ဖ်က္မရေသာအတိတ္ ၃ - ျပည္သူ႕ဆိုင္

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၊ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ အဖြားက ငစေန႕အား အထူးတာ၀န္တစ္ခု ထမ္းေဆာင္ရန္ တာ၀န္အပ္ႏွင္းေလ့ရွိသည္။ အျခားမဟုတ္၊ ျပည္သူ႕ဆိုင္ ကင္းေထာက္အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ျပည္သူ႕ဆိုင္သည္ ငစေနတို႕ အေနာက္ဘက္လမ္း၊ ရပ္ကြက္ေကာင္စီရံုး၏ ေအာက္ထပ္၌ ရွိေလသည္။ ျပည္သူ႕ဆိုင္ဟု လူအမ်ားက အလြယ္ေခၚၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ “ရပ္ကြက္ သမ၀ါယမဆိုင္” ျဖစ္သည္။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ ထံုးတမ္းတစ္ခုျဖစ္ေသာ ျပည္သူ႕ဆိုင္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ရိကၡာတို႕ကို ျပည္သူမ်ားသို႕ အခ်ိဳးက် ခြဲေ၀ေရာင္းခ်ေပးရေသာဆိုင္ျဖစ္သည္။ အဓိကမွာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ေဆး ႏွင့္ အျခား လူသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ဆန္ ႏွင့္ဆီမွာ အပတ္စဥ္ ပံုမွန္ ေရာင္းခ်ေပးေသာ္လည္း အျခား ပစၥည္းမ်ားမွာ အခါအားေလွ်ာ္စြာ၊ (ယူစရာရွိသူမ်ားယူ၍ အနည္းငယ္က်န္ရွိေသာအခါ၊) ေရာင္းမစြံကုန္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္တြဲ၍ အစြံထုတ္ေလ့ရွိေလသည္။

အဖြားက ငစေန႕ကို ဟဲ့ ... ျပည္သူ႕ဆိုင္မွာ ဘာေတြေရာင္းလဲ သြားၾကည့္ေခ် ... ဟု ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ငေစေနတစ္ေယာက္ ျပည္သူ႕ဆိုင္သို႕ ဒံုးေျပးေလေတာ့သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေပၚ ဘာေရးထားလဲ မေတာက္တေခါက္ၾကည့္၊ ဆန္အေျခအေနၾကည့္၊ ... ဆန္အေျခအေနဆိုလို႕ ျပည္သူ႕ဆိုင္က ပံုမွန္ ေရာင္းေပးေလ့ရွိေသာဆန္မွာ ဧည့္မထ ဟု အမည္ရေသာ မၾကမ္းမေခ်ာ ဆန္ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မီးဒံုး၊ ငစိန္ ကဲ့သို႕ေသာ အညံ့စားဆန္မ်ား ေရာင္းခ်ေပးၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ငကၽြဲ၊ ေပၚကၽြဲ ကဲ့သို႕ေသာ အနည္းငယ္ ပိုေကာင္းသည့္ ဆန္မ်ားလည္း ေရာင္းတတ္သည္။ ငစေနကား ဆန္ကိုၾကည့္၍ ဘာမွန္းမသိ၊ ဆန္လံုးတို၍ အနီစင္းမ်ားပါလွ်င္ ဆန္ည့ံသည္၊ ဆန္လံုးရွည္၍ အေရာင္ျဖဴကာ အက်ိဳးအေက် သိပ္မပါလွ်င္ ဆန္ေကာင္းသည္ ဟူ၍သာ သိထားေလသည္။ လူတစ္ေယာက္လွ်င္ ဆန္ဘယ္ႏွျပည္၊ ဆီ ဘယ္ႏွဆယ္သားဟု ခြဲတမ္းျဖင့္ အခ်ိဳးက် ေရာင္းေပးျခင္းျဖစ္သည္။

ငစေန ျပည္သူ႕ဆိုင္က ျပန္လာသည္ႏွင့္ အဖြားေရ ဆန္ကေတာ့ဘယ္လို၊ ဆီက ဘယ့္ႏွယ္၊ တစ္ျခား ဘာေတြ ေရာင္းေပးေသးတယ္ စသည္ျဖင့္ ေဖာက္သည္ခ်ရေလသည္။ ငစေန႕ သတင္းေပးခ်က္အေပၚမူတည္၍ အဖြားက ဒီတစ္ပတ္ ျပည္သူ႕ဆုိင္ သြားဖို႕လိုမလို ဆံုးျဖတ္တတ္သည္။ သြားဖို႕မလိုဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါက ဆီစာအုပ္ကို အိမ္သို႕လာ၍ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနေသာ အေဒၚႀကီးအား ေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ေနလွ်င္ အေဒၚႀကီးက အျမတ္ေငြဟုဆိုကာ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ႏွင့္ စာအုပ္ကို ျပန္လာေပးေလ့ရွိသည္။ ထိုေခတ္က ဤကဲ့သို႕ ျပည္သူ႕ဆိုင္ကို အမွီျပဳ၍ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနေသာ လူတန္းစားတစ္ရပ္ရွိေၾကာင္းကို ငစေန သိရွိရေလသည္။ ျပည္သူ႕ဆိုင္ႏွင့္ ပက္သက္၍ လူအမ်ားက “မသိဘူး၊ မရွိဘူး” ဟု အၿမဲေျပာတတ္ေသာ သူအား “ျပည္သူ႕ဆိုင္စာေရး” ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခု တပ္ေပး၍ ဂုဏ္ျပဳၾကေလသည္။

ျပည္သူ႕ဆိုင္ႏွင့္ အလားတူ ျပည္သူႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာအရာတစ္ခုကား ျပည္သူ႕ကုန္တိုက္ ျဖစ္ေလသည္။ ကုန္တိုက္ ဆိုသည့္အတိုင္း ဘာပစၥည္းမွမရွိပဲ ကုန္ေနသည္က မ်ားသည္။ ထိုကုန္တိုက္နားတြင္ စုရံုးစုရံုး လုပ္ေနေသာ သူမ်ားကား “တန္းစီတိုးစား” ဟု အမည္တြင္ေသာ လူတစ္စုျဖစ္သည္။ သူတို႕သည္ တန္းစီၾကသည္။ ကုန္တိုက္၏ ပစၥည္းေရာင္းခ်ေပးေသာ ေကာင္တာမ်ားတြင္ အၿမဲတမ္း တန္းစီေနၾကၿပီး ေရာင္းခ်ေပးသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ကုန္တိုက္အျပင္ဘက္၌ျဖစ္ေစ၊ ရပ္ကြက္အတြင္း၌ျဖစ္ေစ အျမတ္အစြန္း အနည္းငယ္ ျပန္တင္၍ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ေလ့ရွိသည္။ သူတို႕ ပုံမွန္ ၀ယ္ယူရရွိေလ့ရွိေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ “သြားတိုက္ေဆး” ႏွင့္ “ဘာလီရည္” ျဖစ္ေလသည္။

to be continue ...