မွတ္ခ်က္။ ။ ပံုျပင္ျဖစ္ပါသျဖင့္ ပံုျပင္ဟုသာ သေဘာထားဖတ္ၾကပါခင္ဗ်ား။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ ေစာင္းခ်ိတ္ေရးသားျခင္း တည့္တည့္ေျပာျခင္းမ်ား မရွိပါေၾကာင္း။
********************************************************
“ကိုကိုႀကီး ပံုေျပာျပဗ်ာ။”
ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ပိတ္ရက္ေန႕လည္ဘက္ မီးလာတုန္းေလး ဂိမ္းေဆာ့မလို႕ႀကံတုန္းရွိေသး ညီဝမ္းကြဲ ေပတူး ေရာက္လာၿပီး ဂ်ီက်ပါေတာ့တယ္။ သူေျပာခိုင္းတာကို မေျပာရင္ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ရစ္ၿပီး ငိုေၾကာရွည္ေတာ့မွာမို႕ ဂိမ္းကို ခဏခ်ၿပီး ေပတူးကို ပံုေျပာျပဖုိ႕ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။
“ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက သားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာ ျမည္းဝယ္ဖို႕ ၿမိဳ႕ကိုလာၾကတယ္တဲ့။”
ပံုျပင္စလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေပတူးတစ္ေယာက္ အျပတ္ျငင္းပါေတာ့တယ္။ “အာ ... ရဘူးရဘူး အဲဒါ နားေထာင္ၿပီးသားႀကီး။ ေနာက္ဆံုး ျမည္းေသတာနဲ႕ ၿပီးသြားတာ။ အတစ္ေၾကာၾက။ ရဘူး”
ငစေန ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ေပတူးနားမေထာင္ဖူးတဲ့ပံုျပင္ကလဲ ခပ္ရွားရွားမို႕ ရွိၿပိးသားအေဟာင္းကိုပဲ လုပ္ႀကံေျပာဖို႕ စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။
“ဒါက အသစ္ပါဟ ေပတူးရ။ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။ ဒီတစ္ခါ ျမည္းမေသဘူး။ စိတ္ခ်”
“ဂယ္ေနာ္၊ ဂယ္ေၾကာတာလား၊ ဂယ္ေသဘူးေနာ္” မေသပါဘူးဆိုတာေတာင္ အရစ္က ရွည္ေနေသးတာမို႕ “ေအးပါေက်းဇူးရွင္ရယ္၊ မေသပါဘူး။ ေကာင္းေကာင္းနားေထာင္၊ ဟုတ္ၿပီလား” လို႕ေျပာၿပီး ပံုျပင္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ အစျပန္ေကာက္ရပါတယ္။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက သားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာ ျမည္းတစ္ေကာင္ဝယ္ဖို႕ ၿမိဳ႕ကိုလာၾကသတဲ့။ ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ တိရစာၦန္ေစ်းမွာ သူတို႕စိတ္ႀကိဳက္ ျမည္းတစ္ေကာင္ကိုဝယ္ၿပီး ႀကိဳးနဲ႕ဆြဲလို႕ အိမ္ျပန္လာၾကသတဲ့ကြယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့သူေတြက ဒီသားအဖေတာ္ေတာ္တံုးတာပဲ ျမည္းတစ္ေကာင္လံုးရွိရဲ႕သားနဲ႕ မစီးပဲ အပင္ပန္းခံၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အေဖလုပ္တဲ့သူလဲ “သားေရ .. သူတို႕ေျပာတာ ဟုတ္သဟ။ ျမည္းရွိရဲ႕သားနဲ႕ မစီးတာ ငါတို႕ေတာ္ေတာ္တံုးတာပဲ။ စီးရေအာင္ လာကြာ” ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ျမည္းကို တက္စီးၾကေရာ ေပတူးေရ။ မင္းသိတယ္မဟုတ္လား။ ျမည္းဆိုတာက ျမင္းလို အေကာင္ႀကီးႀကီး ဗလေကာင္းေကာင္းမဟုတ္ဘူးကြ။ နားရြက္ရွည္ရွည္နဲ႕ ပုပုညွက္ညွက္ကေလးရယ္။ အဲဒါကို လူ ၂ ေယာက္တက္စီးေတာ့ ျမည္းခမ်ာ လွ်ာထြက္ေနေတာ့တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႕ စီးလာၾကတာ ေနာက္ထပ္ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့သူေတြက ဒီလူေတြ အၾကင္နာတရားမရွိၾကဘူး။ တိရစာၦန္ကို ညွင္းဆဲေနလိုက္ၾကတာ ျမည္းခမ်ာ မႏိုင္ဝန္ကို ထမ္းေနရတာ သနားပါတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာၾကျပန္တာေပါ့။ လူမ်ားေျပာတာယံုတဲ့ သားအဖခမ်ာလဲ “သားေရ ဟုတ္သဟ။ ျမည္းေလး သနားပါတယ္။ ငါဆင္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္မယ္။ မင္းပဲ ဆက္စီးခဲ့ေတာ့” ဆိုၿပီး အေဖႀကီးက လမ္းဆင္းေလွ်ာက္သတဲ့။ ဒါကိုလဲ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့သူေတြက “ကေလးေလးႏွယ္ အဂါရဝျဖစ္လုိက္တာ။ သူက်ေတာ့ ျမည္းေပၚမွာ အခန္႕သား။ အေဖအိုႀကီးကိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္။ ဒီေခတ္ကေလးေတြမ်ား လူႀကီးကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး” ဆိုၿပီး ကဲ့ရဲ႕ၾကျပန္သတဲ့။ ဒါနဲ႕ သားလုပ္တဲ့လူလဲ “ အေဖေရ သူတို႕ေျပာတာလဲ ဟုတ္သဗ်။ အေဖပဲစီးေတာ့ သားလမ္းေလွ်ာက္မယ္” ဆိုၿပီး ေနရာလဲၾကျပန္တာေပါ့။
ဒါလဲမရျပန္ပါဘူး။ လူေတြက အဖိုးႀကီးက ကေလးက်ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းၿပီး သူက်ေတာ့ ျမည္းစီးလို႕။ ကေလးကို မသနား မညွာတာ ေတာ္ေတာ္လဲ ရက္စက္တာပဲ” ဆိုၿပီး ေျပာၾကျပန္ပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္လဲ ႀကံရာမရတဲ့အဆံုး ျမည္းကို ေျခေတြလက္ေတြ တုပ္ၿပီး ဝါးလံုးနဲ႕ ထမ္းလို႕ ျပန္လာၾကသတဲ့။ လမ္းမွာ ေရစီးသန္တဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုကိုအျဖတ္ သားလုပ္တဲ့သူက ေခ်ာ္လဲေလေတာ့ အေဖေရာ သားေရာ ျမည္းေရာ ေရထဲျပဳတ္က်ၾကပါေရာလား။ အဲဒီမွာ အေဖနဲ႕သားကေတာ့ ျပန္ထ ႏိုင္ေပမယ့္ ေျခေတြလက္ေတြ အတုပ္ခံထားရတဲ့ျမည္းခမ်ာ ျပန္မထႏိုင္ပဲ ေရစီးနဲ႕ ေျမာပါၿပီး ေသသြားရွာသတဲ့ ေပတူးေရ။
“အာ ... ကိုႀကီးကလဲ။ ေျပာေတာ့ မေသဘူးဆို။ ခု ေသသြားၿပီ။ ကိုႀကီး သားကိုညာတယ္”
“ေနပါဦးဟ မင္းကလဲ။ ေနာက္ မေသတဲ့တစ္ေကာင္လာလိမ့္မယ္။ ခုမွ ပံုျပင္က တစ္ဝက္ပဲရွိေသးတာ။ ဒီတစ္ခါ ပံုျပင္အသစ္ပါဆို”
သားအဖႏွစ္ေယာက္လဲစိတ္ညစ္သြားတာေပါ့။ အိမ္ျပန္လို႕ ျမည္းမပါလာရင္ မိန္းမက ဆူဦးမွာကိုး။ ဘတ္ဂ်က္ကလဲ ျမည္းတစ္ေကာင္စာပဲ ေပးလိုက္ေလေတာ့ အေဖလုပ္တဲ့သူခမ်ာ ေနာက္ထပ္ျမည္းတစ္ေကာင္ဝယ္ဖို႕ သူ႕ ဘတ္ေငြထဲကပဲ ထုတ္ရေတာ့တာေပါ့။
“ကိုႀကီး ဘတ္ေငြ ဆိုတာဘာတုန္းဗ်”
“ဘတ္ထားတဲ့ေငြ .... အဲေလ ... ဟိုဟာကြာ ... အန္ကယ္စိုး အခု ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဘန္ေကာက္ေလ ... အဲဒီမွာသံုးတဲ့ေငြကို ဘတ္ေငြလုိ႕ေခၚတယ္။”
“အဲဒီသားအဖကေရာ ဘန္ေကာက္မွာမို႕လို႕ ဘတ္ေငြသံုးတာလား”
“ေအး အစက ပက္ပံုးသြားဖို႕စု ... အဲေလ ဟို... နယ္စပ္ကြာ သိတယ္မဟုတ္လား။ ျမဝတီတို႕ မဲေဆာက္တို႕။ အဲဒီဘက္မွာက ဗမာေငြေရာ ဘတ္ေငြေရာ ၂ ခုလံုးသံုးတယ္။ ေတာ္ေတာ့ ထပ္မရွည္နဲ႕ေတာ့ ပံုျပင္ကို ေကာင္းေကာင္းနားေထာင္”
ဒီလိုနဲ႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္လဲ ျမည္းတစ္ေကာင္ထပ္ဝယ္ၿပိး ျပန္လာၾကတာေပါ့။ လူေတြကလဲ အရင္တစ္ေခါက္အတိုင္းပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာၾကဆိုၾက ျပန္တာေပါ့ကြာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သားအဖ၂ေယာက္လဲ ျမည္းကို မထမ္းရဲၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ေခ်ာင္းထဲက်သြားမွာစိုးတာကိုး။ ဒါနဲ႕ ႀကံရာမရ ျဖစ္ၿပီး ငုတ္တုတ္ပဲ ထိုင္မိႈင္ေနၾကေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ စပ္စုတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ေရာက္လာေတာ့ စပ္စပ္စုစုနဲ႕ ဘာမ်ားထိုင္လုပ္ေနၾကတာလဲ ဘာညာ နဲ႕ ေမးတာေပါ့ကြာ။ အေၾကာင္းစံုကိုသိရေတာ့ ကိုစပ္စုက ဟား .. ဒါဆိုရင္ေတာ့ မပူနဲ႕ ေရွ႕ကရြာထဲမွာ ပညာရွိႀကီးဘိုးစေန ဆိုတာရွိတယ္ သူ႕ဆီသာသြားၿပီး အႀကံေတာင္း အဆင္ေျပလိမ့္မယ္လို႕ ၫႊန္ေပးလိုက္တာေပါ့။
သားအဖႏွစ္ေယာက္လဲ ဟုတ္ၿပီဟုတ္ရဲ႕ နဲ႕ ဘိုးစေနဆီ ကိုစပ္စု ညႊန္လုိက္တဲ့အတိုင္းသြားၾကတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘိုးစေနႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ စိတ္ညစ္ေနတာေပါ့။ ဒီတစ္ပတ္ အပိုင္ပဲဆိုၿပီး အကုန္ ပံုေအာလိုက္တာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲသြားတယ္ေလ။ သူနံပါတ္ေပးတာ မမွန္ေတာ့ လူေတြလဲ သူ႕ဆီ သိပ္မလာၾကေတာ့ ဘိုးစေနႀကီးခမ်ာ ဘိုင္ျပတ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဟိုသားအဖ၂ေယာက္က ဝင္လာေလေတာ့ ဘိုးစေနလဲ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ...
“လာၾကလာၾက။ ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ ၂ ေကာင္းသေဟ့။ ပတ္လည္သာကိုင္လုိက္”
“မဟုတ္ဘူးဘိုးဘိုး ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ အကူအညီေတာင္းစရာေလးရွိလို႕ပါ။”
“ေအးေလ ... မင္းတို႕က အကူအညီလိုမယ္မွန္းသိလို႕အခု တန္းေပးၿပီပဲဟာကို။ ၂ ေကာင္းတယ္။ စိတ္သာခ်၊ ပတ္လည္ထိုးလိုက္။ ေပါက္မွာဗ်ား”
“ဟုတ္ဘူး ဘိုးဘိုးရဲ႕။ ေမးစရာေလးရွိလို႕ပါဆို။”
“ထိုးရမယ့္ေနရာမသိတာကလား။ ေအးေလ ဒီနယ္ကမွ မဟုတ္ပဲကိုး။ ဟိုးေရွ႕က တရုတ္အစိန္ ဆိုင္မွာသြားထိုးဗ်ား။ ဘိုးဘိုးလႊတ္လိုက္တယ္လို႕သာေျပာ” (ဒါမွ ငါေကာ္မရွင္ေလးဘာေလးရမွာဟ)
“ဟုတ္ဘူးဘိုးဘိုးရဲ႕။ ခက္ေတာ့တာပဲ။ ျမည္းကိစၥ ျမည္းကိစၥ။ ျမည္းကိစၥေမးခ်င္တာ”
“ေဟ ... ျမည္းသားတင္တာေတာ့ ငါမကၽြမ္းဘူးကြ။ ရြာေနာက္ပိုင္းက ကိုမူတူးကိုသြားေမးေခ်။ သူက ေတြ႕သမွ်အကုန္သားတင္တယ္။ မိန္းမေတာ့ ေခၚမသြားေလနဲ႕ေနာ္။ ၾကားရဲ့လား။”
“ခက္ေတာ့ ေနပါၿပီဘိုးဘိုးရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေလးလဲ နားေထာင္ပါဦး။ ဒီလိုဗ် ဒီလို ...
“...................................
“...................................
“...................................”
“ေအာ ... မင္းတို႕က ေစာေစာမွ မေျပာပဲကိုးကြ”
“ေျပာဖို႕လုပ္ေနတာပဲ။ ဘိုးဘိုးမွ အခြင့္မေပးတဲ့ဟာကို”
“ကဲကဲ .. ဒီလိုလုပ္ဗ်ား။ (ဘိုင္ျပတ္ေနတာနဲ႕ အေတာ္ပဲဟ)။ ေဟာ ဟို ၿခံဝိုင္းထဲမွာ လွည္းတစ္စင္း ေတြ႕လား။ အဲဒီလွည္းကိုဝယ္။ မင္းတို႕ျမည္းကို လွည္းမွာတပ္ၿပီးေတာ့သာ ဆြဲခိုင္းေပေတာ့ဗ်ား။ အားလံုးအဆင္ေျပလိမ့္မယ္။ (ငါလဲအဆင္ေျပတာေပါ့။ ဘိုင္ျပတ္လို႕ ေရာင္းစရာရွာေနတာ ေဟးေဟး)။”
“ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ဘိုးဘိုးရယ္။ ဥာဏ္ပူေဇာ္ခေလးေတာ့ လက္ခံပါေနာ။ ကန္ေတာ့ပါရေစ”
ကဲ ေပတူးေရ။ အဲဒီလိုနဲ႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္လဲ ျမည္းကို လွည္းမွာတပ္လို႕ အတူတူ လွည္းစီးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ျပန္သြားၾကသတဲ့ကြယ္။ ပညာရွိႀကီးဘိုးစေနလဲ သူ႕ရဲ႕ ေရာင္းမစြံတဲ့လွည္းကို ေရာင္းလိုက္ရလို႕ ဝမ္းသာပီတိေတြ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ပံုျပင္ကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ အိပ္ေတာ့ ငါဂိမ္းေဆာ့ေတာ့မယ္။
“ကိုႀကီး လူလည္က်တယ္။ ပံုျပင္အေဟာင္းကို ႀကံဖန္ၿပီး အသစ္လုပ္သြားတယ္။ ဒီတစ္ခါမို႕ ခြင့္လႊတ္လိုက္တာ။ ေနာက္တစ္ခါမရဘူး။ ဒါပဲ” လို႕ ေျပာၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ ေပတူးကိုၾကည့္ရင္း ဂိမ္းကိုျပန္ေဆာ့မယ္အလုပ္မွာပဲ မီးပ်က္သြားပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ား။
ၿပံဳးရယ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
********************************************************
“ကိုကိုႀကီး ပံုေျပာျပဗ်ာ။”
ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ပိတ္ရက္ေန႕လည္ဘက္ မီးလာတုန္းေလး ဂိမ္းေဆာ့မလို႕ႀကံတုန္းရွိေသး ညီဝမ္းကြဲ ေပတူး ေရာက္လာၿပီး ဂ်ီက်ပါေတာ့တယ္။ သူေျပာခိုင္းတာကို မေျပာရင္ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ရစ္ၿပီး ငိုေၾကာရွည္ေတာ့မွာမို႕ ဂိမ္းကို ခဏခ်ၿပီး ေပတူးကို ပံုေျပာျပဖုိ႕ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။
“ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက သားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာ ျမည္းဝယ္ဖို႕ ၿမိဳ႕ကိုလာၾကတယ္တဲ့။”
ပံုျပင္စလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေပတူးတစ္ေယာက္ အျပတ္ျငင္းပါေတာ့တယ္။ “အာ ... ရဘူးရဘူး အဲဒါ နားေထာင္ၿပီးသားႀကီး။ ေနာက္ဆံုး ျမည္းေသတာနဲ႕ ၿပီးသြားတာ။ အတစ္ေၾကာၾက။ ရဘူး”
ငစေန ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ေပတူးနားမေထာင္ဖူးတဲ့ပံုျပင္ကလဲ ခပ္ရွားရွားမို႕ ရွိၿပိးသားအေဟာင္းကိုပဲ လုပ္ႀကံေျပာဖို႕ စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။
“ဒါက အသစ္ပါဟ ေပတူးရ။ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။ ဒီတစ္ခါ ျမည္းမေသဘူး။ စိတ္ခ်”
“ဂယ္ေနာ္၊ ဂယ္ေၾကာတာလား၊ ဂယ္ေသဘူးေနာ္” မေသပါဘူးဆိုတာေတာင္ အရစ္က ရွည္ေနေသးတာမို႕ “ေအးပါေက်းဇူးရွင္ရယ္၊ မေသပါဘူး။ ေကာင္းေကာင္းနားေထာင္၊ ဟုတ္ၿပီလား” လို႕ေျပာၿပီး ပံုျပင္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ အစျပန္ေကာက္ရပါတယ္။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက သားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာ ျမည္းတစ္ေကာင္ဝယ္ဖို႕ ၿမိဳ႕ကိုလာၾကသတဲ့။ ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ တိရစာၦန္ေစ်းမွာ သူတို႕စိတ္ႀကိဳက္ ျမည္းတစ္ေကာင္ကိုဝယ္ၿပီး ႀကိဳးနဲ႕ဆြဲလို႕ အိမ္ျပန္လာၾကသတဲ့ကြယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့သူေတြက ဒီသားအဖေတာ္ေတာ္တံုးတာပဲ ျမည္းတစ္ေကာင္လံုးရွိရဲ႕သားနဲ႕ မစီးပဲ အပင္ပန္းခံၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အေဖလုပ္တဲ့သူလဲ “သားေရ .. သူတို႕ေျပာတာ ဟုတ္သဟ။ ျမည္းရွိရဲ႕သားနဲ႕ မစီးတာ ငါတို႕ေတာ္ေတာ္တံုးတာပဲ။ စီးရေအာင္ လာကြာ” ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ျမည္းကို တက္စီးၾကေရာ ေပတူးေရ။ မင္းသိတယ္မဟုတ္လား။ ျမည္းဆိုတာက ျမင္းလို အေကာင္ႀကီးႀကီး ဗလေကာင္းေကာင္းမဟုတ္ဘူးကြ။ နားရြက္ရွည္ရွည္နဲ႕ ပုပုညွက္ညွက္ကေလးရယ္။ အဲဒါကို လူ ၂ ေယာက္တက္စီးေတာ့ ျမည္းခမ်ာ လွ်ာထြက္ေနေတာ့တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႕ စီးလာၾကတာ ေနာက္ထပ္ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့သူေတြက ဒီလူေတြ အၾကင္နာတရားမရွိၾကဘူး။ တိရစာၦန္ကို ညွင္းဆဲေနလိုက္ၾကတာ ျမည္းခမ်ာ မႏိုင္ဝန္ကို ထမ္းေနရတာ သနားပါတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာၾကျပန္တာေပါ့။ လူမ်ားေျပာတာယံုတဲ့ သားအဖခမ်ာလဲ “သားေရ ဟုတ္သဟ။ ျမည္းေလး သနားပါတယ္။ ငါဆင္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္မယ္။ မင္းပဲ ဆက္စီးခဲ့ေတာ့” ဆိုၿပီး အေဖႀကီးက လမ္းဆင္းေလွ်ာက္သတဲ့။ ဒါကိုလဲ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့သူေတြက “ကေလးေလးႏွယ္ အဂါရဝျဖစ္လုိက္တာ။ သူက်ေတာ့ ျမည္းေပၚမွာ အခန္႕သား။ အေဖအိုႀကီးကိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္။ ဒီေခတ္ကေလးေတြမ်ား လူႀကီးကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး” ဆိုၿပီး ကဲ့ရဲ႕ၾကျပန္သတဲ့။ ဒါနဲ႕ သားလုပ္တဲ့လူလဲ “ အေဖေရ သူတို႕ေျပာတာလဲ ဟုတ္သဗ်။ အေဖပဲစီးေတာ့ သားလမ္းေလွ်ာက္မယ္” ဆိုၿပီး ေနရာလဲၾကျပန္တာေပါ့။
ဒါလဲမရျပန္ပါဘူး။ လူေတြက အဖိုးႀကီးက ကေလးက်ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းၿပီး သူက်ေတာ့ ျမည္းစီးလို႕။ ကေလးကို မသနား မညွာတာ ေတာ္ေတာ္လဲ ရက္စက္တာပဲ” ဆိုၿပီး ေျပာၾကျပန္ပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္လဲ ႀကံရာမရတဲ့အဆံုး ျမည္းကို ေျခေတြလက္ေတြ တုပ္ၿပီး ဝါးလံုးနဲ႕ ထမ္းလို႕ ျပန္လာၾကသတဲ့။ လမ္းမွာ ေရစီးသန္တဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုကိုအျဖတ္ သားလုပ္တဲ့သူက ေခ်ာ္လဲေလေတာ့ အေဖေရာ သားေရာ ျမည္းေရာ ေရထဲျပဳတ္က်ၾကပါေရာလား။ အဲဒီမွာ အေဖနဲ႕သားကေတာ့ ျပန္ထ ႏိုင္ေပမယ့္ ေျခေတြလက္ေတြ အတုပ္ခံထားရတဲ့ျမည္းခမ်ာ ျပန္မထႏိုင္ပဲ ေရစီးနဲ႕ ေျမာပါၿပီး ေသသြားရွာသတဲ့ ေပတူးေရ။
“အာ ... ကိုႀကီးကလဲ။ ေျပာေတာ့ မေသဘူးဆို။ ခု ေသသြားၿပီ။ ကိုႀကီး သားကိုညာတယ္”
“ေနပါဦးဟ မင္းကလဲ။ ေနာက္ မေသတဲ့တစ္ေကာင္လာလိမ့္မယ္။ ခုမွ ပံုျပင္က တစ္ဝက္ပဲရွိေသးတာ။ ဒီတစ္ခါ ပံုျပင္အသစ္ပါဆို”
သားအဖႏွစ္ေယာက္လဲစိတ္ညစ္သြားတာေပါ့။ အိမ္ျပန္လို႕ ျမည္းမပါလာရင္ မိန္းမက ဆူဦးမွာကိုး။ ဘတ္ဂ်က္ကလဲ ျမည္းတစ္ေကာင္စာပဲ ေပးလိုက္ေလေတာ့ အေဖလုပ္တဲ့သူခမ်ာ ေနာက္ထပ္ျမည္းတစ္ေကာင္ဝယ္ဖို႕ သူ႕ ဘတ္ေငြထဲကပဲ ထုတ္ရေတာ့တာေပါ့။
“ကိုႀကီး ဘတ္ေငြ ဆိုတာဘာတုန္းဗ်”
“ဘတ္ထားတဲ့ေငြ .... အဲေလ ... ဟိုဟာကြာ ... အန္ကယ္စိုး အခု ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဘန္ေကာက္ေလ ... အဲဒီမွာသံုးတဲ့ေငြကို ဘတ္ေငြလုိ႕ေခၚတယ္။”
“အဲဒီသားအဖကေရာ ဘန္ေကာက္မွာမို႕လို႕ ဘတ္ေငြသံုးတာလား”
“ေအး အစက ပက္ပံုးသြားဖို႕စု ... အဲေလ ဟို... နယ္စပ္ကြာ သိတယ္မဟုတ္လား။ ျမဝတီတို႕ မဲေဆာက္တို႕။ အဲဒီဘက္မွာက ဗမာေငြေရာ ဘတ္ေငြေရာ ၂ ခုလံုးသံုးတယ္။ ေတာ္ေတာ့ ထပ္မရွည္နဲ႕ေတာ့ ပံုျပင္ကို ေကာင္းေကာင္းနားေထာင္”
ဒီလိုနဲ႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္လဲ ျမည္းတစ္ေကာင္ထပ္ဝယ္ၿပိး ျပန္လာၾကတာေပါ့။ လူေတြကလဲ အရင္တစ္ေခါက္အတိုင္းပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာၾကဆိုၾက ျပန္တာေပါ့ကြာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သားအဖ၂ေယာက္လဲ ျမည္းကို မထမ္းရဲၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ေခ်ာင္းထဲက်သြားမွာစိုးတာကိုး။ ဒါနဲ႕ ႀကံရာမရ ျဖစ္ၿပီး ငုတ္တုတ္ပဲ ထိုင္မိႈင္ေနၾကေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ စပ္စုတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ေရာက္လာေတာ့ စပ္စပ္စုစုနဲ႕ ဘာမ်ားထိုင္လုပ္ေနၾကတာလဲ ဘာညာ နဲ႕ ေမးတာေပါ့ကြာ။ အေၾကာင္းစံုကိုသိရေတာ့ ကိုစပ္စုက ဟား .. ဒါဆိုရင္ေတာ့ မပူနဲ႕ ေရွ႕ကရြာထဲမွာ ပညာရွိႀကီးဘိုးစေန ဆိုတာရွိတယ္ သူ႕ဆီသာသြားၿပီး အႀကံေတာင္း အဆင္ေျပလိမ့္မယ္လို႕ ၫႊန္ေပးလိုက္တာေပါ့။
သားအဖႏွစ္ေယာက္လဲ ဟုတ္ၿပီဟုတ္ရဲ႕ နဲ႕ ဘိုးစေနဆီ ကိုစပ္စု ညႊန္လုိက္တဲ့အတိုင္းသြားၾကတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘိုးစေနႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ စိတ္ညစ္ေနတာေပါ့။ ဒီတစ္ပတ္ အပိုင္ပဲဆိုၿပီး အကုန္ ပံုေအာလိုက္တာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲသြားတယ္ေလ။ သူနံပါတ္ေပးတာ မမွန္ေတာ့ လူေတြလဲ သူ႕ဆီ သိပ္မလာၾကေတာ့ ဘိုးစေနႀကီးခမ်ာ ဘိုင္ျပတ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဟိုသားအဖ၂ေယာက္က ဝင္လာေလေတာ့ ဘိုးစေနလဲ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ...
“လာၾကလာၾက။ ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ ၂ ေကာင္းသေဟ့။ ပတ္လည္သာကိုင္လုိက္”
“မဟုတ္ဘူးဘိုးဘိုး ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ အကူအညီေတာင္းစရာေလးရွိလို႕ပါ။”
“ေအးေလ ... မင္းတို႕က အကူအညီလိုမယ္မွန္းသိလို႕အခု တန္းေပးၿပီပဲဟာကို။ ၂ ေကာင္းတယ္။ စိတ္သာခ်၊ ပတ္လည္ထိုးလိုက္။ ေပါက္မွာဗ်ား”
“ဟုတ္ဘူး ဘိုးဘိုးရဲ႕။ ေမးစရာေလးရွိလို႕ပါဆို။”
“ထိုးရမယ့္ေနရာမသိတာကလား။ ေအးေလ ဒီနယ္ကမွ မဟုတ္ပဲကိုး။ ဟိုးေရွ႕က တရုတ္အစိန္ ဆိုင္မွာသြားထိုးဗ်ား။ ဘိုးဘိုးလႊတ္လိုက္တယ္လို႕သာေျပာ” (ဒါမွ ငါေကာ္မရွင္ေလးဘာေလးရမွာဟ)
“ဟုတ္ဘူးဘိုးဘိုးရဲ႕။ ခက္ေတာ့တာပဲ။ ျမည္းကိစၥ ျမည္းကိစၥ။ ျမည္းကိစၥေမးခ်င္တာ”
“ေဟ ... ျမည္းသားတင္တာေတာ့ ငါမကၽြမ္းဘူးကြ။ ရြာေနာက္ပိုင္းက ကိုမူတူးကိုသြားေမးေခ်။ သူက ေတြ႕သမွ်အကုန္သားတင္တယ္။ မိန္းမေတာ့ ေခၚမသြားေလနဲ႕ေနာ္။ ၾကားရဲ့လား။”
“ခက္ေတာ့ ေနပါၿပီဘိုးဘိုးရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေလးလဲ နားေထာင္ပါဦး။ ဒီလိုဗ် ဒီလို ...
“...................................
“...................................
“...................................”
“ေအာ ... မင္းတို႕က ေစာေစာမွ မေျပာပဲကိုးကြ”
“ေျပာဖို႕လုပ္ေနတာပဲ။ ဘိုးဘိုးမွ အခြင့္မေပးတဲ့ဟာကို”
“ကဲကဲ .. ဒီလိုလုပ္ဗ်ား။ (ဘိုင္ျပတ္ေနတာနဲ႕ အေတာ္ပဲဟ)။ ေဟာ ဟို ၿခံဝိုင္းထဲမွာ လွည္းတစ္စင္း ေတြ႕လား။ အဲဒီလွည္းကိုဝယ္။ မင္းတို႕ျမည္းကို လွည္းမွာတပ္ၿပီးေတာ့သာ ဆြဲခိုင္းေပေတာ့ဗ်ား။ အားလံုးအဆင္ေျပလိမ့္မယ္။ (ငါလဲအဆင္ေျပတာေပါ့။ ဘိုင္ျပတ္လို႕ ေရာင္းစရာရွာေနတာ ေဟးေဟး)။”
“ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ဘိုးဘိုးရယ္။ ဥာဏ္ပူေဇာ္ခေလးေတာ့ လက္ခံပါေနာ။ ကန္ေတာ့ပါရေစ”
ကဲ ေပတူးေရ။ အဲဒီလိုနဲ႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္လဲ ျမည္းကို လွည္းမွာတပ္လို႕ အတူတူ လွည္းစီးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ျပန္သြားၾကသတဲ့ကြယ္။ ပညာရွိႀကီးဘိုးစေနလဲ သူ႕ရဲ႕ ေရာင္းမစြံတဲ့လွည္းကို ေရာင္းလိုက္ရလို႕ ဝမ္းသာပီတိေတြ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ပံုျပင္ကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ အိပ္ေတာ့ ငါဂိမ္းေဆာ့ေတာ့မယ္။
“ကိုႀကီး လူလည္က်တယ္။ ပံုျပင္အေဟာင္းကို ႀကံဖန္ၿပီး အသစ္လုပ္သြားတယ္။ ဒီတစ္ခါမို႕ ခြင့္လႊတ္လိုက္တာ။ ေနာက္တစ္ခါမရဘူး။ ဒါပဲ” လို႕ ေျပာၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ ေပတူးကိုၾကည့္ရင္း ဂိမ္းကိုျပန္ေဆာ့မယ္အလုပ္မွာပဲ မီးပ်က္သြားပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ား။
ၿပံဳးရယ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
No comments:
Post a Comment