ဖ်က္မရေသာအတိတ္ ၁ - မူႀကိဳေက်ာင္းသား

အတိတ္ကိုျပန္သြားရလွ်င္ ...

ငစေနက စေနသား ... ေနတက္ေရတက္မွာေမြးသတဲ့။ မြန္းလြဲ ၃း၁၅ ဆိုေတာ့ ေနက တက္ၿပီး နည္းနည္း ျပန္က်သြားလို႕လားမသိ စိတ္ကေတာ့ သိပ္မႀကီးတတ္။ ေမြးခ်င္း ၂ေယာက္ထဲမွာ အငယ္ဆံုး။ အႀကီးဆံုး အစ္မႀကီးနဲ႕ ၅ ႏွစ္ကြာသည္။ အစ္မႀကီးနဲ႕ ငစေနၾကားထဲမွာ အထီးမွန္း အမမွန္း မသိလိုက္ေသာ အေကာင္ ၂ ေကာင္ရွိေသးသည္။ ေစာေစာစီးစီး ဘုရားသခင္က ျပန္ေခၚသြား၍ အဖတ္မတင္လိုက္။ ငစေန႕ အေဖေရာ အေမပါ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြ၊ အဲဒီေတာ့ ငစေန ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမဘက္က အဖြားလက္ေပၚမွာပဲ ႀကီးရသည္။ အေဖ့ဘက္က အဖြားကေတာ့ ငစေန မေမြးခင္ ၂ ႏွစ္ေလာက္အလိုမွာ ဆံုးသြားသည္။ အဖိုးေတြကေတာ့ ဆံုးတာ ၾကာေပါ့။ အဖြားလက္ေပၚ ႀကီးတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မိဘနဲ႕ သိပ္အေစးမကပ္။ အေဖနဲ႕ဆို ပိုဆိုးေသး။ အေဖက လူပုစိတ္တို၊ သူလဲ စေနသားပဲ။ ငစေနကလဲ ဂ်စ္တစ္တစ္ရြဲ႕တဲ့တဲ့ဆိုေတာ့ တေစာင္းေစးနဲ႕ မ်က္ေခ်းေပါ့။ အေဖက ငစေန႕ကို မခ်စ္တာေတာ့မဟုတ္၊ ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္သည္၊ ဒါပေမယ့္ ငစေနက အေဖျဖစ္ေစခ်င္သလိုမလုပ္၊ အေဖႀကိဳက္သလိုမေန၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ေထာ္ေလာ္ကန္႕လန္႕ႏိုင္သည္။ အဲဒီေတာ့ အေဖနဲ႕ ကိြဳင္တက္ေတာ့တာေပါ့။

ငစေန မွတ္မိသေလာက္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး အူတိအူေၾကာင္ႏိုင္သည္။ ငစေန ၃ ႏွစ္သားေလာက္မွာ မူႀကိဳစတက္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ လူမႈ၀န္ထမ္းကဖြင့္တဲ့ မူႀကိဳအမွတ္၅၊ ေက်ာက္ေျမာင္းထဲမွာ သြားတက္ရသည္။ ငစေန မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီမွာ ၁ႏွစ္နီးပါးၾကာသည္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အလြန္ေကာင္းသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္မွမရ၊ ေန႕လည္ဆို မုန္႕စားၿပီးလွ်င္ ဆရာမက တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ခိုင္းတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ ငစေနတို႕ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္သည္။ ဆရာမ အနားမွာမရွိလွ်င္ ပါလာေသာ လက္ကိုင္ပု၀ါကို အရုပ္ပံုစံျဖစ္ေအာင္ ေခါက္ကာ ေဆာ့ေနေလ့ရွိသည္။

မူႀကိဳမွာ ေဆးေရာင္ေတြခ်ယ္ရသည္၊ ကဗ်ာေတြ ဆိုရသည္။ ဒါကို အေမက သိပ္မႀကိဳက္၊ ဒီမူႀကိဳ စာမသင္ ဟုဆိုတာ ငစေန ၄ ႏွစ္သားေလာက္မွာ မူႀကိဳေျပာင္းအပ္လိုက္သည္။ အလုပ္သမားေဆးရံုနားက St. Francis Church တြင္ ဖြင့္ထားေသာ မူႀကိဳသို႕ ေျပာင္းရသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေန႕မွာပင္ ငစေနတို႕ ပညာျပေတာ့သည္။ စာသင္သည့္ Sister က ငစေန႕ကို ၀လံုး ၅ မ်က္ႏွာေရးခုိင္းသည္။ ၃ မ်က္ႏွာေလာက္ေရာက္ေတာ့ ငစေန ပ်င္းလာသည္။ စာဆိုလွ်င္ လက္ေၾကာမတင္းတတ္ေသာ အက်င့္က အဲဒီက စတာေပါ့။ အနားလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၊ အရြယ္က ငစေနနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္းေပါ့။ ဘယ္က ဘယ္လိုစလိုက္သည္ေတာ့မသိ၊ Sister ျပန္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ငစေနတစ္ေယာက္ ေကာင္မေလးနဲ႕ စကားလက္ဆံုက်ေနၿပီ။ စကားေကာင္းေနလို႕ Sister ႀကီးျပန္လာတာေတာင္ မသိလိုက္။ အဆံုးမေတာ့ ၂ေယာက္လံုး အရိုက္ခံရပါေလေရာ။ ေကာင္မေလးက ငစေနထက္ ၂ ခ်က္လားမသိ ပိုအရိုက္ခံရတယ္။ လူေဟာင္းျဖစ္ၿပီး စည္းကမ္းေဖာက္လို႕တဲ့။ ညေန အိမ္က လာႀကိဳေတာ့ Sister ႀကီးက လာႀကိဳတဲ့သူကို တိုင္သည္၊ ဒီေကာင္ စာလဲမလုပ္ ေတာ္ေတာ္လဲ စကားမ်ားသတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ အေမက ေနာက္ေန႕ သြားဦးမလား ေမးေသာအခါ ငစေန ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ခါေလသည္။ ထိုသို႕ျဖင့္ ငစေန႕ log book တြင္ ၁ ရက္သာခံေသာ မူႀကိဳအျဖစ္ စာရင္း၀င္သြားေလသည္။

ေနာက္ေတာ့ အေမက သူတို႕ရံုးနားက မူႀကိဳတစ္ခုကို ေခၚသြားကာ အပ္ေပးသည္။ ဆရာမႀကီး ေဒၚမာလာတင္ ဖြင့္ထားေသာ မူႀကိဳျဖစ္ေလသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငစေန ဘာစိတ္ေကာင္း၀င္သြားသည္မသိ၊ စာေတြဘာေတြ ေကာင္းေကာင္းလုပ္သည္။ ဆရာမႀကီးက စာလုပ္ခိုင္းတာ နည္း၍လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ၾကာၾကာမခံလိုက္၊ အေမႏွင့္ သြားၾကည့္ေသာရုပ္ရွင္ "မေအးပြင့္၊ ျမင့္ျမင့္စမ္း၊ လမ္း၃၀" တြင္ ေဒၚမာလာတင္က လူဆိုးအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္တာကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္သြားကာ သြားမတက္ေတာ့ေပ။ ငစေနတစ္ေယာက္ အဖြားအိမ္သို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ရသည္ေပါ့။

နယုန္မိုးေသး ျမက္သားေမြး ဆိုေသာ နယုန္လလို႕ ေရာက္ေလၿပီ၊ မိုးကေသးယံုမွ်မဟုတ္၊ လမ္းမ်ားပင္ ေရလွ်ံေအာင္ ရြာေလ၏။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ အေမက ငစေန႕ကို ေက်ာင္းထားဖို႕ျပင္သည္။ ခက္တာက ငစေနက တန္ေဆာင္မုန္းလဖြားဆိုေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ရမည့္အခ်ိန္တြင္ အသက္က ၄ ႏွစ္ခြဲ၊ ကိုးယိုးကားယား ျဖစ္ေနေလသည္။ အဖြားက ငါ့ေျမးငယ္ေသးတယ္ စာမလိုက္ႏိုင္လွ်င္ ကေလးစိတ္ညစ္လိမ့္မယ္ ဟု၀င္တားေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတစ္ကယ္တက္ရန္ အစီအစဥ္ပ်က္ေလသည္။ ငစေန႕အေမမွာ မိခင္စကားကိုလဲ မပယ္ရွားခ်င္၊ ငစေန႕ကိုလဲ မေကာင္းေက်ာင္းပို႕လုပ္ခ်င္ ႏွင့္ အေတာ္ဗ်ာမ်ားကာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘယ္လိုကဘယ္လို စံုစမ္းလုိ႕ ရသည္မသိ၊ အ.မ.က (၁၇) တာေမြၿမိဳ႕နယ္ ဆိုေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသို႕ ငစေနတစ္ေကာင္ ေက်ာင္းေပ်ာ္အျဖစ္ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ ငစေနကေတာ့ ထိုေက်ာင္းကို ေဒၚခင္ရီေက်ာင္း ဟုေခၚ၏။ အေၾကာင္းမွာ ငစေနတက္ရေသာ အတန္း၏ အတန္္းပိုင္ဆရာမမွာ ေဒၚခင္ရီဆိုေသာ ဆရာမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ဟန္တူသည္။

ေက်ာင္းေပ်ာ္ဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းေတာ့ တက္ရသည္၊ သို႕ေသာ္ စာေမးပြဲမ်ားကို၀င္ေျဖစရာမလို၊ အတန္းတင္စာေမးပြဲမေျဖရေသာ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတြင္ ငစေန ရွားရွားပါးပါးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရလာသည္၊ နာမည္က Austin ဟုျဖစ္သည္။ သူလည္း ငစေန႕ကဲ့သုိ႕ပင္ ေက်ာင္းေပ်ာ္ျဖစ္သည္။ ငစေန၏ ပထမဆံုး ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ မွတ္မိသည္မွာ ေက်ာင္းေရွ႕မွ ေစ်းသည္မ်ားျဖစ္သည္။ ေစ်းသည္ႀကီးတစ္ေယာက္က စက္ဘီးကယ္ရီယာတြင္ သစ္သားပံုးတစ္ခုတင္ကာ ေဘးတြင္တပ္ထားေသာ လက္ကိုင္ကိုလွည္၍ ငွက္သိုက္မုန္႕မ်ားလုပ္ေရာင္းေလသည္။ သၾကားျဖင့္လုပ္ေသာမုန္႕ျဖစ္၍ စားရတာ အရသာရွိလွသည္။ တစ္ခုဆိုးသည္မွာ ကိုင္လိုက္လွ်င္ လက္မ်ားကပ္ေစးကပ္ေစးျဖစ္ကုန္ၿပီး အကၤ်ီေတြ ေဘာင္းဘီေတြပါ ေပပြကုန္တတ္သည္။ ေနာက္ေစ်းသည္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဂ်ံဳမ်ားကို ကပ္ေစးေအာင္နယ္၊ အေရာင္ဆိုးၿပီး အရုပ္မ်ားလုပ္ေရာင္းသူျဖစ္သည္။ သူ႕အရုပ္မ်ားမွာ အေတာ္ပင္ လက္ရာေျမာက္လွသည္။ ငစေန မွတ္မိသေလာက္ ဆင္ရုပ္၊ က်ားရုပ္၊ ဂ်ိဳကာရုပ္၊ စသျဖင့္ ပံုစံမ်ိဳးစံုလွသည္။

အထူးအဆန္းတစ္ခုအျဖစ္ ရုပ္ရွင္ျပေသာ ေစ်းသည္ၾကီးလည္းရွိေသးသည္။ သူ႕ရုပ္ရွင္မွာ ဆီးသီးေရာင္းေသာ တြန္းလွည္းကဲ့သို႕ တြန္းလွည္းကို ကေလး ၃ေယာက္ခန္႕၀င္ႏိုင္ေသာ ရံုေလးအျဖစ္ လုပ္ထားၿပီး အတြင္းတြင္ အရုပ္မ်ား ကားခ်ပ္မ်ားကို လႈပ္ရွားေအာင္လုပ္ကာ သီခ်င္းဆိုျပျခင္းျဖင့္ ရုပ္ရွင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ ငစေန ေန႕တိုင္းအားေပးေသာ ေစ်းသည္ႀကီးမွာမူ ဆီးေတာ္ဖီေရာင္းေသာ ေစ်းသည္ႀကီးျဖစ္သည္။ ငစေနကား ဆီးေတာ္ဖီကို ႀကိဳက္ရမဟုတ္၊ ဆီးေတာ္ဖီ အထုပ္အတြင္း၌ပါေသာ ဂ်စ္တူး ကာတြန္းစာအုပ္ ေသးေသးေလးကို လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။ မုန္႕၀ယ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဆီးေတာ္ဖီကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ကာတြန္းစာအုပ္ေလးကို ယူေလသည္။ စာအုပ္ေလးမွာ အလ်ား ၁လက္မခြဲ၊ အနံ ၂ လက္မ သာသာမွ်ရွိၿပီး စာမ်က္ႏွာ ၂၀ ခန္႕ ပါေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ တျဖည္းျဖည္း ပါးလာကာ ၄ မ်က္ႏွာမွ်သာ က်န္ေတာ့သည္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။

ငစေနတို႕ေခတ္တုန္းက ေက်ာက္သင္ပုန္းေက်ာက္တံေခတ္ မကုန္ေသး။ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ေက်ာက္တံသာ ကိုင္ရသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားခ်င္း ရန္ျဖစ္၍ ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ခုတ္လိုက္သျဖင့္ ေခါင္းကြဲသြားျခင္း၊ ေက်ာက္တံႏွင့္ ထိုးလိုက္သျဖင့္ လက္ဖ၀ါးေပါက္သြားျခင္းမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚေသာအခါတြင္မွ ေက်ာက္သင္ပုန္းေက်ာက္တံအသံုးျပဳျခင္းကို ဘန္းလိုက္ေလသည္။ ငစေနတစ္ေယာက္လည္း ေက်ာင္းတြင္ေပ်ာ္ကာ ေက်ာင္းေပ်ာ္ေလး ျဖစ္လာရင္း စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးခဲ့ေတာ့သည္။