မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္

ဖျက်မရသောအတိတ် ၈ - ကျွန်တော်နှင့် မကြည်ပြာ

ကိုရဲဆုံးပြီလို့ အောင်ဘာလေက လာပြောသည်။ သိပ်တော့ မယုံချင်သေး။ သူက သတင်းအခိုင်အမာရလို့ပြောတာပါ လို့ ဆိုလာသည်။ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် ဆက်စောင့်ရသည်။ သိပ်မကြာခင် နောက်တစ်ယောက်က link တစ်ခုလှမ်းပေးသည်။ အစ်မ မနော်ဟရီရဲ့ blog။ သတင်းသေချာသွားပြီပေါ့။

စိတ်မကောင်းခြင်းကြီးစွာနဲ့ပဲ လက်ခံလိုက်ရသည်။ ကိုရဲစာတွေ နောက်ထပ်ဖတ်ရဖို့မရှိတော့။ အစ်မမနော်ဟရီက သူ့ကိုဆူတော့ သူက ဟိုမှာသားကြီးရှိတယ်။ ရွှေဘုန်းရှိတယ် ကိုအောင်မင်းသိမ်းရှိတယ် ပျော်စရာကြီးလို့ ပြန်ပြောဖူးသည်။ ခုတော့လဲ သူတို့တွေနဲ့ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် မကြည်ပြာဇာတ်လမ်းတွေများ ဆက်ရိုက်နေလေမလား။ (အတည်ပြောရင်းနဲ့ ကြောင်နှစ်ကောင်ကိုမျိုးနဲ့ ဒါရိုက်တာကိုမျိုး (မောင်မျိုးမင်း) တို့ပါအတူတူရှိရင် သူပိုပျော်မယ် လို့တွေးမိသည်။ ဆရာတွေတော့ ကြားရင် ဆဲနေတော့မှာပဲ)

အပေအတေမှတ်တမ်းများကို ဆက်မရေးဖြစ်ခဲ့တာတော်တော်ကြာပြီ။ ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ်လှန်ထောင်းရမှာတွေ နည်းနည်းရှက်နေတာလဲပါသည်။ ခု ကိုရဲကိုခေါင်းထဲရောက်လာတော့ နီကိုရဲနဲ့ တွဲလျှက်ပါလာတာက မကြည်ပြာ။ အဲဒီလိုပဲ ကျွန်တော့်ကို ရဲဝင်း ဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့သော မကြည်ပြာတစ်ယောက် ရှိခဲ့ဖူးသည်။ ကိုရဲအမှတ်တရ ကျွန်တော့်မကြည်ပြာအကြောင်းကို အပေအတေမှတ်တမ်းများထဲမှ တစ်ခုအဖြစ် ဆက်ရေးရသော် ကောင်းမည်ဟုတွေးမိသဖြင့် ဆက်ရေးပါသည်။ ထိုမကြည်ပြာကြောင့် သူငယ်ချင်းများက ကျွန်တော့်ကို "ရဲဝင်း" လို့ခေါ်ကြပါသည်။ ရိုက်ကွင်းပေါ်မှအလွဲများ စာအုပ်ထဲမှာ ကိုရဲက မကြည်ပြာ ကို ကားကြီးအဖြစ် ရိုက်စဉ်က ရဲဝင်း လို့ တစ်ခါခေါ်သံကြားတိုင်း တစ်ခါ ဝမ်းသာလှိုက်မောရသည် ဟုပြောဖူးပါသည်။ ခု ကျွန်တော်လည်း ရဲဝင်း ဟု တစ်ခါခေါ်သံကြားတိုင်း ကျွန်တော့်မကြည်ပြာ၊ ကိုရဲ၏မကြည်ပြာ နှင့် ကိုရဲတို့ကို သတိရ ဝမ်းသာလှိုက်မောနေရတော့မည်။

ထိုနေ့က မိုးမရွာပါ။ လေတိုက်လားမတိုက်လား ကျွန်တော်မမှတ်မိတော့။ ၈ တန်းကျောင်းသားများ၏ ထုံးစံအတိုင်း ကျူရှင်ဆရာ မလာခင် ကျွန်တော်တို့ ဆော့နေကြသည်။ ဖိုးဇော်ယူလာသော ရာဘာမြွေရုပ်လေးနှင့်ဆော့နေခြင်းဖြစ်ကြောင်း ကျွန်တော်မှတ်မိပါသည်။ အချင်းချင်း စရင်းနောက်ရင်းဖြင့် တစ်ခါတွင် ထိုမြွေရုပ်မှာ ဘယ်သူပစ်လိုက်မှန်းမသိပဲ ကျွန်တော်တို့အုပ်စုတွင်းမှကျော်ပြီး အတန်းရှေ့ဘက်ရှိ မိန်းကလေးအုပ်စုအတွင်းသို့ ကျသွားပါသည်။ လန့်အော်သံများကြားရပြီး ဆူဆူညံညံဖြစ်ကုန်သည်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက် မေ့လဲသွားသည်တဲ့။ ရုပ်ရှင်ထဲကလိုတော့မဟုတ်ပေမယ့် နောက်တော့အဲဒီကောင်မလေးနှင့်ကျွန်တော် အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်တော်က သူ့ကို သူ့အိမ်ကခေါ်သလိုပင် မိငယ်ဟုခေါ်ပါသည်။ မိငယ်က ချောသည်။ ယဉ်သည်။ အမြဲတမ်း ရင်ဖုံးအင်္ကျီနှင့် လုံချည်နှင့် အပြင်ထွက်တတ်သည်။ သို့သော် ... ဟုတ်ကဲ့ ... သို့သော်သူသည် ထိုအချိန်ကတည်းက အတော်လေးရည်းစားများသူဖြစ်လေသည်။

သို့နှင့်ပဲ ရှစ်တန်းမှ ကိုးတန်းသို့ရောက်လာသည်။ သူ ရည်းစားတစ်ယောက်နှင့် ပြတ်ပြန်သည်။ အသည်းကွဲသည်ဟုပြောပြီး ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ထိုင်ငိုနေသည်။ ကျွန်တော်က ဆရာကြီးလုပ်ပြီးသူ့ကိုဆူသည်။ မိန်းကလေးဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တန်ဖိုးထားရကြောင်း၊ ရည်းစားများတာမကောင်းကြောင်း။ လူမလေးစားကြောင်း။ ရည်းစား ခဏခဏ မပြောင်းသင့်ကြောင်း သူ့ကို ဆူနေမိသည်။

မိငယ်အငိုတိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို တစ်ခွန်းပဲပြန်ပြောပါသည်။ "စနေ ... ငါနင့်နဲ့ဆိုရင် နောက်တစ်ယောက်မပြောင်းတော့ဘူးလေ ... နော်" တဲ့။ အဲဒီတုန်းက ကိုရီးယားကားတွေ အခုလိုခေတ်မစားသေးပါ။ တီဗီမှာ မင်းသားချောစွန်းဝူခုန်း အထူးပါဝင်သရုပ်ဆောင်တဲ့ အနောက်သို့ခရီးသွားခြင်း ဇာတ်လမ်းက နာမည်ကြီးနေသည်။ ဒါပေမယ့်လဲ ကျွန်တော်တို့တွေ သမီးရည်းစားဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

ပျော်ခဲ့သောအကြောင်းများတော့ စာမဖွဲ့လိုတော့ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ပျော်ခဲ့ကြပါသည်။ ကလေးသဘာဝ ရည်းစားထားသည် ဆိုသည်မှာ အတူသွားအတူလာခြင်း၊ မုန့်အတူစားခြင်း၊ တစ်ယောက်ပါးကို တစ်ယောက်နမ်းခြင်း စသည်မျှသာဖြစ်သည်ဟု နားလည်ရင်း ပျော်ခဲ့ကြပါသည်။ ထိုစဉ်ကအချစ်သည် ယခုအချစ်နှင့်နှိုင်းယှဉ်သော ပကတိ ဖြူစင်သန့်ရှင်းသော မေတ္တာသက်သက်သာဖြစ်ကြောင်း နောင် နှစ်ပေါင်းများစွာကြာမှ ကျွန်တော်နားလည်ခဲ့ရသည်။

နင်နဲ့ဆိုရင် နောက်တစ်ယောက်မပြောင်းတော့ပါဘူး ဟုဆိုခဲ့သော မိငယ်သည် နောက် တစ်နှစ်ကျော်အကြာ၊ ဆယ်တန်းကျောင်းများ ပြန်ဖွင့်ပြီး တစ်လခန့်အကြာတွင် နောက်တစ်ယောက် ပြောင်းသွားခဲ့ပါသည်။ ဤနေရာတွင် ရက်ရက်စက်စက်ဟူသောစကားကို ကျွန်တော်မသုံးပါ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိငယ်သည် မရက်စက်တတ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သူသည် ငြင်ငြင်သာသာလေးပင် နောက်တစ်ယောက်ဆီသို့ ပြောင်းသွားခဲ့ပါသည်။

မောင် ... နင်နဲ့ငါ သူငယ်ချင်းပဲပြန်လုပ်ရအောင်ဟာ။ နော်။ နော်လို့။

နင် ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီလိုပြောရတာလဲငယ်ရယ်။ မပြောပါနဲ့ဟာ။ နော်။

နင်က ငါ့ကို ဂရုမှ မစိုက်တော့တာ။ ငယ်ပျင်းတာပေါ့။ မောင်ကကျောင်းလဲနေ့တိုင်းတက်တယ်။ ကျူရှင်လဲ ငယ်နဲ့ အတူမတက်တော့ဘူး။ ငယ့်ဆီကို တစ်ပတ်တစ်ခါတောင် မနည်းလာနေရတာမဟုတ်လား။ သူငယ်ချင်းပဲပြန်လုပ်ပါမောင်ရာ။ လိမ္မာပါတယ်ဟာ။ နော်။ ပြီးတော့ ....

ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲငယ်။ နင့်ကို ငါ့ထက်ပိုဂရုစိုက်တဲ့သူ ရှိနေပြီမို့လို့လား။

ဟုတ်တယ်မောင်။ သူက ငယ်နဲ့ ကျူရှင်အတူတူတက်တာဆိုတော့ မောင့်ထက် အများကြီးပိုပြီး အချိန်ပေးနိုင်တယ်။ ငယ့်ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်။ ငယ် သူ့ကို ပြန်ကြိုက်ချင်လို့။ အဲဒါ မောင် ငယ်နဲ့ သူငယ်ချင်းလုပ်ပေးကွာ။ နော်။

... အေးပါငယ်ရယ်။ ... အဲဒီလိုလုပ်မှ နင်ပျော်မယ်ဆိုရင် ငါနင့်သဘောအတိုင်း လုပ်ပေးဖို့အဆင်သင့်ပါ။

ဝေး ... ဒါမှမောင်ကွ (ရွှတ်) ဒါမို့လို့ မောင့်ကိုငယ်အရမ်းချစ်တာ။ လာ .. သူငယ်ချင်းပြန်ဖြစ်တဲ့ အထိမ်းအမှတ်နဲ့ မုန့်သွားစားမယ်။ လျှောက်လည်မယ်။

ငယ်သည် ဤသို့တတ်နိုင်သော ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူ ငြင်ငြင်သာသာလေး ကျွန်တော့်ကိုထားခဲ့သလို ကျွန်တော်လည်း ငြင်ငြင်သာသာလေး အသည်းကွဲခဲ့ပါသည်။ ငယ်နှင့်ကျွန်တော် နှစ်တွေအများကြီး (အများကြီးဟုထင်ပါသည်) ကွဲကွာသွားခဲ့ပါသည်။

တစ်ရက်၊ ကျွန်တော်၊ ယုန်လေးနှင့် ပိပိ တို့ မြရိပ်ညိုရှိုးပွဲ သွားကြည့်ကြသည်။ ပြန်ထွက်အလာတွင် လူအုပ်ထဲမှ ခေါ်သံတစ်သံကြားလိုက်ပါသည်။

မောင် ... မောင်ရေ။ ငယ်ဒီမှာ။

၅ နှစ်ကြာခဲ့ပေမယ့် မနေ့တစ်နေ့ကပင် ခေါ်ခဲ့သေးသလိုမျိုး၊ အသံသည် စိမ်းမနေပဲ ရင်းနှီးနွေးထွေးနေသည်။

ငယ် .... ကျွန်တော် ကမန်းကတမ်း လိုက်ရှာမိသည်။ ဟော ... တွေ့ပါပြီ။ လူအုပ်ကြားထဲမှာ ငယ့်မျက်နှာလေးတွေ့ရသည်။ လွန်ခဲ့သော ၅ နှစ်ကလိုပင် လန်းဆန်းနုပျိုဆဲဟု စိတ်ထဲမှာထင်မိသည်။

ငယ် ... ဟယ် .. .နင် ဝလာလိုက်တာ ... အဲလေ ... ဟိုက် ....

ကျွန်တော် ဘာပြောရမှန်းမသိပဲ စကားတစ်ဝက်တစ်ပျက်မှာ ရပ်သွားပါသည်။

မောင်။ နင်ကတော့လုပ်ပြီ။ ဒါ ဝ တာဖြစ်မလား။ သေချာလဲကြည့်ပါဦး။

သေသေချာချာကြည့်စရာမလိုပဲ ကျွန်တော်သိလိုက်ပါသည်။ ငယ့်မှာ ကိုယ်ဝန်ကြီးနှင့်ဖြစ်လေသည်။ ကိုယ်ဝန်ကြီးမှ အတော်ကို နေ့စေ့လစေ့ဖြစ်နေသော ကိုယ်ဝန်ကြီးဖြစ်သည်။

နေဦး။ ငယ်မိတ်ဆက်ပေးဦးမယ်။ ဒါ ငယ့်အမျိုးသားလေ။ ကို ........... ပေါ့။ ကို .. ဒါ ငယ့်အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေ။ .............. ပေါ့။

ဟုတ် ... တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်။ (လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်ကြသည်)

ငယ် စကားတွေပြောပါသည်။ သူငယ်ချင်းတွေအကြောင်းရော ဘာရော ... ကျွန်တော် မကြားတစ်ချက် ကြားတစ်ချက်။ အသံတို့သည် ဝေးသွားလိုက် နီးလာလိုက် ...

မောင် ... နင်ကလဲ စကားလေးဘာလေးပြောလေဟာ

အော် ... အေး။ နင် ဘယ်တော့မွေးမှာလဲ။ ultra-sound ရော ရိုက်ကြည့်ပြီးပြီလား။ ဘာလေးလဲ။

ဟွန်း .. ခုမှမေးဖော်ရ ... ယောက်ျားလေးပါတဲ့ရှင်။ ရိုက်ကြည့်ပြီးပြီ။ ရှေ့လထဲမွေးမှာ။ မောင် ... သားကို နင့်နာမည် ပေးလိုက်မယ်နော်။ မကောင်းဘူးလား။

ကျွန်တော့်မျက်နှာတွေ ပူထူသွားပါသည်။

အာ နင်ကလဲ။ မနောက်ပါနဲ့ဟာ။

နောက်တာမဟုတ်ဘူး မောင်ရဲ့။ အကောင်းပြောတာ။ သားကို နင့်နာမည်ပေးလိုက်မယ်။ နော်။ ခုတော့ သွားပြီ။ ငါ လမ်းလျှောက်ထွက်လာတာ။ ငါတို့အိမ်က ဒီရှေ့လမ်းထဲမှာပဲ။ သွားပြီနော် မောင်။ တာ့တာ။

ကျွန်တော် ကျန်ခဲ့ပြန်ပါသည်။ ငိုင်၍ ကျန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်လှည့်ကြည့်တော့ ပိပိက တခွိခွိရီနေပြီ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ပိပိက ယုန်လေးကို ဖုန်းဆက်ပြီး ဖွသည်။ ယုန်လေးက chat room ထဲမှာ ဖွထားနှင့်သည်။ နောက်နေ့ ကျွန်တော် chat-room ထဲရောက်တော့ အားလုံးက ဝိုင်းနုတ်ဆက်ကြသည်။ ...

ကိုရဲဝင်းလာပြီ။ ကိုရဲဝင်း ... မကြည်ပြာနဲ့တွေ့ခဲ့တယ်ဆို။ ဝါးဟားဟား ...

ထိုစဉ်က လွင်မိုးနှင့် ထွန်းအိန္ဒြာဗို သရုပ်ဆောင်ထားသော ကြည်ပြာရောင် နက္ကတစ်များ ဇာတ်ကား ရုံတင်နေသည်။ လွင်မိုးကို ၆၄ ပေါင်သာရှိသော ရဲဝင်းနှင့် အစားထိုးရသည်မှာ တော်တော် ဂွတီးဂွကျ နိုင်လှသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော့်မှာ နာမည်တစ်လုံးထပ်တိုးသွားသည်။

ယခုထိ ယနေ့ထိ ... ထိုကိစ္စကိုသိသော သူငယ်ချင်းများက ရဲဝင်းဟု ခေါ်ဆဲ။ ခေါ်ကြဆဲ။

````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ကိုရဲရေ ... ရဲဝင်း လို့ တစ်ခါခေါ်သံကြားတိုင်း ... ခင်ဗျားကိုရော၊ ခင်ဗျားရဲ့ မကြည်ပြာ (သို့မဟုတ် မသီတာ)၊ ကျွန်တော့်ရဲ့မကြည်ပြာ၊ အကုန်လုံးကို သတိရနေဦးမှာပါ။ တစ်ခါခေါ်သံကြားတိုင်း တစ်ခါ ရင်မှာ နွေးထွေးလှိုက်မောနေရဦးမှာပါ။

အဲဒီနေ့ဟာ မိုးမရွာ၊ ဖုန်ထူပြီး လေတိုက်တဲ့နေ့တစ်နေ့ ဖြစ်ကြောင်းကိုပါပေါ့။

ထူးအိမ္သင္

ကိုငွက္ဆံုးတဲ့ႏွစ္ပါတ္လည္ဆိုေတာ့ ကိုငွက္သီခ်င္းေတြပဲ နားေထာင္ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ပုဒ္ကိုတစ္မ်ိဳး မရိုးရေအာင္ကို ေကာင္းလြန္းတဲ့ ကိုငွက္သီခ်င္းေတြထဲမွာ အႀကိဳက္ဆံုးနဲ႕ အထိရွဆံုးသီခ်င္းကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလး သီခ်င္းပဲ။ ဖိုးစေန အေမ့ကိုခၽြဲခ်င္တိုင္း အိမ္မွာဖြင့္ေနက်သီခ်င္းေပါ့။ Jazz ဂီတကိုလဲ နက္နက္နဲနဲ ခံစားတတ္ေစခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေပါ့။

Homesick

ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ Home sick ျဖစ္ေနပါသည္။ ရယ္ေတာ့လဲရယ္ခ်င္စရာ၊ ျခေသၤ့ကၽြန္းေရာက္လို႕ပဲ တစ္ေယာက္တည္းေနလာတာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္နီးပါးရွိေနၿပီ ေရာက္တဲ့ေန႕ကတည္းကစလို႕ ခုထိအိမ္မလြမ္းဖူးတဲ့ေကာင္က ခုမွ အိမ္လြမ္းသူျဖစ္ေနသည္။

မတတ္ႏိုင္။ မတတ္ႏိုင္ေျခ။ အိမ္ကိုလဲ ၿခေသၤ့ကၽြန္းကို မ ယူလို႕မရ။ ဖိုးစေနလဲ အလုပ္ေတြပိၿပီး အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသး။ သတိရရံု ဖုန္းဆက္ရံုမွတစ္ပါး မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေျခ။

Pics

ဒါက West Coast ေရာက္တုန္းက ရိုက္ထားတာပါ။

Quay Cranes


Into The Storm


Dark & Light

Sentosa Island ေရာက္တုန္း အပ်င္းေျပရိုက္လာတဲ့ပံုေလးေတြပါ။

Beach Hut


Beach Hotel


Beach Guards

Weekend Diary

စေနတနဂၤေႏြကေတာ့ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္္အိမ္မွာ ကခ်င္္မနဲ႕ မြန္မ ၂ ေယာက္ေပါင္းၿပီး ရွမ္းေခါက္ဆြဲခ်က္ၾကမယ္ဆိုတာနဲ႕ ေသာၾကာေန႕ ညကတည္းက ရံုးကျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ေစ်းဝယ္ထြက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မုန္႕စားစကားေျပာၿပီး ေနာက္ဆံုးဘတ္စ္ကားနဲ႕ အိမ္ျပန္အိပ္။ မနက္အိပ္ယာႏိုးတာနဲ႕ Peninsula မွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႕ ပဲငပိဝယ္ၿပီးေတာ့ ခ်က္မယ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို သြားပါတယ္။ ဟိုအိမ္ေရာက္မွ ပဲငပိနဲ႕ ငရုတ္ဆီနဲ႕ မွားဆြဲလာမွန္းသိပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ SharePoint Portal က error alert mail ေတြ ဖုန္းထဲကို တတိန္တိိန္ဝင္ေနတာနဲ႕ အထုတ္ေတြ ကမန္းကတန္းခ် သူငယ္ခ်င္းေတြေအာ္ေနတာ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ပဲ ကြန္ပ်ဴတာခ်က္ခ်င္းဖြင့္ၿပီး server နဲ႕ နပမ္းလံုးရျပန္ပါတယ္။ ၿပီးမွ တစ္ေန႕ကုန္ စားလိုက္ေသာက္လိုက္ စကားေျပာလုိက္နဲ႕ ေန၊ ညဘက္က်မွ အိမ္အျပန္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားမ်ားပါတယ္။ အျပန္္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားလို႕ မွတ္တိုင္ေက်ာ္သြား၊ အဲဒီကားကိုပဲ ျပန္ပတ္စီးလာေတာ့ နာရီဝက္ပိုၾကာသြားပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္၊ ေဗာ့ဒကာကို မုန္လာဥနီေဖ်ာ္ရည္နဲ႕ ၃ ခ်ိဳး ၁ ခ်ိဳး ေရာ ေရခဲတံုး ၃ တံုးေလာက္ထည့္ၿပီး ေကာ္ဖီမတ္ခြက္နဲ႕ ၂ ခြက္အျပည့္ေသာက္၊ ေမွာက္သြားပါေတာ့တယ္။

တနဂၤေႏြမနက္ အိပ္ယာထထခ်င္း ေခါင္းနည္းနည္းအံုေနပါတယ္။ အဲဲဒီကေန ဗိုက္ဆာလို႕ burger တစ္ခုနဲ႕ ေကာ္္ဖီတစ္ခြက္အေသာက္ အစာဝင္တာနဲ႕ အန္ခ်င္သလိုျဖစ္လာပါတယ္။ ေရေသာက္ခ်လိုက္ေတာ့ အစာအိမ္နံရံကပ္ေနတဲ့ alcochol အကြၽင္းအက်န္ေလးေတြ အူထဲေပ်ာ္ဆင္းၿပီး ျပန္မူးပါတယ္။ မူးၿပီးေတာ့ ေခါင္းပါ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ကိုက္လာျပန္ပါတယ္။ တစ္ေန႕လံုး သံပုရာရည္ေသာက္လိုက္ Panadol ေသာက္လိုက္နဲ႕ အိပ္ယာထဲမွာေခြရင္း တနဂၤေႏြေန႕လဲ ေအာင္ျမင္စြာကုန္ဆံုးသြားပါေတာ့တယ္။

Schumacher in for Massa!

Well well well,

F1 Race is getting more and more interesting one race after another this season. Earlier, it’s very boring with only Bawrn Mercedes cars dominating the circuit with their cut-through double diffusers. After some races, the red and blue colored Red Bull is surprisingly chasing white Bawrn cars. Vettle taking podiums and winnings as a youngest F1 racer are really challenges to Bawrn as well as the come-back Webber with his first win to the 130th F1 race.

Till then I though “Oh! Ok, rookies rocks”. Nothing more than that. But now!!! The Red and Silver McLaren Mercedes came back with the beloved KERS as well as the wicked red Ferrari devils. After Michael Schumacher retired in 2006, I’ve become the fan of “Nior” rookie who shook the F1 world, named “Lewis Hamilton”. This season, he’s faced with very tough events but this little English blackie never give up. Sloppy car at the start of the season, the “Lie-gate” scandal and unfortunate accidents all cannot hold him back for long time and last week, he came back to podium, not only to stand there but to grab the winning award. At the same time, our beloved “Red Devil” Massa was hit by a debris and warded in the ICU of a hospital. His come-back for next race has been ruled-out and also the rest of the season is not certain.

A lot of rumors came out of grapevines who’d replace to Massa’s seat and Michael Schumacher’s name was at the top of the list. But earlier, his spoke-person, and other people closed to him denied that he’s coming back highlighting the neck injury he’s got last April, as well as his age. Now, this morning, he announced that he’ll take that Ferrari seat again till Massa is fit enough to drive again. (That mean at least end of this season).

What can I say more. My favorite drivers, better cars, new teams, F1 is full of surprise and I can’t wait to see how Michael and Lewis race against each other. That’s a dream come true.

ဖ်က္မရေသာအတိတ္ ၇ - အတိတ္ခါးခါး

ငစေနတစ္ေယာက္ ဘေလာ့ဘက္ ေျခဦးလက္ဦး ဘာဦးမွ မလွည့္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာေခ်ၿပီ။ ဟိုအေၾကာင္းျပ ဒီအေၾကာင္းျပ ျပခ်င္ရာျပလို႕ရေသာ္လည္း တစ္ကယ့္အေၾကာင္းအစစ္မွန္က ျပန္မလွန္လိုေသာ အတိတ္တို႕ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း အတိတ္ဆိုသည္မွာမဖ်က္စေကာင္း၊ ေပးထားေသာေခါင္းစဥ္ကလဲ ဖ်က္မရေသာအတိတ္ ဆိုေတာ့ မေရးခ်င္လဲ ေရးရေတာ့သည္။ သူမ်ားအတြက္ အထူးအဆန္းေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။ ငစေနအတြက္ေတာ့ အေသအမႊားသည္လဲ မေမ့ႏိုင္စရာေတြပင္ျဖစ္သည္။

ခ်န္လွပ္သင့္တာကို ခ်န္လွပ္၍ ဇာတ္လမ္းကိုဆက္ရေသာ္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို သည္းမခံႏိုင္ေသာသူတို႕သည္ ၁၉၈၈ တြင္ မိမိတို႕ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ျပသၾကေလေတာ့သည္။ ထိုႏွစ္အေစာပိုင္းေလတြင္ပဲ ငစေန႕အေဖသည္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေစ ဟူေသာ အမိန္႕စာတစ္ေစာင္ကို လက္ခံရရွိခဲ့သည္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွတုန္႕ဆိုင္းမေန၊ သြားဆိုလွ်င္ ေၾကာပိုးအိတ္တစ္လံုးလြယ္ၿပီး ဘယ္လိုသြားရသြားရ ဘယ္ကိုသြားရသြားရ သြားလိုက္သည္သာျဖစ္သည္။

အေျခအေနေတြက မေကာင္းရာက ပိုပိုဆိုးလာသည္။ တစ္ရက္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း အတန္းထဲသို႕ အေဖအစ္ကိုဝင္လာသည္။ မလာစဖူး ေရာက္လာေသာ ဘဘႀကီးကိုၾကည့္၍ ဖိုးစေန အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဘဘႀကီးႏွင့္ ဆရာမတို႕ တီးတိုးတိုင္ပင္ေျပာဆိုၾကၿပီးေနာက္ ဆရာမကဖိုးစေန၊ ဘဘႀကီးနဲ႕ ျပန္လိုက္သြားလိုက္ ဟိုေျပာသည္။ ထိုစဥ္မွာပဲ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြကိုလဲ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ လာေခၚၾကသည္။ အျပင္မွာ အေမႏွင့္ ဘဘႀကီးသားအလတ္ ကိုေလးတို႕က ကားႏွင့္ေစာင့္ေနၾကသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖိုးစေနတို႕ အိမ္ကိုျပန္လာၾကသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့့ ေမေမက ဖိုးစေနတို႕ေက်ာင္းေတြ ခဏပိတ္သည္ဟုေျပာသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ ဆႏၵျပၾကသည္တဲ့။ ရဲေတြ လံုထိန္းေတြက ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ၾကသည္တဲ့။ ကံေကာင္းျခင္း ၂ ဆင့္ထပ္ေသာ ၇ ရက္ ၇ လသည္ ရုတ္တရက္ အက်ည္းတန္ေလသည္။

ေဖေဖႏွင့္ အဆက္အသြယ္မရ။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းဆက္သြယ္ေရးက လံုးဝျပတ္ေတာက္လုနီးပါး။ တိုင္းရင္းသားတပ္ဖြဲ႕မ်ားႀကီးစိုးရာနယ္ေျမမို႕ အစိုးရဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အေတာ္ပင္ အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။ လမ္းမေတြမွာ ဘုန္းေမာ္ ဘုန္းေမာ္ ဟူေသာအသံေတြ ဆူညံေနသည္။ ေမေမ့ကို ဘုန္းေမာ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္တဲ့။ ဆႏၵျပရင္း လံုထိန္းေတြလက္ခ်က္နဲ႕ ေသသြားတယ္တဲ့။

လူေတြမေက်နပ္ခ်က္က ပိုမ်ားလာသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက စစ္တပ္ဆိုတာမိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး ပစ္ရင္ တည့္တည့္ပစ္တယ္ ဟုေျပာသည္။ သို႕ေသာ္ သူအလုပ္ကထြက္သြားသည္တဲ့။ သူ႕ေနရာတြင္ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ ဆႏၵေတြ မေစာၾကပါနဲ႕၊ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကို အတူတူခ်ီတက္ၾကတာေပါ့ ဟုေျပာသည္။ ဒီမိုကေရစီဆိုေသာ စကားလံုးအသစ္တစ္ခု ထိုရက္ပိုင္းတြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကားလာရသည္။ ထို နဖူးေျပာင္ေျပာင္လူႀကီးလဲ သိပ္ၾကာၾကာမခံလိုက္ပါ။ အလုပ္ထြက္သြားျပန္သည္။ ေမေမက ရံုးသြားေနရဆဲျဖစ္သည္။ ဖိုးစေနတို႕ေက်ာင္းမွာ ေရတပ္က စစ္သားမ်ားဝင္ေနၾကသည္ဟုေျပာသည္။ စစ္တပ္ကိုမႀကိဳက္လို႕ စစ္တပ္ကေန ခြဲထြက္လာသည္တဲ့။ လမ္းထိပ္မွာ TE11 စစ္ကားႀကီးႏွင့္ စစ္သားမ်ား သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီးေရာက္လာသည္။ လူေတြကစံပါယ္ပန္းေတြ သေျပပန္းေတြႏွင့္ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ စစ္တပ္သည္ ျပည္သူဘက္ကတစ္သားတည္းေနသည္ဟု သူတို႕ကေျပာၾကသည္။ ဘာေတြမွန္းမသိပါ။ စစ္တပ္က လူထုဘက္ကဟုေျပာေသာ္လည္း ဖိုးစေနတို႕ဦးေလးမ်ား၊ လမ္းထဲမွ အစ္ကိုႀကီးမ်ား အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ လမ္းကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ပိတ္၍ နံရံအျမင့္ႀကီးမ်ားကာၿပီး ကင္းစင္မ်ားေဆာက္သည္။ လူႀကီးမ်ားအကုန္လံုး အလွည့္က်ကင္းေစာင့္ရသည္။

ရုတ္တရက္ အေၾကာင္းမၾကားပဲ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာသည္္။ ခြင့္ ၃ ရက္ရ၍ ျပန္လာသည္တဲ့။ သံႀကိဳးရိုက္ထားတယ္ မရဘူးလားဟုေမးသည္။ ေၾကးနန္းရံုးႀကီးမွာ ဝန္ထမ္းေတြမရွိေတာ့တာ ေဖေဖမသိ။ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းတြင္ ရန္ကုန္သတင္း ဘာမွမၾကားဟုေျပာသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္နီးလာမွ သတင္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္ၾကားလာရသည္တဲ့။ ေဖေဖသည္ ဝန္ထမ္းေကာင္းပီသစြာပင္ ခြင့္ ၃ ရက္ေစ့ေသာအခါ ေက်ာပိုးအိတ္ေကာက္လြယ္ေလသည္။ ျပန္ေတာ့မည္ဟုေျပာသည္။ ေမေမက အေျခအေနမေကာင္း၊ ရန္ကုန္မွာပဲခဏေနၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္မွ ျပန္ရန္ေျပာသည္ကိုလက္မခံ၊ အတင္းျပန္သြားသည္။ ထိုညတြင္ ႏိုင္ငံတစ္ကာသတင္းဌာနမ်ားမွ ေနာက္ေန႕တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးဆင္ႏႊဲမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာၾကသည္။ တရုတ္မ်ား၏အယူအဆ ၈ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကို တစ္ကယ္ေဆာင္က်ဥ္းမေပးႏိုင္ေၾကာင္း သိလုိက္ရေလသည္။

ေနၾကတ္ျခင္း

မေန႕က ေခါင္းကိုက္တာနဲ႕ ေဆးေသာက္ၿပီးအိပ္လိုက္တဲ့ဖိုးစေန မနက္အိပ္ယာႏိုးေတာ့ အေတာ္ေလးကိုေမွာင္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဘယ္ႏွနာရီေလာက္မ်ားရွိပါလိမ့္ ဆိုၿပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၇း၄၅ ရွိေနပါၿပီ။ ၈ နာရီတက္တဲ့ရံုး၊ တက္ဆီနဲ႕ေတာင္ နာရီဝက္သြားရတဲ့ခရီးမို႕ ဒီေန႕ေခါင္းကိုက္ၿပီး အိပ္ယာထေနာက္က်လို႕ ခြင့္ယူတယ္လို႕ပဲ မန္ေနဂ်ာဆီ အီးေမးလ္ ပို႕လိုက္ပါတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေမွာင္ေနတုန္းပဲ။ မိုးလဲရြာထားေတာ့ မိုးအံု႕ၿပီးေမွာင္တယ္ပဲေအာက္ေမ့လိုက္ပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာက ခြင့္တစ္ရက္အလကားကုန္သြားမယ္။ မင္းသက္သာတဲ့အခ်ိန္လာခဲ့ ငါ HR ကိုေျပာထားေပးမယ္ဆိုၿပီး အီးေမးလ္ျပန္လာတာနဲ႕ ေအး ငါ ၁၀ နာရီေလာက္ ေရာက္မယ္ လို႕ အီးေမးလ္ ျပန္ပို႕လုိက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးမွ ရံုးကိုလာခဲ့ပါတယ္။

ရံုးေရာက္ေတာ့မွ အီးေမးလ္စစ္၊ သတင္းေတြဖြင့္ၾကည့္နဲ႕လုပ္ေတာ့ ေအာ္ ... ဒီမနက္ေနၾကတ္တယ္ဆိုပဲ လို႕ သိလိုက္ရပါတယ္။ အိႏိၵယဘက္မွာလဲ လူတစ္သိန္းေလာက္ ေနၾကတ္မယ့္လမ္းေၾကာင္းတည့္တည့္ကရြာတစ္ရြာမွာ စုၿပီး ေနၾကတ္တာၾကည့္ဖို႕လုပ္တာ မိုးေတြ မတရားအံု႕ေနလို႕ အကုန္တပ္ေခါက္ျပန္သြားရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းလဲ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

Call The Police

ဟီး ... "တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေပၚလို႕လာ ငါသာမင္းေလာင္း ထီးျဖဴေဆာင္း" ဆိုတာေလာက္ေတာ့ မဆိုးေသးဘူးနဲ႕တူပါရဲ႕။ ၄ လေလာက္ ေပ်ာက္ၿပီး ျပန္ေပၚလာျပန္ပါၿပီ။

ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ဒီေန႕ ရံုးမွာလြဲခဲ့တဲ့အလြဲေလးတစ္ခုပါ။ ညတုန္းက အိပ္ကာနီးေလးမွာ ေဘးခန္းကလင္မယား အေသသတ္ၾကပါတယ္။ အျပင္ထြက္လုိက္ အထဲဝင္လိုက္ ထုရိုက္ႏွက္သံေတြနဲ႕ ဆူညံအိပ္မရတာနဲ႕ ေနာက္တစ္ခါ အသံထြက္လာလို႕ကေတာ့ ငါရဲအေခၚပဲဆိုၿပီး ဖုန္းကိုအဆင္သင့္ကိုင္ထားပါတယ္။ ဒင္းတို႕ပဲကံေကာင္းေလသလားေတာ့မသိ၊ ဖုန္းဆက္ပါေတာ့မယ္ဆိုမွ အသံၿငိမ္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲကၽြန္ေတာ္လဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ရဲေခၚမယ္ဆိုတာက စိတ္ထဲမွာဘယ္လိုစြဲက်န္ေနမွန္းမသိလိုက္ဘူး။

ရံုးေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရင္နဲ႕ (မရို႕မေသ) အေပါ့အပါးသြားခ်င္လာတာနဲ႕ အိမ္သာသြားတက္ၿပီး ေရဆြဲအခ်မွာ ေရသန္႕ပိုက္က ေရယိုေနတာေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး "Call the police, the pipe is leaking" လို႕ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။ :D သန္႕ရွင္းေရးေကာင္ေလးက ကိုယ့္ကို ျပဴးၾကည့္ၿပီးက်န္ခဲ့တာကို ဒီေကာင္ ဘာေၾကာင္ေနလဲမသိဘူး။ အဂၤလိပ္လိုမွ နားလည္ရဲ႕လားမသိဘူး ဘာညာနဲ႕ ပြစိပြစိ လုပ္လာၿပီးေတာ့မွ လက္ေဆးေနရင္းနဲ႕ ငါဘာမ်ားေျပာမိပါလိမ့္ လို႕ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ ကိုယ္ေျပာတာလြဲေနမွန္းသိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သန္႕ရွင္းေရးေကာင္ေလးကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး "sorry, I mean call the maintenance" လို႕ လွမ္းေျပာလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွလဲ ဆရာသမားေလး ရီက်ဲရီက်ဲနဲ႕ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

အလုပ္ေတြမ်ား အရႈပ္ေတြမ်ားၿပီး ဖိုးစေနေခါင္းလဲ ၾကက္ဥဟတ္ဘြိဳင္ျဖစ္ေနၿပီနဲ႕တူပါရဲ႕ဗ်ာ။

၄လစာရွင္းတမ္း - ၂

အေဖ့အမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာေတြေၾကာင့္ ဖိုးစေန စိတ္ရႈပ္အလုပ္ရႈပ္ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ အားရပါးရ သတင္းစာေတြ ကတ္ေၾကးနဲ႕ ထိုင္ညွပ္လိုက္ နီျပာတံေတြနဲ႕ တားလိုက္နဲ႕ ဖိုးစေနကို အားတက္သေရာ အလုပ္ရွာေပးေနပါတယ္။ အေဖသည္ ကြန္ပ်ဴတာဆိုေသာ စကားလံုး ပါလွ်င္ သူ႕သားလုပ္တတ္သည္ခ်ည္း ေအာက္ေမ့ေနေသာအခါ ဖိုးစေန အခက္ေတြ႕ေလသည္။ Hardware ေရာ networking ေရာ၊ computer operator ေရာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ စာရင္းကိုင္ပါမက်န္ ကြန္ပ်ဴတာ ဟုပါေသာ အလုပ္ေၾကာ္ျငာေတြ႕သည္ႏွင့္ ငစေန႕ကို အားရပါးရ ေလွ်ာက္ခုိင္းေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆိုင္ပါဟုေျပာလွ်င္ အလြန္စိတ္ဆိုးေတာ့သည္။ "မင္းကို ငါကေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ေက်ာင္းထားေပးရ ႏိုင္ငံျခားလႊတ္ရနဲ႕ ခု မင္းက ဒါေလးေတာင္ မလုပ္တတ္ဘူးလားကြ" ဟုဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေလသည္။ အေမကလဲ "ရတာမရတာ အပထား၊ မင္းအေဖစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေလွ်ာက္္လိုက္ပါသားရယ္" ဟု အားေပးေလေသာအခါ ဖိုးစေန ေခါင္းကုတ္ရေတာ့သည္။

အလုပ္မ်ားကလဲ ဘုရင့္ေနာင္ပြဲရံု၊ ပ်ဥ္းမပင္ စက္မႈဇံု၊ လိႈင္သာယာစက္မႈဇံု စသည္ျဖင့္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚသြားရသည့္ေနရာေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။
Programmer အလုပ္၏ demand သည္ ကြန္ပ်ဴတာကို လူမ်ားမည္မွ်အသံုးခ်သည္ဆိုသည္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်ေလသည္။ လူမ်ား ကြန္ပ်ဴတာ သံုးဖို႕ မတတ္ႏိုင္ေသာအခါ မီးမလာေသာအခါ programmer မ်ားလဲ ထမင္းငတ္ေတာ့သည္။ ဖိုးစေနသည္ ျပည္တြင္းအလုပ္အကိုင္အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေလေသာအခါ ျပည္တြင္းတြင္ အလုပ္ရွာေဖြသည့္နည္းတူ ျပည္ပကို ျပန္လည္ထြက္ခြာေရးအတြက္လည္း ႀကိဳးစားရေလသည္။ ျပည္ပအေျခအေနကား မေကာင္း၊ ျပည္ေတာ္ျပန္မည့္သူမ်ားသာ တန္းစီေနေလသည္။ ဖိုးစေန၏ အႀကံအစည္မွာ မတ္လဆန္းေလာက္တြင္ စကၤာပူသို႕ ျပန္လည္ထြက္ခြာ၍ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြရန္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထံုးစံအတိုင္းပင္ အေဖက အျပင္းအထန္ ကန္႕ကြက္ျပန္ေလသည္။ ဖိုးစေနအား ႏိုင္ငံျခားသို႕ သြားလိုပါက မေရမရာသြား၍ အလုပ္မရပဲ ဒုကၡ ေရာက္မည့္အစား အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြးေရး ဌာနမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၍ အလုပ္ရမွသာ ျပန္လည္ထြက္ခြာရမည္ဟု အမိန္႕ခ်ေသာအခါ ဖိုးစေန စိတ္ညစ္ေလသည္။ Agent မွတစ္ဆင့္ စကၤာပူႏိုင္ငံသို႕ ျပန္လည္ထြက္ခြာမည္ဆိုလွ်င္ ကုန္က်စရိတ္မွာ ပ်မ္းမွ် သိန္း၄၀ ခန္႕ရွိၿပီး လခမွာလဲ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၂၀၀ ထက္ မည္သုိ႕မွ် ပိုမရႏိုင္သည္ကို ဖိုးစေနသိ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ဖခင္၏ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လြန္ဆန္၍ကား မရ။ သို႕ႏွင့္္ ျပည္ပအလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေရးဌာနမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ခ်ိတ္ဆက္ရေတာ့သည္။

သို႕ေသာ္လည္း ကံေကာင္းခ်င္လာေတာ့ ျခေသၤ့ကၽြန္းတြင္ ေနာက္ဆံုးမျပန္ခင္တစ္ရက္က အင္တာဗ်ဴးဝင္ခဲ့ေသာအလုပ္က လုပ္ငန္းမ်ားစေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ အျမန္လာေစခ်င္ေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ား တိုင္ပင္လို၍ ဖုန္းဆက္ခ်င္ေၾကာင္း အီးေမးလ္ပို႕ေလေတာ့သည္။ ကမန္းကတမ္း ဝမ္းသာအားရ ဖုန္းနံပါတ္ကိုျပန္ပို႕ေပးေသာအခါ ခဏအတြင္းပင္ ထိုလုပ္ငန္းမွ ဖုန္းဆက္ေလသည္။ ေန႕စြဲကား ဇန္နဝါရီ ၁၈ ရက္၊ မင္း ေနာက္လဆန္း စဝင္ႏိုင္မလား ဟု ေမးလာသည္။ ခင္ဗ်ားတို႕ဘက္က စာရြက္စာတမ္းအခ်ိန္မွီပို႕ေပးႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္လာမည္ ဟု အာမဘေႏၱခံေပးလိုက္သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ကပ်ာကယာတန္းစီေသာ္ ဇန္နဝါရီ ၂၆ ရက္ေန႕အတြက္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ရေလသည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကလဲ အခ်ိန္မွီေရာက္လာျပန္ရာ ဖိုးစေနတို႕ ျခေသၤ့ကၽြန္းသို႕ ကဆုန္ဆိုင္းေလေတာ့သည္။

၄လစာရွင္းတမ္း - ၁

ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ စိတ္္အၾကည္ဓါတ္မရလို႕ တြင္းေအာင္းေနရာကေန အခုေတာ့ တြင္းဝမွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ေပၚလာျပန္ပါၿပီ။ ဘဝဆိုတာႀကီးကလဲ Roller Coaster စီးရသလိုပါပဲ။ အရွိန္ေႏွးေႏွးနဲ႕တက္သြားလိုက္ အရွိန္ျမန္ျမန္နဲ႕ ျပန္ျပဳတ္က်လိုက္နဲ႕ပဲ သံသရာလည္ေနသည္။ ေအာက္တိုဘာလမွစ၍ စာမေရးျဖစ္သည့္ၾကားကာလမ်ားကို အၾကမ္းဖ်င္းျပန္ေဖာက္သည္ခ်ရေသာ္ ...

ေအာက္တိုဘာလဆန္းမွစ၍ ရန္ကုန္ျပန္ေနေသာ ဖိုးစေန ႏိုဝင္ဘာ၈ရက္မွာ ေလဆိပ္သို႕ဆင္းေလေသာ္ ကိုရဲဝင္းဇာတ္လမ္းက စေတာ့သည္။

ေလဆိပ္ခြန္ေဆာင္သည့္ေကာင္တာတြင္ ေလဆိပ္ခြန္ေဆာင္ပါမည္ဆိုမွ ေလဆိပ္အရာရွိက လူစာရင္းမွာ နာမည္မပါပါဟု လုပ္ေလသည္။ ထိုေန႕မတိုင္ခင္ တစ္ရက္ကလဲ ဖိုးစေနအစ္မျပန္ေသာအခါ ထိုျပႆနာပင္ ႀကံဳရ၍ ေလေၾကာင္းလိုင္းသြားေျပာ ဟိုဖုန္းဆက္ ဒီဖုန္းဆက္ႏွင့္ ကံေကာင္း၍ ေလယာဥ္က ေစာင့္ေနသျဖင့္သာ ျပန္လိုက္သြားရသည္ကို ႀကံဳထားေသာဖိုးစေန ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ ကိုယ့္ဘက္က အပိုင္ပဲဟု ဖိုးစေန ျပႆနာရွာေလေသာ္ ေလဆိပ္အရာရွိက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပင္ "ညီေလး ေလေၾကာင္းလိုင္းကိုသြားေမးၾကည့္ပါဦး။ အစ္ကိုတို႕က သူတို႕ပို႕ေပးတဲ့နာမည္စာရင္းအရပဲေျပာရတာ၊ သူတို႕ရွင္းေပးရင္ ရပါတယ္" ဟုသာျပန္လည္ေျဖၾကားသျဖင့္ ဖိုးစေန ေလေၾကာင္းလိုင္းရံုးခန္းသို႕ ေဒါကန္ကန္ႏွင့္ေျပးေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုရဲဝင္းဟု နာမည္ႀကီးထားသည္ကို ျပန္သတိရသျဖင့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေသာ္ အျပန္ခရီးစဥ္မွာ ႏိုဝင္ဘာ၈ ရက္ေန႕ျဖစ္ရမည့္အစား ႏိုဝင္ဘာ ၉ ရက္ျဖစ္ေနေလသတည္း။ လြဲပဟ ရဲဝင္းေရ ဟုသာ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ရိုက္ရေတာ့သည္။ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ပင္ အထုပ္ဆြဲၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္ရတာေပါ့။ ေနာက္ေန႕ တေန႕တစ္ခါ ေလဆိပ္ဆင္းျပန္ေလေသာ္ လက္စြဲေတာ္ကင္မရာက အိမ္တြင္ ခန္႕ခန္႕ႀကီးက်န္ေနခဲ့ျပန္ေလသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ျပန္ယူရင္ မမွီႏိုင္ေတာ့သည့္အေျခအေနမို႕ ထားလိုက္ရေတာ့သည္။

တနဂၤေႏြေန႕ အိမ္ျပန္္ေရာက္၍ တနလၤာေန႕ ရံုးျပန္တက္ေသာ္ ေဘာစိက အခန္းထဲၾကြပါဆိုေလသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ စာအိတ္အျဖဴေလးတစ္ခုထိုးေပးကာ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္းေျပာသည္။ (စိတ္မေကာင္းေတာ့လဲ ႏြားေမြးေပါ့ ေဘာစိရယ္) စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းအေျခအေနအရ ဖိုးစေန၏စာခ်ဳပ္ကို ထပ္မတိုးေပးႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း။ ယခု စာခ်ဳပ္ေစ့မည့္ ႏိုဝင္ဘာလကုန္လွ်င္ ကတ္ျပားအစိမ္းကို ျပန္အပ္ေစလိုေၾကာင္း ေလကိုေခၽြတာစြာျဖင့္ တိုတုတ္တုတ္သာေျပာေလသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ၊ ေရာင္ေတာ္ျပန္ႏွင့္ေရာလႊတ္ခံရေၾကာင္းသိသိႀကီးေပမင့္ သူ႕လက္ခုပ္ထဲကေရဆိုေတာ့လဲ ခံလိုက္ရပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ယခုလို ခြဲခြာရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ ယခု ျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အလုပ္မ်ားမွာ အကုန္ရွင္းလင္းၿပီးသားျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ေန႕မ်ားတြင္လဲ ရံုးလာေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ေျပာ၍ ဖိုးစေနထြက္ခဲ့သည္။ ဘဝသည္ အသစ္စမယ့္စေတာ့လဲ အလုပ္ကအစ အသစ္ျပန္္စရေလေအာင္ ဖန္တီးလာေလေတာ့သည္ကိုး။

စကၤာပူသည္ ကမၻာ့စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္း၏ ရိုက္ပုတ္မႈကို အေတာ္ေလးႀကိဳးစားက်ားကန္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ အေျခအေနမဆိုးပါဟုေျပာေသာ္ျငားလည္း ဟိုကျပဳတ္တာေတြ ဒီကေလွ်ာ့တာေတြ အသံေတြၾကားလာရသည္။ လုပ္ငန္းေတြကလဲ ဟုတ္သည္မဟုတ္သည္အပထား ဘယ္လက ဘယ္ေလာက္ရံႈးပါသည္ဆိုၿပီး အစိုးရဆီက ပိုက္ဆံရလိုရျငား အခြန္သက္သာလိုသက္သာျငား ျခဴသံပါေအာင္ ၿငီးျပေနၾကသည္။ အလုပ္ေၾကာ္ျငာမ်ားေတြ႕ေနရေသးေသာ္လည္း ေလွ်ာက္လႊာဘယ္လုိတင္တင္ အင္တာဗ်ဴးပင္ ေခၚမည့္သူမရွိပါ။ ထိုၾကားထဲမွတစ္ဖန္ စကၤာပူအစိုးရ၏ ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမားေပၚလစီႏွင့္ပက္သက္၍လည္း ေကာလာဟလ က မ်ိဳးစံုေအာင္ထြက္ေနေသးသည္။ EP ေတြခ်မေပးေတာ့ဘူး။ ရွိတဲ့ဟာေတြေတာင္ သက္တမ္းကုန္လို႕သြားတိုးတာ အလုပ္ရွင္က ေထာက္ခံေပးတာေတာင္ အစိုးရက လက္မခံဘူး ဘာျဖစ္သည္ ညာျဖစ္သည္ မ်ိဳးစံုေအာင္ အသံၾကားရေလေသာအခါ စိတ္အစံုသည္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားကုန္၏။

ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း Library မွာ မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္ထိုင္ကာ အင္တာနက္တြင္ အလုပ္ရွာလိုက္၊ စာဖတ္လိုက္ ေလ့လာလိုက္ႏွင့္ ႏိုဝင္ဘာ တစ္လသည္ ကုန္မွန္းမသိကုန္လြန္၏။ အလုပ္ကလဲ မရေသး။ ကတ္အစိမး္ကလဲ ဒီဇင္ဘာ ၁ ရက္ေန႕တြင္ ျပန္အပ္လိုက္ၿပီမို႕ ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ျပည္ေတာ္ျပန္ေရးသာ ေရွးရႈစီစဥ္ရေတာ့သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္သြားဝယ္တုန္း Peninsula Plaza တြင္ ေယာက္ဖဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ရာမွ ေယာက္ဖက သူတို႕ရံုးတြင္ IT ဘက္မွာ အလုပ္လိုသည္ဟုၾကားတယ္၊ မင္းလာေလွ်ာက္ပါလား ဟို အႀကံေပးေလသည္။ စိတ္မပါတစ္ပါႏွင့္ပဲ ေယာက္ဖ၏ရံုးတြင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ အင္တာဗ်ဴးဝင္ခဲ့ၿပီး ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ဒီဇင္ဘာ၁၅ ရက္ေန႕တြင္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ အမိေျမသည္ ေအာင္ျမင္၍ျပန္လာသူကိုျဖစ္ျဖစ္ က်ရံႈး၍ ျပန္လာသူကိုျဖစ္ျဖစ္ တန္းတူႀကိဳဆိုေထြးေပြ႕ၿမဲေထြးေပြ႕လွ်က္ပင္ရွိသည္။

ျပန္လာေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မင္း ဆီအုန္းၿခံမွာလုပ္မလား ရာဘာၿခံမွာလုပ္မလား ဟု ဝိုင္းေမးၾကသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္း၏ ဓားစာခံ ျပည္ေတာ္ျပန္အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ဆီအုန္းစိုက္ခင္းမ်ား ရာဘာစိုက္ခင္းမ်ား အဆင္သင့္ျပင္ဆင္စိုက္ပ်ိဳးထားေၾကာင္း၊ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္စရာမလိုပဲ ဝမ္းသာစြာ ျပန္လာႏိုင္ၾကေၾကာင္း သတင္းစာမ်ားတြင္အက်ယ္တဝင့္ေရးသားေဖာ္ျပေနၾကသည္။ ငါ လပၸတၱာသြားၿပီး ငါးပဲရွာစားေတာ့မယ္ကြာ ဟုျပန္ေျပာေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ရီၾကသည္။ ရီစရာ၏ေနာက္တြင္ ေမာစရာမ်ားကပ္ပါေနေၾကာင္း ဆရာမင္းလူက ရီစရာေမာစရာစာအုပ္တြင္ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ရီစရာႏွင့္္ေမာစရာ အစပ္အဟပ္ တည့္မတည့္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ခံစားၾက၏။

အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးတစ္ပတ္ၾကာေသာ္ ေမြးသဖခင္သည္ ဖိုးစေနအလုပ္မရွိအကိုင္မရွိ လယ္ယာျပန္စားေရးလုပ္ေနသည္ကို ၾကည့္မရေတာ့ေၾကာင္း၊ ဒီအသက္ဒီအရြယ္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူရိုေသရွင္ရိုေသ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ လုပ္ေနရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေငြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာမလိုေၾကာင္း၊ ရသည့္လခႏွင့္မေလာက္လွ်င္ လိုလွ်င္လိုသလိုေထာက္ပံ့ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိႏွင့္ မိသားစု၏ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ အလုပ္တစ္ခု အျမန္လုပ္ေစလိုေၾကာင္း စသည္တို႕ပါဝင္ေသာ အမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာအမွတ္ ၁၂၇၃/၂၀၀၈ ကို ယခင္လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကိုရုပ္သိမ္းေၾကာင္းအမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာႏွင့္တကြ တြဲဖက္ထုတ္ျပန္ေလ၏။

... to be continued