ဒီပံုေလးကို “အထီးက်န္” လို႕ နာမည္ေပးျဖစ္တယ္။ သူ႕ကို စီးမယ့္ ပိုင္ရွင္ကို ေစာင့္စားရင္း အထီးက်န္ေနရွာတဲ့ စက္ဘီးေလးေပါ့။
Sunday, January 27, 2008
အထီးက်န္
ဒီပံုေလးကို “အထီးက်န္” လို႕ နာမည္ေပးျဖစ္တယ္။ သူ႕ကို စီးမယ့္ ပိုင္ရွင္ကို ေစာင့္စားရင္း အထီးက်န္ေနရွာတဲ့ စက္ဘီးေလးေပါ့။
ေဒါသထြက္ျခင္း
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဒါသေတြ အႀကီးအက်ယ္ထြက္ေနတယ္ဗ်ာ။ ေအာ္ ... ဘာကိုထြက္ေနတာလဲ ဟုတ္လား? ကၽြန္ေတာ့္ လက္စြဲေတာ္ ပါေလရာဖုန္းကိုေပါ့။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ ... ဘာေကာင္မွန္းကိုမသိဘူး။ ေျပာေတာ့ Smart Phone တဲ့။ အရမ္း smart ျဖစ္လြန္းတယ္။ တစ္ကယ္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ အၿမဲတမ္း ကြက္တိ hang တယ္။ သံုးထားတာက Windows Mobile 6။ Windows ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ ... ဘာမွ အေၾကာင္းအရင္း ရွာမရပဲကို hang တာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး လြန္လြန္းသြားလို႕ ေဒါသ အႀကီးအက်ယ္ထြက္ေနတယ္။ Bill Gate ကို တရားစြဲခ်င္တယ္။ ဒီေလာက္ အသံုးမက်တဲ့ OS ေတြကို လိမ္ညာေရာင္းခ်မႈနဲ႕။
ျဖစ္ပံုက ဒီလို .... ဒီေန႕ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ခ်ိန္းထားတယ္။ ခါတိုင္း ထိုင္ေနက် Starbucks ဆိုင္မွာပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ထက္ ေစာေရာက္ေနပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆိုင္က တနဂၤေႏြဆိုေတာ့ နည္းနည္း လူျပည့္ေနတယ္။ ခါတိုင္း ထိုင္ေနက်ခံုမွာ ေနရာမရဘူး။ ဒါနဲ႕ နည္းနည္း အတြင္းက်တဲ့ စားပြဲမွာပဲ သြားထိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ၿပီး အသည္းေက်ာ္ Native Myanmar Forum ကိုဖတ္။ အထဲမွာ ေရးထားတာေတြကိုၾကည့္ၿပီး တခြိခြိ ရီေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ခဏၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေလးဆီက message ဝင္လာတယ္။ သူ ေနာက္ ၆ မိနစ္ေလာက္ၾကာရင္ေရာက္မယ္တဲ့။ အခု ရထားေပၚမွာ ဆိုေတာ့ OK လို႕ reply လုပ္ၿပီး ဖုန္းကို ခ်ထားလိုက္ၿပီး ဖတ္လက္စ Forum ကို ဆက္ဖတ္ေနတာေပါ့။
နည္းနည္းၾကာသြားၿပီလို႕ စိတ္ထဲမွာထင္လို႕ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္က ဘာမွ အေၾကာင္းအရင္း အထူးအေထြမရွိပဲ hang ေနေလရဲ႕။ သြားၿပီ ... ထင္လုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူငယ္ခ်င္းဆီ ကမန္းကတမ္း ဖုန္းလွမ္းဆက္ရတယ္။ သူျပန္သြားၿပီတဲ့။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ အၾကာႀကီးရပ္ေစာင့္ေနေသးတယ္တဲ့။ အထဲကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမေတြ႕လို႕ မဝင္ေသးပဲ အျပင္မွာ နာရီဝက္နီးပါးေစာင့္ေနတာတဲ့။ ဖုန္းဆက္တာလဲ ဖုန္းမကိုင္လို႕ ျပန္သြားၿပီတဲ့။ ေသဟဲ့ရဲဝင္း လို႕ပဲ ေအာ္မိတယ္။ ေဒါသထြက္လိုက္တာ လြန္ပါေရာဗ်ာ။ ဒီေန႕ ၿမိဳ႕ထဲကို လာရတာ သူနဲ႕ခ်ိန္းထားတာ တစ္ခုထဲ။ တစ္ျခား ဘာကိစၥမွမရွိဘူး။ အဲဒါကို လြဲၿပီး ဒီလိုျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဖုန္းကိုမွ ေဒါသမထြက္ရင္ ဘယ္သူ႕ကိုေဒါသထြက္ရမလဲ ... ကဲ ... ခင္ဗ်ားပဲေျပာေတာ့ စာဖတ္သူေရ။
ေအာ္ ... ေနဦး ... ခင္ဗ်ား အဲဒီဖုန္းကို မဝယ္ျဖစ္ေအာင္ သတိေပးဦးမယ္။ HP ကထုတ္တဲ့ iPAQ 500 series ဖုန္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္က 512 Voice Messenger. Asia version ေပါ့။ ဥေရာပအတြက္ကေတာ့ 510 Voice Messenger ဆိုၿပီးထုတ္တယ္။ အဲဒီဖုန္းဆို ေဝးေဝးက ေရွာင္စမ္းပါဗ်ာ။ အဲဒီ ေအာက္က ေကာင္ေပါ့။
ေအာ္ ... ေနဦး ... ခင္ဗ်ား အဲဒီဖုန္းကို မဝယ္ျဖစ္ေအာင္ သတိေပးဦးမယ္။ HP ကထုတ္တဲ့ iPAQ 500 series ဖုန္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္က 512 Voice Messenger. Asia version ေပါ့။ ဥေရာပအတြက္ကေတာ့ 510 Voice Messenger ဆိုၿပီးထုတ္တယ္။ အဲဒီဖုန္းဆို ေဝးေဝးက ေရွာင္စမ္းပါဗ်ာ။ အဲဒီ ေအာက္က ေကာင္ေပါ့။
Friday, January 18, 2008
ဧဝံေမသုတံ (၁၀၉ - ၁၁၀ ေနာက္ဆက္တြဲ ၃)
ၿပီးခဲ့သည္ စေနေန႕က ငစေနတစ္ေယာက္ ကတ္အစိမ္းေလး ျပန္ထုတ္လိုက္မဟဲ့ ဟု အားတင္းခါ MOM ရံုးသို႕ သြားခဲ့သည္။ လက္ထဲမွာေတာ့ “မူအားျဖင့္ ခြင့္ျပဳသည္ (Approved in principally)” ဆိုတဲ့ စာရြက္ေလး ကိုင္လို႕ေပါ့ဗ်ာ။ အတိုခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ Officer က ငစေနကို ကတ္ ထုတ္မေပးႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး ျငင္းပါေလေရာ။ ဘယ္လိုျဖစ္သတုန္းဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းက ကုန္ခါနီးေနလို႕ပါတဲ့။ ငစေနပဲ ဘာရမလဲ။
“ဘာလို႕ကုန္ရမွာလဲဗ် ... ဒီမွာၾကည့္ ၆ လနဲ႕ ရက္ ၂၂ ရက္ေတာင္ က်န္ေသးတာကို”
“ငါတို႕က ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းကေန တစ္လတိတိ ေလွ်ာ့ၿပီး အနည္းဆံုး ၆ လက်န္မွ ကတ္ထုတ္ေပးလို႕ရတယ္ကြဲ႕။ မင္းစာအုပ္က တစ္လ ႏုတ္လိုက္ရင္ ၅ လနဲ႕ ၂၂ ရက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ စည္းကမ္းနဲ႕ မကိုက္ညီဘူး။ သက္တမ္းျပန္သြားတိုးၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါ။ အဲဒီေတာ့မွ ထုတ္ေပးမယ္၊ ေလာေလာဆယ္ ေနထိုင္ခြင့္ကို ၂ ပတ္ ထပ္တိုးေပးလိုက္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား”။
ေျပာေျပာဆိုဆို ဘာမွ ျပန္မျငင္းႏိုင္ခင္မွာပဲ တံဆိပ္တံုး ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ဒုံးကနဲထုခ်ၿပီး အေပၚက စာတစ္ေၾကာင္း ေရးေပးလိုက္သည္။ “ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းတိုးရန္အတြက္” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဖိုးစေန ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ သံရံုးသို႕ သြားရေလေတာ့သည္။
ဖိုးစေန သံရံုးသြား အခြန္ေဆာင္မည္၊ စာအုပ္သက္တမ္းတိုးမည္ဟု ၾကားသည္ႏွင့္ စိတ္ပူေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ေပးၾကေတာ့သည္။
“ ...... ဟဲ့ေကာင္၊ မိတၱဴေတြ စံုေအာင္ကူးသြားေနာ္။ ဓါတ္ပံုပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာ၊ ကတ္အစိမ္း ေရွ႕ေနာက္၊ နင္က ပထမဆံုး စေဆာင္မွာဆိုေတာ့ အလုပ္ခန္႕စာ မိတၱဴလဲလိုတယ္။ လစာျဖတ္ပိုင္းေတြလဲ ၄ လစာေလာက္ မိတၱဴဆြဲသြား။ ေတာင္းၾကည့္တတ္တယ္။ ၾကားလား။ မိတၱဴကို ညကတည္းက ကူးထား။ သံရံုးက မိတၱဴကူးစက္က တစ္ခါတစ္လ ပ်က္ေနတတ္တယ္။ ပိုက္ဆံကို အိမ္က မထြက္ခင္ ႀကိဳထုတ္သြား။ ဟိုမွာ အနီးအနားမွာ ATM မရွိဘူး။ ကတ္နဲ႕လဲ ေပးလို႕မရဘူး။ cash ပဲ လက္ခံတာ။ ဟိုေရာက္ရင္ ေၾကာင္ၿပီး ငိုင္မေနနဲ႕။ ေငးမေနနဲ႕။ ငမ္းမေနနဲ႕။ ပံုစံ စာရြက္ျဖည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထပ္ထား။ ၿပီးရင္ ဘယ္မွမသြားပဲထိုင္ေစာင့္။ နာမည္ေခၚတာ ေက်ာ္သြားရင္ နင္ ေအာ္ခံထိေနမယ္ ...... မွာတဲ့အတိုင္းလုပ္ေနာ္ ... ေသာက္တလြဲလုပ္လာလို႕ကေတာ့ နင္အေသပဲ .... ”
“ ... ေဟ့ေကာင္။ ငစေန။ မင္းအခြန္သြားေဆာင္မလို႕ဆို။ ေစာေစာသြား။ မနက္ေစာေစာထ၊ ေနာက္မက်ေစနဲ႕ ... ၾကားလား .... ဘာ ... ၈ နာရီ ဟုတ္လား .... ေသခ်င္ေနလား။ မနက္ ၇ နာရီအေရာက္သြား မဟုတ္ရင္ မင္း ညမိုးခ်ဳပ္ေအာင္ ေစာင့္ရမွာ။ ေသာၾကာေန႕မွသြားမွာ ဟုတ္လား။ ေအး .. ကိုယ့္တြင္းသာ ကိုယ္တူးထားေတာ့။ ေသာၾကာေန႕က လူအမ်ားဆံုးပဲ။ မင္းကေလ ... ဘာမွ မေမးမစမ္း လုပ္လိုက္ရင္ တစ္လြဲ .... ေသခ်ာလုပ္ေနာ္ ေဟ့ေကာင္ ၾကားလား ... လြဲလာလို႕ကေတာ့ မင္းအေသပဲ။ .... ”
ဤသို႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ႏႈတ္၏ ေစာင္မမႈမ်ားႏွင့္ ဖုိးစေနတစ္ေယာက္ လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ည (သို႕မဟုတ္ မနက္) ၁ နာရီခြဲေနေလၿပီ။ မနက္ အိပ္ယာမွ ေစာေစာထမဟဲ့ဟု အားတင္းကာ အိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
မနက္က်ေတာ့ ပါေလရာဖုန္းက တာဝန္ေက်စြာပင္ ၆ နာရီတိတိမွာ ပိက်ိပိက်ိ ေအာ္ကာ ဖိုးစေနကို ႏိႈးေလသည္။ ... အင္း ... နည္းနည္းေမွာင္ေသးတယ္။ ခဏ ေမွးလိုက္ဦးမယ္ ၆ နာရီ ၁၅ ေလာက္မွ ထတာေပါ့ ဟူေသာ ငစေနတစ္ေယာက္ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ႏိုးေသာအခါ အျပင္မွာ မိုးစင္စင္လင္းေနေပၿပီ။ ဟိုက္ ... သြားပဟ။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆း၅၈။ ကမန္းကတမ္း အိပ္ယာမွထ။ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ ... ေရခ်ိဳးရင္း သြားတိုက္ကာ တစ္ခါတည္း ရွဴရွဴးေပါက္ ေသာ ဖိုးစေန၏ Morning express 3 in 1 ကို လုပ္ကာ ကမန္းကတမ္း အျပင္ထြက္ဖို႕ျပင္ရသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အထဲမွာ ၁၀ တန္ ၃ - ၄ ရြက္ခန္႕ေတြ႕ရသည္။ အိုေက .. ဒါဆိုရင္ Taxi ဖိုး ေလာက္ပါတယ္။ စားပြဲေပၚက ေတြ႕ကရာ စာရြက္အကုန္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ပစ္ထည့္ကာ ေအာက္အျမန္ေျပးဆင္းၿပီး ေတြ႕ရာ Taxi တစ္စီးေပၚ ေျပးတက္ရေတာ့သည္။
“ဘယ္ေလာက္ က်သလဲ?”
“၁၀ ေဒၚလာပါ” ... “အိုေက ... ေရာ့” ဖိုးစေန ၁၀ ေဒၚလာတန္တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။
Taxi driver က အိတ္ထဲထည့္မလိုလုပ္ၿပီးမွ ... “ေနာက္တာလား ... မင္းေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကို ၾကည့္ပါဦး” ဟုဆိုကာ ဖိုးစေနကို ျပန္ေပးသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
“ဟိုက္ ... မေလးရွား ေငြ ၁၀ ရင္းဂ်စ္တန္ႀကီးပါလား။ sorry ပဲ” ... ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ကာ ေနာက္တစ္ရြက္ဆြဲထုတ္ ... အဲ ... ဒါလဲ မေလးရွားပိုက္ဆံ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို အတင္းၿဖဲၾကည့္ေတာ့ ေစာေစာက အိမ္မွာ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ၁၀ တန္ ၄ ရြက္မွာ အကုန္လံုး မေလးရွာေငြ ၁၀ တန္မ်ားသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ ပိုက္ဆံကို ေသေသခ်ာခ်ာမၾကည့္ပဲ အေရာင္ကိုပဲၾကည့္ကာ ထြက္လာေသာ ငစေနတစ္ေယာက္ ငါးပါးေမွာက္ေတာ့သည္။ ဒီနားမွာ ATM လဲမရွိဘူး ကြိဳင္ပဲ။ ရုတ္တရက္ တစ္ခုခုဆို ေခါင္းက ထူပူကာ ဘာမွ စဥ္းစားမရ ျဖစ္တတ္သည္မွာ ဖိုးစေနအက်င့္။ ယခုလဲ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနေသာ ဖိုးစေနကို driver က ၾကည့္ၿပီး
“မင္းမွာ credit card ရွိလား။ ငါ့ကားမွာ credit card နဲ႕ ေပးလို႕ရတယ္။” ....
ငစေန credit card မကိုင္ႏိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ credit card အေယာင္ေဆာင္ထားေသာ debit card တစ္ကတ္ေတာ့ ငစေန႕ အိတ္ထဲတြင္ ပါလာေသးသည္။
“ခင္ဗ်ား Master Card လက္ခံလား။” “ OK ရတယ္။”
ဒီေတာ့မွပဲ ငစေနတစ္ေယာက္ က်သင့္ေငြကို ေပးၿပီး ကားေပၚက ဆင္းႏိုင္ေတာ့သည္။ ျမန္မာသံရံုးေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ၇း၄၅။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ကိုယ့္ထက္ ဝီရိယ ေကာင္းသူ ၄ ေယာက္ေလာက္ ေရာက္ေနေလၿပီ။ သံရံုးမွာ ပံုစံျဖည့္၊ စာရြက္ထပ္ လုပ္ၿပီးေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ အမွတ္စဥ္ ၆။ သိပ္မဆိုးပါ။ ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ မေရာက္မီ ၿပီးႏိုင္သည္ပဲ။ ငစေန အျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး ATM စက္လိုက္ရွာ၊ ေငြထုတ္၊ ၿပီးေတာ့ နီးရာ McDonald မွာ မနက္စာ ဝင္ဆြဲရေတာ့သည္။
သံရံုးထဲက လုပ္ငန္းမ်ားကေတာ့ ကိုကေဒါင္း အခြန္ေဆာင္စဥ္က အတိုင္းပင္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မရွိလွ။ ထိုစဥ္မွာပင္ ထို သံရံုးက အန္တီမမ ႏွင့္ ငစေန႕ ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ စကားေျပာခန္းက ဖိုးစေနကို ဆြဲေဆာင္လိုက္သည္။
“အစ္မေရ ... စာအုပ္ သက္တမ္းတိုးခ်င္လုိ႕ပါ။ မွီခို ေနထို္င္ခြင့္နဲ႕ သက္တမ္းတိုးမွာပါ”
“ဒါဆို ေယာက္်ားက အခြန္ေက်ရဲ႕လား။ ေျပစာျပ”
“ဟိုေလ ... ေယာက္်ားက စလံုး ႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားၿပီရွင့္”
“ႏိုင္ငံျခားသားကို ယူထားတာဆိုရင္ ၅၀၀ ေဆာင္ရမယ္။ ေဆာင္ၿပီးၿပီလား”
“က်မက ႏိုင္ငံျခားသားကို ယူတာမွမဟုတ္တာ”
“ညီမ အမ်ိဳးသားက ျမန္မာလူမ်ိဳးေပမယ့္ စလံုးႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေလ။ အဲဒါကိုေျပာတာ”
“ေအာ္ ... မသိလို႕ေနာ္။ ဟုတ္ကဲ့။ ဒါနဲ႕ အဲဒီ ၅၀၀ က ဘာအတြက္လဲဟင္။ မေပးလို႕ မရဘူးလား”
“အျပန္ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး” ... အန္တီမမ၏ စကားေၾကာင့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးတင္မဟုတ္ပဲ ဖိုးစေနပါ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
“ရွင္ .... က်မက ျပန္ဦးမွာမွ မဟုတ္တာ”
“ဒီလိုရွိတယ္ .... မွီခိုေနထိုင္ခြင့္ကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီးျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာသံရံုးက အျပန္အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုးကို အခုကတည္းက ေပးထားရတယ္။ ကဲ .... ေပး ၅၀၀။ ေျပစာ မေပ်ာက္ေစနဲ႕ ေပ်ာက္ရင္ လက္မွတ္ ထုတ္မေပးဘူး။”
“မွီခိုေနထိုင္ခြင့္ကို စြန္႕လႊတ္တယ္ဆိုတာ ေယာက္်ားနဲ႕ ကြာရွင္းၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီးျပန္တာကိုေျပာတာ”
ေဘးမွ လူတစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာသည္။
ဟိုက္ရွာလပတ္ရည္ ... ငစေနတစ္ေယာက္ ဖ်ားသြားသည္။ ေအာ္ ... တို႕မ်ား ျမန္မာ သံရံုးက ႏိုင္ငံျခားသားကို လက္ထပ္ထားေသာ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ ေယာက္်ားက ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းၿပီး ကြာရွင္းစြန္႕ပစ္ခဲ့ရင္ျဖင့္ ဒုကၡမေရာက္ရေလေအာင္ အေျမွာ္အျမင္ႀကီးႀကီးျဖင့္ ႀကိဳတင္ စီမံေပးထားပါတကားဟု ဧဝံ ဤသို.၊ ေမ ကၽြႏု္ပ္သည္၊ သုတံ ၾကားနာခဲ့ရေလေတာ့သတည္း။
“ဘာလို႕ကုန္ရမွာလဲဗ် ... ဒီမွာၾကည့္ ၆ လနဲ႕ ရက္ ၂၂ ရက္ေတာင္ က်န္ေသးတာကို”
“ငါတို႕က ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းကေန တစ္လတိတိ ေလွ်ာ့ၿပီး အနည္းဆံုး ၆ လက်န္မွ ကတ္ထုတ္ေပးလို႕ရတယ္ကြဲ႕။ မင္းစာအုပ္က တစ္လ ႏုတ္လိုက္ရင္ ၅ လနဲ႕ ၂၂ ရက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ စည္းကမ္းနဲ႕ မကိုက္ညီဘူး။ သက္တမ္းျပန္သြားတိုးၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါ။ အဲဒီေတာ့မွ ထုတ္ေပးမယ္၊ ေလာေလာဆယ္ ေနထိုင္ခြင့္ကို ၂ ပတ္ ထပ္တိုးေပးလိုက္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား”။
ေျပာေျပာဆိုဆို ဘာမွ ျပန္မျငင္းႏိုင္ခင္မွာပဲ တံဆိပ္တံုး ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ဒုံးကနဲထုခ်ၿပီး အေပၚက စာတစ္ေၾကာင္း ေရးေပးလိုက္သည္။ “ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းတိုးရန္အတြက္” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဖိုးစေန ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ သံရံုးသို႕ သြားရေလေတာ့သည္။
ဖိုးစေန သံရံုးသြား အခြန္ေဆာင္မည္၊ စာအုပ္သက္တမ္းတိုးမည္ဟု ၾကားသည္ႏွင့္ စိတ္ပူေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ေပးၾကေတာ့သည္။
“ ...... ဟဲ့ေကာင္၊ မိတၱဴေတြ စံုေအာင္ကူးသြားေနာ္။ ဓါတ္ပံုပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာ၊ ကတ္အစိမ္း ေရွ႕ေနာက္၊ နင္က ပထမဆံုး စေဆာင္မွာဆိုေတာ့ အလုပ္ခန္႕စာ မိတၱဴလဲလိုတယ္။ လစာျဖတ္ပိုင္းေတြလဲ ၄ လစာေလာက္ မိတၱဴဆြဲသြား။ ေတာင္းၾကည့္တတ္တယ္။ ၾကားလား။ မိတၱဴကို ညကတည္းက ကူးထား။ သံရံုးက မိတၱဴကူးစက္က တစ္ခါတစ္လ ပ်က္ေနတတ္တယ္။ ပိုက္ဆံကို အိမ္က မထြက္ခင္ ႀကိဳထုတ္သြား။ ဟိုမွာ အနီးအနားမွာ ATM မရွိဘူး။ ကတ္နဲ႕လဲ ေပးလို႕မရဘူး။ cash ပဲ လက္ခံတာ။ ဟိုေရာက္ရင္ ေၾကာင္ၿပီး ငိုင္မေနနဲ႕။ ေငးမေနနဲ႕။ ငမ္းမေနနဲ႕။ ပံုစံ စာရြက္ျဖည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထပ္ထား။ ၿပီးရင္ ဘယ္မွမသြားပဲထိုင္ေစာင့္။ နာမည္ေခၚတာ ေက်ာ္သြားရင္ နင္ ေအာ္ခံထိေနမယ္ ...... မွာတဲ့အတိုင္းလုပ္ေနာ္ ... ေသာက္တလြဲလုပ္လာလို႕ကေတာ့ နင္အေသပဲ .... ”
“ ... ေဟ့ေကာင္။ ငစေန။ မင္းအခြန္သြားေဆာင္မလို႕ဆို။ ေစာေစာသြား။ မနက္ေစာေစာထ၊ ေနာက္မက်ေစနဲ႕ ... ၾကားလား .... ဘာ ... ၈ နာရီ ဟုတ္လား .... ေသခ်င္ေနလား။ မနက္ ၇ နာရီအေရာက္သြား မဟုတ္ရင္ မင္း ညမိုးခ်ဳပ္ေအာင္ ေစာင့္ရမွာ။ ေသာၾကာေန႕မွသြားမွာ ဟုတ္လား။ ေအး .. ကိုယ့္တြင္းသာ ကိုယ္တူးထားေတာ့။ ေသာၾကာေန႕က လူအမ်ားဆံုးပဲ။ မင္းကေလ ... ဘာမွ မေမးမစမ္း လုပ္လိုက္ရင္ တစ္လြဲ .... ေသခ်ာလုပ္ေနာ္ ေဟ့ေကာင္ ၾကားလား ... လြဲလာလို႕ကေတာ့ မင္းအေသပဲ။ .... ”
ဤသို႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ႏႈတ္၏ ေစာင္မမႈမ်ားႏွင့္ ဖုိးစေနတစ္ေယာက္ လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ည (သို႕မဟုတ္ မနက္) ၁ နာရီခြဲေနေလၿပီ။ မနက္ အိပ္ယာမွ ေစာေစာထမဟဲ့ဟု အားတင္းကာ အိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
မနက္က်ေတာ့ ပါေလရာဖုန္းက တာဝန္ေက်စြာပင္ ၆ နာရီတိတိမွာ ပိက်ိပိက်ိ ေအာ္ကာ ဖိုးစေနကို ႏိႈးေလသည္။ ... အင္း ... နည္းနည္းေမွာင္ေသးတယ္။ ခဏ ေမွးလိုက္ဦးမယ္ ၆ နာရီ ၁၅ ေလာက္မွ ထတာေပါ့ ဟူေသာ ငစေနတစ္ေယာက္ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ႏိုးေသာအခါ အျပင္မွာ မိုးစင္စင္လင္းေနေပၿပီ။ ဟိုက္ ... သြားပဟ။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆း၅၈။ ကမန္းကတမ္း အိပ္ယာမွထ။ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ ... ေရခ်ိဳးရင္း သြားတိုက္ကာ တစ္ခါတည္း ရွဴရွဴးေပါက္ ေသာ ဖိုးစေန၏ Morning express 3 in 1 ကို လုပ္ကာ ကမန္းကတမ္း အျပင္ထြက္ဖို႕ျပင္ရသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အထဲမွာ ၁၀ တန္ ၃ - ၄ ရြက္ခန္႕ေတြ႕ရသည္။ အိုေက .. ဒါဆိုရင္ Taxi ဖိုး ေလာက္ပါတယ္။ စားပြဲေပၚက ေတြ႕ကရာ စာရြက္အကုန္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ပစ္ထည့္ကာ ေအာက္အျမန္ေျပးဆင္းၿပီး ေတြ႕ရာ Taxi တစ္စီးေပၚ ေျပးတက္ရေတာ့သည္။
“ဘယ္ေလာက္ က်သလဲ?”
“၁၀ ေဒၚလာပါ” ... “အိုေက ... ေရာ့” ဖိုးစေန ၁၀ ေဒၚလာတန္တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။
Taxi driver က အိတ္ထဲထည့္မလိုလုပ္ၿပီးမွ ... “ေနာက္တာလား ... မင္းေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကို ၾကည့္ပါဦး” ဟုဆိုကာ ဖိုးစေနကို ျပန္ေပးသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
“ဟိုက္ ... မေလးရွား ေငြ ၁၀ ရင္းဂ်စ္တန္ႀကီးပါလား။ sorry ပဲ” ... ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ကာ ေနာက္တစ္ရြက္ဆြဲထုတ္ ... အဲ ... ဒါလဲ မေလးရွားပိုက္ဆံ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို အတင္းၿဖဲၾကည့္ေတာ့ ေစာေစာက အိမ္မွာ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ၁၀ တန္ ၄ ရြက္မွာ အကုန္လံုး မေလးရွာေငြ ၁၀ တန္မ်ားသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ ပိုက္ဆံကို ေသေသခ်ာခ်ာမၾကည့္ပဲ အေရာင္ကိုပဲၾကည့္ကာ ထြက္လာေသာ ငစေနတစ္ေယာက္ ငါးပါးေမွာက္ေတာ့သည္။ ဒီနားမွာ ATM လဲမရွိဘူး ကြိဳင္ပဲ။ ရုတ္တရက္ တစ္ခုခုဆို ေခါင္းက ထူပူကာ ဘာမွ စဥ္းစားမရ ျဖစ္တတ္သည္မွာ ဖိုးစေနအက်င့္။ ယခုလဲ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနေသာ ဖိုးစေနကို driver က ၾကည့္ၿပီး
“မင္းမွာ credit card ရွိလား။ ငါ့ကားမွာ credit card နဲ႕ ေပးလို႕ရတယ္။” ....
ငစေန credit card မကိုင္ႏိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ credit card အေယာင္ေဆာင္ထားေသာ debit card တစ္ကတ္ေတာ့ ငစေန႕ အိတ္ထဲတြင္ ပါလာေသးသည္။
“ခင္ဗ်ား Master Card လက္ခံလား။” “ OK ရတယ္။”
ဒီေတာ့မွပဲ ငစေနတစ္ေယာက္ က်သင့္ေငြကို ေပးၿပီး ကားေပၚက ဆင္းႏိုင္ေတာ့သည္။ ျမန္မာသံရံုးေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ၇း၄၅။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ကိုယ့္ထက္ ဝီရိယ ေကာင္းသူ ၄ ေယာက္ေလာက္ ေရာက္ေနေလၿပီ။ သံရံုးမွာ ပံုစံျဖည့္၊ စာရြက္ထပ္ လုပ္ၿပီးေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ အမွတ္စဥ္ ၆။ သိပ္မဆိုးပါ။ ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ မေရာက္မီ ၿပီးႏိုင္သည္ပဲ။ ငစေန အျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး ATM စက္လိုက္ရွာ၊ ေငြထုတ္၊ ၿပီးေတာ့ နီးရာ McDonald မွာ မနက္စာ ဝင္ဆြဲရေတာ့သည္။
သံရံုးထဲက လုပ္ငန္းမ်ားကေတာ့ ကိုကေဒါင္း အခြန္ေဆာင္စဥ္က အတိုင္းပင္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မရွိလွ။ ထိုစဥ္မွာပင္ ထို သံရံုးက အန္တီမမ ႏွင့္ ငစေန႕ ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ စကားေျပာခန္းက ဖိုးစေနကို ဆြဲေဆာင္လိုက္သည္။
“အစ္မေရ ... စာအုပ္ သက္တမ္းတိုးခ်င္လုိ႕ပါ။ မွီခို ေနထို္င္ခြင့္နဲ႕ သက္တမ္းတိုးမွာပါ”
“ဒါဆို ေယာက္်ားက အခြန္ေက်ရဲ႕လား။ ေျပစာျပ”
“ဟိုေလ ... ေယာက္်ားက စလံုး ႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားၿပီရွင့္”
“ႏိုင္ငံျခားသားကို ယူထားတာဆိုရင္ ၅၀၀ ေဆာင္ရမယ္။ ေဆာင္ၿပီးၿပီလား”
“က်မက ႏိုင္ငံျခားသားကို ယူတာမွမဟုတ္တာ”
“ညီမ အမ်ိဳးသားက ျမန္မာလူမ်ိဳးေပမယ့္ စလံုးႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေလ။ အဲဒါကိုေျပာတာ”
“ေအာ္ ... မသိလို႕ေနာ္။ ဟုတ္ကဲ့။ ဒါနဲ႕ အဲဒီ ၅၀၀ က ဘာအတြက္လဲဟင္။ မေပးလို႕ မရဘူးလား”
“အျပန္ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး” ... အန္တီမမ၏ စကားေၾကာင့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးတင္မဟုတ္ပဲ ဖိုးစေနပါ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
“ရွင္ .... က်မက ျပန္ဦးမွာမွ မဟုတ္တာ”
“ဒီလိုရွိတယ္ .... မွီခိုေနထိုင္ခြင့္ကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီးျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာသံရံုးက အျပန္အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုးကို အခုကတည္းက ေပးထားရတယ္။ ကဲ .... ေပး ၅၀၀။ ေျပစာ မေပ်ာက္ေစနဲ႕ ေပ်ာက္ရင္ လက္မွတ္ ထုတ္မေပးဘူး။”
“မွီခိုေနထိုင္ခြင့္ကို စြန္႕လႊတ္တယ္ဆိုတာ ေယာက္်ားနဲ႕ ကြာရွင္းၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီးျပန္တာကိုေျပာတာ”
ေဘးမွ လူတစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာသည္။
ဟိုက္ရွာလပတ္ရည္ ... ငစေနတစ္ေယာက္ ဖ်ားသြားသည္။ ေအာ္ ... တို႕မ်ား ျမန္မာ သံရံုးက ႏိုင္ငံျခားသားကို လက္ထပ္ထားေသာ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ ေယာက္်ားက ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းၿပီး ကြာရွင္းစြန္႕ပစ္ခဲ့ရင္ျဖင့္ ဒုကၡမေရာက္ရေလေအာင္ အေျမွာ္အျမင္ႀကီးႀကီးျဖင့္ ႀကိဳတင္ စီမံေပးထားပါတကားဟု ဧဝံ ဤသို.၊ ေမ ကၽြႏု္ပ္သည္၊ သုတံ ၾကားနာခဲ့ရေလေတာ့သတည္း။
Wednesday, January 16, 2008
အမွတ္တရ
(11-Jan-2008) ေသာၾကာေန႕ ...
"Incoming call from ဘုန္းႏိုင္ ... "
“ေဟး ဘုန္းႏိုင္ ေျပာ ... ဘာတုန္းဟ”
“ဟာ ... ေဟ့ေကာင္ ... မင္းညီမအေၾကာင္း ေျပာမလို႕ကြ”
“ဘယ္ညီမလဲဘုန္းႏိုင္ ... ဘာျဖစ္လို႕လဲ”
“ေမၿဖိဳး”
သြားၿပီ ... ဘုန္းႏိုင္ ဆက္မေျပာခင္မွာတင္ ဆံုးၿပီ ဟူေသာ အသိတစ္ခု ေခါင္းထဲမွာ လက္ကနဲေပၚသည္။ ကိုယ့္စိတ္ကို မယံုတစ္ဝက္ႏွင့္ ဘုန္းႏိုင္ကို ခပ္ေလာေလာပဲ ေမးရသည္။
“ေမၿဖိဳးဘာျဖစ္လုိ႕လဲ”
“မင္းညီမေလး အခုပဲ ဆံုးတယ္ငစေန။ ငါ့ညီမ ရန္ကုန္ကေန လွမ္းေျပာလို႕သိတာ။ အဲဒါ မင္းသိေအာင္ ခ်က္ခ်င္းလွမ္းေျပာတာ။ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ သူငယ္ခ်င္း”
ဘုန္းႏိုင္ စကားအဆံုးမွာ ငစေနတစ္ေယာက္ ငိုင္က်သြားသည္။
“ေအးကြာ ... သတင္းေပးတာ ေက်းဇူးပဲ။ ငါ ရန္ကုန္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။”
ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ အသည္းအသန္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ MSRS 2005 ကို အခုမွ စကိုင္တာမို႕ ဘာေတြမွန္း မသိတာေတြနဲ႕ ခ်ာလပတ္လည္ေနေပမယ့္ ေသာၾကာေန႕မို႕ ေစာေစာရံုးဆင္းခ်င္သည္ႏွင့္ မီးကုန္ရမ္းကုန္ က်ဲေနမိသည္။ နာရီက ၅ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ၆ နာရီ တိတိမွာပင္ ဖိုးစေန၏ ပါေလရာဖုန္းက ပက်ိပက်ိႏွင့္ ထျမည္ပါေတာ့သည္။ phone screen ေပၚမွာ ေပၚေနသည့္ နာမည္ကို ၾကည့္ၿပီး ဖိုးစေန မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ တြန္႕တက္သြားသည္။
"Incoming call from ဘုန္းႏိုင္ ... "
ဘာပါလိမ့္။ ဒီေကာင္ႀကီးက ကိစၥအထူးမရွိပဲ ဖုန္းဆက္ေလ့မရွိ။ GTalk ထဲလွမ္းၾကည့္ေတာ့လဲ သူ႕ status က busy တဲ့။ သိခ်င္ေဇာႏွင့္ ဖုန္းကို ေကာက္ေျဖလိုက္သည္။
“ေဟး ဘုန္းႏိုင္ ေျပာ ... ဘာတုန္းဟ”
“ဟာ ... ေဟ့ေကာင္ ... မင္းညီမအေၾကာင္း ေျပာမလို႕ကြ”
ကိုင္ရံုရွိေသး မင္းညီမအေၾကာင္းဆိုပါလား။ ဒါေနာက္စရာအခ်ိန္မဟုတ္ .... ဖိုးစေန ရင္ထဲ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။
“ဘယ္ညီမလဲဘုန္းႏိုင္ ... ဘာျဖစ္လို႕လဲ”
“ေမၿဖိဳး”
သြားၿပီ ... ဘုန္းႏိုင္ ဆက္မေျပာခင္မွာတင္ ဆံုးၿပီ ဟူေသာ အသိတစ္ခု ေခါင္းထဲမွာ လက္ကနဲေပၚသည္။ ကိုယ့္စိတ္ကို မယံုတစ္ဝက္ႏွင့္ ဘုန္းႏိုင္ကို ခပ္ေလာေလာပဲ ေမးရသည္။
“ေမၿဖိဳးဘာျဖစ္လုိ႕လဲ”
“မင္းညီမေလး အခုပဲ ဆံုးတယ္ငစေန။ ငါ့ညီမ ရန္ကုန္ကေန လွမ္းေျပာလို႕သိတာ။ အဲဒါ မင္းသိေအာင္ ခ်က္ခ်င္းလွမ္းေျပာတာ။ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ သူငယ္ခ်င္း”
ဘုန္းႏိုင္ စကားအဆံုးမွာ ငစေနတစ္ေယာက္ ငိုင္က်သြားသည္။
“ေအးကြာ ... သတင္းေပးတာ ေက်းဇူးပဲ။ ငါ ရန္ကုန္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။”
ဖုန္းခ်ၿပီး အေတာ္ၾကာသည္အထိ ငစေန ငိုင္ေနမိသည္။ လုပ္လက္စ အလုပ္ကို အၿပီးသတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ အရာမထင္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကေတာ့ ငစေနတစ္ေယာက္ solution ရွာမရလို႕ ငိုင္ေနသည္ပဲ ေအာက္ေမ့ၾကသည္ထင့္၊ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ႏုတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားၾကသည္။ ငစေနကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့သည္အထိ ငိုင္ေကာင္းတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။ မငိုပါဘူးဟု တင္းထားသည့္ၾကားမွပင္ မ်က္ရည္ႏွစ္ေပါက္ ပါးေပၚသို႕ က်လာခဲ့ေသးသည္။
ေမၿဖိဳးတစ္ေယာက္ မၾကာမီအခ်ိန္မွာပင္ ဖိုးစေနတို႕ကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖိုးစေန သိခဲ့သည္မွာ ၃ ႏွစ္ခြဲခန္႕ ရွိခဲ့ၿပီ။ ဆရာဝန္၏ ခန္႕မွန္းခ်က္အရ ေနာက္ထပ္ ၃ ႏွစ္ခန္႕သာ ဆက္လက္ ေနႏိုင္ေတာ့မည္ဟု ၾကားခဲ့ရစဥ္ကလဲ ဖုိးစေန ငိုခဲ့ဖူးပါသည္။ သိေနသည့္ ၾကားမွပင္ ယခု တစ္ကယ္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေတာ့လဲ အလြန္စိတ္ထိခိုက္မိသည္။ ေအာ္ ... သံေယာဇဥ္ႀကိဳးကေတာ့ျပတ္ခဲလွသည္ပဲေလ။
ေမၿဖိဳးတစ္ေယာက္ မၾကာမီအခ်ိန္မွာပင္ ဖိုးစေနတို႕ကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖိုးစေန သိခဲ့သည္မွာ ၃ ႏွစ္ခြဲခန္႕ ရွိခဲ့ၿပီ။ ဆရာဝန္၏ ခန္႕မွန္းခ်က္အရ ေနာက္ထပ္ ၃ ႏွစ္ခန္႕သာ ဆက္လက္ ေနႏိုင္ေတာ့မည္ဟု ၾကားခဲ့ရစဥ္ကလဲ ဖုိးစေန ငိုခဲ့ဖူးပါသည္။ သိေနသည့္ ၾကားမွပင္ ယခု တစ္ကယ္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေတာ့လဲ အလြန္စိတ္ထိခိုက္မိသည္။ ေအာ္ ... သံေယာဇဥ္ႀကိဳးကေတာ့ျပတ္ခဲလွသည္ပဲေလ။
Thursday, January 10, 2008
ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း
အမွန္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ အေၾကာင္းကို ဖ်က္မရတဲ့ အတိတ္ မွာ သူ႕အခန္းေရာက္လာမွ ေရးမလို႕ပဲ။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလာနဲ႕ ႀကိဳေရးလိုက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတြထဲမွာ ၁ ရက္ (၄၅ မိနစ္) ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ ဆရာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ lecture ကို ဒီေန႕အထိ မေမ့ေသးပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ စတက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ အတန္းေတြအားလံုး ျမန္မာစာကို မသင္မေနရ စံနစ္နဲ႕ သင္ရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းက ေသးေသးဆိုေတာ့ ျမန္မာစာ ဌာနမွာ ဆရာ/ဆရာမ အင္အားက ေျပးၾကည့္မွ ၃ ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ပါေမာကၡရယ္။ ကထိက ရယ္ လက္ေထာက္ကထိက ရယ္။ ၃ ေယာက္တည္း။ ပထမ တစ္ပတ္မွာ ပါေမာကၡနဲ႕ ကထိက ဆရာမေတြ အတန္းဝင္ၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္လည္းက်ေရာ အဲဒီ ဆရာ အလွည့္ေရာက္လာပါေလေရာ။ မွတ္မိသေလာက္ ဆရာက အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါး ပါပဲ။ အတန္း စစဝင္တာနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေဌးဝင္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႕အတန္းကို အေထြေထြျမန္မာစာ ဆိုတဲ့ အပိုင္းကို သင္ေပးဖို႕လာတာပါ။”
“စာမသင္ခင္ နည္းနည္းေျပာရဦးမယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဌာနမွာ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးက အရမ္းေတာ္တာ။ သူက အရမ္းေတာ္ေတာ့ ျမန္မာ ကဗ်ာ အပိုင္းကို သင္ရတယ္ဗ်”
“ကထိက ဆရာမႀကီးလဲ ေတာ္တာပဲ။ သူက်ေတာ့ ျမန္မာစကားေျပ သင္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညံ႕တယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ အေထြေထြျမန္မာစာ ဆိုတာကိုပဲ သင္ရတယ္။”
“ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစာ တင္ညံ႕တာလားဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာလဲ မေတာ္ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႕ကေတာ့ ေတာ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေက်ာင္းမွာ လာတက္ၿပီဆိုမွေတာ့ အဂၤလိပ္စာ မေတာ္လို႕ ဘယ္ရမလဲ”
“အဲဒီေတာ့ တစ္ခုေလာက္ ေမးပါရေစဦး။ အေထြေထြဆိုတာ အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုေခၚသလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာ ညံ႕ေတာ့ အဲဒါကိုေတာင္ မသိဘူး”
ဖိုးစေန စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဟ ... ဒီဆရာ ဘယ္လိုလဲဟ။ စာေတာင္ မသင္ရေသးဘူး၊ သူညံ႕ပါတယ္ခ်ည္း လွိမ့္ေျပာေနပါလား။ ဘာအကြက္ေတြပါလိမ့္ လို႕ စဥ္းစားရင္ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႕အတူတူ
General လို႕ေခၚပါတယ္ဆရာ လို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ့္ဆရာက
“အဲအဲ ... ဟုတ္ၿပီဗ် .... အဲဒီ ဂ်င္နရယ္ ဆိုတာ .... ကၽြန္ေတာ္က အေထြေထြျမန္မာစာကို သင္တဲ့ ေဌးဝင္းဆိုေတာ့ အေထြေထြေဌးဝင္းေပါ့ဗ်ာ။ အဂၤလိပ္လို ဆိုရင္ေတာ့ ဂ်င္နရယ္ ေဌးဝင္းေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က ညံ႕လို႕ အသံုးမက်လို႕ အေထြေထြေဌးဝင္းျဖစ္တာဗ်။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕မွတ္ထားၾက။ အသံုးမက်ရင္ ဂ်င္နရယ္ ျဖစ္တတ္တယ္”
ရယ္တာလား ေအာ္တာလားမသိ တစ္တန္းလံုး ေဝါကနဲ ဆူညံသြားပါတယ္။ ဆူေပမေပါ့ ... အတန္း တစ္ဝက္ေလာက္က စစ္တပ္အရာရွိေတြရဲ႕ သားသမီးေတြျဖစ္ေနတဲ့ အတန္းမွာ ဒါမ်ိဳးေျပာရဲတယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ သတၱိမွာ မဟုတ္တာ။ မသိလို႕ေျပာတာလဲမဟုတ္။ ေက်ာင္းထဲက car parking မွာ စစ္တပ္အရာရွိကားေတြနဲ႕ခ်ည္း ျပည့္ေနတာ။ ေစာေစာကေလးတင္ အဲဒီဆရာ car parking ေဘးက ကင္န္တင္းမွာ ထို္င္ေနေသးတာပဲ။ မသိပဲ ေနမလား။ သိသိႀကီးနဲ႕ေျပာခ်သြားတာပါ။ ၿပီးမွ စာဆက္သင္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ေတြ ဆရာ ေက်ာင္းလာတာ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ သူသင္တဲ့ အေထြေထြျမန္မာစာကိုလဲ လက္ေထာက္ကထိက ဆရာမ က ဆက္သင္ပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီ စာသင္ၿပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ ဆရာေဌးဝင္း အဖမ္းခံရတယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္း ျပန္လြတ္လာသလိုလို ... ေထာင္ထဲမွာပဲ ဆံုးသြားသလိုလို သတင္းေတြထြက္လာေပမယ့္ ဆရာ့သတင္းကို အတိအက် မရပါဘူး။ သိပ္မၾကာေသးခင္ကမွ ဆရာ ျပည္ပ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ေျပာင္ေျမာက္လြန္းတဲ့ ဆရာ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုတိုင္း ေျပာမိေနတုန္းပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ စတက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ အတန္းေတြအားလံုး ျမန္မာစာကို မသင္မေနရ စံနစ္နဲ႕ သင္ရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းက ေသးေသးဆိုေတာ့ ျမန္မာစာ ဌာနမွာ ဆရာ/ဆရာမ အင္အားက ေျပးၾကည့္မွ ၃ ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ပါေမာကၡရယ္။ ကထိက ရယ္ လက္ေထာက္ကထိက ရယ္။ ၃ ေယာက္တည္း။ ပထမ တစ္ပတ္မွာ ပါေမာကၡနဲ႕ ကထိက ဆရာမေတြ အတန္းဝင္ၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္လည္းက်ေရာ အဲဒီ ဆရာ အလွည့္ေရာက္လာပါေလေရာ။ မွတ္မိသေလာက္ ဆရာက အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါး ပါပဲ။ အတန္း စစဝင္တာနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေဌးဝင္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႕အတန္းကို အေထြေထြျမန္မာစာ ဆိုတဲ့ အပိုင္းကို သင္ေပးဖို႕လာတာပါ။”
“စာမသင္ခင္ နည္းနည္းေျပာရဦးမယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဌာနမွာ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးက အရမ္းေတာ္တာ။ သူက အရမ္းေတာ္ေတာ့ ျမန္မာ ကဗ်ာ အပိုင္းကို သင္ရတယ္ဗ်”
“ကထိက ဆရာမႀကီးလဲ ေတာ္တာပဲ။ သူက်ေတာ့ ျမန္မာစကားေျပ သင္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညံ႕တယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ အေထြေထြျမန္မာစာ ဆိုတာကိုပဲ သင္ရတယ္။”
“ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစာ တင္ညံ႕တာလားဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာလဲ မေတာ္ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႕ကေတာ့ ေတာ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေက်ာင္းမွာ လာတက္ၿပီဆိုမွေတာ့ အဂၤလိပ္စာ မေတာ္လို႕ ဘယ္ရမလဲ”
“အဲဒီေတာ့ တစ္ခုေလာက္ ေမးပါရေစဦး။ အေထြေထြဆိုတာ အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုေခၚသလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာ ညံ႕ေတာ့ အဲဒါကိုေတာင္ မသိဘူး”
ဖိုးစေန စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဟ ... ဒီဆရာ ဘယ္လိုလဲဟ။ စာေတာင္ မသင္ရေသးဘူး၊ သူညံ႕ပါတယ္ခ်ည္း လွိမ့္ေျပာေနပါလား။ ဘာအကြက္ေတြပါလိမ့္ လို႕ စဥ္းစားရင္ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႕အတူတူ
General လို႕ေခၚပါတယ္ဆရာ လို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ့္ဆရာက
“အဲအဲ ... ဟုတ္ၿပီဗ် .... အဲဒီ ဂ်င္နရယ္ ဆိုတာ .... ကၽြန္ေတာ္က အေထြေထြျမန္မာစာကို သင္တဲ့ ေဌးဝင္းဆိုေတာ့ အေထြေထြေဌးဝင္းေပါ့ဗ်ာ။ အဂၤလိပ္လို ဆိုရင္ေတာ့ ဂ်င္နရယ္ ေဌးဝင္းေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က ညံ႕လို႕ အသံုးမက်လို႕ အေထြေထြေဌးဝင္းျဖစ္တာဗ်။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕မွတ္ထားၾက။ အသံုးမက်ရင္ ဂ်င္နရယ္ ျဖစ္တတ္တယ္”
ရယ္တာလား ေအာ္တာလားမသိ တစ္တန္းလံုး ေဝါကနဲ ဆူညံသြားပါတယ္။ ဆူေပမေပါ့ ... အတန္း တစ္ဝက္ေလာက္က စစ္တပ္အရာရွိေတြရဲ႕ သားသမီးေတြျဖစ္ေနတဲ့ အတန္းမွာ ဒါမ်ိဳးေျပာရဲတယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ သတၱိမွာ မဟုတ္တာ။ မသိလို႕ေျပာတာလဲမဟုတ္။ ေက်ာင္းထဲက car parking မွာ စစ္တပ္အရာရွိကားေတြနဲ႕ခ်ည္း ျပည့္ေနတာ။ ေစာေစာကေလးတင္ အဲဒီဆရာ car parking ေဘးက ကင္န္တင္းမွာ ထို္င္ေနေသးတာပဲ။ မသိပဲ ေနမလား။ သိသိႀကီးနဲ႕ေျပာခ်သြားတာပါ။ ၿပီးမွ စာဆက္သင္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ေတြ ဆရာ ေက်ာင္းလာတာ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ သူသင္တဲ့ အေထြေထြျမန္မာစာကိုလဲ လက္ေထာက္ကထိက ဆရာမ က ဆက္သင္ပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီ စာသင္ၿပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ ဆရာေဌးဝင္း အဖမ္းခံရတယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္း ျပန္လြတ္လာသလိုလို ... ေထာင္ထဲမွာပဲ ဆံုးသြားသလိုလို သတင္းေတြထြက္လာေပမယ့္ ဆရာ့သတင္းကို အတိအက် မရပါဘူး။ သိပ္မၾကာေသးခင္ကမွ ဆရာ ျပည္ပ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ေျပာင္ေျမာက္လြန္းတဲ့ ဆရာ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုတိုင္း ေျပာမိေနတုန္းပါပဲ။
Friday, January 04, 2008
အႏွစ္၆၀
အမိျမန္မာျပည္
သင္ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္လည္ေမြးဖြားခဲ့သည္မွာ ယေန႕ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ေလၿပီ။ အို ... မိခင္ ကိုယ္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာ ရွိပါ၏ေလာ။ ေရာဂါဘယတို႕ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္မွ ကင္းလြတ္ပါ၏ေလာ။ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးတို႕ ႏွိပ္စက္ျခင္းဒဏ္မွ ကင္းေဝးပါ၏ေလာ။ ကပ္ဆိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကင္းလြတ္ပါ၏ေလာ။ ထို ေဘးရန္တို႕မွ ကင္းေဝးေအာင္ ငါဆုေတာင္းပါ၏။ သင္၏ေမြးေန႕ကို ငါတို႕ အမွတ္ရပါ၏။ သင့္ထံ ျပန္မလာႏိုင္ျခင္းအတြက္ အမ်က္ ေဒါသမထြက္ပါလင့္ မိခင္။ အားမေလွ်ာ့ပါလင့္။ သင္အားကိုးအားထားထိုက္ေသာ သားေကာင္းသမီးေကာင္းတို႕ မ်ားစြာ ရွိေနၾကပါသည္။ သင့္အား ၿငိမ္းခ်မ္းေစရန္ သူတို႕ ႀကံေဆာင္ေနၾကပါသည္။ ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းပါေလာ့။ ေနာက္ထပ္ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္လည္ေမြးဖြားရန္အတြက္ အားယူပါေလာ့။
ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။
သင့္ ... ခ်စ္သား
ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။
သင့္ ... ခ်စ္သား
Wednesday, January 02, 2008
၂၀၀၇ အခ်ဳပ္
ဘေလာ့မိတ္ေဆြတို႕ေရ
၂၀၀၇ ဆိုတာႀကီးကေတာ့ ကုန္သြားပါၿပီ။ ၂၀၀၈ ဆိုတဲ့ ႏွစ္ထဲကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီေပါ့။ ၂၀၀၇ ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေတြ အေနနဲ႕ကေတာ့
၁၀၉ - ၁၁၀ ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႕ ငစေနတစ္ေယာက္ S-pass အသစ္ကိုင္ဖို႕ ၂၇ ရက္ေန႕က approval က်လာပါတယ္။ ဒီေန႕ မိုးလင္းရင္ MOM ကိုသြားၿပီး အေဟာင္းျပန္အပ္၊ အသစ္ျပန္လဲတဲ့ကိစၥေတြ အလုပ္ရႈပ္ရပါဦးမယ္။
ပ်င္းေၾကာထူတဲ့ ေပါက္စန ငစေန႕တူမကေတာ့ ပ်င္းေၾကာထူရံုမက အစားကပါ ပုပ္ေသးေတာ့ သူနည္းနည္းႀကီးရင္ ဝတ္ဖို႕ ၆ လကေန ၁ ႏွစ္အတြင္း ကေလးမ်ားဝတ္ရန္ဆိုတဲ့ အကၤ်ီေလးမွာ အဲဒီ တစ္လသမီးနဲ႕ မဆိုစေလာက္ကေလး ပြသေယာင္ေယာင္ကလြဲလို႕ ကြက္တိ ေတာ္ေနပါတယ္။
ေရာင္စံုေဘာလံုးကေတာ့ Native Myanmar Forum ရဲ႕ Weekly Photo Contest မွာ ဒုတိယဆု ခ်ိတ္သြားေလရဲ႕။ ဟီး ... ၾကြားရတာ ရွက္ေတာ့ရွက္သား။
သူမ်ားဘေလာ့ေတြကေတာ့ ႏွစ္သစ္မွာ အသြင္သစ္ template အသစ္ေတြနဲ႕ ထင္တိုင္းလွေနၾကပါတယ္။ ငစေနတစ္ေယာက္လဲ template လဲဖို႕နဲ႕ WEFT သံုးဖို႕ ႀကိဳးစားလုိက္ပါဦးမယ္။
ကဲ ... အိပ္မယ္ဗ်ာ။ ၂း၁၅ ရွိေနၿပီ။ Good Night everybody.
၂၀၀၇ ဆိုတာႀကီးကေတာ့ ကုန္သြားပါၿပီ။ ၂၀၀၈ ဆိုတဲ့ ႏွစ္ထဲကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီေပါ့။ ၂၀၀၇ ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေတြ အေနနဲ႕ကေတာ့
၁၀၉ - ၁၁၀ ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႕ ငစေနတစ္ေယာက္ S-pass အသစ္ကိုင္ဖို႕ ၂၇ ရက္ေန႕က approval က်လာပါတယ္။ ဒီေန႕ မိုးလင္းရင္ MOM ကိုသြားၿပီး အေဟာင္းျပန္အပ္၊ အသစ္ျပန္လဲတဲ့ကိစၥေတြ အလုပ္ရႈပ္ရပါဦးမယ္။
ပ်င္းေၾကာထူတဲ့ ေပါက္စန ငစေန႕တူမကေတာ့ ပ်င္းေၾကာထူရံုမက အစားကပါ ပုပ္ေသးေတာ့ သူနည္းနည္းႀကီးရင္ ဝတ္ဖို႕ ၆ လကေန ၁ ႏွစ္အတြင္း ကေလးမ်ားဝတ္ရန္ဆိုတဲ့ အကၤ်ီေလးမွာ အဲဒီ တစ္လသမီးနဲ႕ မဆိုစေလာက္ကေလး ပြသေယာင္ေယာင္ကလြဲလို႕ ကြက္တိ ေတာ္ေနပါတယ္။
ေရာင္စံုေဘာလံုးကေတာ့ Native Myanmar Forum ရဲ႕ Weekly Photo Contest မွာ ဒုတိယဆု ခ်ိတ္သြားေလရဲ႕။ ဟီး ... ၾကြားရတာ ရွက္ေတာ့ရွက္သား။
သူမ်ားဘေလာ့ေတြကေတာ့ ႏွစ္သစ္မွာ အသြင္သစ္ template အသစ္ေတြနဲ႕ ထင္တိုင္းလွေနၾကပါတယ္။ ငစေနတစ္ေယာက္လဲ template လဲဖို႕နဲ႕ WEFT သံုးဖို႕ ႀကိဳးစားလုိက္ပါဦးမယ္။
ကဲ ... အိပ္မယ္ဗ်ာ။ ၂း၁၅ ရွိေနၿပီ။ Good Night everybody.
Subscribe to:
Posts (Atom)