ေၾကာင္ေရခ်ိဳးေပးလိုက္၊ ၾကက္ဥကို ေကာ္ပတ္တိုက္လိုက္၊ ခ်စ္တီးေခါင္း သန္းရွာလိုက္နဲ႕ ဖိုးစေနတစ္ေယာက္ အလုပ္မ်ားခ်င္တုိင္း မ်ားေနပါတယ္။ ျပန္ခါနီးၿပီမို႕ ဝယ္စရာရွိတာ ဝယ္ျခမ္း၊ အလြမ္းသယ္စရာရွိတာသယ္နဲ႕ အားဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီရက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ညီတစ္ေယာက္ ျခေသၤ့ကၽြန္းကိုလာၿပီး အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြဖို႕စီစဥ္ေနလို႕ တတ္အားသေလာက္ ကူညီေပးေနတာေလးလဲ ပါပါတယ္။ ဒီခ်ာတိတ္ ကိစၥေပၚလာေတာ့မွ သူ႕အစ္ကို ဖိုးေဇာ္ တစ္ေယာက္ ငစေန႕ကို တစ္ခါတုန္းက ေခ်ာက္တြန္းခဲ့ပံုေလးသတိရမိပါတယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ ဖိုးစေန ပထမအႀကိမ္ ျခေသၤ့ကၽြန္းကို ထြက္ဖို႕လုပ္ေနစဥ္အခါေပါ့။ အကုန္စီစဥ္ၿပီးလို႕ ထြက္ဖို႕ ၁ လေတာင္မလိုေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ မိသားစုျပႆနာတစ္ခုေၾကာင့္ ျခေသၤ့ကၽြန္းလာမယ့္အစီအစဥ္ေတြကို အကုန္ရပ္လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက အဲဒီမွာတင္ မရပ္ပါဘူး။ လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီမွာက ထြက္စာတင္ထားၿပီးသားျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ဖိုးစေနရဲ႕အက်င့္ေၾကာင့္ ထြက္စာကို ျပန္ရုပ္သိမ္းေပးဖို႕လဲ မေျပာပဲ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုသာ သဲသဲမဲမဲ ဖိၿပီး အပူတျပင္းရွာေဖြရပါေတာ့တယ္။
တစ္ည သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး အလုပ္ကိစၥကိုေခါင္းခ်င္းရိုက္ေဆြးေႏြးေနတုန္းမွာ ဖိုးေဇာ္တစ္ေယာက္ ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုကို ေျပာသင့္မေျပာသင့္ ခ်ိန္ဆေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳး လုပ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ မေနႏိုင္ေတာ့တဲ့ပံုစံနဲ႕ ေျပာခ်လာပါတယ္။
"ဖိုးစေန၊ မင္းအလုပ္ကိစၥ အဆင္ေျပၿပီလား"
"ေျပေသးပါဘူးကြာ ... အဲဒါမို႕လို႕ ဒီမွာ ေခါင္းမီးေတာက္ေနၾကတာေပါ့" ... ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ တစ္ခ်က္ ၿငိမ္သြားျပန္ပါတယ္။
ခဏေနေတာ့မွ စကားစလာျပန္ပါတယ္။ .. "ဒီလိုကြာ ... ခု ငါ့မွာ အဆက္အသြယ္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါ မင္းလုပ္ခ်င္မလားလို႕"
"အလုပ္က မင္းနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ကြ၊ အဲဒါေတာ့ ငါအာမခံတယ္" ... ဖိုးေဇာ္တစ္ေယာက္ တစ္ကယ္ အတည္ေပါက္နဲ႕ေျပာေနတာမို႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္ဝင္စားသြားပါတယ္။
"ရန္ကုန္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ။ အလုပ္က နယ္မွာ။ ျပင္ဦးလြင္နားမွာကြာ ... ဒါေပမယ့္ ၂ လကို တစ္ပတ္ ရန္ကုန္ျပန္လို႕ရမယ္" ...
"အလုပ္က ေတာထဲမွာဆိုေတာ့ သြားရလာရ အဆင္ေျပေအာင္ ပါဂ်ဲရိုးလို ကားတစ္စီးေပးထားလိမ့္မယ္။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းကို တစ္စီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြာ။ မင္းတို႕လို အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူေတြ ၃ - ၄ ေယာက္ေလာက္ကို တစ္စီးစီ ေပးထားလိမ့္မယ္။" ...
"လခကေတာ့ မ်ားတယ္ကြ ... ခု လက္ရွိ မင္းရေနတဲ့ လခထက္ ၃ ဆေလာက္ပိုမ်ားမယ္။ မင္း စိတ္ဝင္စားရဲ႕လား"
ဖိုးစေန ေခါင္းထဲမွာ အလုပ္မ်ားသြားပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕ ဒီအလုပ္ကို လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားေနတုန္း ဖိုးေဇာ္က စကားဆက္ျပန္ပါတယ္။
"ဒါေပမယ့္ စက္ရံုက အစိမ္းဝတ္ေတြရဲ႕ စက္ရံုဆိုေတာ့ မင္းလုပ္ခ်င္မလားလို႕ကြာ ... အဲဒါေလးတစ္ခ်က္ပဲ ငါစိတ္ပူတာ။ က်န္တာေတာ့ အကုန္အဆင္ေျပတယ္။"
"အစိမ္းဝတ္ စက္ရံုဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္း ျပန္စဥ္းစားရမယ္ကြ။ ေဖေဖလဲ ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္မွာ .... ဒါေပမယ့္ကြာ ... ေနာက္ဆံုး ဘာအလုပ္မွ ရွာမရရင္ေတာ့ မင္းေျပာတဲ့အလုပ္မွာ ခဏတျဖဳတ္လုပ္သင့္ရင္လဲ လုပ္ရမွာပဲ။ ေဖေဖ့ကိုေတာ့ ၾကည့္ေျပာရမွာေပါ့။" ကၽြန္ေတာ္က ေတြးေတြးဆဆတစ္ခ်က္ျပန္ေျပာေတာ့ ဖိုးေဇာ္မ်က္ႏွာ ၿပံဳးသြားပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္းတစ္ခုလံုးလဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ေျပာတာကိုပဲ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနၾကပါတယ္။ ရုတ္တစ္ရက္ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု သတိရသြားတာနဲ႕ ေမးခ်လိုက္ပါတယ္။ "ေနပါဦးကြ ... မင္းေျပာတဲ့အလုပ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ ... ငါနဲ႕ အဆင္ေျပမယ္ဆိုတာေရာ ေသခ်ာရဲ႕လား။"
ဖိုးေဇာ္မ်က္ႏွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားပါတယ္။ ၿပီးမွ အမူအယာကို နည္းနည္း ျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး ... "မေျပစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူးကြာ ... မင္း လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ ငါ သိၿပီးသားပါ။ အလုပ္က ဒီလိုကြ ... အနီးစခန္းမွာ သံရည္ႀကိဳစက္ေတြ ရွိတယ္ ... အဲဒါမင္းသိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ ႀကိဳၿပီးထြက္လာတဲ့ သံရည္ေတြကို အေပါ့အငန္ျမည္းေပးရမယ္။ အဲဒါေလးပဲ"
တစ္ဝိုင္းလံုး ရုတ္တရက္ ၿငိမ္သြားပါတယ္။ ၿပီးမွ အျဖစ္မွန္ကို အရင္ဆံုး သေဘာေပါက္သြားတဲ့ ဟန္မ်ိဳးက တဟားဟားေအာ္ရီပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဖိုးစေနလဲ သေဘာေပါက္ၿပီး ဖိုးေဇာ္ကို လိုက္ထိုးပါေတာ့တယ္။ ဖိုးစေနက လိုက္ ဖိုးေဇာ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ပတ္ေျပးနဲ႕ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ကုန္ပါတယ္။ ေျပးလို႕လိုက္လို႕ ေမာေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လည္ပင္း တစ္ေယာက္ညွစ္ ... အဲေလ တစ္ေယာက္လည္ပင္း တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ဝိုင္းရွိရာကိုျပန္လာ အက်ရည္ခါးခါးကို အတူတူထိုင္ေသာက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႕အတူတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြ ျပန္ၿပီးေအာက္ေမ့ပါရဲ႕။
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ ဖိုးစေန ပထမအႀကိမ္ ျခေသၤ့ကၽြန္းကို ထြက္ဖို႕လုပ္ေနစဥ္အခါေပါ့။ အကုန္စီစဥ္ၿပီးလို႕ ထြက္ဖို႕ ၁ လေတာင္မလိုေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ မိသားစုျပႆနာတစ္ခုေၾကာင့္ ျခေသၤ့ကၽြန္းလာမယ့္အစီအစဥ္ေတြကို အကုန္ရပ္လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက အဲဒီမွာတင္ မရပ္ပါဘူး။ လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီမွာက ထြက္စာတင္ထားၿပီးသားျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ဖိုးစေနရဲ႕အက်င့္ေၾကာင့္ ထြက္စာကို ျပန္ရုပ္သိမ္းေပးဖို႕လဲ မေျပာပဲ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုသာ သဲသဲမဲမဲ ဖိၿပီး အပူတျပင္းရွာေဖြရပါေတာ့တယ္။
တစ္ည သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး အလုပ္ကိစၥကိုေခါင္းခ်င္းရိုက္ေဆြးေႏြးေနတုန္းမွာ ဖိုးေဇာ္တစ္ေယာက္ ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုကို ေျပာသင့္မေျပာသင့္ ခ်ိန္ဆေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳး လုပ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ မေနႏိုင္ေတာ့တဲ့ပံုစံနဲ႕ ေျပာခ်လာပါတယ္။
"ဖိုးစေန၊ မင္းအလုပ္ကိစၥ အဆင္ေျပၿပီလား"
"ေျပေသးပါဘူးကြာ ... အဲဒါမို႕လို႕ ဒီမွာ ေခါင္းမီးေတာက္ေနၾကတာေပါ့" ... ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ တစ္ခ်က္ ၿငိမ္သြားျပန္ပါတယ္။
ခဏေနေတာ့မွ စကားစလာျပန္ပါတယ္။ .. "ဒီလိုကြာ ... ခု ငါ့မွာ အဆက္အသြယ္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါ မင္းလုပ္ခ်င္မလားလို႕"
"အလုပ္က မင္းနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ကြ၊ အဲဒါေတာ့ ငါအာမခံတယ္" ... ဖိုးေဇာ္တစ္ေယာက္ တစ္ကယ္ အတည္ေပါက္နဲ႕ေျပာေနတာမို႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္ဝင္စားသြားပါတယ္။
"ရန္ကုန္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ။ အလုပ္က နယ္မွာ။ ျပင္ဦးလြင္နားမွာကြာ ... ဒါေပမယ့္ ၂ လကို တစ္ပတ္ ရန္ကုန္ျပန္လို႕ရမယ္" ...
"အလုပ္က ေတာထဲမွာဆိုေတာ့ သြားရလာရ အဆင္ေျပေအာင္ ပါဂ်ဲရိုးလို ကားတစ္စီးေပးထားလိမ့္မယ္။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းကို တစ္စီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြာ။ မင္းတို႕လို အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူေတြ ၃ - ၄ ေယာက္ေလာက္ကို တစ္စီးစီ ေပးထားလိမ့္မယ္။" ...
"လခကေတာ့ မ်ားတယ္ကြ ... ခု လက္ရွိ မင္းရေနတဲ့ လခထက္ ၃ ဆေလာက္ပိုမ်ားမယ္။ မင္း စိတ္ဝင္စားရဲ႕လား"
ဖိုးစေန ေခါင္းထဲမွာ အလုပ္မ်ားသြားပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕ ဒီအလုပ္ကို လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားေနတုန္း ဖိုးေဇာ္က စကားဆက္ျပန္ပါတယ္။
"ဒါေပမယ့္ စက္ရံုက အစိမ္းဝတ္ေတြရဲ႕ စက္ရံုဆိုေတာ့ မင္းလုပ္ခ်င္မလားလို႕ကြာ ... အဲဒါေလးတစ္ခ်က္ပဲ ငါစိတ္ပူတာ။ က်န္တာေတာ့ အကုန္အဆင္ေျပတယ္။"
"အစိမ္းဝတ္ စက္ရံုဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္း ျပန္စဥ္းစားရမယ္ကြ။ ေဖေဖလဲ ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္မွာ .... ဒါေပမယ့္ကြာ ... ေနာက္ဆံုး ဘာအလုပ္မွ ရွာမရရင္ေတာ့ မင္းေျပာတဲ့အလုပ္မွာ ခဏတျဖဳတ္လုပ္သင့္ရင္လဲ လုပ္ရမွာပဲ။ ေဖေဖ့ကိုေတာ့ ၾကည့္ေျပာရမွာေပါ့။" ကၽြန္ေတာ္က ေတြးေတြးဆဆတစ္ခ်က္ျပန္ေျပာေတာ့ ဖိုးေဇာ္မ်က္ႏွာ ၿပံဳးသြားပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္းတစ္ခုလံုးလဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ေျပာတာကိုပဲ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနၾကပါတယ္။ ရုတ္တစ္ရက္ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု သတိရသြားတာနဲ႕ ေမးခ်လိုက္ပါတယ္။ "ေနပါဦးကြ ... မင္းေျပာတဲ့အလုပ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ ... ငါနဲ႕ အဆင္ေျပမယ္ဆိုတာေရာ ေသခ်ာရဲ႕လား။"
ဖိုးေဇာ္မ်က္ႏွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားပါတယ္။ ၿပီးမွ အမူအယာကို နည္းနည္း ျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး ... "မေျပစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူးကြာ ... မင္း လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ ငါ သိၿပီးသားပါ။ အလုပ္က ဒီလိုကြ ... အနီးစခန္းမွာ သံရည္ႀကိဳစက္ေတြ ရွိတယ္ ... အဲဒါမင္းသိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ ႀကိဳၿပီးထြက္လာတဲ့ သံရည္ေတြကို အေပါ့အငန္ျမည္းေပးရမယ္။ အဲဒါေလးပဲ"
တစ္ဝိုင္းလံုး ရုတ္တရက္ ၿငိမ္သြားပါတယ္။ ၿပီးမွ အျဖစ္မွန္ကို အရင္ဆံုး သေဘာေပါက္သြားတဲ့ ဟန္မ်ိဳးက တဟားဟားေအာ္ရီပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဖိုးစေနလဲ သေဘာေပါက္ၿပီး ဖိုးေဇာ္ကို လိုက္ထိုးပါေတာ့တယ္။ ဖိုးစေနက လိုက္ ဖိုးေဇာ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ပတ္ေျပးနဲ႕ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ကုန္ပါတယ္။ ေျပးလို႕လိုက္လို႕ ေမာေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လည္ပင္း တစ္ေယာက္ညွစ္ ... အဲေလ တစ္ေယာက္လည္ပင္း တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ဝိုင္းရွိရာကိုျပန္လာ အက်ရည္ခါးခါးကို အတူတူထိုင္ေသာက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႕အတူတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြ ျပန္ၿပီးေအာက္ေမ့ပါရဲ႕။
No comments:
Post a Comment