Friday, March 14, 2008

တန္ေဆးလြန္ေဘး

မယံုရင္ ပံုျပင္မွတ္လို႕သာ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အင္တာနက္ ေပၚဦးေပၚဖ်ားကာလတုန္းက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ နာမည္မ်ားကို လႊဲထားသည္မွအပ က်န္တာေတြ ဟုတ္သလိုလုိ ရွိပါေၾကာင္း။ တိုက္ဆိုင္မႈရွိေသာ္ တမင္တကာ ေရးသည္ဟု ယူဆေစလိုေၾကာင္း အရင္ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။

ကိုဇင္ႏွင့္ ဖိုးစေနမွာ ကိုးတန္းႏွစ္မွ စ၍ တြဲျဖစ္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့လဲ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေတြ အတူတကြ တက္ၾကျပန္သည္။ ထိုစဥ္က အင္တာနက္ဆိုသည္မွာ ေပၚဦးေပၚဖ်ား ျဖစ္သည္။ ဖိုးစေနတို႕ အင္တာနက္ဆိုတာကို ကြန္ပ်ဴတာျပပြဲႀကီးႀကီးေတြရွိမွ ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးရသည္။ ဒါေတာင္ သူမ်ားလုပ္တာ ထိုင္ၾကည့္ရတာ။ ကိုယ့္ေရွ႕ခ်ေပးလွ်င္ ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမယ္မွန္းမသိ။ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းေတြ တက္ၿပီးေတာ့ ကိုဇင္က အိမ္တြင္ ကြန္ပ်ဴတာ ဝယ္လိုက္ၿပီး အင္တာနက္ လိုင္း ေလွ်ာက္လိုက္ေလသည္။ တကၠသိုလ္ေတြ ဖြင့္ၿပီမို႕ ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းခ်င္းမတူေတာ့ေသာ ကိုဇင္ႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံသာ ေတြ႕ျဖစ္သည္။ တစ္ျခား သင္တန္းေတြ ဆက္တက္ခ်င္သျဖင့္ အေဝးသင္တကၠသိုလ္ကိုသာ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ကိုဇင့္ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမ မိုးမိုး မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ စကၤာပူတြင္ ေက်ာင္းသြားတက္ေနေၾကာင္း ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းမ်ားကို ကိုဇင္ႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ အၿမဲလို ၾကားရေလ့ ရွိသည္။ တစ္ရက္ ကိုဇင္တစ္ေယာက္ ထူးထူးျခားျခား ေပါက္ခ်လာသည္။ မ်က္ႏွာကလဲ မိႈရတဲ့မ်က္ႏွာ ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္သည္။

"ဖိုးစေန ... ငါရည္းစားရၿပီကြ"

"ဒါမ်ားကိုဇင္ရာ အထူးအဆန္းလုပ္လို႕၊ ခင္ဗ်ားလိုက္ႀကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ရာ့တစ္ေယာက္ထဲက ဘယ္အရုပ္ဆိုးဆိုး အသားမည္းမည္း ေကာင္မေလးက ခင္ဗ်ားကို ျပန္ႀကိဳက္လိုက္သလဲ ... ေျပာ" ကၽြန္ေတာ္က အရႊန္းေဖာက္၍ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

"ဟားဟား ... ဖိုးစေနရယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းသားလုပ္ေနၿပီး ဒီေလာက္တံုးရသလားဟ။ ငါရည္းစားရတာ အျပင္မွာမဟုတ္ဘူးေမာင္၊ online မွာရတာဗ်။ chatting ထဲမွာေတြ႕ရင္း ႀကိဳက္ၾကတာ။"

ကိုဇင့္စကားေၾကာင့္ ဖိုးစေန မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ျမတ္စြာဘုရား ... ကိုဇင္တို႕ အေတာ္ တိုးတက္ေနပါလား။ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းသား ဖိုးစေနပင္ ေက်ာင္းမွာ အင္တာနက္ မေျပာႏွင့္ ရိုးရိုး Local Network ကိုေတာင္ မျမင္ဖူးလို႕ စာေတြ႕ႏွင့္သာ မွန္းရမ္ေနရတာ၊ ကိုဇင္တို႕က ကမၻာ့ကြန္ယက္ထဲ ရည္းစားေတာင္ရေနၿပီဆိုပဲ။

"ဟ လုပ္စမ္းပါဦးဆရာသမားရ၊ ခင္ဗ်ားေတာ့ ေကာ္တာပဲ။ ေကာင္မေလးက အေမရိက တို႕ အဂၤလန္တို႕ကဆိုရင္ ခင္ဗ်ားကိုလွမ္းေခၚရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ထ လိုက္သြားယံုပဲ၊ ပိုင္ပါ့ဗ်ာ။"

"ႏိုးႏိုး ... ဖိုးစေန၊ ငါက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္အျပည့္ရွိတယ္ဟ။ တိုင္းတပါးသူ မ်က္ႏွာျဖဴမ်က္ႏွာဝါမ်ားေတာ့ ေယာင္လို႕ေတာင္ ႀကိဳက္လိမ့္မယ္မထင္နဲ႕။ ျမန္မာမိန္းကေလးပဲႀကိဳက္တာ။ ေကာင္မေလးက ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေနတာကြ။"

ဖိုးစေန ကိုယ့္နဖူး ကိုယ္ျပန္ရိုက္ေတာ့ ကိုဇင္တစ္ေယာက္ တဟားဟား ရယ္ေလသည္။

"ၾကည့္လဲလုပ္ပါဦးကိုဇင္ရာ၊ ေတာ္ၾကာေနမွ ကိုဇင့္ညီမ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနလို႕ ဟိုက အိမ္ျပန္တိုင္ေနရင္ ခင္ဗ်ား ေျပးေပါက္မွားေနပါဦးမယ္"

"စိတ္မပူပါနဲ႕ဖိုးစေနရာ ငါ check ၿပီးပါၿပီ။ ညီမေလးနဲ႕ ေက်ာင္းမတူဘူးကြ။ သူတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းက သပ္သပ္"
"အင္းေပါ့ဗ်ာ ... ေကာင္းပါေလ့။ ခင္ဗ်ားတို႕ေခတ္ဆိုေတာ့လဲ လုပ္ၾကေပါ့"
ငစေနတစ္ေယာက္ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ကုတ္ရေတာ့သည္ေပါ့။


ေက်ာင္းနဲ႕အိမ္၊ အိမ္နဲ႕ေက်ာင္း ေခ်ာင္းေပါက္ရံုမက ျမစ္ပါ ေပၚေလာက္ေအာင္ေျပးေနရေသာ ငစေနတစ္ေယာက္ သစ္ရြက္တို႕ တေဖြးေဖြးေၾကြမွပင္ ေႏြေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားမိေတာ့သည္။ အရြက္မရွိ အရိပ္မရွိေသာ္ ေနပူရွိန္က ျပင္းလြန္းလွသည္။ ဘာလိုလိုနဲ႕ သႀကၤန္ေတာင္ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ထံုးစံအတိုင္းပင္ ငစေန ေက်ာင္းအားရက္တစ္ရက္ ကိုဇင္ ေရာက္ခ်လာျပန္သည္။

"ေဟး ဖိုးစေန။ လုပ္ပါဦးဟ။ ကိုယ္ ေမာင္ရင့္အကူအညီလိုတယ္။"

လူမျမင္ရေသး အကူအညီေတာင္းသံက အရင္ထြက္လာသည္။

"ဆို ဆရာသမား။ ဘာေတြ ေဂ်ာက္ေပါက္က်ေအာင္ လုပ္ဦးမလို႕တုန္း။ ခင္ဗ်ားကို လိုက္ကူညီရင္းနဲ႕ ေျပးေပါက္မွားေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ဘူး"

ဖုိးစေနက အရႊန္းေဖာက္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုဇင္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာႀကီး ရႈံ႕မဲ့သြားသည္။

"ဒီတစ္ခါ အေကာင္းပါ ဖိုးစေနရာ။ ဒီလိုကြ ... ဒီသႀကၤန္က်ရင္ ငါ့ေကာင္မေလး ျပန္လာလိမ့္မယ္"

"အဲဒီေတာ့? ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္ေပးရမွာတုန္း"

"ဒီလို ဖိုးစေနရာ ... ေကာင္မေလးက သူ႕အိမ္က မသိေအာင္ျပန္လာမွာ။ ငါနဲ႕အတူတူ သႀကၤန္မွာ အတူတူေပ်ာ္ရေအာင္ တိတ္တိတ္ ျပန္လာတာ။ အဲဒါ ငါ သြားႀကိဳမွရမယ္။ သြားႀကိဳတဲ့ေန႕ မင္းပါ လိုက္ခဲ့ပါကြာ၊ အထုပ္ေလးဘာေလးထမ္း .... အဲေလ ... အေဖာ္ရတာေပါ့။"

ျမတ္စြာဘုရား ... ေလာကႀကီး ဘာေတြ ေဇာက္ထိုးေမွာက္ခံုျဖစ္ေနပါလိမ့္။ ငစေနတစ္ေယာက္ စိတ္ေရာ လူပါ ညစ္သြားသည္။ ေကာင္မေလးက အိမ္က မသိေအာင္ ျပန္လာမတဲ့။ သႀကၤန္မွာ အတူတူ ေပ်ာ္ၾကမတဲ့။

"ျဖစ္ပါ့မလား ကိုဇင္ရာ။ သႀကၤန္ လည္တာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ညက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားေကာင္မေလးကို ဘယ္နားသြားထားမွာတုန္း။ ခင္ဗ်ားအိမ္ေခၚသြားမလို႕လား" ငစေနက တမင္ ရြဲ႕ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ ကိုဇင္ တဟားဟား ရယ္ေလသည္။

"ဖုိးစေန ... ေမာင္ရင္ တံုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ကယ္ပဲ တံုးလြန္းေနတာလားဟ။ ငါ အကုန္စီစဥ္ထားၿပီးၿပီကြ။ ေကာင္မေလးအတြက္ ဟိုတယ္မွာတည္းဖို႕ စီစဥ္ထားတယ္။ ေန႕ဘက္ သႀကၤန္လည္။ ညဘက္ ဟိုတယ္မွာ နားေပါ့ကြာ။ အိမ္ကိုေတာ့ မ႑ပ္မွာပဲ အိပ္မယ္လို႕ ေျပာထားတယ္။ က်န္တာေတာ့ ဟဲဟဲေပါ့ကြာ ... ဟဲဟဲ။ "

ကိုဇင့္ဟဲဟဲက ငစေန႕ကို ပိုၿပီး စိတ္ညစ္သြားေစသည္။

"တိဘူးဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားတို႕ဟာေတြ တစ္ကယ္ကို လိုက္မမွီေတာ့ဘူး။ တတ္လဲတတ္ႏိုင္ၾကပါေပ့။ စိတ္ႀကီးကိုညစ္တယ္"။ ငစေနတစ္ေယာက္ ကေလးေပါက္စ ေလသံႏွင့္ ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္၍ေျပာေတာ့ ကိုဇင့္ရယ္သံက ပို၍ပို၍သာ က်ယ္လို႕လာေလေတာ့သည္။

"ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားေကာင္မေလးက ဘယ္ေန႕ ျပန္လာမွာလဲ"

"သႀကၤန္ မတိုင္ခင္ ၂ ရက္"

အခ်ိန္က ငစေန႕အတြက္ ျမန္လြန္းလွေသာ္လည္း ကိုဇင့္အတြက္မူ ေႏွးလြန္းလွေပသည္။ ေကာင္မေလး လာမည့္ရက္ကိုသာ လည္တစ္ဆန္႕ဆန္႕ ႏွင့္ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ ကိုဇင့္ကိုေတြ႕တိုင္း ငစေန ရယ္ရမလုိ ငိုရမလို ျဖစ္ရသည္။ သြားႀကိဳမည့္ေန႕သို႕ေရာက္ေသာ္ မနက္အေစာႀကီး ကိုစေနတစ္ေယာက္ အိမ္သို႕ ေရာက္လာေတာ့သည္။ ငစေနကေတာ့ အိပ္ေကာင္းတုန္း။

"ဟာ ... ေဟ့ေဟ့ ဖိုးစေန။ ထပါဟ။ ဒီေန႕သြားႀကိဳရမွာေလ။ ေနာက္က်ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ " ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ပင္ ငစေန႕ကို အိပ္ယာေပၚမွ အတင္းဆြဲခ်သျဖင့္ ငစေန ထလိုက္ရသည္။

"ကိုဇင္ လုပ္ၿပီဗ်ာ။ မနက္ အေစာႀကီးပဲရွိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားေကာင္မေလး ေလယာဥ္က ေန႕လည္မွ ဆိုက္မယ့္ဟာ။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာတုန္း" ငစေန အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ေအာ္ေတာ့ ကိုဇင္ စပ္ၿဖဲၿဖဲလုပ္ျပသည္။

"ငါ စိတ္ေတြ အရမ္းလႈပ္ရွားေနလို႕ပါကြာ။ အေစာႀကီးလဲ ႏိုးေနတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းလည္း မေနခ်င္တာနဲ႕ မင္းဆီထြက္လာတာ။ လာလာ ... မ်က္ႏွာသစ္လုိက္၊ ၿပီးရင္ အျပင္မွာ breakfast ထြက္စားရေအာင္၊ ေမာ္ဒန္ သြားမလား၊ သေျပရိပ္သြားမလား ... မင္းႀကိဳက္တာေျပာ။"

"ကဲပါ ... ခင္ဗ်ားလုပ္တာနဲ႕ အိပ္ခ်င္စိတ္လဲ ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။ ခဏေစာင့္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အဝတ္အစား လဲလိုက္ဦးမယ္၊ ၿပီးရင္ ေမာ္ဒန္ပဲသြားၾကတာေပါ့။"

လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္၊ နံျပားႏွင့္ ဆိပ္စြပ္ျပဳတ္ တပြဲမွာၿပီးေတာ့ ငစေန ဟာေနေသာ ဗိုက္ကို အရင္ျဖည့္လုိက္သည္။ ကိုဇင္ကေတာ့ စီးကရက္ကိုသာ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ဖြာေနသည္။ လက္ဘက္ရည္ခြက္က အရာမယြင္းေသး။

"ကိုဇင္ ... ခင္ဗ်ားေကာင္မေလးက ေခ်ာလားဗ်"

"ေအာ္ ... ေက်းဇူးရွင္ ... ေမးေဖာ္ရေသးတယ္ေနာ္။ ဒီေလာက္ ၾကာလွၿပီ ခုမွပဲ ေမးေတာ့တယ္။ ... ဟီးဟီး ... အမွန္အတိုင္းေျပာမယ္ကြာ ... ငါ သူ႕ကို မေတြ႕ဖူးေသးဘူးကြ"

"ေအးေလ ... ခင္ဗ်ားတို႕က ခုမွေတြ႕မယ္ဟာ။ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာက ဓါတ္ပံုထဲမွာ လွလားလို႕ေမးတာ။"

"ဟီး ... ဓါတ္ပံုကို မေတြ႕ဘူးေသးတာဖိုးစေနေရ။ ေကာင္မေလးက သူ႕အိမ္က သိမွာစိုးလို႕ဆိုၿပီး ဓါတ္ပံုေတာင္ ပို႕မေပးဘူး။"

ထင္သည္ ... ကိုဇင္တို႕ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္လြဲလုပ္ရမွ ေက်နပ္သည္ကို ဖုိးစေန သိၿပီးသား။ ခု ဇာတ္လမ္းက စၿပီ။

"ကဲ .. အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားက ေလဆိပ္ေရာက္ရင္ ဘယ္ေကာင္မေလးကို ဘယ္လိုႀကိဳမွာတုန္း လုပ္စမ္းပါဦး။ ေလယာဥ္ေပၚပါသမွ်လူကို ခင္ဗ်ားေကာင္မေလးလား လို႕ လိုက္ေမးရမွာေတာ့ မနိပ္ေသးပါဘူးဗ်ာ"

ငစေန နံျပားတဖဲ့ကို ပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ရင္း ပလုပ္ပေလာင္းေမးေတာ့ ကိုဇင္က ထံုးစံအတိုင္း ခပ္ေထ့ေထ့ ၿပံဳးျပန္သည္။

"လူျမင္ဘူးမွ ႀကိဳလို႕ရမွာလား ငစေနရယ္။ နည္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီမွာ ... ဦးေႏွာက္ကို လႊာၿပီးသံုး သိလား။ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ေတြ သိ္ပ္မလုပ္နဲ႕။ ေမာင္ရင့္ကြန္ပ်ဴတာေတာင္ ဒီလို အႀကံမ်ိဳးေတြ ထုတ္ႏို္င္မွာမဟုတ္ဘူး။"
ကိုဇင္က ႏိုင္ဖဲကို ကိုင္ထားေသာ ေလသံႏွင့္ ေျပာေလသည္။

"ေဟ့လူ ေျပာမွာေျပာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကြန္ပ်ဴတာခ်ည္းပဲ လာထိခိုက္မေနနဲ႕"

"ေကာင္မေလးနဲ႕ငါနဲ႕က အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ထားတယ္ကြ။ သူက အကၤ်ီ အနက္ေရာင္ ဝတ္လာမယ္တဲ့"

"ဟားဟား ... ေကာင္းလိုက္တဲ့ မဟာအႀကံအစည္ႀကီး။ အကၤ်ီအမည္းက ခင္ဗ်ားေကာင္မေလးမွာပဲ ရွိတာက်ေနတာပဲ။ ေလယာဥ္တစ္စီးလံုး အကၤ်ီအမည္းဝတ္လာရင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္မလဲ" .. ငစေန ၾကားျဖတ္၍ တဟားဟား ေအာ္ရီေတာ့ ကိုဇင္က

"ဟ ... ျဖတ္မေျပာနဲ႕ေလ ဖိုးစေနရ။ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦးဟ။ သူက အကၤ်ီ အနက္ေရာင္ ဝတ္လာမယ္ကြာ။ ၿပီးရင္ ေလဆိပ္ထဲမွာ အသိေတြ ရွိမရွိ အရင္ၾကည့္မယ္။ မရွိဘူးဆိုရင္ အခ်က္ျပတဲ့အေနနဲ႕ ပန္းအနီေရာင္ေလးတစ္ပြင့္ ရင္ဘတ္မွာ ထိုးလိုက္မယ္တဲ့။ အဲဒါဆိုရင္ ငါက ဖဲျပား အနီေရာင္ေလးကို ရင္ဘတ္မွာ ထိုးၿပီး သူ႕ဆီကို သြားလိုက္ယံုပဲ။ ရွင္းၿပီလား"

"ကဲပါဗ်ာ ... ထားပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားေကာင္မေလးက သူ႕အသိေတြအမ်ိဳးေတြနဲ႕ ေတြ႕ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ မေတာ္ အိမ္က လူေတြပါ ေရာက္ေနရင္ ျပႆနာ တက္ကုန္မွာေပါ့။ တစ္ကယ္ပဲ မစဥ္းမစားနဲ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ညီမသာ ဆိုလို႕ကေတာ့ ဇက္ပိုးကိုခ်ည္းပဲ နာနာအုပ္ပစ္မွာ"

"ဟားဟား ... ေမာင္ရင့္ညီမေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးဖိုးစေန။ သူ႕ဥာဏ္ကလဲ ေမာင္ရင့္ထက္ ေျပးသဗ်။ ကိုယ္ အဲဒါကို ေမးၿပီးၿပီ။ သူက အိမ္ကလူေတြကို လြမ္းလို႕ surprise လုပ္ရေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္လာတယ္လို႕ ေျပာမွာေပါ့ တဲ့။ ကဲ ... ဒီေလာက္ ဥာဏ္ေကာင္းေနမွေတာ့ ေမာင္ရင့္ညီမ ဘယ္ကလာ ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွာတုန္းကြ။ ဟားဟား"

ငစေနတို႕ ေလဆိပ္ထဲေရာက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ေလယာဥ္ဆိုက္ေလသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ခရီးသည္မ်ား အလွ်ိဳအလွ်ိဳ သက္ဆိုင္ရာ ေကာင္တာမ်ားမွ ထြက္လာၾကသည္။

"ငစေန ... လုပ္ပါဦးဟ ... ကူၿပီးရွာပါဦး။ အကၤ်ီအနက္နဲ႕ က ေလးေယာက္ေလာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္တစ္ေယာက္လဲမသိဘူး"

ငစေန ေလဆိပ္အတြင္းပိုင္းထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အခုထြက္လာတဲ့ အကၤ်ီအနက္ လက္ျပတ္နဲ႕ေကာင္မေလးကို ျမင္ဖူးသလိုလို ....

"ဟိုက္ ... ကိုဇင္ ... ဟိုမွာ မိုးမိုးဗ် ... ခင္ဗ်ားညီမ မိုးမိုး။ ကြိဳင္ပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕ ျပန္လာတာလဲမသိဘူး"

ငစေန ျပမွပင္ ကိုဇင္တစ္ေယာက္ သူ႕ညီမကို ျမင္ေလသည္။

"ဟာ ... ဖိုးစေန ... ဟိုတစ္ေယာက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ထား။ ငါ ညီမေလးဆီ သြားလိုက္ဦးမယ္။"

ကိုဇင္ ေျပးသြားရာေနာက္သို႕ ငစေနပါ ေျပးလိုက္သြားရသည္။ အကၤ်ီအနက္ေရာင္ႏွင့္ ေကာင္မေလးမ်ားကေတာ့ ပန္းအနီကို ရင္ဘတ္မွာ မထိုးၾကေသး။

"မိုး ... ဘာျဖစ္တာလဲညီမေလး။ နင္ ဘာျဖစ္လို႕ ျပန္လာတာလဲ။ ေနေရာေကာင္းရဲ႕လား။ အဆင္ေရာေျပရဲ႕လား။ ငါစိတ္ပူလိုက္တာဟာ။"

ကိုဇင္တစ္ေယာက္ သူ႕ညီမပုခုန္းကိုကိုင္ရင္ တတြတ္တြတ္ ေမးေလသည္။

"ဟိုေလ ... ညီမေလး ကိုႀကီးတို႕ ေဖႀကီးတို႕ကို လြမ္းလို႕ ခဏျပန္လာတာ။ ညီမေလးသူငယ္ခ်င္းက ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဝယ္ၿပီးမွ မျပန္ျဖစ္တာနဲ႕ သူ႕လက္မွတ္ ကိုညီမေလး ယူလိုက္တာ။ ကိုႀကီးတို႕ အံ့ၾသသြားေအာင္လို႕ အေၾကာင္းမၾကားပဲ ျပန္လာတာေလ။"

မိုးမိုးအေျဖေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကိုဇင္ပါ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားပါသည္။

"ဘာ .... နင္ဘာေျပာတယ္" ရုတ္တရက္ ေအာ္လုိက္သည့္ ကိုဇင့္အသံေၾကာင့္ မိုးမိုး ဆတ္ကနဲတုန္သြားကာ လက္ထဲမွာ အရာတစ္ခု လြတ္က်သြားသည္။

ႏွင္းဆီ အနီေရာင္တစ္ပြင့္ .... အကၤ်ီတြင္ အသင့္ထိုးရန္ ကလစ္ေလးႏွင့္ ခ်ိတ္ထားေသာ အနီေရာင္ႏွင္းဆီ။

"ကိုႀကီး ... ဘာျဖစ္လို႕လဲဟင္။ ... ဘာျဖစ္သြားလို႕လဲ။ ကိုႀကီးကေရာ ဘာလို႕ ေလဆိပ္ကိုိေရာက္ေနတာလဲ။ ညီမေလး ျပန္လာမွာကို သိလို႕လား"

မ်က္လံုးအဝိုင္းသားႏွင့္ အျပစ္ကင္းသူ ဘာမွ မသိသူတစ္ေယာက္ပမာ ေမးေသာေမးခြန္းကို ကိုဇင္ ျပန္မေျဖႏိုင္ပါ။ လက္ထဲမွ ကိုင္ထားေသာ အရာတစ္ခုကိုသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ေဒါသတစ္ႀကီး ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္ ...

အနီေရာင္ ဖဲျပားေလးတစ္ခု

ဘာမွ ထပ္ရွင္းျပစရာ မလိုေတာ့ပါ။ အားလံုးကို အလိုလိုနားလည္သြားေသာ မိုးမိုးတစ္ေယာက္ တသိမ့္သိမ့္ ရိႈက္ကာ ငိုေတာ့သည္။ ကိုဇင္ကေတာ့ ဝုန္းကနဲလွည့္ကာ ေလဆိပ္အျပင္ဘက္သို႕ ေျပးထြက္သြားေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ငစေနတစ္ေယာက္သာ ကိုဇင့္ေနာက္သို႕ လိုက္သြားရေကာင္းႏိုး၊ ငိုေနသူကို ေခ်ာ့ရေကာင္းႏိုးျဖင့္ ေဝခြဲမရႏိုင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။