KL သို႕အလည္တစ္ေခါက္ - ၃

အခ်ိန္က ည ၉း၃၀ ပဲရွိပါေသးတယ္။ ရထားက ည ၁၁း၃၀မွ လာမွာမို႕လို႕ ပထမေတာ့ ငစေနတစ္ေယာက္ ဘူတာထဲမွာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႕ အေနအထားကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဘူတာက ခပ္ေသးေသး၊ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္းပါပဲ။ အေပၚထပ္မွာေတာ့ ရံုးခန္းေတြဘာေတြ ရွိမယ္နဲ႕တူပါရဲ႕။ ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ အ၀င္၀ကေနၾကည့္ရင္ အေရွ႕တည့္တည့္က ရထား platform ေပၚကိုဆင္းတဲ့ တံခါးပါ။ ဘယ္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္ ေဟာခန္းႀကီးရဲ႕အဆံုးမွာ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္တာရွိပါတယ္။ အလယ္တစ္ခုလံုးကေတာ့ ခရီးသည္ေတြ နားေနဖို႕ ထိုင္ခံုတန္းေတြျဖစ္ၿပီး ညာဘက္မွာ သက္သာအေရာင္းဆိုင္ေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ သက္သာဆိုင္ရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ရထားနဲ႕ စကၤာပူကို၀င္မယ့္လူေတြအတြက္ immigration office နဲ႕ အေပၚထပ္ကိုတက္တဲ့ ေလွခါးကို ေတြ႕ရတယ္။ ခန္းမတစ္ခုလံုးကို ceiling mounted aircon ေတြ တပ္ထားေပမယ့္ တံခါးေတြ ဖြင့္ထားလို႕လား၊ ဒါမွမဟုတ္ aircon ေတြ အကုန္မဖြင့္လို႕လားေတာ့မသိ၊ လူနည္းေပမယ့္ ေလထုက ခပ္အိုက္စပ္စပ္ရယ္။

travelers' lounge and ticket counter

ပထမေတာ့ ငစေနလဲ ဘူတာထဲမွာပဲ စာဖတ္ရင္းနဲ႕ ရထားထိုင္ေစာင့္ေနေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ပ်င္းလဲပ်င္း၊ ဗိုက္လဲဆာလာတာနဲ႕ အထုပ္ဆြဲၿပီး JB ၿမိဳ႕ထဲကို ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘူတာရံုရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာရွိတဲ့လမ္းကေန တစ္ဘေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ JB ရဲ႕ ၿမိဳ႕လည္ကို ေရာက္ပါၿပီ။ ၿမိဳ႕လည္ဆိုေတာ့ တစ္ျခားေနရာေတြနဲ႕မတူ ပိုၿပီး သပ္ရပ္ပါတယ္။ လမ္းေတြလဲ ေကာင္း၊ shopping centre ေတြလဲ ေကာင္း၊ ဆိုင္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးဖြင့္ထားပါတယ္။ shopping centre ေတြကေတာ့ ည ၁၀ နာရီဆို ပိတ္ၿပီမို႕ ငစေန ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမွမရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ McDonald ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေတာ့ ဖြင့္ထားေသးတာနဲ႕ ညစာကို Mc ပဲ စားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ထဲကို၀င္လုိက္ပါတယ္။ counter မွာ menu ၾကည့္လိုက္တာနဲ႕ မ်က္လံုးျပဳးစရာက စပါတယ္။ Burger နဲ႕ Chicken Nugget ကလြဲလို႕ SG မွာရွိတဲ့ တစ္ျခားဟာေတြ မရွိပါ။ ေကာင္းႏိုးရာရာေလး ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း Grilled Beef Foldover တစ္ခု နဲ႕ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ႕ အေအးနဲ႕ စားလိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ေစ်းကေတာ့ စကၤာပူက ေစ်းရဲ႕ တစ္၀က္သာသာပဲ က်ပါတယ္။ အစားေသာင္းက်န္းေနတာ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ည ၁၁း၁၅ ရွိပါၿပီ။ ရထားက ၁၁း၃၅ မွာ လာမွာမို႕လို႕ စားလက္စကို ကမန္းကတမ္း လက္စသတ္ၿပီးေတာ့ ဘူတာကို ျပန္ေျပးရျပန္ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လူေတြအကုန္ platform ကိုဆင္းေနၾကပါၿပီ။ ငစေနလဲ ေရာေယာင္ၿပီး platform ကိုဆင္းလုိုက္ပါတယ္။ platform မွာ ကိုယ္စီးရမယ့္တြဲက ဘယ္နားထိုးမယ္ဆိုတာကို label ေတြျပထားတဲ့အတြက္ ငစေနတစ္ေယာက္ ကိုယ္စီးရမယ့္ တြဲအမွတ္ K2 ထိုးမယ့္ေနရာမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနလုိက္ပါတယ္။ မၾကာပါ ရထားႀကီး ၀င္လာပါၿပီ။ (စုတ္ျပတ္မႈန္၀ါးေနေသာ ပံုအတြက္ သည္းခံေပးၾကပါ)

train approaching to platform 1

ငစေန လက္မွတ္ယူထားတဲ့ Airconed Secondary Class (ASC) ဆိုတာ အေကာင္းစား မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ေအာက္မွာ Economy Class တစ္ခုပဲဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညရထားမွာက ပထမတန္းထိုင္ခံုေတြအစား အိပ္စင္တြဲေတြ အစားထိုးထားတဲ့အတြက္ အိပ္စင္ မယူခ်င္တဲ့ ငစေနတစ္ေယာက္ ဒုတိယတန္းခံုပဲ ယူလိုက္ရပါတယ္။ ရထားတြဲထဲမွာေတာ့ အေတာ္ေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိပါတယ္။ ရထားေပၚမွာ သန္႕ရွင္းေရး၀န္ထမ္းေတြ ရွိၿပီး ဘူတာ တစ္ခါ၀င္လို႕ လူအတက္အဆင္း တစ္ခါလုပ္ၿပီးတိုင္း သန္႕ရွင္းေရးတစ္ခါလုပ္ပါတယ္။ ရထားထိုင္ခံုေတြက တစ္ဖက္တည္းကို မ်က္ႏွာမူထားတာမဟုတ္ပဲ နီးတဲ့ အေပါက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားတာပါ။ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ထူးဆန္းေနတာေပါ့။ ႏွစ္ခံုတြဲ ခံုေတြက အလယ္လက္တန္းက ေခါက္သိမ္းလို႕ရေသာ ထိုင္ခံုမ်ားျဖစ္၍ စံုတြဲမ်ားအတြက္ မ်ားစြာ အဆင္ေျပေလသည္။ စံုတြဲမပါေသာ ငစေနအတြက္လဲ ေဘးခံုက လူမရွိသျဖင့္ လက္တန္းေခါက္က တစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ခံုထိုင္ၿပီး အေတာ္ေလး ဇိမ္က်ခဲ့သည္ေပါ့။

inside view of KTM railway car (Airconed Second Class)

KL သို႕ အလည္တစ္ေခါက္ - ၂

“အလ်င္လိုမွ အေႏွးျဖစ္” ဆိုေသာ စကားမွာ ငစေနအတြက္မ်ား တမင္ရည္ရြယ္ထားေလသလားမသိေပ။ အျမန္ေရာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ ျပႆနာက တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး တက္ေလသည္။ ဘတ္စ္ကားက တံတားကိုေက်ာ္၍ တစ္ဖက္ကမ္းရွိ မေလး Immigration office အထိသာ ပို႕ေပးေလသည္။ ကိုယ့္အထုတ္ကိုယ္ဆြဲ၍ ေျခက်င္ပဲ ေျပးရတာေပါ့။ Immigration counter ကိုေရာက္ေတာ့ ငစေန ဆိုင္းဘုတ္ကိုၾကည့္သည္။ တစ္ဖက္က Malay Passport Only ဟုေရးထားတာ ေတြ႕ရၿပီး ၀င္တဲ့သူ မရွိေခ်။ ေနာက္ counter တစ္ခုကေတာ့ All Passports ဟုသာ ေရးထားၿပီး လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား တန္းစီ၀င္ေနၾကသည္။ ငစေနလဲ သူမ်ားေနာက္ လိုက္၀င္ၿပီး တန္းစီ counter ေရာက္ေတာ့ immigration officer က မ်က္ႏွာကိုသာ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပေလသည္။ သြားလို႕ရၿပီ ဆိုသည့္သေဘာ။ ငစေနလဲ ေကာင္တာမွ အျမန္လစ္ေတာ့သည္။ အခ်ိန္က ၈း၅၅။ အဲဒီေတာ့မွ ေစာေစာက ကားေပၚတြင္ ေတြ႕ခဲ့သည့္ မေလးလူမ်ိဳးက ငစေန႕ကို လွမ္းေခၚေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ငစေန႕ကို ေကာင္တာကို အျမန္ျပန္သြားၿပီး white card ျဖည့္ရန္ႏွင့္ အ၀င္ တံဆိပ္တံုး ထုရန္ ေျပာေလသည္။ ေသဟဲ့ နႏိၵယ ဟုသာ စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္ၿပီး ေကာင္တာကို တစ္ေခါက္ျပန္ေျပးရေလသည္။ အဲဒီေတာ့မွ ဆရာသမား immigration officer က ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ငါက မင္းကို မေလးႏိုင္ငံသားမွတ္လို႕ မၾကည့္ပဲ လႊတ္ေပးလိုက္တာ ဟုေျပာေလသည္။ အားနာသြားေလသလားမသိ၊ သူကိုယ္တိုင္ white card ကိုျဖည့္ေပးၿပီး ဘယ္သြားမလဲ ဘာညာ စပ္စုေလသည္။ ငစေနက KL အထိ သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငစေန႕ အစ္မ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္၏ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားသို႕ တက္ေရာက္ရန္ျဖစ္ေၾကာင္း စကားစမည္ ေျပာရင္းနဲ႕ ငစေနက JB Station ကို ဘယ္လိုသြားရမလဲ ဟုေမးေသာအခါ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လမ္းညႊန္ေပးေလးသည္။

Johor Baru Railway Station (@ the left side of the road)

၉း၀၀ ျဖစ္ေနၿပီမို႕လို႕ အထုတ္ဆြဲၿပီး ထြက္ေျပးေသာ ငစေန႕ကို ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္က လွမ္းေခၚျပန္ေလသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ custom officer တစ္ေယာက္။ ဟုတ္သားပဲ။ custom မွာ ပစၥည္းစစ္ရဦးမွာေပါ့။ သိပ္ေတာ့ မၾကာပါ။ ပါလာတဲ့ luggage ကို x-ray စက္ထဲ ေကာက္ထည့္ၿပီး ဟိုဘက္ ထြက္လာတဲ့ဘက္က ျပန္ေကာက္ၿပီး ေျပးရတာေပါ့။ immigration office မွထြက္ၿပီး officer ႀကီး လမ္းညႊန္သည့္အတိုင္း underground passage way မွ ျဖတ္၍ အျခားတစ္ဖက္မွ ျပန္ထြက္ေသာအခါ JB ၿမိဳ႕ထဲသို႕ တန္းေရာက္ေလသည္။ ငစေနတစ္ေယာက္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေတာ့တာေပ့ါ။ ဘယ္သြားလို႕ ဘယ္လာရမွန္းမသိ။ သတိထားမိတာတစ္ခုက JB သည္ ရန္ကုန္ႏွင့္ အေတာ္ တူသည္ ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ အေဆာက္အဦႀကီး ႏွင့္ ထိုေနရာတစ္၀ိုက္သည္ တစ္ကယ့္ ရန္ကုန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕ႏွင့္ ဆင္တူသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ငစေန အထုတ္ဆြဲကာ အျမန္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဘယ္သြားရမွန္းမသိေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ခဏခဏ ေတြ႕ဖူးတာတစ္ခုကို လုပ္လုိက္သည္။ ဓါတ္ဆီဆိုင္ႏွင့္ တြဲထားေသာ 7-11 ဆိုင္ထဲကို၀င္ၿပီး လမ္းေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္တာမွ အေရာင္းစာေရးေလးမ်ားက ရယ္၍ ဆိုင္ေရွ႕မွ အေဆာက္အဦႀကီးမွာ JB Railway Station ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့မွ ငစေနလဲ ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ျပန္ထြက္လာရတာေပါ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ တစ္ျခားအေဆာက္အဦဟုတ္ရိုးလား ငစေန ေစာေစာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းႏွင့္တူသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိေသာ အေဆာက္အဦျဖစ္ေနေတာ့သည္။

JB Station night view

ဘူတာရံုထဲ ကေသာကေမ်ာ ေျပး၀င္ၿပီး လက္မွတ္ေကာင္တာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမေတာ့ "Closed" ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးက ငစေန႕ကို ႀကိဳဆိုေနပါတယ္။ အခ်ိန္က ၉း၁၀ ရွိေနပါၿပီ။ ငစေနလဲ အေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ေကာင္တာထဲမွာ လူအရိပ္အေျခ ေတြ႕လိုက္တာနဲ႕ ေကာင္တာနားကို အေျပးေလးသြားၿပီး “can i get a ticket to Kajang?” လို႕ ကမန္းကတမ္း လွမ္းေမးရပါတယ္။ လက္မွတ္ အေရာင္းစာေရးရဲ႕ "which type of seat?” လို႕ ေမးလိုက္တဲ့ စကားသံအဆံုးမွာ ငစေနတစ္ေယာက္ ၀မ္းသာလံုး ဆို႕မသြားေအာင္ကို မနည္း သတိထားလိုက္ရပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေကာင္တာပိတ္သြားေပမယ့္ လက္မွတ္ေရာင္းေပးတဲ့ ၀န္ထမ္းကို အခါခါ ေက်းဇူးတင္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ "Airconed Secondary Class" (ASC) ခံုတစ္ခံုကို RM27 ေပးၿပီး ၀ယ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ငစေနတစ္ေယာက္ ၿပံဳးႏိုင္သြားပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ဘူတာရံုထဲက ခံုမွာထိုင္ၿပီး ငစေနတစ္ေယာက္ ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး စစ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ပစၥည္း စစ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ငစေနတစ္ေယာက္ ဒုတိယံမၼိ ေသဟဲ့နႏၵိယ ကို ေအာ္မိျပန္ပါၿပီ။ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ ကိုရဲ၀င္းတို႕ လြဲခ်က္ကေတာ့ camera, phone charger,film နဲ႕ battery ေတြထည့္ထားတဲ့ အိတ္ ဘယ္နားထားခဲ့မွန္း မသိတာပါပဲ။ ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႕မ်ား က်က်န္ခဲ့လား။ SG ကအထြက္ baggage check မွာမ်ား အိတ္လိုက္ က်န္ခဲ့သလားနဲ႕ စိတ္ေတြ ပူရျပန္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသကၤာတာနဲ႕ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ room-mate ကို လွမ္းဖုန္းဆက္ ေမးလိုက္ေတာ့မွ .... ဟုတ္ကဲ့ပါ။ သေကာင့္သားအိတ္က ငစေန႕ အိပ္ယာေပၚမွာ အခန္႕သား သီတင္းသံုးေနေၾကာင္း room-mate ဆီက သတင္းစကား ၾကားရပါေတာ့တယ္။ စာရႈသူမိတ္ေဆြ၊ အခုေလာက္ဆိုရင္ သေဘာေပါက္ေလာက္ေရာေပါ့။ အခု တင္ေနတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာ မႈန္တုန္တုန္ ၀ါးတားတာား ဓါတ္ပံုေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ၾကည္လင္ျပတ္သားေနတဲ့ပံုေတြက အခု ဒီစာေရးေနတဲ့အခ်ိန္က်မွ အင္တာနက္ထဲကေန လိုက္ရွာ၊ လိုအပ္သလို ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ျပန္တင္ထားရတဲ့ပံုေတြ ျဖစ္ေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ။ Camera ေတြက်န္ခဲ့ေတာ့ ဖုန္းမွာပါတဲ့ camera ေလးနဲ႕ပဲ ဟိုေလွ်ာက္ရိုက္ ဒီေလွ်ာက္ရိုက္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ 1.3 mega pixels ဆိုေတာ့ အားမရလွဘူးေပါ့။ သီခ်င္းနားေထာင္လို႕ေကာင္းေအာင္ music phone ၀ယ္ခဲ့တဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခုမွ ျပန္ၿပီး အျပစ္ေတြ တင္ေနမိေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

KL သို႕ အလည္တစ္ေခါက္ - ၁

ငစေနတစ္ေယာက္ ခရီးသြားမွတ္တမ္းမ်ားကို ဖတ္ရတာ အေတာ္၀ါသနာပါေလသည္။ ကင္း၀န္မင္းႀကီးရဲ႕ အဂၤလန္သြားမွတ္တမ္း ကစလို႕ အန္တီ ပတၱျမားခင္ ရဲ႕ မမေရ ဆိုၿပီး အစခ်ီတတ္တဲ့ “သႏၱာစမ္းမွ အလြမ္းစာ”၊ မနန္းစိုး ရဲ႕ ခရီးသြားမွတ္တမ္းမ်ား အဆံုး အကုန္ဖတ္ေလ့ရွိသည္။ သေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ ဗိုလ္ဗကိုရဲ႕ “ေယးလ္တကၠသိုလ္ခရီးသည္” ႏွင့္ ဗိုလ္ဗလ၏ “လြတ္လပ္ေရးခရီးတစ္ေထာက္”။ ခရီးသြားမွတ္တမ္း ဖတ္ရတာ ေရးသူ ေတာ္လွ်င္ေတာ္သလို စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္ ထိုေနရာသို႕ ေရာက္ေနသလို ခံစားရေစသည္။ ငစေနလဲ အားက်မခံ ေရးၾကည့္ဦးမွ လို႕ အားခဲထားတာ ၾကာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဦးအရိုင္းတို႕ ပ်က္လံုးလိုေပါ့ “က်န္းမာေရးကလဲမေကာင္း၊ က်န္းမာေရးေကာင္းျပန္ေတာ့လဲ လုိအင္ဆႏၵက မျပည့္” ဆိုတာလိုမ်ိဳး ခရီးက ထြက္ခဲသည္။ ထြက္မယ့္ထြက္ေတာ့လဲ အလုပ္ကိစၥေတြႏွင့္သာ ဆိုေတာ့ ဘာမွ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မက်န္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကေတာ့ Malaysia ႏိုင္ငံ Kuala Lampur ၿမိဳ႕ကို အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥ နဲ႕ အလည္အပတ္နဲ႕ ေပါင္းၿပီး ခရီးထြက္တာျဖစ္လုိ႕ မွတ္တမ္းေလးတစ္ခုေတာ့ ေရးလိုက္မဟဲ့ လို႕ အားတင္းမိသည္။ အစ္မေမၿငိမ္းလို ဘယ္စာေစာင္ကမွ လက္မခံလဲ ကိုယ့္ blog ထဲကိုယ္တင္မွာေပါ့ လို႕ေတာ့ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားရသေပါ့။ (မႏိႈင္းေကာင္း မႏိႈင္းရာေတြ သြားႏိႈင္းေနျပန္ၿပီ။ အစ္မစာေတြက ေကာင္းလြန္းလို႕ စာေစာင္ေတြက လက္မခံရဲတာ။ နင္ေရးတာက ဘာမို႕လို႕တုန္း)။

Petronus Twin Tower taken from Presidential State Room of Hotel Istana

ငစေနတစ္ေယာက္ ဒီခရီးကိုသြားဖို႕ အေတာ္ေလး စိတ္အားထက္သန္မိေလသည္။ အားသန္ဆို တစ္သက္လံုးေနမွ တစ္ေခါက္သာ ေတြ႕ဖူးေသာ အေဒၚႏွင့္ အစ္မ၀မ္းကြဲ ၄ေယာက္ကို ေတြ႕ရမည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ပထမဆံုး ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သြားရမည့္ခရီး ျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အေတာ္ေလး စိတ္လႈပ္ရွား ေနမိသည္။ မသြားခင္ တစ္လေလာက္ကတည္းက ႀကိဳတင္၍ ရထားလက္မွတ္ကို online မွ ႀကိဳတင္ ၀ယ္ယူထားျခင္း၊ လိုအပ္မည္ထင္သည့္ ပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ယူစုေဆာင္းျခင္းတို႕ႏွင့္ မအားလပ္ရေအာင္ ရွိေနေလသည္။ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ ငစေနဆိုတာ ဘာမို႕တုန္း ... သူငယ္ခ်င္းမ်ားက “ရဲ၀င္း” ဟု အႏြတၱသညာ ခ်ီးျမွင့္ခံထားရတဲ့ေကာင္ပဲဟာ ... မလြဲပဲ ဘယ္ေနပါ့မတုန္း။ ပထမဆံုးအလြဲက ရထားလက္မွတ္ထုတ္ဖို႕ ေမ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သတိရလို႕ booking confirmation ကိုထုတ္ၾကည့္ေတာ့ လက္မွတ္ထုတ္ရမယ့္ ေနာက္ဆံုးရက္က ေက်ာ္ေနၿပီ။ ရထားဘူတာကို ကမန္းကတန္း ဖုန္းဆက္ေတာ့ မရေတာ့ပါတဲ့။ သြားမယ့္ရက္မွ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး စီးသြားပါ ဆိုၿပီးေတာ့ပဲ အေၾကာင္းျပန္ပါတယ္။ ရံုးက ခြင့္ယူလိုက္တာက ဗုဒၶဟူးေန႕ကေန တနဂၤေႏြေန႕အထိပါ။ ဒါေပမယ့္ အဂၤါေန႕ ညေန ရံုးဆင္းတာနဲ႕ သြားမယ္ဆိုၿပီး ရည္ရြယ္ထားတာေၾကာင့္ ရံုးဆင္းတာနဲ႕ လက္မွတ္၀ယ္ဖို႕ Tanjong Pagar မွာရွိတဲ့ KTM Railway Station ကို တန္းေျပးရပါတယ္။ ရထား အခ်ိန္စာရင္းအရေတာ့ SG ကေန ည ၁၀း၃၀ မွာ ထြက္တဲ့ ရထားက JB ကို ည ၁၁း၃၅ မွာ ၀င္မွာျဖစ္ၿပီး အဲဒီကေန KL ကို ေနာက္ေန႕မနက္ ၆း၃၅ မွာ ၀င္မယ္ လို႕ ေရးထားပါတယ္။

KTM Railway Station @ Tanjong Pagar

Singapore ကေန KL အထိကို ရထား တိုက္ရိုက္ ေပါက္ပါတယ္။ တစ္ရက္ကို အနည္းဆံုး ၃စီး ပံုမွန္ထြက္ေလ့ရွိသည္။ ငစေန႕ ခရီးစဥ္က Singapore တစ္ဖက္ကမ္း Johor Baru ကို ကားနဲ႕သြားၿပီး JB ကေနတစ္ဆင့္ ရထားေျပာင္းစီးရန္ျဖစ္ေလသည္။ JB ကို ေရာက္ဖူးခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ရထားကို JB ကေန စစီးရင္ လက္မွတ္ေစ်းက တစ္၀က္ေလာက္ သက္သာတာက တစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ေလသည္။ KTM Station ကိုေရာက္ေတာ့ ျပႆနာတက္ေတာ့သည္။ JB မွ ငစေန႕ အေဒၚေနေသာ Kajang (KL မေရာက္မီ တစ္ဘူတာအလို) အထိ လက္မွတ္ေပးပါ ဆိုေသာအခါ S$27 က်ပါသည္ ဟုဆိုေလသည္။ ငစေန online မွာ booking လုပ္တုန္းကေတာ့ RM27 (S$12) သာ။ ယခု ၂ ဆေက်ာ္ကြာေနေသာအခါ ငစေန complaint တက္ေတာ့သည္။ လက္မွတ္ေရာင္းက အဲဒီေစ်းနဲ႕လိုခ်င္ရင္ JB Station ကေန ၀ယ္စီးပါဟု အႀကံျပဳေလသည္။ ၾကားရက္မို႕လို႕ လက္မွတ္မရမွာ မပူပါနဲ႕။ ရထားက အေခ်ာင္ႀကီးပါ ဟု အားေပးေလေသာအခါ ငစေနလဲ သူ႕အႀကံအတိုင္း လိုက္နာရန္ သေဘာတူရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာသမားက Ticket counter က ည ၉ နာရီ ပိတ္မွာမို႕ အမွီသြားရန္လိုေၾကာင္း ထပ္ကြန္႕ေသာအခါ ငစေန ဗ်ာမ်ားရေတာ့သည္။ နာရီၾကည့္္လိုက္ေတာ့ ၆း၁၅။ ငစေန ဘတ္စ္ကား မေစာင့္ႏိုင္၊ အိမ္ကို Taxi တစ္စီးတားၿပီး လစ္ရေတာ့သည္။ SG မွာ ညေန ၅ နာရီခြဲမွာ ၇ နာရီခြဲၾကားအခ်ိန္မွာ တစ္ကယ့္ rush hour ျဖစ္ေလသည္။ ငစေနတစ္ေယာက္ ျမန္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ traffic jam ၾကားထဲတြင္ ပိတ္မိၿပီး ပံုမွန္ ၁၅ မိနစ္ခန္႕သာ ၾကာရမည့္ခရီးကို နာရီ၀က္ေက်ာ္ ကားေပၚမွာ ထိုင္လုိက္ရေလသည္။

Woodlands MRT Station & Regional Interchange


950 Cross border service at Woodlands regional interchange


Causeway bridge that connect Singapore with mainland Asia

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၆း၄၀။ ဘာမွမစဥ္းစားႏိုင္၊ ေရကို ကမန္းကတန္းခ်ိဳး တနလၤာေန႕ ညကတည္းက ျပင္ထားေသာ အထုတ္အပိုးကို ေကာက္ဆြဲဲၿပီး အိမ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ MRT Station ကို ေျပးရေတာ့သည္။ MRT စီး၍ မေလးနယ္စပ္နားရွိ Woodlands အထိသြား။ ထိုမွတစ္ဆင့္ မေလးနယ္စပ္ကို ျဖတ္သြားေသာ 950 CBS (Cross Border Service) ကိုထပ္စီးလွ်င္ Woodlands checkpoint သို႕ ေရာက္ေလသည္။ Woodlands checkpoint သို႕ေရာက္ေသာအခါ ည ၈း၃၀။ ကမန္းကတမ္း Immigration counter မွာ တန္းစီ၊ အထြက္ျပၿပီး၊ ICA ရံုးအျပင္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ငစေန တိုင္ပတ္ေတာ့သည္။ အထြက္ဘက္တြင္ မေလးႏွင့္ စကၤာပူၾကားကို ဆက္ထားေသာ တံတားကိုေက်ာ္ရန္ ေစာင့္ေနေသာ ကားမ်ားမွာ အမ်ားႀကီး ဘယ္ကားေပၚ တက္လို႕တက္ရမွန္းမသိ။ ေနာက္ဆံုး ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းထံုး ႏွလံုးမူကာ ေတြ႕သမွ်လူ ေလွ်ာက္ေမးရေတာ့သည္။ ပထမ Automatic Machine Pistol ကိုယ္စီကိုင္ၿပီး ခန္႕ခန္႕ႀကီး ရပ္ေနၾကေသာ စကၤာပူ ရဲမ်ားကို သြားေမးေတာ့ ဟိုဘက္မွာ ဟု လမ္းညႊန္သျဖင့္ သူတို႕ ညႊန္ျပရာ ဘက္ကို ေျပးရေတာ့သည္။ အခ်ိန္က ၈း၅၀။ ေတြ႕ရာ ကားတစ္စီးေပၚ (170 CBS) ေကာက္တက္ၿပီးေတာ့မွ ဒီကားက ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာ ေရာက္မေရာက္ ေဘးကလူကို ေမးရေတာ့သည္။ သေဘာေကာင္းေလေသာ စကၤာပူႏိုင္ငံသား မေလးလူမ်ိဳးက ငစေန သြားခ်င္တဲ့ေနရာ ေရာက္ေၾကာင္း confirm လုပ္ေလသည္။

ဆက္ရန္ .....

ထြက္ေျပးျခင္း

ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေျပးေနပါတယ္။ online ကိုေရာက္တိုင္း ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြခ်ည္းမို႕ ခုေလာေလာဆယ္ ၀င္း၀င္းလတ္ စာတစ္အုပ္နဲ႕ online ကို ကန္ေတာ့ဆြမ္းေလာင္းထားပါေၾကာင္း။

အိမ္နီးနားခ်င္း ...

အခုေခတ္ လူေနမႈဘ၀က အရင္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္ေတာ့၊။ ေနမႈပံုစံက အေတာ္ေလးေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ လူေတြက သီးသန္႕ဆန္လာၾကသည္။ မိသားစု၀မ္းေရးအတြက္ တက္ညီလက္ညီ ရုန္းလာရသည္။ ကေလးေတြဆိုလဲ ေက်ာင္းဆင္းရင္ သြားလိုက္ရတဲ့က်ဴရွင္ ... အေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း ဂရုမစိုက္မိတာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့။ ငစေနတို႕ ေနေသာလမ္းမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ လမ္းမႀကီးမ်ား စာရင္း၀င္ လမ္းတစ္လမ္းျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ တြင္ ၄ လမ္းသြား လမ္းမႀကီးအျဖစ္ အဆင့္ျမွင့္တင္ ေဖာက္လုပ္ထားေသာ လမ္းျဖစ္သည္။ ထူးျခားသည္မွာ လမ္း၏ တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္သာ လူေနအိမ္မ်ားရွိ၍ အျခားတစ္ဖက္ျခမ္း၌ ေက်ာင္း၊ ေဆးရံု၊ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားသာ အဓိက ရွိေလသည္။ အရင္တုန္းကဆို ကန္ေတာ္ႀကီးထိပ္မွ စ၍ ေက်ာက္ေျမာင္းလမ္းဆံု အထိ အိမ္တိုင္းလိုလို ငစေနတို႕ မသိေသာအိမ္ မရွိသေလာက္ပင္။ ျခံအမ်ားစုကလဲ ၿခံႏွင့္ ၀င္းႏွင့္ လံုးျခင္းအိမ္မ်ား သာျဖစ္၍ ဘယ္အိမ္ ဘယ္သူေနသည္ဆိုတာ တန္းကနဲ သိႏိုင္သည္။

ကန္ေတာ္ႀကီးဘက္မွ လမ္းအတြင္းသို႕ ၀င္လာပါက မအူကုန္း လမ္းက်ယ္ ထိပ္မွ တိုက္မွာ ယခင္ ခႏၵာသုခ ေသြးေဆးတိုက္ ပိုင္ရွင္မ်ား ေနသြားေသာ တိုက္ျဖစ္ၿပီး ယခု မ်က္စိအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ သူ႕ျခံေဘးတြင္ မအူကုန္းရပ္ကြက္တြင္းမွ အိမ္တခ်ိဳ႕။ ၿပီးလွ်င္ ငစေန႕ ဦးေလးမ်ား၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေနေသာၿခံ၊ ထို႕ေနာက္ ပုဏၰားၿခံ (ေနထိုင္သူ အမ်ားစုမွာ က်ဴးေက်ာ္မ်ားျဖစ္ၿပီး ပုဏၰားကုန္းရပ္ကြက္ ဟု ေခၚသည္)။ ထိုေနရာႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္က ၿခံအလြတ္တစ္ခု၊ အရိုးကုန္းလမ္းက်ယ္ကို ေက်ာ္လိုက္ပါက ပန္းရိုးမ ကေဖး၊ ဗလ စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္း၊ ဗလႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေဆးရံုႀကီးႏွင့္ ကပ္လ်က္ၿခံမွာေနတာက Aunty Joyce (ေတးသံရွင္ ႏြဲ႕ယဥ္၀င္း) ဗလႏွင့္ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္က ခြဲစိတ္အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီး၏ၿခံ။ ထို႕ေနာက္ မီးရထား တိုင္းဆရာ၀န္ႀကီး၏ၿခံ။ ထိုေဘးက ေတးသံရွင္ စိမ္းမို႕မို႕ ေနေသာၿခံ၊ (မႏွစ္က သိန္း ၄၀၀၀ နဲ႕ ေရာင္းလိုက္သတဲ့)။ ၿပီးလွ်င္ ငစေန႕ အစ္မ၏ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေနေသာၿခံ၊ ကပ္လ်က္ၿခံက မွန္ကုန္သည္ သူေဌးႀကီး၊ ၿပီးလွ်င္ ေတးသံရွင္ ကိုခင္ေမာင္ထူး၊ သူတို႕ေဘးက အေမတို႕ တီခ်ယ္ႀကီးေဒၚၾကည္ၾကည္၊ ၿပီးလွ်င္ ပံုႏွိပ္တိုက္ပိုင္ရွင္ ဦးစိုး၀င္း၊ ေဘးၿခံက ဦးစိုး၀င္းေယာက္ဖ၊ ေရႊသံစဥ္ေတးဂီတ၀ိုင္းမွ ဂီတမွဴး ကို၀င္းေမာ္ တို႕ၿခံ၊ ထို႕ေနာက္ “ရသာရံု” ကား body shop။ သူႏွင့္ကပ္လွ်က္က က်ိဳင္းတံုကေဖး (က်ိဳင္းတံုကေဖးမွာ ထိုစဥ္က ယေန႕ ေမာ္ဒန္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ နာမည္ႀကီးသလုိ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ျဖစ္သည္)။ က်ိဳင္းတံုမွ ဆက္လာလွ်င္ “ရသာရံု” ပိုင္ရွင္၏ ဖခင္ ဦးလွေမာင္၏ၿခံ။ ၿပီးလွ်င္ ငစေနတို႕ၿခံ၊ လမ္းဆံုမေရာင္ခင္ တြင္ခံုစက္ရံု၊ တြင္ခံုႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေရတပ္မွ ဗိုလ္မွဴးႀကီးမင္းသိမ္း (ထိုစဥ္က ေရေက်ာင္းသိပၸံေက်ာင္းအုပ္ႀကီး)၊ စသည္ျဖင့္ လမ္းမ ရွည္ႀကီးတစ္ခုလံုး မသိသူ မရွိသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။

ယခုေနာက္ပိုင္း တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ကန္ထရိုက္တိုက္မ်ား အလွ်ိဳအလွ်ိဳေပၚလာသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၿခံမ်ားကိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္မ်ားက ၀ယ္ယူလိုက္ၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ပိုင္း ဘယ္အိမ္မွာ ဘယ္သူေနတယ္ဆုိတာ သိဖို႕ ခဲယဥ္းလာသည္။ တစ္လမ္းလံုးမေျပာနဲ႕ ကိုယ္ေနတဲ့ တိုက္မွာေတာင္ ဘယ္အခန္းက ဘယ္သူဆိုတာ မသိၾကေတာ့။ လူေတြ ၿမိဳ႕ျပ ဆန္လြန္းလာသည္။ စည္းလံုးမႈ နည္းလာသည္။

to be continue ...

စိတ္ကူး ၁

re-awakening of Rick Van Winkle

ခုခ်ိန္မွာ လုပ္ခ်င္ေနတာ တစ္ခုရွိသည္။ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းေနလိမ့္မည္။ ေက်းလက္က ေတာသားတစ္ေယာက္ကို သြားရွာ၊ (အေတာ္ေလး ေခါင္တဲ့ေနရာက ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမည္)။ သူမသိေအာင္ ေမ့ေဆးေပး၊ အိပ္ေပ်ာ္သြားေအာင္ လုပ္ၿပီး Singapore က Orchard Road ဒါမွမဟုတ္ New York က Times Sqare လို ေနရာမ်ိဳးမွာ သြားခ်ေပးထားလုိက္ခ်င္သည္။ သူ အိပ္ယာက ႏိုးလာတဲ့အခါမွာ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လို ခံစားခ်က္ေတြ ေပၚလာမလဲလို႕ ၾကည့္ခ်င္မိသည္။ တစ္ဆက္တည္း Rick Van Winkle ကို သတိရမိသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ေနာက္ ျပန္ႏိုးလာေတာ့ သူဘယ္လို ခံစားရမလဲ။

ေန႕လည္က အဲဒီအေတြးကို အခု ဆက္ေတြးရင္းနဲ႕ ငစေန မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ တစ္ျခားမဟုတ္၊ ခုမွ ေသျခာစဥ္းစားမိသည္က သူကိုယ္တိုင္ပင္ Rick Van Winkle ျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္သာ မကေသး ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လူငယ္လူရြယ္မ်ားလဲ Rick Van Winkle မ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ ရုတ္တရက္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ျပင္ပသို႕ ေရာက္လာေသာအခါ သူတို႕ ရုတ္တရက္ လန္႕ႏိုးလာေသာအခါ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ကိုယ္ႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ စာ ကြာဟေနခဲ့ေလၿပီ။

ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ စာ နည္းပညာ။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ စာ အတတ္ပညာ။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ စာ စိတ္ဓါတ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ စာ စီးပြားေရး ... ... အားလံုးသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ စာ။ ႏွစ္ ၂၀ ၾကာေသာအခါ Rick Van Winkle ၏ အ၀တ္အစားမ်ား စုတ္ျပတ္ ေဆြးျမည့္ေနသကဲဲ့သို႕ သူတို႕၏ စိတ္ဓါတ္မ်ားသည္လည္း စုတ္ျပတ္ေဆြးျမည့္ ေနခဲ့သည္။ Rick Van Winkle ၏ ေသနတ္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ စာ အိုမင္းေနသကဲ့သို႕ သူတို႕၏ နည္းပညာမ်ားသည္လည္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ စာ အိုမင္းေနၾကၿပီ။ Rick Van Winkle ကေတာ့ ႏွစ္ ၂၀ အၾကာတြင္ ႏိုးထ ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသူမ်ား အႏွစ္၂၀ တြင္ ႏိုးထႏိုင္ပါ့မလား။ ႏိုးထလာၾကသူမ်ား အႏွစ္ ၂၀ စာခရီးကို အမွီလုိက္ႏိုင္ပါ့မလား။ ငစေနတစ္ေယာက္ ေတြးရင္းနဲ႕ ရင္ေမာမိပါေတာ့သည္။

ဖ်က္မရေသာ အတိတ္ ၄ - မုန္တိုင္းအစ (အပိုင္း - ၂)

အဲဒီ ၁၉၈၈ ႏွစ္စပိုင္းမွာပဲ ငစေန႕ အေဖ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ဖို႕ “၁ ႏွစ္ပဲ သြားေပးပါ၊ ျပည့္တာနဲ႕ ခ်က္ျခင္းျပန္ေခၚပါ့မယ္” ဆိုတဲ့ ၀န္ႀကီးရဲ႕ ႏႈတ္ကတိနဲ႕အတူ အမိန္႕စာက်လာတယ္။ ရိုင္းရိုင္းေျပာရရင္ မေကာင္း ေက်ာင္းပို႕၊ မျပန္လမ္းကို ပို႕တာေပါ့။ အဲဒီတုန္္းက ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ရဲ႕ အေျခအေနက လံုး၀ KIA ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ၊ ျမန္မာ အစိုးရ ဆိုတာ ဟန္ျပသက္သက္ထားတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖကေတာ့ ပို႕တဲ့ေနရာကို ေရာက္ေအာင္သြားပါတယ္။ ေပးတဲ့တာ၀န္ကိုလဲ ေက်ေအာင္ ထမ္းခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ၂ လ၃လ လံုး၀ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားတာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္တတ္တယ္။

အေဖနဲ႕ ပက္သက္လို႕ ရယ္စရာတစ္ခု ၾကားျဖတ္ၿပီး ေျပာရဦးမည္။ တစ္ခါ ဆိုဗိယက္ ျပည္ေထာင္စုမွာ က်င္းပတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အလုပ္သမားေန႕အခမ္းအနား ကို တက္ေရာက္ဖို႕ အေဖ၊ အလုပ္သမား ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီးနဲ႕ တစ္ျခား အဖြဲ႕၀င္ ၄ ေယာက္ေလာက္ Moscow ၿမိဳ႕ကို ထြက္ခြာသြားၾကတယ္။ ေနာက္ေန႕ ဆိုဗီယက္ ႏိုင္ငံ ေန႕စဥ္သတင္းစာ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ “အလုပ္သမားေန႕ အခမ္းအနား တက္ေရာက္ရန္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ေရာက္ရွိလာျခင္း” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေလယာဥ္ေလွခါးထိပ္ကေန ဆင္းလာတဲ့ အေဖ့ပံုႀကီးက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႕ရယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အိမ္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ရႈပ္ရွက္ခပ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ တစ္အိမ္လံုးလဲ အေမႊခံရေသးတယ္။ ေနာက္ေန႕ သတင္းစာမွာ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ ပါလာမွပဲ အဲဒီကိစၥ ၿပီးေတာ့တယ္။ ျဖစ္တာက “ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ” ဆိုတာနဲ႕ မွားေရးတာေလ။ အေဖတို႕က လုပ္လိုက္ရင္ အရာရာနဲ႕ အေၾကာင္းေၾကာင္း။ ဒါေပမယ့္ အခု ျပန္စဥ္းစားမိတာက အဲဒီတုန္းက အတူသြားတဲ့ ၀န္ႀကီးနဲ႕ တစ္္ျခား အဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕အိမ္ကို ဘာျဖစ္လို႕ အရွာမခံရတာလဲလို႕။ အင္းေလ ... ျဖစ္ႏိုင္တာက သတင္းစာက ပံုမွာ ငစေန႕ အေဖပံုပဲပါၿပီး က်န္တဲ့သူေတြပံု မပါလို႕ေနမွာေပါ့။

ဇြန္လ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ ငစေန ပထမတန္း ကိုတက္ရၿပီေပါ့။ ဇူလိုင္လ၊ မိုးမရြာတဲ့ ရက္တရက္ ရုတ္တရက္ ေက်ာင္းေစာဆင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမက ေက်ာင္းသားေတြကို အကုန္ျပန္မလႊတ္ေပး။ အိမ္က လာႀကိဳမွ လႊတ္ေပးတယ္။ ပံုမွန္ဆိုရင္ ငစေန႕ အေမရံုးက ေက်ာင္းနဲ႕ တစ္လမ္းတည္း၊ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ငစေနတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အေမ့ရံံုးေပၚကို တက္သြားေနက်။ ဒီေန႕ ဘယ္လုိျဖစ္တာပါလိမ့္လို႕ ငစေန စိတ္ပူလာတယ္။ ခဏေနေတာ့ ငစေန႕နာမည္ကို ေခၚသံၾကားလို႕ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ငစေန႕ ဘႀကီး (အေဖ့အစ္ကိုႀကီး) ကိုေတြ႕လိုက္တယ္။ “ေဟ့ေကာင္ - ငါမင္းကို လာႀကိဳတာ။ ျပန္ရေအာင္” လို႕ ဘႀကီးကေျပာတယ္။ ဘႀကီး နဲ႕လိုက္သြားေတာ့ ဘႀကီးရဲ႕ ကားေပၚမွာ ငစေန႕ အေမကလဲ ေစာင့္ေနတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမက ေျပာတယ္။ ငစေနတို႕ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ၿပီတဲ့။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဖြင့္မလဲဆိုတာလဲ မသိေသးဘူးတဲ့။

အစကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္တယ္ဆိုလို႕ နည္းနည္း ေပ်ာ္သလို ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္္ လူႀကီးေတြရဲ႕ အရိပ္အခ်ည္ကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခု လြဲေနတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ဟိုတစ္ေလာကေလးတင္ တကၠသိုလ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို လံုထိန္းတပ္ဖြဲ႕ေတြက ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သတ္တယ္၊ ဒုတ္နဲ႕ ရိုက္သတ္တယ္၊ ေရႏွစ္သတ္တယ္လို႕ လူႀကီးေတြေျပာတာ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားမိေသးသည္။ ခု ေက်ာင္းေတြပိတ္ၿပီတဲ့။ အိမ္ကို လူေတြ အ၀င္အထြက္ မ်ားေနၾကသည္။ ဘာေတြမွန္းေတာ့ မသိ။

တစ္ခုေလာက္ ၾကားျဖတ္ၿပီး ေရးပါရေစ။ အခု ေရးရင္းနဲ႕ ၁၉၈၈ အေရးအခင္း အေၾကာင္းကို ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်လိုက္တဲ့ စာေတြက ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႕ရတာ ၾကားသိရတာေတြကိုပဲ ျပန္ေရးတာပါ။ လက္ေတြ႕ အျဖစ္မွန္က ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူးလို႕ ဆိုလာသူေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ေျပာပါရေစ ... ၾကည့္တဲ့ေနရာ မတူလို႕ အျမင္မတူတာပါလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားပါ။ ကိုေစးထူး blog ထဲမွာ ေရးထားသလိုပဲ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ပါ။

ဖ်က္မရေသာ အတိတ္ ၄ - မုန္တိုင္းအစ

၁၉၈၇ စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ ...



“ႏိုင္ငံေတာ္မွ ၂၅ က်ပ္တန္၊ ၃၅ က်ပ္တန္ ႏွင့္ ၇၅ က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴမ်ားကို တရားမ၀င္ေငြအျဖစ္ ေၾကျငာလိုက္သည္” ဆိုတဲ့ ေၾကျငာခ်က္ေၾကာင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ကုန္တယ္။ အဓိက ျပႆနာက ေငြစကၠဴအတုေတြ အမ်ားအျပား ထြက္လာလို႕ လို႕အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္မွာ တစ္ျခား အေၾကာင္းရာေတြလဲ အမ်ားအျပားရွိလိမ့္ဦးမယ္လို႕ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္သိမတုန္း၊ ငေစေနဆိုတာ အဲဒီတုန္းက သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားႀကီးပဲဥစၥာ။ ငိုတဲ့သူက ငို၊ ရယ္တဲ့သူက ရယ္ ေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ မေန႕ကမွ အိမ္ကပိုက္ဆံေတြ ဘဏ္ထဲ အကုန္ထည့္မိလို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဆိုတဲ့ သူမ်ိဳးေတြ ရွိသလို၊ ကား၀ယ္ဖို႕ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ထုတ္ထားၿပီးေတာ့မွ ေငြ ငါးရာ တစ္ေထာင္ ေလာက္ကြာေနတာကို ၫွိလို႕မရတာနဲ႕ မနက္ျဖန္မွ ေျခမယ္ဆိုၿပီးအလုပ္ လက္ထဲမွာ ေငြေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ ပိုက္ေဘာမိသြားတဲ့သူေတြလဲ ပါတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေငြတစ္သိန္းဆို ကားအေကာင္းစားတစ္စီး အသာေလးရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြစကၠဴကို ဒီလို ရုတ္တရက္ ဖ်က္သိမ္းတာဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေငြေၾကးလည္ပတ္ စီးဆင္းမႈကို အေတာ္ေလး ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ေစတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အထူးသျဖင့္ ၂၅ က်ပ္တန္နဲ႕ ၇၅ က်ပ္တန္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက လူသံုးအမ်ားဆံုး ေငြစကၠဴမဟုတ္လား။ ေငြေၾကးစီးဆင္းမႈ လံုး၀ ရပ္တန္႕လုမတတ္ကို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန စေမႊးခဲ့တဲ့ မီးဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အရွိန္ရလာတယ္။ တစ္ျခား အေၾကာင္းအရာေတြကလဲ ဒီမီးကို ေလာင္စာေလာင္းေပးၾကတာကိုး။

အဲဒီတုန္းက ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ဆိုတာကလဲ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု နဲ႕အတူ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ လူေတြက တစ္ပါတီ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို စိတ္ကုန္လာၾကၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၆၂ မတိုင္ခင္တုန္းက ေနရာရခဲ့ၿပီး အခု အေျခအေနမေကာင္းတဲ့သူေတြေပါ့။ အေရွ႕ပိုင္း နယ္စပ္ေတြမွာကလဲ တရားဥပေဒက ေသျခာ မစိုးမိုးႏိုင္၊ ကခ်င္ ဆိုရင္ KIA၊ ရွမ္းဆိုရင္ တရုတ္ျဖဴလက္က်န္နဲ႕ တစ္ျခား တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕ေတြ၊ တစ္ျပည္လံုးကို ေျမေအာက္ကေန လိုက္ၿပီး ပိုးထိုးသလို ထိုးေနတာက ဗကပ၊ က်န္တဲ့ ေတာင္ပိုင္းက KNU ဆိုၿပီး လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြက အႀကီးအက်ယ္ စိုးမိုးေနတဲ့အခ်ိန္။ သူတို႕ကလဲ အာဏာကို လိုခ်င္ေနၾကတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသမားက အာဏာကို လိုခ်င္လိုခ်င္ သူတို႕ ပထမဆံုး ေျမွာက္ေပးတာက ေက်ာင္းသားပဲ။ ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပၾကတယ္။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရင္ ဦးေန၀င္းက စစ္တပ္ကို ႏွိမ္နင္းဖို႕ အမိန္႕ေပးတယ္။ ကိုဖုန္းေမာ္ဟာ ေခတ္သစ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ျဖစ္သြားတယ္။ တံတားျဖဴက တံတားနီျဖစ္သြားတယ္။ ျပည္တြင္းက အေျခအေနေတြကို ၾကားသိရတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လာတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္လုပ္ၿပီး ပါ၀င္လႈပ္ရွားေပးခဲ့တယ္။ ဦးေန၀င္းက“စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္ မွန္ေအာင္ပစ္တယ္” လုိ႕ ျခိမ္းေျခာက္တယ္။ လူထုက ေရွ႕တိုးတယ္။ တပ္မေတာ္ ေလ နဲ႕ တပ္မေတာ္ ေရ က လူထုဘက္က ပါ၀င္ရပ္တည္လာတယ္။ ဦးေန၀င္း ဆင္းေပးလိုက္ရတယ္။ ဦးစိန္လြင္ တက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက ထိန္းလို႕မရေသး။ အာဏာကို ျပည္သူ႕ဘက္ကို ျပန္လႊဲေပးပါၿပီ ဆိုၿပီး ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ တက္လာတယ္။ “ဆႏၵေတြ မေစာၾကပါနဲ႕” လုိ႕ ေလေျပထိုးၿပီး ႏွစ္သိမ့္ဖို႕ႀကံတယ္။ လူထုက “နဖူးေျပာင္ေျပာင္ ဦးေမာင္ေမာင္၊ အရူးေထာင္ကို ပို႕လိုက္ပါေတာ့” ဆိုၿပီး ေၾကြးေၾကာ္တယ္။ ေတာမီးေလာင္လို႕ လက္ခေမာင္းခတ္တဲ့ ေတာေၾကာင္ေတြကို ထိန္းလို႕မရျပန္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အေျခအေနက ပိုၿပီး ရႈပ္ေထြးလာတယ္။