အမွတ္တရ

(11-Jan-2008) ေသာၾကာေန႕ ...

ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ အသည္းအသန္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ MSRS 2005 ကို အခုမွ စကိုင္တာမို႕ ဘာေတြမွန္း မသိတာေတြနဲ႕ ခ်ာလပတ္လည္ေနေပမယ့္ ေသာၾကာေန႕မို႕ ေစာေစာရံုးဆင္းခ်င္သည္ႏွင့္ မီးကုန္ရမ္းကုန္ က်ဲေနမိသည္။ နာရီက ၅ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ၆ နာရီ တိတိမွာပင္ ဖိုးစေန၏ ပါေလရာဖုန္းက ပက်ိပက်ိႏွင့္ ထျမည္ပါေတာ့သည္။ phone screen ေပၚမွာ ေပၚေနသည့္ နာမည္ကို ၾကည့္ၿပီး ဖိုးစေန မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ တြန္႕တက္သြားသည္။

"Incoming call from ဘုန္းႏိုင္ ... "

ဘာပါလိမ့္။ ဒီေကာင္ႀကီးက ကိစၥအထူးမရွိပဲ ဖုန္းဆက္ေလ့မရွိ။ GTalk ထဲလွမ္းၾကည့္ေတာ့လဲ သူ႕ status က busy တဲ့။ သိခ်င္ေဇာႏွင့္ ဖုန္းကို ေကာက္ေျဖလိုက္သည္။

“ေဟး ဘုန္းႏိုင္ ေျပာ ... ဘာတုန္းဟ”

“ဟာ ... ေဟ့ေကာင္ ... မင္းညီမအေၾကာင္း ေျပာမလို႕ကြ”

ကိုင္ရံုရွိေသး မင္းညီမအေၾကာင္းဆိုပါလား။ ဒါေနာက္စရာအခ်ိန္မဟုတ္ .... ဖိုးစေန ရင္ထဲ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။

“ဘယ္ညီမလဲဘုန္းႏိုင္ ... ဘာျဖစ္လို႕လဲ”

“ေမၿဖိဳး”

သြားၿပီ ... ဘုန္းႏိုင္ ဆက္မေျပာခင္မွာတင္ ဆံုးၿပီ ဟူေသာ အသိတစ္ခု ေခါင္းထဲမွာ လက္ကနဲေပၚသည္။ ကိုယ့္စိတ္ကို မယံုတစ္ဝက္ႏွင့္ ဘုန္းႏိုင္ကို ခပ္ေလာေလာပဲ ေမးရသည္။

“ေမၿဖိဳးဘာျဖစ္လုိ႕လဲ”


“မင္းညီမေလး အခုပဲ ဆံုးတယ္ငစေန။ ငါ့ညီမ ရန္ကုန္ကေန လွမ္းေျပာလို႕သိတာ။ အဲဒါ မင္းသိေအာင္ ခ်က္ခ်င္းလွမ္းေျပာတာ။ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ သူငယ္ခ်င္း”

ဘုန္းႏိုင္ စကားအဆံုးမွာ ငစေနတစ္ေယာက္ ငိုင္က်သြားသည္။

“ေအးကြာ ... သတင္းေပးတာ ေက်းဇူးပဲ။ ငါ ရန္ကုန္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။”

ဖုန္းခ်ၿပီး အေတာ္ၾကာသည္အထိ ငစေန ငိုင္ေနမိသည္။ လုပ္လက္စ အလုပ္ကို အၿပီးသတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ အရာမထင္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကေတာ့ ငစေနတစ္ေယာက္ solution ရွာမရလို႕ ငိုင္ေနသည္ပဲ ေအာက္ေမ့ၾကသည္ထင့္၊ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ႏုတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားၾကသည္။ ငစေနကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့သည္အထိ ငိုင္ေကာင္းတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။ မငိုပါဘူးဟု တင္းထားသည့္ၾကားမွပင္ မ်က္ရည္ႏွစ္ေပါက္ ပါးေပၚသို႕ က်လာခဲ့ေသးသည္။

ေမၿဖိဳးတစ္ေယာက္ မၾကာမီအခ်ိန္မွာပင္ ဖိုးစေနတို႕ကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖိုးစေန သိခဲ့သည္မွာ ၃ ႏွစ္ခြဲခန္႕ ရွိခဲ့ၿပီ။ ဆရာဝန္၏ ခန္႕မွန္းခ်က္အရ ေနာက္ထပ္ ၃ ႏွစ္ခန္႕သာ ဆက္လက္ ေနႏိုင္ေတာ့မည္ဟု ၾကားခဲ့ရစဥ္ကလဲ ဖုိးစေန ငိုခဲ့ဖူးပါသည္။ သိေနသည့္ ၾကားမွပင္ ယခု တစ္ကယ္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေတာ့လဲ အလြန္စိတ္ထိခိုက္မိသည္။ ေအာ္ ... သံေယာဇဥ္ႀကိဳးကေတာ့ျပတ္ခဲလွသည္ပဲေလ။