ငစေနတစ္ေယာက္ ဘေလာ့ဘက္ ေျခဦးလက္ဦး ဘာဦးမွ မလွည့္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာေခ်ၿပီ။ ဟိုအေၾကာင္းျပ ဒီအေၾကာင္းျပ ျပခ်င္ရာျပလို႕ရေသာ္လည္း တစ္ကယ့္အေၾကာင္းအစစ္မွန္က ျပန္မလွန္လိုေသာ အတိတ္တို႕ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း အတိတ္ဆိုသည္မွာမဖ်က္စေကာင္း၊ ေပးထားေသာေခါင္းစဥ္ကလဲ ဖ်က္မရေသာအတိတ္ ဆိုေတာ့ မေရးခ်င္လဲ ေရးရေတာ့သည္။ သူမ်ားအတြက္ အထူးအဆန္းေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။ ငစေနအတြက္ေတာ့ အေသအမႊားသည္လဲ မေမ့ႏိုင္စရာေတြပင္ျဖစ္သည္။
ခ်န္လွပ္သင့္တာကို ခ်န္လွပ္၍ ဇာတ္လမ္းကိုဆက္ရေသာ္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို သည္းမခံႏိုင္ေသာသူတို႕သည္ ၁၉၈၈ တြင္ မိမိတို႕ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ျပသၾကေလေတာ့သည္။ ထိုႏွစ္အေစာပိုင္းေလတြင္ပဲ ငစေန႕အေဖသည္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေစ ဟူေသာ အမိန္႕စာတစ္ေစာင္ကို လက္ခံရရွိခဲ့သည္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွတုန္႕ဆိုင္းမေန၊ သြားဆိုလွ်င္ ေၾကာပိုးအိတ္တစ္လံုးလြယ္ၿပီး ဘယ္လိုသြားရသြားရ ဘယ္ကိုသြားရသြားရ သြားလိုက္သည္သာျဖစ္သည္။
အေျခအေနေတြက မေကာင္းရာက ပိုပိုဆိုးလာသည္။ တစ္ရက္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း အတန္းထဲသို႕ အေဖအစ္ကိုဝင္လာသည္။ မလာစဖူး ေရာက္လာေသာ ဘဘႀကီးကိုၾကည့္၍ ဖိုးစေန အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဘဘႀကီးႏွင့္ ဆရာမတို႕ တီးတိုးတိုင္ပင္ေျပာဆိုၾကၿပီးေနာက္ ဆရာမကဖိုးစေန၊ ဘဘႀကီးနဲ႕ ျပန္လိုက္သြားလိုက္ ဟိုေျပာသည္။ ထိုစဥ္မွာပဲ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြကိုလဲ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ လာေခၚၾကသည္။ အျပင္မွာ အေမႏွင့္ ဘဘႀကီးသားအလတ္ ကိုေလးတို႕က ကားႏွင့္ေစာင့္ေနၾကသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖိုးစေနတို႕ အိမ္ကိုျပန္လာၾကသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့့ ေမေမက ဖိုးစေနတို႕ေက်ာင္းေတြ ခဏပိတ္သည္ဟုေျပာသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ ဆႏၵျပၾကသည္တဲ့။ ရဲေတြ လံုထိန္းေတြက ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ၾကသည္တဲ့။ ကံေကာင္းျခင္း ၂ ဆင့္ထပ္ေသာ ၇ ရက္ ၇ လသည္ ရုတ္တရက္ အက်ည္းတန္ေလသည္။
ေဖေဖႏွင့္ အဆက္အသြယ္မရ။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းဆက္သြယ္ေရးက လံုးဝျပတ္ေတာက္လုနီးပါး။ တိုင္းရင္းသားတပ္ဖြဲ႕မ်ားႀကီးစိုးရာနယ္ေျမမို႕ အစိုးရဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အေတာ္ပင္ အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။ လမ္းမေတြမွာ ဘုန္းေမာ္ ဘုန္းေမာ္ ဟူေသာအသံေတြ ဆူညံေနသည္။ ေမေမ့ကို ဘုန္းေမာ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္တဲ့။ ဆႏၵျပရင္း လံုထိန္းေတြလက္ခ်က္နဲ႕ ေသသြားတယ္တဲ့။
လူေတြမေက်နပ္ခ်က္က ပိုမ်ားလာသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက စစ္တပ္ဆိုတာမိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး ပစ္ရင္ တည့္တည့္ပစ္တယ္ ဟုေျပာသည္။ သို႕ေသာ္ သူအလုပ္ကထြက္သြားသည္တဲ့။ သူ႕ေနရာတြင္ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ ဆႏၵေတြ မေစာၾကပါနဲ႕၊ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကို အတူတူခ်ီတက္ၾကတာေပါ့ ဟုေျပာသည္။ ဒီမိုကေရစီဆိုေသာ စကားလံုးအသစ္တစ္ခု ထိုရက္ပိုင္းတြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကားလာရသည္။ ထို နဖူးေျပာင္ေျပာင္လူႀကီးလဲ သိပ္ၾကာၾကာမခံလိုက္ပါ။ အလုပ္ထြက္သြားျပန္သည္။ ေမေမက ရံုးသြားေနရဆဲျဖစ္သည္။ ဖိုးစေနတို႕ေက်ာင္းမွာ ေရတပ္က စစ္သားမ်ားဝင္ေနၾကသည္ဟုေျပာသည္။ စစ္တပ္ကိုမႀကိဳက္လို႕ စစ္တပ္ကေန ခြဲထြက္လာသည္တဲ့။ လမ္းထိပ္မွာ TE11 စစ္ကားႀကီးႏွင့္ စစ္သားမ်ား သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီးေရာက္လာသည္။ လူေတြကစံပါယ္ပန္းေတြ သေျပပန္းေတြႏွင့္ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ စစ္တပ္သည္ ျပည္သူဘက္ကတစ္သားတည္းေနသည္ဟု သူတို႕ကေျပာၾကသည္။ ဘာေတြမွန္းမသိပါ။ စစ္တပ္က လူထုဘက္ကဟုေျပာေသာ္လည္း ဖိုးစေနတို႕ဦးေလးမ်ား၊ လမ္းထဲမွ အစ္ကိုႀကီးမ်ား အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ လမ္းကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ပိတ္၍ နံရံအျမင့္ႀကီးမ်ားကာၿပီး ကင္းစင္မ်ားေဆာက္သည္။ လူႀကီးမ်ားအကုန္လံုး အလွည့္က်ကင္းေစာင့္ရသည္။
ရုတ္တရက္ အေၾကာင္းမၾကားပဲ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာသည္္။ ခြင့္ ၃ ရက္ရ၍ ျပန္လာသည္တဲ့။ သံႀကိဳးရိုက္ထားတယ္ မရဘူးလားဟုေမးသည္။ ေၾကးနန္းရံုးႀကီးမွာ ဝန္ထမ္းေတြမရွိေတာ့တာ ေဖေဖမသိ။ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းတြင္ ရန္ကုန္သတင္း ဘာမွမၾကားဟုေျပာသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္နီးလာမွ သတင္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္ၾကားလာရသည္တဲ့။ ေဖေဖသည္ ဝန္ထမ္းေကာင္းပီသစြာပင္ ခြင့္ ၃ ရက္ေစ့ေသာအခါ ေက်ာပိုးအိတ္ေကာက္လြယ္ေလသည္။ ျပန္ေတာ့မည္ဟုေျပာသည္။ ေမေမက အေျခအေနမေကာင္း၊ ရန္ကုန္မွာပဲခဏေနၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္မွ ျပန္ရန္ေျပာသည္ကိုလက္မခံ၊ အတင္းျပန္သြားသည္။ ထိုညတြင္ ႏိုင္ငံတစ္ကာသတင္းဌာနမ်ားမွ ေနာက္ေန႕တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးဆင္ႏႊဲမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာၾကသည္။ တရုတ္မ်ား၏အယူအဆ ၈ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကို တစ္ကယ္ေဆာင္က်ဥ္းမေပးႏိုင္ေၾကာင္း သိလုိက္ရေလသည္။
4 comments:
ေရးေနတဲ့ timeline က လြဲေနေပမယ့္ ရင္ထဲက ပြင့္ထြက္အန္က်လာတဲ့ စကားလံုးေတြမို႕ ဒီအတိုင္းပဲထားလုိက္ေတာ့တယ္။
ငစေန ျပန္လာၿပီ
ျပန္လာတာ ၀မ္းသာပါ၏။ အာ၀ါဟလိုက္သည့္အတြက္ ေရးအားေတာ့ က်မသြားတန္ေကာင္းဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
အားေပးလ်က္
ဦးဇင္း
တင္ပါ့။ အာဝါဟလိုက္ေပမယ့္ ၾကင္သူသက္ထားက ရန္ကုန္မွာက်န္ခဲ့ေသးတာမို႕ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ ေရးအားက်မွာမဟုတ္ေၾကာင္းပါဦးဇင္းဘုရာ့။
ငစေနေရ. ဒီပုိ႔စ္ေလး ျမန္ျမန္ဆက္ေရးေအ.
Post a Comment