ဖ်က္မရေသာအတိတ္ ၃ - ျပည္သူ႕ဆိုင္

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၊ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ အဖြားက ငစေန႕အား အထူးတာ၀န္တစ္ခု ထမ္းေဆာင္ရန္ တာ၀န္အပ္ႏွင္းေလ့ရွိသည္။ အျခားမဟုတ္၊ ျပည္သူ႕ဆိုင္ ကင္းေထာက္အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ျပည္သူ႕ဆိုင္သည္ ငစေနတို႕ အေနာက္ဘက္လမ္း၊ ရပ္ကြက္ေကာင္စီရံုး၏ ေအာက္ထပ္၌ ရွိေလသည္။ ျပည္သူ႕ဆိုင္ဟု လူအမ်ားက အလြယ္ေခၚၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ “ရပ္ကြက္ သမ၀ါယမဆိုင္” ျဖစ္သည္။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ ထံုးတမ္းတစ္ခုျဖစ္ေသာ ျပည္သူ႕ဆိုင္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ရိကၡာတို႕ကို ျပည္သူမ်ားသို႕ အခ်ိဳးက် ခြဲေ၀ေရာင္းခ်ေပးရေသာဆိုင္ျဖစ္သည္။ အဓိကမွာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ေဆး ႏွင့္ အျခား လူသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ဆန္ ႏွင့္ဆီမွာ အပတ္စဥ္ ပံုမွန္ ေရာင္းခ်ေပးေသာ္လည္း အျခား ပစၥည္းမ်ားမွာ အခါအားေလွ်ာ္စြာ၊ (ယူစရာရွိသူမ်ားယူ၍ အနည္းငယ္က်န္ရွိေသာအခါ၊) ေရာင္းမစြံကုန္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္တြဲ၍ အစြံထုတ္ေလ့ရွိေလသည္။

အဖြားက ငစေန႕ကို ဟဲ့ ... ျပည္သူ႕ဆိုင္မွာ ဘာေတြေရာင္းလဲ သြားၾကည့္ေခ် ... ဟု ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ငေစေနတစ္ေယာက္ ျပည္သူ႕ဆိုင္သို႕ ဒံုးေျပးေလေတာ့သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေပၚ ဘာေရးထားလဲ မေတာက္တေခါက္ၾကည့္၊ ဆန္အေျခအေနၾကည့္၊ ... ဆန္အေျခအေနဆိုလို႕ ျပည္သူ႕ဆိုင္က ပံုမွန္ ေရာင္းေပးေလ့ရွိေသာဆန္မွာ ဧည့္မထ ဟု အမည္ရေသာ မၾကမ္းမေခ်ာ ဆန္ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မီးဒံုး၊ ငစိန္ ကဲ့သို႕ေသာ အညံ့စားဆန္မ်ား ေရာင္းခ်ေပးၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ငကၽြဲ၊ ေပၚကၽြဲ ကဲ့သို႕ေသာ အနည္းငယ္ ပိုေကာင္းသည့္ ဆန္မ်ားလည္း ေရာင္းတတ္သည္။ ငစေနကား ဆန္ကိုၾကည့္၍ ဘာမွန္းမသိ၊ ဆန္လံုးတို၍ အနီစင္းမ်ားပါလွ်င္ ဆန္ည့ံသည္၊ ဆန္လံုးရွည္၍ အေရာင္ျဖဴကာ အက်ိဳးအေက် သိပ္မပါလွ်င္ ဆန္ေကာင္းသည္ ဟူ၍သာ သိထားေလသည္။ လူတစ္ေယာက္လွ်င္ ဆန္ဘယ္ႏွျပည္၊ ဆီ ဘယ္ႏွဆယ္သားဟု ခြဲတမ္းျဖင့္ အခ်ိဳးက် ေရာင္းေပးျခင္းျဖစ္သည္။

ငစေန ျပည္သူ႕ဆိုင္က ျပန္လာသည္ႏွင့္ အဖြားေရ ဆန္ကေတာ့ဘယ္လို၊ ဆီက ဘယ့္ႏွယ္၊ တစ္ျခား ဘာေတြ ေရာင္းေပးေသးတယ္ စသည္ျဖင့္ ေဖာက္သည္ခ်ရေလသည္။ ငစေန႕ သတင္းေပးခ်က္အေပၚမူတည္၍ အဖြားက ဒီတစ္ပတ္ ျပည္သူ႕ဆုိင္ သြားဖို႕လိုမလို ဆံုးျဖတ္တတ္သည္။ သြားဖို႕မလိုဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါက ဆီစာအုပ္ကို အိမ္သို႕လာ၍ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနေသာ အေဒၚႀကီးအား ေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ေနလွ်င္ အေဒၚႀကီးက အျမတ္ေငြဟုဆိုကာ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ႏွင့္ စာအုပ္ကို ျပန္လာေပးေလ့ရွိသည္။ ထိုေခတ္က ဤကဲ့သို႕ ျပည္သူ႕ဆိုင္ကို အမွီျပဳ၍ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနေသာ လူတန္းစားတစ္ရပ္ရွိေၾကာင္းကို ငစေန သိရွိရေလသည္။ ျပည္သူ႕ဆိုင္ႏွင့္ ပက္သက္၍ လူအမ်ားက “မသိဘူး၊ မရွိဘူး” ဟု အၿမဲေျပာတတ္ေသာ သူအား “ျပည္သူ႕ဆိုင္စာေရး” ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခု တပ္ေပး၍ ဂုဏ္ျပဳၾကေလသည္။

ျပည္သူ႕ဆိုင္ႏွင့္ အလားတူ ျပည္သူႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာအရာတစ္ခုကား ျပည္သူ႕ကုန္တိုက္ ျဖစ္ေလသည္။ ကုန္တိုက္ ဆိုသည့္အတိုင္း ဘာပစၥည္းမွမရွိပဲ ကုန္ေနသည္က မ်ားသည္။ ထိုကုန္တိုက္နားတြင္ စုရံုးစုရံုး လုပ္ေနေသာ သူမ်ားကား “တန္းစီတိုးစား” ဟု အမည္တြင္ေသာ လူတစ္စုျဖစ္သည္။ သူတို႕သည္ တန္းစီၾကသည္။ ကုန္တိုက္၏ ပစၥည္းေရာင္းခ်ေပးေသာ ေကာင္တာမ်ားတြင္ အၿမဲတမ္း တန္းစီေနၾကၿပီး ေရာင္းခ်ေပးသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ကုန္တိုက္အျပင္ဘက္၌ျဖစ္ေစ၊ ရပ္ကြက္အတြင္း၌ျဖစ္ေစ အျမတ္အစြန္း အနည္းငယ္ ျပန္တင္၍ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ေလ့ရွိသည္။ သူတို႕ ပုံမွန္ ၀ယ္ယူရရွိေလ့ရွိေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ “သြားတိုက္ေဆး” ႏွင့္ “ဘာလီရည္” ျဖစ္ေလသည္။

to be continue ...

Friday 13

ဒီေန႕ ရံုးမွာ တစ္ေန႕လံုး သူမ်ားဘေလာ့ေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္ၿပီး ဘေလာ့ခ်င္စိတ္ေပၚလာတာနဲ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဘေလာ့ဦးမွပဲ ဆိုၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ဒီေန႕ လက္ပ္ေတာ့ပ္ ကိုဆြဲရတာ နည္းနည္း ေပ့ါေနသလိုပဲလို႕ေတာ့ ခံစားမိသား။ အိမ္ေရာက္မွ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ AC Adapter က ရံုးမွာက်န္ခဲ့မွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ခံမယ့္ battery နဲ႕ေတာ့ စာရွည္ရွည္ မေရးခ်င္ေတာ့။ ဒီ weekend မွပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးေတာ့မယ္လို႕ စိတ္ကို ေတးထားလိုက္တယ္။

ခ်စ္သူႏွင့္ စကားႏိုင္လုနည္း

Kalvin Alexander ေရးထားတဲ့ ခ်စ္သူနဲ႕ စကားႏိုင္လုနည္း procedure ေလး သေဘာက်လို႕ တင္ထားလိုက္တယ္။ အပ်င္းထူၿပီး blog မေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ။ ဒီေန႕ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ တစ္ခုခု ေရးျဖစ္ေကာင္းပါရဲ႕။ အေၾကြးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ တင္ေနတယ္။ အလုပ္ေၾကြးေတြ၊ ဖတ္စရာ စာေၾကြးေတြ၊ ေရးစရာ blog ေၾကြးေတြ။ မ်ားမွမ်ားပဲ။
MessageBox.Show(IIF(CheckAction,"Looks Good","Run For Your Life"))

Public Sub CheckAction As Boolean

If Relationship.IsUpset(GirlFriend.Mood) = True then
Try
Conversation.Backoff()
Catch ex As Exception
Conversation.Mouth.Zip()
End Try
Else
On Error Goto Flee
Conversation.Debate.Continue()
End If

Return True

Exit Sub

Flee:

Conversation.Current.Abort()
Conversation.Debate.Abort(oprKillAllProcess)
GirlFriend.Compromise(byAnyMeans)

Return False

End Sub

ဖ်က္မရေသာအတိတ္ ၂ - ငစေနႏွင့္က်ဴရွင္

ငစေနတစ္ေကာင္ က်ဴရွင္တက္ရမည္ဟု သတင္းေကာင္းလာေပးသူမွာ အစ္မႀကီးျဖစ္သည္။ ငစေန သူငယ္တန္းကို တစ္ကယ္စတက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူက ၅ တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္ေနၿပီ။ သူတက္သည့္ က်ဴရွင္မွာ ငစေနတို႕ႏွင့္ တစ္လမ္းတည္း ... အိမ္မွ ၅ မိနစ္ခန္႕ လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ အကြာအေ၀းမွာရွိေလသည္။ ဆရာမွ ေဒၚတင္လွ မွာ သေဘာေကာင္းလွသည္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ အလယ္တန္းျပဆရာမ လုပ္ရင္း အိမ္တြင္လည္း ကေလးမ်ားကို ၀ိုင္းက်ဴရွင္သေဘာမ်ိဳး စာသင္ေပးေသးသည္။

ငစေနမွာ ထိုကိစၥကို သိပ္မေက်နပ္ခ်င္၊ ထိုစာမ်ားကို ေက်ာင္းေပ်ာ္ တစ္ႏွစ္တက္စဥ္က ငစေန သင္ၿပီးသား၊ အကုန္သိသည္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာကျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းတြင္ ပထမဆံုး လပတ္စာေမးပြဲေျဖေသာအခါ ငစေနက လူ ၃၆ ေယာက္တြင္ အဆင့္ ၁၀ ရၿပီးငစေန႕ အေမရံုးမွ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ သမီးက အဆင့္ ၁ ရေသာအခါတြင္ စေလသည္။ အေမက ငစေန႕ကို ဆူေတာ့သည္။ နင္က အသံုးမက်လို႕ အဆင့္ ၁၀ ပဲရတာ။ ဟိုက အဆင့္ ၁ ေတာင္ရတာ အရမ္းေတာ္တာေပါ့ ... ဘာေပါ့ ညာေပါ့ ... စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ၅ ႏွစ္သား ငစေန၏ အိုင္က်ဴျမင့္ပံုကို ၾကည့္ပါဦး

"အေမကလဲ ဟိုက ညံ့လို႕ ၁ ပဲရတာ၊ သားက ၁၀ ေတာင္ရတာဆိုေတာ့ သူ႕ထက္ ပိုေတာ္တာေပါ့"

ဟု ျပန္ေျပာသည္ ဟူသတတ္။ အဲဒလုိ လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ေျပာၿပီသကာလ အေမက အစ္မႀကီးကို ငစေန က်ဴရွင္တက္ေရးအတြက္ အာဏာကုန္လႊဲအပ္ကာ စံုစမ္းခိုင္းေလသည္။ သို႕ႏွင့္ ငစေနတစ္ေယာက္ က်ဴရွင္ဆုိေသာအရာႏွင့္ ထိေတြ႕ခြင့္ ရသြားေလေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တုန္းက ငစေနအေတာင့္တဆံုး အခ်ိန္တစ္ခုကို ေျပာပါဟုဆိုလွ်င္ မီးပ်က္ေသာအခ်ိန္ဟုသာ ေျပာရေပမည္။ မီးကလဲ ပ်က္ခဲလွသည္။ တစ္ပတ္ေနလို႕မွ တစ္ခါမပ်က္၊ ပ်က္လွ်င္လဲ ၅ မိနစ္ေလာက္သာ၊ ၅ မိနစ္ထက္ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ငစေန႕အေဖက လွ်ပ္စစ္ဌာနသို႕ ဖုန္းဆက္ေလေတာ့သည္။ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဟိန္းေဟာက္လိုက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ဓါတ္တိုင္သို႕ ေလွခါးတပ္ထားေသာ E-2000 ကားႀကီး ေရာက္ရွိလာကာ ျပင္စရာရွိသည္ကို ခ်က္ခ်င္းျပင္၍ မီးျပန္လာစၿမဲျဖစ္သည္။ ငစေနတို႕ အိမ္ႏွင့္ လွ်ပ္စစ္ဌာနက ကားျဖည္းျဖည္းေမာင္းလွ်င္ ၅ မိနစ္ခန္႕သာ ေမာင္းရေလသည္။ ငစေန ေတာင့္တေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးကား လွ်ပ္စစ္ ထရန္စေဖာ္မာ ထေပါက္ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ၁ ရက္ခန္႕အခ်ိန္ယူျပင္ဆင္ရတတ္သည္။ ထိုသို႕ လွ်ပ္စစ္မီး အခ်ိန္ၾကာၾကာ ပ်က္ျခင္းကို ေတာင့္တရသည္မွာ အေၾကာင္းအရင္း ၂ ခုရွိေလသည္။ ပထမ အေၾကာင္းအရင္းကား မီးပ်က္ေသာရက္တြင္ က်ဴရွင္ တက္စရာမလိုျခင္းႏွင့္ ဒုတိယ အေၾကာင္းအရင္းမွာ ႏို႕ေအးေခ်ာင္း စားရျခင္းတို႕ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဘယ္က ႏို႕ေအးေခ်ာင္းက ေရာက္လာသနည္း။ ရႈပါမိတ္ေဆြ၊ က်ဴရွင္သင္ေသာ ဆရာမတို႕အိမ္တြင္ ႏို႕ေအးေခ်ာင္းလဲ ေရာင္းေသးသည္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္၍ ေရာင္းျခင္းမဟုတ္၊ ဖိုးလမင္းတံဆိပ္ ႏို႕ေအးေခ်ာင္းကို ေအာ္ဒါမွာ၍ ေရခဲေသတၱာထဲထည့္ကာ ေရာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ မီးပ်က္၍ ေရခဲေသတၱာမ်ား အလုပ္မလုပ္လွ်င္ ဆရာမက မေပ်ာ့တစ္ေပ်ာ္ျဖစ္ေနေသာ ႏို႕ေအးေခ်ာင္းမ်ားကို ဇလံုႀကီးႏွင့္ထည့္၍ ငစေနတို႕ တပည့္မ်ားကို ေကၽြးေမြးေလေတာ့သည္။ ငစေနတို႕ကား ေပ်ာ္မဆံုးေတာ့။

ထိုအေပ်ာ္မ်ားမွာ ၁ ႏွစ္ခန္႕အၾကာ ၁၉၈၈ တြင္ ႏို႕ေအးေခ်ာင္းႏွင့္အတူ အရည္ေပ်ာ္ကုန္ေလ၏။

ဖ်က္မရေသာအတိတ္ ၁ - မူႀကိဳေက်ာင္းသား

အတိတ္ကိုျပန္သြားရလွ်င္ ...

ငစေနက စေနသား ... ေနတက္ေရတက္မွာေမြးသတဲ့။ မြန္းလြဲ ၃း၁၅ ဆိုေတာ့ ေနက တက္ၿပီး နည္းနည္း ျပန္က်သြားလို႕လားမသိ စိတ္ကေတာ့ သိပ္မႀကီးတတ္။ ေမြးခ်င္း ၂ေယာက္ထဲမွာ အငယ္ဆံုး။ အႀကီးဆံုး အစ္မႀကီးနဲ႕ ၅ ႏွစ္ကြာသည္။ အစ္မႀကီးနဲ႕ ငစေနၾကားထဲမွာ အထီးမွန္း အမမွန္း မသိလိုက္ေသာ အေကာင္ ၂ ေကာင္ရွိေသးသည္။ ေစာေစာစီးစီး ဘုရားသခင္က ျပန္ေခၚသြား၍ အဖတ္မတင္လိုက္။ ငစေန႕ အေဖေရာ အေမပါ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြ၊ အဲဒီေတာ့ ငစေန ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမဘက္က အဖြားလက္ေပၚမွာပဲ ႀကီးရသည္။ အေဖ့ဘက္က အဖြားကေတာ့ ငစေန မေမြးခင္ ၂ ႏွစ္ေလာက္အလိုမွာ ဆံုးသြားသည္။ အဖိုးေတြကေတာ့ ဆံုးတာ ၾကာေပါ့။ အဖြားလက္ေပၚ ႀကီးတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မိဘနဲ႕ သိပ္အေစးမကပ္။ အေဖနဲ႕ဆို ပိုဆိုးေသး။ အေဖက လူပုစိတ္တို၊ သူလဲ စေနသားပဲ။ ငစေနကလဲ ဂ်စ္တစ္တစ္ရြဲ႕တဲ့တဲ့ဆိုေတာ့ တေစာင္းေစးနဲ႕ မ်က္ေခ်းေပါ့။ အေဖက ငစေန႕ကို မခ်စ္တာေတာ့မဟုတ္၊ ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္သည္၊ ဒါပေမယ့္ ငစေနက အေဖျဖစ္ေစခ်င္သလိုမလုပ္၊ အေဖႀကိဳက္သလိုမေန၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ေထာ္ေလာ္ကန္႕လန္႕ႏိုင္သည္။ အဲဒီေတာ့ အေဖနဲ႕ ကိြဳင္တက္ေတာ့တာေပါ့။

ငစေန မွတ္မိသေလာက္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး အူတိအူေၾကာင္ႏိုင္သည္။ ငစေန ၃ ႏွစ္သားေလာက္မွာ မူႀကိဳစတက္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ လူမႈ၀န္ထမ္းကဖြင့္တဲ့ မူႀကိဳအမွတ္၅၊ ေက်ာက္ေျမာင္းထဲမွာ သြားတက္ရသည္။ ငစေန မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီမွာ ၁ႏွစ္နီးပါးၾကာသည္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အလြန္ေကာင္းသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္မွမရ၊ ေန႕လည္ဆို မုန္႕စားၿပီးလွ်င္ ဆရာမက တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ခိုင္းတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ ငစေနတို႕ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္သည္။ ဆရာမ အနားမွာမရွိလွ်င္ ပါလာေသာ လက္ကိုင္ပု၀ါကို အရုပ္ပံုစံျဖစ္ေအာင္ ေခါက္ကာ ေဆာ့ေနေလ့ရွိသည္။

မူႀကိဳမွာ ေဆးေရာင္ေတြခ်ယ္ရသည္၊ ကဗ်ာေတြ ဆိုရသည္။ ဒါကို အေမက သိပ္မႀကိဳက္၊ ဒီမူႀကိဳ စာမသင္ ဟုဆိုတာ ငစေန ၄ ႏွစ္သားေလာက္မွာ မူႀကိဳေျပာင္းအပ္လိုက္သည္။ အလုပ္သမားေဆးရံုနားက St. Francis Church တြင္ ဖြင့္ထားေသာ မူႀကိဳသို႕ ေျပာင္းရသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေန႕မွာပင္ ငစေနတို႕ ပညာျပေတာ့သည္။ စာသင္သည့္ Sister က ငစေန႕ကို ၀လံုး ၅ မ်က္ႏွာေရးခုိင္းသည္။ ၃ မ်က္ႏွာေလာက္ေရာက္ေတာ့ ငစေန ပ်င္းလာသည္။ စာဆိုလွ်င္ လက္ေၾကာမတင္းတတ္ေသာ အက်င့္က အဲဒီက စတာေပါ့။ အနားလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၊ အရြယ္က ငစေနနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္းေပါ့။ ဘယ္က ဘယ္လိုစလိုက္သည္ေတာ့မသိ၊ Sister ျပန္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ငစေနတစ္ေယာက္ ေကာင္မေလးနဲ႕ စကားလက္ဆံုက်ေနၿပီ။ စကားေကာင္းေနလို႕ Sister ႀကီးျပန္လာတာေတာင္ မသိလိုက္။ အဆံုးမေတာ့ ၂ေယာက္လံုး အရိုက္ခံရပါေလေရာ။ ေကာင္မေလးက ငစေနထက္ ၂ ခ်က္လားမသိ ပိုအရိုက္ခံရတယ္။ လူေဟာင္းျဖစ္ၿပီး စည္းကမ္းေဖာက္လို႕တဲ့။ ညေန အိမ္က လာႀကိဳေတာ့ Sister ႀကီးက လာႀကိဳတဲ့သူကို တိုင္သည္၊ ဒီေကာင္ စာလဲမလုပ္ ေတာ္ေတာ္လဲ စကားမ်ားသတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ အေမက ေနာက္ေန႕ သြားဦးမလား ေမးေသာအခါ ငစေန ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ခါေလသည္။ ထိုသို႕ျဖင့္ ငစေန႕ log book တြင္ ၁ ရက္သာခံေသာ မူႀကိဳအျဖစ္ စာရင္း၀င္သြားေလသည္။

ေနာက္ေတာ့ အေမက သူတို႕ရံုးနားက မူႀကိဳတစ္ခုကို ေခၚသြားကာ အပ္ေပးသည္။ ဆရာမႀကီး ေဒၚမာလာတင္ ဖြင့္ထားေသာ မူႀကိဳျဖစ္ေလသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငစေန ဘာစိတ္ေကာင္း၀င္သြားသည္မသိ၊ စာေတြဘာေတြ ေကာင္းေကာင္းလုပ္သည္။ ဆရာမႀကီးက စာလုပ္ခိုင္းတာ နည္း၍လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ၾကာၾကာမခံလိုက္၊ အေမႏွင့္ သြားၾကည့္ေသာရုပ္ရွင္ "မေအးပြင့္၊ ျမင့္ျမင့္စမ္း၊ လမ္း၃၀" တြင္ ေဒၚမာလာတင္က လူဆိုးအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္တာကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္သြားကာ သြားမတက္ေတာ့ေပ။ ငစေနတစ္ေယာက္ အဖြားအိမ္သို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ရသည္ေပါ့။

နယုန္မိုးေသး ျမက္သားေမြး ဆိုေသာ နယုန္လလို႕ ေရာက္ေလၿပီ၊ မိုးကေသးယံုမွ်မဟုတ္၊ လမ္းမ်ားပင္ ေရလွ်ံေအာင္ ရြာေလ၏။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ အေမက ငစေန႕ကို ေက်ာင္းထားဖို႕ျပင္သည္။ ခက္တာက ငစေနက တန္ေဆာင္မုန္းလဖြားဆိုေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ရမည့္အခ်ိန္တြင္ အသက္က ၄ ႏွစ္ခြဲ၊ ကိုးယိုးကားယား ျဖစ္ေနေလသည္။ အဖြားက ငါ့ေျမးငယ္ေသးတယ္ စာမလိုက္ႏိုင္လွ်င္ ကေလးစိတ္ညစ္လိမ့္မယ္ ဟု၀င္တားေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတစ္ကယ္တက္ရန္ အစီအစဥ္ပ်က္ေလသည္။ ငစေန႕အေမမွာ မိခင္စကားကိုလဲ မပယ္ရွားခ်င္၊ ငစေန႕ကိုလဲ မေကာင္းေက်ာင္းပို႕လုပ္ခ်င္ ႏွင့္ အေတာ္ဗ်ာမ်ားကာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘယ္လိုကဘယ္လို စံုစမ္းလုိ႕ ရသည္မသိ၊ အ.မ.က (၁၇) တာေမြၿမိဳ႕နယ္ ဆိုေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသို႕ ငစေနတစ္ေကာင္ ေက်ာင္းေပ်ာ္အျဖစ္ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ ငစေနကေတာ့ ထိုေက်ာင္းကို ေဒၚခင္ရီေက်ာင္း ဟုေခၚ၏။ အေၾကာင္းမွာ ငစေနတက္ရေသာ အတန္း၏ အတန္္းပိုင္ဆရာမမွာ ေဒၚခင္ရီဆိုေသာ ဆရာမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ဟန္တူသည္။

ေက်ာင္းေပ်ာ္ဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းေတာ့ တက္ရသည္၊ သို႕ေသာ္ စာေမးပြဲမ်ားကို၀င္ေျဖစရာမလို၊ အတန္းတင္စာေမးပြဲမေျဖရေသာ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတြင္ ငစေန ရွားရွားပါးပါးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရလာသည္၊ နာမည္က Austin ဟုျဖစ္သည္။ သူလည္း ငစေန႕ကဲ့သုိ႕ပင္ ေက်ာင္းေပ်ာ္ျဖစ္သည္။ ငစေန၏ ပထမဆံုး ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ မွတ္မိသည္မွာ ေက်ာင္းေရွ႕မွ ေစ်းသည္မ်ားျဖစ္သည္။ ေစ်းသည္ႀကီးတစ္ေယာက္က စက္ဘီးကယ္ရီယာတြင္ သစ္သားပံုးတစ္ခုတင္ကာ ေဘးတြင္တပ္ထားေသာ လက္ကိုင္ကိုလွည္၍ ငွက္သိုက္မုန္႕မ်ားလုပ္ေရာင္းေလသည္။ သၾကားျဖင့္လုပ္ေသာမုန္႕ျဖစ္၍ စားရတာ အရသာရွိလွသည္။ တစ္ခုဆိုးသည္မွာ ကိုင္လိုက္လွ်င္ လက္မ်ားကပ္ေစးကပ္ေစးျဖစ္ကုန္ၿပီး အကၤ်ီေတြ ေဘာင္းဘီေတြပါ ေပပြကုန္တတ္သည္။ ေနာက္ေစ်းသည္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဂ်ံဳမ်ားကို ကပ္ေစးေအာင္နယ္၊ အေရာင္ဆိုးၿပီး အရုပ္မ်ားလုပ္ေရာင္းသူျဖစ္သည္။ သူ႕အရုပ္မ်ားမွာ အေတာ္ပင္ လက္ရာေျမာက္လွသည္။ ငစေန မွတ္မိသေလာက္ ဆင္ရုပ္၊ က်ားရုပ္၊ ဂ်ိဳကာရုပ္၊ စသျဖင့္ ပံုစံမ်ိဳးစံုလွသည္။

အထူးအဆန္းတစ္ခုအျဖစ္ ရုပ္ရွင္ျပေသာ ေစ်းသည္ၾကီးလည္းရွိေသးသည္။ သူ႕ရုပ္ရွင္မွာ ဆီးသီးေရာင္းေသာ တြန္းလွည္းကဲ့သို႕ တြန္းလွည္းကို ကေလး ၃ေယာက္ခန္႕၀င္ႏိုင္ေသာ ရံုေလးအျဖစ္ လုပ္ထားၿပီး အတြင္းတြင္ အရုပ္မ်ား ကားခ်ပ္မ်ားကို လႈပ္ရွားေအာင္လုပ္ကာ သီခ်င္းဆိုျပျခင္းျဖင့္ ရုပ္ရွင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ ငစေန ေန႕တိုင္းအားေပးေသာ ေစ်းသည္ႀကီးမွာမူ ဆီးေတာ္ဖီေရာင္းေသာ ေစ်းသည္ႀကီးျဖစ္သည္။ ငစေနကား ဆီးေတာ္ဖီကို ႀကိဳက္ရမဟုတ္၊ ဆီးေတာ္ဖီ အထုပ္အတြင္း၌ပါေသာ ဂ်စ္တူး ကာတြန္းစာအုပ္ ေသးေသးေလးကို လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။ မုန္႕၀ယ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဆီးေတာ္ဖီကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ကာတြန္းစာအုပ္ေလးကို ယူေလသည္။ စာအုပ္ေလးမွာ အလ်ား ၁လက္မခြဲ၊ အနံ ၂ လက္မ သာသာမွ်ရွိၿပီး စာမ်က္ႏွာ ၂၀ ခန္႕ ပါေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ တျဖည္းျဖည္း ပါးလာကာ ၄ မ်က္ႏွာမွ်သာ က်န္ေတာ့သည္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။

ငစေနတို႕ေခတ္တုန္းက ေက်ာက္သင္ပုန္းေက်ာက္တံေခတ္ မကုန္ေသး။ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ေက်ာက္တံသာ ကိုင္ရသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားခ်င္း ရန္ျဖစ္၍ ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ခုတ္လိုက္သျဖင့္ ေခါင္းကြဲသြားျခင္း၊ ေက်ာက္တံႏွင့္ ထိုးလိုက္သျဖင့္ လက္ဖ၀ါးေပါက္သြားျခင္းမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚေသာအခါတြင္မွ ေက်ာက္သင္ပုန္းေက်ာက္တံအသံုးျပဳျခင္းကို ဘန္းလိုက္ေလသည္။ ငစေနတစ္ေယာက္လည္း ေက်ာင္းတြင္ေပ်ာ္ကာ ေက်ာင္းေပ်ာ္ေလး ျဖစ္လာရင္း စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးခဲ့ေတာ့သည္။