အမွန္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ အေၾကာင္းကို ဖ်က္မရတဲ့ အတိတ္ မွာ သူ႕အခန္းေရာက္လာမွ ေရးမလို႕ပဲ။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလာနဲ႕ ႀကိဳေရးလိုက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတြထဲမွာ ၁ ရက္ (၄၅ မိနစ္) ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ ဆရာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ lecture ကို ဒီေန႕အထိ မေမ့ေသးပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ စတက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ အတန္းေတြအားလံုး ျမန္မာစာကို မသင္မေနရ စံနစ္နဲ႕ သင္ရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းက ေသးေသးဆိုေတာ့ ျမန္မာစာ ဌာနမွာ ဆရာ/ဆရာမ အင္အားက ေျပးၾကည့္မွ ၃ ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ပါေမာကၡရယ္။ ကထိက ရယ္ လက္ေထာက္ကထိက ရယ္။ ၃ ေယာက္တည္း။ ပထမ တစ္ပတ္မွာ ပါေမာကၡနဲ႕ ကထိက ဆရာမေတြ အတန္းဝင္ၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္လည္းက်ေရာ အဲဒီ ဆရာ အလွည့္ေရာက္လာပါေလေရာ။ မွတ္မိသေလာက္ ဆရာက အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါး ပါပဲ။ အတန္း စစဝင္တာနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေဌးဝင္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႕အတန္းကို အေထြေထြျမန္မာစာ ဆိုတဲ့ အပိုင္းကို သင္ေပးဖို႕လာတာပါ။”
“စာမသင္ခင္ နည္းနည္းေျပာရဦးမယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဌာနမွာ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးက အရမ္းေတာ္တာ။ သူက အရမ္းေတာ္ေတာ့ ျမန္မာ ကဗ်ာ အပိုင္းကို သင္ရတယ္ဗ်”
“ကထိက ဆရာမႀကီးလဲ ေတာ္တာပဲ။ သူက်ေတာ့ ျမန္မာစကားေျပ သင္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညံ႕တယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ အေထြေထြျမန္မာစာ ဆိုတာကိုပဲ သင္ရတယ္။”
“ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစာ တင္ညံ႕တာလားဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာလဲ မေတာ္ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႕ကေတာ့ ေတာ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေက်ာင္းမွာ လာတက္ၿပီဆိုမွေတာ့ အဂၤလိပ္စာ မေတာ္လို႕ ဘယ္ရမလဲ”
“အဲဒီေတာ့ တစ္ခုေလာက္ ေမးပါရေစဦး။ အေထြေထြဆိုတာ အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုေခၚသလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာ ညံ႕ေတာ့ အဲဒါကိုေတာင္ မသိဘူး”
ဖိုးစေန စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဟ ... ဒီဆရာ ဘယ္လိုလဲဟ။ စာေတာင္ မသင္ရေသးဘူး၊ သူညံ႕ပါတယ္ခ်ည္း လွိမ့္ေျပာေနပါလား။ ဘာအကြက္ေတြပါလိမ့္ လို႕ စဥ္းစားရင္ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႕အတူတူ
General လို႕ေခၚပါတယ္ဆရာ လို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ့္ဆရာက
“အဲအဲ ... ဟုတ္ၿပီဗ် .... အဲဒီ ဂ်င္နရယ္ ဆိုတာ .... ကၽြန္ေတာ္က အေထြေထြျမန္မာစာကို သင္တဲ့ ေဌးဝင္းဆိုေတာ့ အေထြေထြေဌးဝင္းေပါ့ဗ်ာ။ အဂၤလိပ္လို ဆိုရင္ေတာ့ ဂ်င္နရယ္ ေဌးဝင္းေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က ညံ႕လို႕ အသံုးမက်လို႕ အေထြေထြေဌးဝင္းျဖစ္တာဗ်။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕မွတ္ထားၾက။ အသံုးမက်ရင္ ဂ်င္နရယ္ ျဖစ္တတ္တယ္”
ရယ္တာလား ေအာ္တာလားမသိ တစ္တန္းလံုး ေဝါကနဲ ဆူညံသြားပါတယ္။ ဆူေပမေပါ့ ... အတန္း တစ္ဝက္ေလာက္က စစ္တပ္အရာရွိေတြရဲ႕ သားသမီးေတြျဖစ္ေနတဲ့ အတန္းမွာ ဒါမ်ိဳးေျပာရဲတယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ သတၱိမွာ မဟုတ္တာ။ မသိလို႕ေျပာတာလဲမဟုတ္။ ေက်ာင္းထဲက car parking မွာ စစ္တပ္အရာရွိကားေတြနဲ႕ခ်ည္း ျပည့္ေနတာ။ ေစာေစာကေလးတင္ အဲဒီဆရာ car parking ေဘးက ကင္န္တင္းမွာ ထို္င္ေနေသးတာပဲ။ မသိပဲ ေနမလား။ သိသိႀကီးနဲ႕ေျပာခ်သြားတာပါ။ ၿပီးမွ စာဆက္သင္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ေတြ ဆရာ ေက်ာင္းလာတာ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ သူသင္တဲ့ အေထြေထြျမန္မာစာကိုလဲ လက္ေထာက္ကထိက ဆရာမ က ဆက္သင္ပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီ စာသင္ၿပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ ဆရာေဌးဝင္း အဖမ္းခံရတယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္း ျပန္လြတ္လာသလိုလို ... ေထာင္ထဲမွာပဲ ဆံုးသြားသလိုလို သတင္းေတြထြက္လာေပမယ့္ ဆရာ့သတင္းကို အတိအက် မရပါဘူး။ သိပ္မၾကာေသးခင္ကမွ ဆရာ ျပည္ပ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ေျပာင္ေျမာက္လြန္းတဲ့ ဆရာ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုတိုင္း ေျပာမိေနတုန္းပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ စတက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ အတန္းေတြအားလံုး ျမန္မာစာကို မသင္မေနရ စံနစ္နဲ႕ သင္ရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းက ေသးေသးဆိုေတာ့ ျမန္မာစာ ဌာနမွာ ဆရာ/ဆရာမ အင္အားက ေျပးၾကည့္မွ ၃ ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ပါေမာကၡရယ္။ ကထိက ရယ္ လက္ေထာက္ကထိက ရယ္။ ၃ ေယာက္တည္း။ ပထမ တစ္ပတ္မွာ ပါေမာကၡနဲ႕ ကထိက ဆရာမေတြ အတန္းဝင္ၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္လည္းက်ေရာ အဲဒီ ဆရာ အလွည့္ေရာက္လာပါေလေရာ။ မွတ္မိသေလာက္ ဆရာက အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါး ပါပဲ။ အတန္း စစဝင္တာနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေဌးဝင္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႕အတန္းကို အေထြေထြျမန္မာစာ ဆိုတဲ့ အပိုင္းကို သင္ေပးဖို႕လာတာပါ။”
“စာမသင္ခင္ နည္းနည္းေျပာရဦးမယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဌာနမွာ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးက အရမ္းေတာ္တာ။ သူက အရမ္းေတာ္ေတာ့ ျမန္မာ ကဗ်ာ အပိုင္းကို သင္ရတယ္ဗ်”
“ကထိက ဆရာမႀကီးလဲ ေတာ္တာပဲ။ သူက်ေတာ့ ျမန္မာစကားေျပ သင္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညံ႕တယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ အေထြေထြျမန္မာစာ ဆိုတာကိုပဲ သင္ရတယ္။”
“ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစာ တင္ညံ႕တာလားဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာလဲ မေတာ္ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႕ကေတာ့ ေတာ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေက်ာင္းမွာ လာတက္ၿပီဆိုမွေတာ့ အဂၤလိပ္စာ မေတာ္လို႕ ဘယ္ရမလဲ”
“အဲဒီေတာ့ တစ္ခုေလာက္ ေမးပါရေစဦး။ အေထြေထြဆိုတာ အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုေခၚသလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာ ညံ႕ေတာ့ အဲဒါကိုေတာင္ မသိဘူး”
ဖိုးစေန စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဟ ... ဒီဆရာ ဘယ္လိုလဲဟ။ စာေတာင္ မသင္ရေသးဘူး၊ သူညံ႕ပါတယ္ခ်ည္း လွိမ့္ေျပာေနပါလား။ ဘာအကြက္ေတြပါလိမ့္ လို႕ စဥ္းစားရင္ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႕အတူတူ
General လို႕ေခၚပါတယ္ဆရာ လို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ့္ဆရာက
“အဲအဲ ... ဟုတ္ၿပီဗ် .... အဲဒီ ဂ်င္နရယ္ ဆိုတာ .... ကၽြန္ေတာ္က အေထြေထြျမန္မာစာကို သင္တဲ့ ေဌးဝင္းဆိုေတာ့ အေထြေထြေဌးဝင္းေပါ့ဗ်ာ။ အဂၤလိပ္လို ဆိုရင္ေတာ့ ဂ်င္နရယ္ ေဌးဝင္းေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က ညံ႕လို႕ အသံုးမက်လို႕ အေထြေထြေဌးဝင္းျဖစ္တာဗ်။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕မွတ္ထားၾက။ အသံုးမက်ရင္ ဂ်င္နရယ္ ျဖစ္တတ္တယ္”
ရယ္တာလား ေအာ္တာလားမသိ တစ္တန္းလံုး ေဝါကနဲ ဆူညံသြားပါတယ္။ ဆူေပမေပါ့ ... အတန္း တစ္ဝက္ေလာက္က စစ္တပ္အရာရွိေတြရဲ႕ သားသမီးေတြျဖစ္ေနတဲ့ အတန္းမွာ ဒါမ်ိဳးေျပာရဲတယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ သတၱိမွာ မဟုတ္တာ။ မသိလို႕ေျပာတာလဲမဟုတ္။ ေက်ာင္းထဲက car parking မွာ စစ္တပ္အရာရွိကားေတြနဲ႕ခ်ည္း ျပည့္ေနတာ။ ေစာေစာကေလးတင္ အဲဒီဆရာ car parking ေဘးက ကင္န္တင္းမွာ ထို္င္ေနေသးတာပဲ။ မသိပဲ ေနမလား။ သိသိႀကီးနဲ႕ေျပာခ်သြားတာပါ။ ၿပီးမွ စာဆက္သင္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ေတြ ဆရာ ေက်ာင္းလာတာ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ သူသင္တဲ့ အေထြေထြျမန္မာစာကိုလဲ လက္ေထာက္ကထိက ဆရာမ က ဆက္သင္ပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီ စာသင္ၿပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ ဆရာေဌးဝင္း အဖမ္းခံရတယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္း ျပန္လြတ္လာသလိုလို ... ေထာင္ထဲမွာပဲ ဆံုးသြားသလိုလို သတင္းေတြထြက္လာေပမယ့္ ဆရာ့သတင္းကို အတိအက် မရပါဘူး။ သိပ္မၾကာေသးခင္ကမွ ဆရာ ျပည္ပ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ေျပာင္ေျမာက္လြန္းတဲ့ ဆရာ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုတိုင္း ေျပာမိေနတုန္းပါပဲ။
No comments:
Post a Comment