ၿပီးခဲ့သည္ စေနေန႕က ငစေနတစ္ေယာက္ ကတ္အစိမ္းေလး ျပန္ထုတ္လိုက္မဟဲ့ ဟု အားတင္းခါ MOM ရံုးသို႕ သြားခဲ့သည္။ လက္ထဲမွာေတာ့ “မူအားျဖင့္ ခြင့္ျပဳသည္ (Approved in principally)” ဆိုတဲ့ စာရြက္ေလး ကိုင္လို႕ေပါ့ဗ်ာ။ အတိုခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ Officer က ငစေနကို ကတ္ ထုတ္မေပးႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး ျငင္းပါေလေရာ။ ဘယ္လိုျဖစ္သတုန္းဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းက ကုန္ခါနီးေနလို႕ပါတဲ့။ ငစေနပဲ ဘာရမလဲ။
“ဘာလို႕ကုန္ရမွာလဲဗ် ... ဒီမွာၾကည့္ ၆ လနဲ႕ ရက္ ၂၂ ရက္ေတာင္ က်န္ေသးတာကို”
“ငါတို႕က ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းကေန တစ္လတိတိ ေလွ်ာ့ၿပီး အနည္းဆံုး ၆ လက်န္မွ ကတ္ထုတ္ေပးလို႕ရတယ္ကြဲ႕။ မင္းစာအုပ္က တစ္လ ႏုတ္လိုက္ရင္ ၅ လနဲ႕ ၂၂ ရက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ စည္းကမ္းနဲ႕ မကိုက္ညီဘူး။ သက္တမ္းျပန္သြားတိုးၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါ။ အဲဒီေတာ့မွ ထုတ္ေပးမယ္၊ ေလာေလာဆယ္ ေနထိုင္ခြင့္ကို ၂ ပတ္ ထပ္တိုးေပးလိုက္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား”။
ေျပာေျပာဆိုဆို ဘာမွ ျပန္မျငင္းႏိုင္ခင္မွာပဲ တံဆိပ္တံုး ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ဒုံးကနဲထုခ်ၿပီး အေပၚက စာတစ္ေၾကာင္း ေရးေပးလိုက္သည္။ “ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းတိုးရန္အတြက္” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဖိုးစေန ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ သံရံုးသို႕ သြားရေလေတာ့သည္။
ဖိုးစေန သံရံုးသြား အခြန္ေဆာင္မည္၊ စာအုပ္သက္တမ္းတိုးမည္ဟု ၾကားသည္ႏွင့္ စိတ္ပူေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ေပးၾကေတာ့သည္။
“ ...... ဟဲ့ေကာင္၊ မိတၱဴေတြ စံုေအာင္ကူးသြားေနာ္။ ဓါတ္ပံုပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာ၊ ကတ္အစိမ္း ေရွ႕ေနာက္၊ နင္က ပထမဆံုး စေဆာင္မွာဆိုေတာ့ အလုပ္ခန္႕စာ မိတၱဴလဲလိုတယ္။ လစာျဖတ္ပိုင္းေတြလဲ ၄ လစာေလာက္ မိတၱဴဆြဲသြား။ ေတာင္းၾကည့္တတ္တယ္။ ၾကားလား။ မိတၱဴကို ညကတည္းက ကူးထား။ သံရံုးက မိတၱဴကူးစက္က တစ္ခါတစ္လ ပ်က္ေနတတ္တယ္။ ပိုက္ဆံကို အိမ္က မထြက္ခင္ ႀကိဳထုတ္သြား။ ဟိုမွာ အနီးအနားမွာ ATM မရွိဘူး။ ကတ္နဲ႕လဲ ေပးလို႕မရဘူး။ cash ပဲ လက္ခံတာ။ ဟိုေရာက္ရင္ ေၾကာင္ၿပီး ငိုင္မေနနဲ႕။ ေငးမေနနဲ႕။ ငမ္းမေနနဲ႕။ ပံုစံ စာရြက္ျဖည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထပ္ထား။ ၿပီးရင္ ဘယ္မွမသြားပဲထိုင္ေစာင့္။ နာမည္ေခၚတာ ေက်ာ္သြားရင္ နင္ ေအာ္ခံထိေနမယ္ ...... မွာတဲ့အတိုင္းလုပ္ေနာ္ ... ေသာက္တလြဲလုပ္လာလို႕ကေတာ့ နင္အေသပဲ .... ”
“ ... ေဟ့ေကာင္။ ငစေန။ မင္းအခြန္သြားေဆာင္မလို႕ဆို။ ေစာေစာသြား။ မနက္ေစာေစာထ၊ ေနာက္မက်ေစနဲ႕ ... ၾကားလား .... ဘာ ... ၈ နာရီ ဟုတ္လား .... ေသခ်င္ေနလား။ မနက္ ၇ နာရီအေရာက္သြား မဟုတ္ရင္ မင္း ညမိုးခ်ဳပ္ေအာင္ ေစာင့္ရမွာ။ ေသာၾကာေန႕မွသြားမွာ ဟုတ္လား။ ေအး .. ကိုယ့္တြင္းသာ ကိုယ္တူးထားေတာ့။ ေသာၾကာေန႕က လူအမ်ားဆံုးပဲ။ မင္းကေလ ... ဘာမွ မေမးမစမ္း လုပ္လိုက္ရင္ တစ္လြဲ .... ေသခ်ာလုပ္ေနာ္ ေဟ့ေကာင္ ၾကားလား ... လြဲလာလို႕ကေတာ့ မင္းအေသပဲ။ .... ”
ဤသို႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ႏႈတ္၏ ေစာင္မမႈမ်ားႏွင့္ ဖုိးစေနတစ္ေယာက္ လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ည (သို႕မဟုတ္ မနက္) ၁ နာရီခြဲေနေလၿပီ။ မနက္ အိပ္ယာမွ ေစာေစာထမဟဲ့ဟု အားတင္းကာ အိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
မနက္က်ေတာ့ ပါေလရာဖုန္းက တာဝန္ေက်စြာပင္ ၆ နာရီတိတိမွာ ပိက်ိပိက်ိ ေအာ္ကာ ဖိုးစေနကို ႏိႈးေလသည္။ ... အင္း ... နည္းနည္းေမွာင္ေသးတယ္။ ခဏ ေမွးလိုက္ဦးမယ္ ၆ နာရီ ၁၅ ေလာက္မွ ထတာေပါ့ ဟူေသာ ငစေနတစ္ေယာက္ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ႏိုးေသာအခါ အျပင္မွာ မိုးစင္စင္လင္းေနေပၿပီ။ ဟိုက္ ... သြားပဟ။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆း၅၈။ ကမန္းကတမ္း အိပ္ယာမွထ။ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ ... ေရခ်ိဳးရင္း သြားတိုက္ကာ တစ္ခါတည္း ရွဴရွဴးေပါက္ ေသာ ဖိုးစေန၏ Morning express 3 in 1 ကို လုပ္ကာ ကမန္းကတမ္း အျပင္ထြက္ဖို႕ျပင္ရသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အထဲမွာ ၁၀ တန္ ၃ - ၄ ရြက္ခန္႕ေတြ႕ရသည္။ အိုေက .. ဒါဆိုရင္ Taxi ဖိုး ေလာက္ပါတယ္။ စားပြဲေပၚက ေတြ႕ကရာ စာရြက္အကုန္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ပစ္ထည့္ကာ ေအာက္အျမန္ေျပးဆင္းၿပီး ေတြ႕ရာ Taxi တစ္စီးေပၚ ေျပးတက္ရေတာ့သည္။
“ဘယ္ေလာက္ က်သလဲ?”
“၁၀ ေဒၚလာပါ” ... “အိုေက ... ေရာ့” ဖိုးစေန ၁၀ ေဒၚလာတန္တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။
Taxi driver က အိတ္ထဲထည့္မလိုလုပ္ၿပီးမွ ... “ေနာက္တာလား ... မင္းေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကို ၾကည့္ပါဦး” ဟုဆိုကာ ဖိုးစေနကို ျပန္ေပးသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
“ဟိုက္ ... မေလးရွား ေငြ ၁၀ ရင္းဂ်စ္တန္ႀကီးပါလား။ sorry ပဲ” ... ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ကာ ေနာက္တစ္ရြက္ဆြဲထုတ္ ... အဲ ... ဒါလဲ မေလးရွားပိုက္ဆံ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို အတင္းၿဖဲၾကည့္ေတာ့ ေစာေစာက အိမ္မွာ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ၁၀ တန္ ၄ ရြက္မွာ အကုန္လံုး မေလးရွာေငြ ၁၀ တန္မ်ားသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ ပိုက္ဆံကို ေသေသခ်ာခ်ာမၾကည့္ပဲ အေရာင္ကိုပဲၾကည့္ကာ ထြက္လာေသာ ငစေနတစ္ေယာက္ ငါးပါးေမွာက္ေတာ့သည္။ ဒီနားမွာ ATM လဲမရွိဘူး ကြိဳင္ပဲ။ ရုတ္တရက္ တစ္ခုခုဆို ေခါင္းက ထူပူကာ ဘာမွ စဥ္းစားမရ ျဖစ္တတ္သည္မွာ ဖိုးစေနအက်င့္။ ယခုလဲ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနေသာ ဖိုးစေနကို driver က ၾကည့္ၿပီး
“မင္းမွာ credit card ရွိလား။ ငါ့ကားမွာ credit card နဲ႕ ေပးလို႕ရတယ္။” ....
ငစေန credit card မကိုင္ႏိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ credit card အေယာင္ေဆာင္ထားေသာ debit card တစ္ကတ္ေတာ့ ငစေန႕ အိတ္ထဲတြင္ ပါလာေသးသည္။
“ခင္ဗ်ား Master Card လက္ခံလား။” “ OK ရတယ္။”
ဒီေတာ့မွပဲ ငစေနတစ္ေယာက္ က်သင့္ေငြကို ေပးၿပီး ကားေပၚက ဆင္းႏိုင္ေတာ့သည္။ ျမန္မာသံရံုးေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ၇း၄၅။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ကိုယ့္ထက္ ဝီရိယ ေကာင္းသူ ၄ ေယာက္ေလာက္ ေရာက္ေနေလၿပီ။ သံရံုးမွာ ပံုစံျဖည့္၊ စာရြက္ထပ္ လုပ္ၿပီးေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ အမွတ္စဥ္ ၆။ သိပ္မဆိုးပါ။ ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ မေရာက္မီ ၿပီးႏိုင္သည္ပဲ။ ငစေန အျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး ATM စက္လိုက္ရွာ၊ ေငြထုတ္၊ ၿပီးေတာ့ နီးရာ McDonald မွာ မနက္စာ ဝင္ဆြဲရေတာ့သည္။
သံရံုးထဲက လုပ္ငန္းမ်ားကေတာ့ ကိုကေဒါင္း အခြန္ေဆာင္စဥ္က အတိုင္းပင္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မရွိလွ။ ထိုစဥ္မွာပင္ ထို သံရံုးက အန္တီမမ ႏွင့္ ငစေန႕ ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ စကားေျပာခန္းက ဖိုးစေနကို ဆြဲေဆာင္လိုက္သည္။
“အစ္မေရ ... စာအုပ္ သက္တမ္းတိုးခ်င္လုိ႕ပါ။ မွီခို ေနထို္င္ခြင့္နဲ႕ သက္တမ္းတိုးမွာပါ”
“ဒါဆို ေယာက္်ားက အခြန္ေက်ရဲ႕လား။ ေျပစာျပ”
“ဟိုေလ ... ေယာက္်ားက စလံုး ႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားၿပီရွင့္”
“ႏိုင္ငံျခားသားကို ယူထားတာဆိုရင္ ၅၀၀ ေဆာင္ရမယ္။ ေဆာင္ၿပီးၿပီလား”
“က်မက ႏိုင္ငံျခားသားကို ယူတာမွမဟုတ္တာ”
“ညီမ အမ်ိဳးသားက ျမန္မာလူမ်ိဳးေပမယ့္ စလံုးႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေလ။ အဲဒါကိုေျပာတာ”
“ေအာ္ ... မသိလို႕ေနာ္။ ဟုတ္ကဲ့။ ဒါနဲ႕ အဲဒီ ၅၀၀ က ဘာအတြက္လဲဟင္။ မေပးလို႕ မရဘူးလား”
“အျပန္ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး” ... အန္တီမမ၏ စကားေၾကာင့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးတင္မဟုတ္ပဲ ဖိုးစေနပါ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
“ရွင္ .... က်မက ျပန္ဦးမွာမွ မဟုတ္တာ”
“ဒီလိုရွိတယ္ .... မွီခိုေနထိုင္ခြင့္ကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီးျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာသံရံုးက အျပန္အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုးကို အခုကတည္းက ေပးထားရတယ္။ ကဲ .... ေပး ၅၀၀။ ေျပစာ မေပ်ာက္ေစနဲ႕ ေပ်ာက္ရင္ လက္မွတ္ ထုတ္မေပးဘူး။”
“မွီခိုေနထိုင္ခြင့္ကို စြန္႕လႊတ္တယ္ဆိုတာ ေယာက္်ားနဲ႕ ကြာရွင္းၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီးျပန္တာကိုေျပာတာ”
ေဘးမွ လူတစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာသည္။
ဟိုက္ရွာလပတ္ရည္ ... ငစေနတစ္ေယာက္ ဖ်ားသြားသည္။ ေအာ္ ... တို႕မ်ား ျမန္မာ သံရံုးက ႏိုင္ငံျခားသားကို လက္ထပ္ထားေသာ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ ေယာက္်ားက ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းၿပီး ကြာရွင္းစြန္႕ပစ္ခဲ့ရင္ျဖင့္ ဒုကၡမေရာက္ရေလေအာင္ အေျမွာ္အျမင္ႀကီးႀကီးျဖင့္ ႀကိဳတင္ စီမံေပးထားပါတကားဟု ဧဝံ ဤသို.၊ ေမ ကၽြႏု္ပ္သည္၊ သုတံ ၾကားနာခဲ့ရေလေတာ့သတည္း။
“ဘာလို႕ကုန္ရမွာလဲဗ် ... ဒီမွာၾကည့္ ၆ လနဲ႕ ရက္ ၂၂ ရက္ေတာင္ က်န္ေသးတာကို”
“ငါတို႕က ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းကေန တစ္လတိတိ ေလွ်ာ့ၿပီး အနည္းဆံုး ၆ လက်န္မွ ကတ္ထုတ္ေပးလို႕ရတယ္ကြဲ႕။ မင္းစာအုပ္က တစ္လ ႏုတ္လိုက္ရင္ ၅ လနဲ႕ ၂၂ ရက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ စည္းကမ္းနဲ႕ မကိုက္ညီဘူး။ သက္တမ္းျပန္သြားတိုးၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါ။ အဲဒီေတာ့မွ ထုတ္ေပးမယ္၊ ေလာေလာဆယ္ ေနထိုင္ခြင့္ကို ၂ ပတ္ ထပ္တိုးေပးလိုက္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား”။
ေျပာေျပာဆိုဆို ဘာမွ ျပန္မျငင္းႏိုင္ခင္မွာပဲ တံဆိပ္တံုး ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ဒုံးကနဲထုခ်ၿပီး အေပၚက စာတစ္ေၾကာင္း ေရးေပးလိုက္သည္။ “ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းတိုးရန္အတြက္” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဖိုးစေန ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ သံရံုးသို႕ သြားရေလေတာ့သည္။
ဖိုးစေန သံရံုးသြား အခြန္ေဆာင္မည္၊ စာအုပ္သက္တမ္းတိုးမည္ဟု ၾကားသည္ႏွင့္ စိတ္ပူေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ေပးၾကေတာ့သည္။
“ ...... ဟဲ့ေကာင္၊ မိတၱဴေတြ စံုေအာင္ကူးသြားေနာ္။ ဓါတ္ပံုပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာ၊ ကတ္အစိမ္း ေရွ႕ေနာက္၊ နင္က ပထမဆံုး စေဆာင္မွာဆိုေတာ့ အလုပ္ခန္႕စာ မိတၱဴလဲလိုတယ္။ လစာျဖတ္ပိုင္းေတြလဲ ၄ လစာေလာက္ မိတၱဴဆြဲသြား။ ေတာင္းၾကည့္တတ္တယ္။ ၾကားလား။ မိတၱဴကို ညကတည္းက ကူးထား။ သံရံုးက မိတၱဴကူးစက္က တစ္ခါတစ္လ ပ်က္ေနတတ္တယ္။ ပိုက္ဆံကို အိမ္က မထြက္ခင္ ႀကိဳထုတ္သြား။ ဟိုမွာ အနီးအနားမွာ ATM မရွိဘူး။ ကတ္နဲ႕လဲ ေပးလို႕မရဘူး။ cash ပဲ လက္ခံတာ။ ဟိုေရာက္ရင္ ေၾကာင္ၿပီး ငိုင္မေနနဲ႕။ ေငးမေနနဲ႕။ ငမ္းမေနနဲ႕။ ပံုစံ စာရြက္ျဖည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထပ္ထား။ ၿပီးရင္ ဘယ္မွမသြားပဲထိုင္ေစာင့္။ နာမည္ေခၚတာ ေက်ာ္သြားရင္ နင္ ေအာ္ခံထိေနမယ္ ...... မွာတဲ့အတိုင္းလုပ္ေနာ္ ... ေသာက္တလြဲလုပ္လာလို႕ကေတာ့ နင္အေသပဲ .... ”
“ ... ေဟ့ေကာင္။ ငစေန။ မင္းအခြန္သြားေဆာင္မလို႕ဆို။ ေစာေစာသြား။ မနက္ေစာေစာထ၊ ေနာက္မက်ေစနဲ႕ ... ၾကားလား .... ဘာ ... ၈ နာရီ ဟုတ္လား .... ေသခ်င္ေနလား။ မနက္ ၇ နာရီအေရာက္သြား မဟုတ္ရင္ မင္း ညမိုးခ်ဳပ္ေအာင္ ေစာင့္ရမွာ။ ေသာၾကာေန႕မွသြားမွာ ဟုတ္လား။ ေအး .. ကိုယ့္တြင္းသာ ကိုယ္တူးထားေတာ့။ ေသာၾကာေန႕က လူအမ်ားဆံုးပဲ။ မင္းကေလ ... ဘာမွ မေမးမစမ္း လုပ္လိုက္ရင္ တစ္လြဲ .... ေသခ်ာလုပ္ေနာ္ ေဟ့ေကာင္ ၾကားလား ... လြဲလာလို႕ကေတာ့ မင္းအေသပဲ။ .... ”
ဤသို႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ႏႈတ္၏ ေစာင္မမႈမ်ားႏွင့္ ဖုိးစေနတစ္ေယာက္ လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ည (သို႕မဟုတ္ မနက္) ၁ နာရီခြဲေနေလၿပီ။ မနက္ အိပ္ယာမွ ေစာေစာထမဟဲ့ဟု အားတင္းကာ အိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
မနက္က်ေတာ့ ပါေလရာဖုန္းက တာဝန္ေက်စြာပင္ ၆ နာရီတိတိမွာ ပိက်ိပိက်ိ ေအာ္ကာ ဖိုးစေနကို ႏိႈးေလသည္။ ... အင္း ... နည္းနည္းေမွာင္ေသးတယ္။ ခဏ ေမွးလိုက္ဦးမယ္ ၆ နာရီ ၁၅ ေလာက္မွ ထတာေပါ့ ဟူေသာ ငစေနတစ္ေယာက္ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ႏိုးေသာအခါ အျပင္မွာ မိုးစင္စင္လင္းေနေပၿပီ။ ဟိုက္ ... သြားပဟ။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆း၅၈။ ကမန္းကတမ္း အိပ္ယာမွထ။ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ ... ေရခ်ိဳးရင္း သြားတိုက္ကာ တစ္ခါတည္း ရွဴရွဴးေပါက္ ေသာ ဖိုးစေန၏ Morning express 3 in 1 ကို လုပ္ကာ ကမန္းကတမ္း အျပင္ထြက္ဖို႕ျပင္ရသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အထဲမွာ ၁၀ တန္ ၃ - ၄ ရြက္ခန္႕ေတြ႕ရသည္။ အိုေက .. ဒါဆိုရင္ Taxi ဖိုး ေလာက္ပါတယ္။ စားပြဲေပၚက ေတြ႕ကရာ စာရြက္အကုန္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ပစ္ထည့္ကာ ေအာက္အျမန္ေျပးဆင္းၿပီး ေတြ႕ရာ Taxi တစ္စီးေပၚ ေျပးတက္ရေတာ့သည္။
“ဘယ္ေလာက္ က်သလဲ?”
“၁၀ ေဒၚလာပါ” ... “အိုေက ... ေရာ့” ဖိုးစေန ၁၀ ေဒၚလာတန္တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။
Taxi driver က အိတ္ထဲထည့္မလိုလုပ္ၿပီးမွ ... “ေနာက္တာလား ... မင္းေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကို ၾကည့္ပါဦး” ဟုဆိုကာ ဖိုးစေနကို ျပန္ေပးသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
“ဟိုက္ ... မေလးရွား ေငြ ၁၀ ရင္းဂ်စ္တန္ႀကီးပါလား။ sorry ပဲ” ... ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ကာ ေနာက္တစ္ရြက္ဆြဲထုတ္ ... အဲ ... ဒါလဲ မေလးရွားပိုက္ဆံ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို အတင္းၿဖဲၾကည့္ေတာ့ ေစာေစာက အိမ္မွာ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ၁၀ တန္ ၄ ရြက္မွာ အကုန္လံုး မေလးရွာေငြ ၁၀ တန္မ်ားသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ ပိုက္ဆံကို ေသေသခ်ာခ်ာမၾကည့္ပဲ အေရာင္ကိုပဲၾကည့္ကာ ထြက္လာေသာ ငစေနတစ္ေယာက္ ငါးပါးေမွာက္ေတာ့သည္။ ဒီနားမွာ ATM လဲမရွိဘူး ကြိဳင္ပဲ။ ရုတ္တရက္ တစ္ခုခုဆို ေခါင္းက ထူပူကာ ဘာမွ စဥ္းစားမရ ျဖစ္တတ္သည္မွာ ဖိုးစေနအက်င့္။ ယခုလဲ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနေသာ ဖိုးစေနကို driver က ၾကည့္ၿပီး
“မင္းမွာ credit card ရွိလား။ ငါ့ကားမွာ credit card နဲ႕ ေပးလို႕ရတယ္။” ....
ငစေန credit card မကိုင္ႏိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ credit card အေယာင္ေဆာင္ထားေသာ debit card တစ္ကတ္ေတာ့ ငစေန႕ အိတ္ထဲတြင္ ပါလာေသးသည္။
“ခင္ဗ်ား Master Card လက္ခံလား။” “ OK ရတယ္။”
ဒီေတာ့မွပဲ ငစေနတစ္ေယာက္ က်သင့္ေငြကို ေပးၿပီး ကားေပၚက ဆင္းႏိုင္ေတာ့သည္။ ျမန္မာသံရံုးေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ၇း၄၅။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ကိုယ့္ထက္ ဝီရိယ ေကာင္းသူ ၄ ေယာက္ေလာက္ ေရာက္ေနေလၿပီ။ သံရံုးမွာ ပံုစံျဖည့္၊ စာရြက္ထပ္ လုပ္ၿပီးေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ အမွတ္စဥ္ ၆။ သိပ္မဆိုးပါ။ ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ မေရာက္မီ ၿပီးႏိုင္သည္ပဲ။ ငစေန အျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး ATM စက္လိုက္ရွာ၊ ေငြထုတ္၊ ၿပီးေတာ့ နီးရာ McDonald မွာ မနက္စာ ဝင္ဆြဲရေတာ့သည္။
သံရံုးထဲက လုပ္ငန္းမ်ားကေတာ့ ကိုကေဒါင္း အခြန္ေဆာင္စဥ္က အတိုင္းပင္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မရွိလွ။ ထိုစဥ္မွာပင္ ထို သံရံုးက အန္တီမမ ႏွင့္ ငစေန႕ ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ စကားေျပာခန္းက ဖိုးစေနကို ဆြဲေဆာင္လိုက္သည္။
“အစ္မေရ ... စာအုပ္ သက္တမ္းတိုးခ်င္လုိ႕ပါ။ မွီခို ေနထို္င္ခြင့္နဲ႕ သက္တမ္းတိုးမွာပါ”
“ဒါဆို ေယာက္်ားက အခြန္ေက်ရဲ႕လား။ ေျပစာျပ”
“ဟိုေလ ... ေယာက္်ားက စလံုး ႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားၿပီရွင့္”
“ႏိုင္ငံျခားသားကို ယူထားတာဆိုရင္ ၅၀၀ ေဆာင္ရမယ္။ ေဆာင္ၿပီးၿပီလား”
“က်မက ႏိုင္ငံျခားသားကို ယူတာမွမဟုတ္တာ”
“ညီမ အမ်ိဳးသားက ျမန္မာလူမ်ိဳးေပမယ့္ စလံုးႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေလ။ အဲဒါကိုေျပာတာ”
“ေအာ္ ... မသိလို႕ေနာ္။ ဟုတ္ကဲ့။ ဒါနဲ႕ အဲဒီ ၅၀၀ က ဘာအတြက္လဲဟင္။ မေပးလို႕ မရဘူးလား”
“အျပန္ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး” ... အန္တီမမ၏ စကားေၾကာင့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးတင္မဟုတ္ပဲ ဖိုးစေနပါ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
“ရွင္ .... က်မက ျပန္ဦးမွာမွ မဟုတ္တာ”
“ဒီလိုရွိတယ္ .... မွီခိုေနထိုင္ခြင့္ကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီးျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာသံရံုးက အျပန္အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုးကို အခုကတည္းက ေပးထားရတယ္။ ကဲ .... ေပး ၅၀၀။ ေျပစာ မေပ်ာက္ေစနဲ႕ ေပ်ာက္ရင္ လက္မွတ္ ထုတ္မေပးဘူး။”
“မွီခိုေနထိုင္ခြင့္ကို စြန္႕လႊတ္တယ္ဆိုတာ ေယာက္်ားနဲ႕ ကြာရွင္းၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီးျပန္တာကိုေျပာတာ”
ေဘးမွ လူတစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာသည္။
ဟိုက္ရွာလပတ္ရည္ ... ငစေနတစ္ေယာက္ ဖ်ားသြားသည္။ ေအာ္ ... တို႕မ်ား ျမန္မာ သံရံုးက ႏိုင္ငံျခားသားကို လက္ထပ္ထားေသာ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ ေယာက္်ားက ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းၿပီး ကြာရွင္းစြန္႕ပစ္ခဲ့ရင္ျဖင့္ ဒုကၡမေရာက္ရေလေအာင္ အေျမွာ္အျမင္ႀကီးႀကီးျဖင့္ ႀကိဳတင္ စီမံေပးထားပါတကားဟု ဧဝံ ဤသို.၊ ေမ ကၽြႏု္ပ္သည္၊ သုတံ ၾကားနာခဲ့ရေလေတာ့သတည္း။
1 comment:
ဟူး... ေမာလုိက္တာ...
Post a Comment