ တစ္ရက္ ငစေနက ေဘးကခံုေပၚကို ေျခေထာက္လွမ္းတင္ၿပီးထိုင္ေနတာကို ဒီေကာင္က အဲဒီေျခေထာက္ကို ႀကိဳးခုန္သလို လာခုန္ေနသည္။

“ေဟ့ေကာင္၊ ျပဳတ္က်မယ္ေနာ္”

ငစေန လွမ္းသတိေပးလိုက္ေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ေက်းဇူးရွင္က ရပါတယ္ကြာ ဟုဆိုကာ ဆက္ေဆာ့ေနသည္။ ဘာမွမၾကာလိုက္ လြတ္ေအာင္မခုန္ႏိုင္တဲ့တစ္လွည့္ ငစေန႕ေျခေထာက္ႏွင့္ ခလုတ္တိုက္မိကာ ေရွ႕ကို ဟပ္ထိုးလဲက်ေတာ့သည္။ သံမံသလင္းႏွင့္ ေမးစိ မိတ္ဖြဲ႕ေလေသာ္ ေသြးမ်ား ျဖာကနဲ က်ေလသည္။ ရလာဒ္က ေဆးခန္းသို႕ေျပး၍ ေလးခ်က္ခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္က ငစေန ေျခေထာက္ထိုးခံေသာေၾကာင့္ မင္းမင္း ျပဳတ္က်ၿပီး ေမးစိကြဲသည္ဟူသတတ္။ ဆရာမမ်ားၾကားတြင္ ငစေန နာမည္ႀကီးသြားသည္။

“တယ္မလြယ္တဲ့ေကာင္၊ တစ္ခံုတည္းထိုင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုေတာင္ ေမးစိကြဲေအာင္လုပ္သတဲ့”။

အျဖစ္အပ်က္မွန္ကို ငစေနႏွင့္ မင္းမင္းႏွစ္ေယာက္သာ သိၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဒီတိုင္းသာေနၾကသည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရွင္းမျပၾက။ ဆရာမမ်ားက မင္းမင္းကို ခံုေျပာင္းထိုင္ဖို႕ေျပာေသာ္လည္းမေျပာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ လည္ပင္းဖက္ၿပီး ေပါင္းၿမဲေပါင္းၾကသည္။

ပထမတန္းသို႕ေရာက္ေသာ္ အတန္းပိုင္ဆရာမက ထိုအခ်က္ကို ေထာက္၍ ငစေန႕အား ရာထူးတစ္ခု အပ္ႏွင္းေလသည္။ “ေမာ္နီတာ” တဲ့။ အတန္းေခါင္းေဆာင္၊ သို႕မဟုတ္ လူဆိုးထိန္းဆိုပါေတာ့။ ရာထူးႏွင့္အတူ ပါလာတာက ထိုင္ခံု။ ဒါေၾကာင့္မို႕ တစ္ခ်ိဳ႕က ရာထူးကို ထိုင္ခံုဟု သြယ္ဝိုက္ေခၚၾကတာျဖစ္မည္။ ငစေန တို႕ ေက်ာင္းသားေတြ ထိုင္ရတဲ့ခံုက ေနာက္မွီမပါေသာ ခံုတန္းရွည္ႀကီးေတြ။ တစ္တန္းကို ၂ ေယာက္၊ သို႕မဟုတ္ ၃ ေယာက္ ထိုင္ရေလသည္။ ဆရာမ ထိုင္ေသာခံုက ေနာက္မွီေရာ လက္တန္းပါ ပါေသာခံု။ ငစေနတို႕ အလြန္ထိုင္ခ်င္ၾကေပမယ့္ မည္သူမွ မထိုင္ရဲၾက။ ဆရာမ စားပြဲ၏ ေဘးတြင္ ထိုခံုကဲ့သို႕ ေနာက္တစ္ခံုရွိေသးသည္။ ေနာက္မွီေတာ့ပါသည္။ လက္တန္းမပါ။ ငစေန ေမာ္နီတာ ရာထူးရေသာအခါ ဆရာမက ငစေနကို ထိုခံု၌ ေပးထိုင္ေလသည္။ အၿမဲတမ္းေတာ့မဟုတ္။ ဆရာမ အျပင္သြားစရာရွိ၍ ငစေန အတန္းထိန္းရသည့္အခါမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ထိုခံုမွာ ထိုင္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္ခံုတစ္ခု တရားဝင္ရေသာအခါ ေသြးနားထင္ေရာက္တတ္ေသာ လူ႕သဘာဝကို ငစေန ငယ္စဥ္ကတည္းက သိျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္။

ရာထူးႏွင့္အတူ ေနာက္တစ္ခုပါလာတာက အာဏာျဖစ္သည္။ ေမာ္နီတာဆိုတာ ဆရာမမရွိရင္ သူအႀကီးဆံုးဗ်။ ဆရာမက “ငစေနေရ၊ ဆရာမ အစည္းအေဝးသြားဦးမယ္ အတန္းထိန္းထား၊ စကားေျပာတဲ့ေကာင္ေတြနာမည္မွတ္ထားလိုက္၊ ငါျပန္လာမွ ေဆာ္မယ္” ဆိုလို႕ကေတာ့ ငစေနတို႕ အလြန္ မ်က္ႏွာပြင့္ေလၿပီ။ ငစေန႕အတြက္ နာမည္မွတ္စရာ ဗလာစာရြက္ေပးေသာသူႏွင့္၊ ခဲတံခၽြန္ေပးေသာသူႏွင့္၊ အဟဲ ... ငစေနတို႕ ေကာင္းစားေနတာေပါ့။ မ်က္ႏွာခ်ိဳ မေသြးလို႕လဲမရ၊ ငစေနတို႕ မ်က္လံုးထဲ ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ျဖစ္လာလို႕ကေတာ့ စကားေျပာေျပာမေျပာေျပာ ထိုနာမည္စာရင္းထဲ ပါၿပီသာမွတ္။ ဆရာမ ျပန္လာလို႕ကေတာ့ အဲဒီေကာင္ အစစ္အေဆးအေမးအျမန္းမရွိ အနည္းဆံုး ၃ ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ဖင္ခၽြတ္ၿပီး အရိုက္ခံရေလၿပီ။ အတန္းထဲမွာ အကုန္လံုး စကားသံမထြက္ရ၊ အကုန္ ေမွာက္အိပ္ေနရသည္။ ေခါင္းပင္မထူရဲ။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အေရွ႕ဆံုးမွာ ေနာက္မွီပါေသာ ထိုင္ခံုမွာ မိန္႕မိန္႕ႀကီးထိုင္၍ စာရြက္တစ္ကိုင္ကိုင္ ခဲတံတစ္ဝင့္ဝင့္ႏွင့္ ဟန္ေရးျပေနေသာ ငစေနကို ျမင္ေယာင္သာၾကည့္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ။